Angelsen Trine - Córka morza 05 Niepokój serca.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

NIEPOKÓJ SERCA

Rozdział 1

Elizabeth musnęła wargami rozpaloną od gorączki twarzyczkę córeczki.

- Nie śpij, Ane – szepnęła, obsypując pocałunkami maleńkie powieki, czółko i

policzek, mokry już od własnych łez. – Dobry Boże, bądź sprawiedliwy i nie zbieraj mi

dziecka! Podobno zawsze wybierasz najpiękniejsze kwiaty na ziemi, a moja Ane jest jednym

z nich. ale nie zabierak mi jej, błagam!

Przytuliła córeczkę mocno. Była zmęczona lękiem o Ane i zrozpaczona jej

cierpieniem. Wypłakała już wszystkie łzy. Bóg zdecyduje, jaki będzie los jej dziecka.

Podniosła drżącą dłoń do twarzy. Jej spojrzenie padło na Biblię Jensa. Zbliżyła ją do oczu

dziewczynki. Ane patrzyła matowym, niewidzącym wzrokiem.

- Spójrz tylko, moje dziecko! – błagała Elizabeth.

- To Biblia twojego ojca. powiedział kiedyś, że po jego śmierci ta Biblia będzie

należała do ciebie. Posłuchaj mnie teraz. Musisz wyzdrowieć, żeby odziedziczyć tę Biblię i

przekazać ją swoim dzieciom. Wyzdrowiejesz, moja kochana?

Ane zamknęła oczy. Jej główka opadła bezwładnie do tyłu. Elizabeth odłożyła księgę,

żeby podtrzymać córeczkę. Siedziała apatycznie, kołysząc się miarowo i głaszcząc

wychudzony, miękki policzek małej. Tak niedawno podcięła jej włosy; wyrównała fryzurę na

wysokości ucha. Ane wierciła się na krześle, a ona bała się, że ukłuje ja nożycami. W drobną

szyjkę, stworzoną do całowania. W skórę miększą niż jedwab, bielszą niż śnieg. Czy takie

maleństwo nie ma prawa żyć. Dlaczego Bóg nie zabierze raczej jej, Elizabeth? To przecież

ona jest morderczynią!

- Lina! – szepnęła. – Lino, czy możesz mi pomóc?

Jesteś przecież… jesteś po tamtej stronie. Chyba możesz Go poprosić, żeby się nade

mną ulitował. Ten jeden raz. Proszę cię, Lino… - Słowa zamarły jej na wargach, równie

bezsilne jak ona. Spojrzała w okno zamglony, wzrokiem. Jezdna z gwiazd była większa niż

inne. Może to gwiazda betlejemska? Bóg, który mieszka w niebie i nie ma żadnych

zmartwień, chce mi zabrać Ane, pomyślała Elizabeth z goryczą, ale zaraz się zawstydziła.

Przecież Bóg zna wszystkie ludzkie myśli, choć to takie dziwne. – Wybacz mi, Panie, moje

grzeszne myśli. Pewnie jestem egoistką, bo nie chcę, żebyś zabrał Ane do siebie i oszczędził

jej ziemskich cierpień. Ale musisz wiedzieć, że nie oddam swojego dziecka bez walki!

Wzburzona, podniosła się i położyła dziecko do łóżka. Potem zamknęła oczy,

zacisnęła usta u położyła dłonie ba ciałku córeczki. Starała się skoncentrować i przelać siły na

małą. Po chwili jednak się poddała. Ramiona jej opadły. Dlaczego nie mogę uzdrowić

własnego dziecka? Dlaczego mam tę moc tylko od czasu do czasu?

Wzięła mokrą szmatkę, żeby schłodzić rozpalone ciałko. Poświęciłabym dla niej

wszystko, ale moje łzy nie uzdrowią, pomyślała, przecierając oczy. W końcu wstała i

popatrzyła przez okno. Potem znów spojrzała na córeczkę, ważąc wszystkie za i przeciw.

Wezwać doktora? Ile czasu potrzeba, żeby zbiec do Heimly i pożyczyć konia? Nie, lepiej nie

opuszczać dziecka. Doktor zresztą nic tu nie poradzi. Był tutaj już dwa razy – przed śmiercią

matki i wtedy, gdy wyciągnęła Marię z lodowatej wody. Na pewno powie tylko, że trzeba

podawać Ane dużo picia i chłodzić ją mokrymi szmatkami.

Ale Elizabeth wszystko to robiła.

No właśnie… dużo picia. W kuchennej szafce miała gorzałkę i korzeń dzięgla. Czy

można…? Czy się ośmieli…? Zacisnęła dłonie tak, że paznokcie wbiły jej się boleśnie w

skórę. Czy jest inne wyjście? Położyła dłoń na czole dziewczynki. Skóra małej była coraz

bardziej rozpalona i sucha. Jakiś czas temu Elizabeth podała jej wywar z kory, który powinien

działaś napotnie i przeciwgorączkowo, ale to najwyraźniej nie poskutkowało. Trąciła

córeczkę, wymawiając jej imię, lecz dziecko nie zareagowało.

Nie ma czasu do stracenia. Elizabeth poszła zdecydowanym krokiem do kuchni i

otworzyła szafkę. Drżącymi dłońmi odsunęła słoiczki z korą, z ziołami na zapalenie pęcherza

i na opuchlizn, z nostrzykiem do okładania raz i z kurzym zielem na biegunki. Oznaczała

wszystkie słoiczki w sobie tylko znany sposób, ale zamierzała we przyszłości całą swą wiedzę

przekazać córce.

- Tak – powiedziała na głos. – Ane nauczy się kiedyś, jak przygotować lekarstwa. Ale

najpierw muszę ją wyleczyć.

Na samym końcu stał słoiczek z korzeniem dzięgla i buteleczka gorzałki, którą

Elizabeth dostała od Jakoba. Musiała mu obiecać, że nie piśnie o tym Ragnie, która uważała

gorzałkę za diabelski napój. A przecież Jakob używał go tylko leczniczo, żeby rozgrzać i

wzmocnić ciało na morzu.

Nogi się pod nią uginały, gdy szła po schodach. Wiedziała, że mieszanki dzięgla i

gorzałki używa się do spędzania płodu i że ma ona silne działanie napotne w trakcie gorączki,

ale nie wolno jej podawać dzieciom.

Przeżegnała się i pomyślała z przerażeniem, że jeszcze nigdy w życiu nie ryzykowała.

Ane może od tego umrzeć. Ale bez tego też może umrzeć.

- Jeśli Ane umrze, pójdę na morze – powiedziała stanowczym głosem, wlewając

odrobinę mieszanki do ust dziecka. Dodała wprawdzie trochę wody, żeby złagodzić smak, ale

córeczka i tak się zakrztusiła i wykręciła. Elizabeth z ciężkim sercem podała jej jeszcze parę

kropli. Znów nieco pociekło po buzi. Trzeba się było uzbroić w cierpliwość. W końcu

Elizabeth odstawiła kubek z łyżeczką na podłogę. Teraz pozostawało już tylko czekać.

Czas dłużył się niemiłosiernie. Młoda matka krążyła po izbie, przystając czasem przy

oknie. Gdzieś w oddali zaszczekał lis. Przypomniała sobie, jak Esaias pytał ją, czy chodzi na

polowania. Nie, ona nie potrafiłaby zabić zwierzęcia, które żyje na wolności. Rozumiała

jednak, że inni muszą to robić, żeby zdobyć jedzenie i skóry. Znów podeszła do łóżka,

schłodziła czoło dziecka, uklękła i zaczęła się modlić. Nigdy nie czuła się tak bezsilna.

Tymczasem mrok ustąpił miejsca szaremu porannemu światłu. Gwiazdy znikły.

Elizabeth szukała wzrokiem tej największej, lecz nie było jej widać. Może to dobry znak?

Nagle zamarła z przerażenia, bo Ane poruszyła się i wydała bełkotliwy krzyk.

- Nie śpisz?!

Elizabeth rzuciła się do łóżka, patrząc z rozpaczą na wijące się z bólu dziecko.

Przyszedł ją zimny dreszcz, a ciało pokryła gęsia skórka.

- Ane? – szepnęła schrypniętym głosem. – Boże, co ja zrobiłam! Teraz ona umrze, co

za… Maleńka moja, co cię boli? – spytała zduszony, głosem, próbując dotknąć małego ciałka,

które miotało się na łóżku.

Elizabeth nie umiałaby powiedzieć, jak długo trwały skurcze. Wydawało jej się, że

całą wieczność, choć zapewnie tylko kilka minut. Gdy Ane się uspokoiła, matka zaczęła

drżącymi palcami szukać pulsu. Rozpłakała się z radości, wyczuwając miarowe bicie

serduszka w małej piersi.

- Wybacz mi, kochanie – powiedziała, głaszcząc małą po główce.

Wycieńczona niepokojem położyła się koło dziecka i mocno je przytuliła. Ogarnęła ją

ulga nie do opisania. Musiała się zdrzemnąć, bo nagle uświadomiła sobie, że córeczka jest

mokra od potu i że zacznie swobodniej oddycha.

- O, dzięki, dzięki… - szlochała Elizabeth.

Myjąc dziecko, śmiała się i płakała na przemian. Nie wiedziała, czy uzdrowienie

zawdzięcza Bogu, Linie czy lekarstwu. Ale jedno był pewne: Ane będzie żyła.

Rozdział 2

Elizabeth biegała między córeczką a piecem, na którym przyrządzała lecznicy napar z

pierwiosnka lekarskiego. Dla większej wygody przeniosła Ane do kuchni i umościła jej

posłanie na ławie. Obchodziła się z nią tak ostrożnie, jakby dziewczynka była z kruchej

porcelany. Przepełniała ją radość z ocalenia Ane. Pierwszym cudem były narodziny córeczki

ponad dwa i pół roku temu, teraz cud zdarzył się po raz drugi. Odzyskała dziecko.

Ane leżała bezwładnie, z zamkniętymi oczami, lecz Elizabeth wiedziała, że śpi

naturalnym, spokojnym snem. Drobne ciałko potrzebowało odpoczynku po tak gwałtownym

wstrząsie.

- Będę cię strzegła przez cały czas – mruczała Elizabeth, obsypując twarzyczkę

dziecka pocałunkami.

Ane nie była już tak rozpalona, ale oddychała przez usta i pokasływała przez sen.

Temu jednak da się zaradzić. Elizabeth wyprostowała się o odgarnęła włosy za ucho. Była

wyczerpana, powinna się trochę przespać, lecz wiedziała, że nie zaśnie spokojnie. Strach

jeszcze jej nie opuścił. Bo co by było, gdyby…

Drygnęła nerwowo, słysząc niezbyt głośnie pukanie. Spojrzała szybko na drzwi i na

córeczkę.

- Prozę – powiedziała.

- Dzień dobry – przywitała się Dorte, patrząc na przyjaciółkę badawczo. Za jej

plecami stał Daniel i trzymał się matczynej spódnicy.

Dopiero teraz Elizabeth uświadomiła sobie, że jest w koszuli nocnej, na którą

zarzuciła sweter.

- Ane przez całą noc walczyła z chorobą – wyjaśniła bezbarwnym głosem, wskazując

łóżko.

- Z chorobą? – powtórzyła Dorte. – Co jej jest?

Elizabeth poczuła, że znów ogarniają ją wyrzuty sumienia. Gdyby lepiej pilnowała

córeczki!

- Siadaj – zaprosiła. – Napijesz się herbaty? Właśnie zaparzyłam. Dorte skinęła głową

i zdjęła kurtkę Danielowi.

- Ane śpi? – zapytał chłopiec, patrząc na matkę. Dorte z uśmiechem pokiwała głową.

- Płukała wczoraj pranie w rzece – zaczęła Elizabeth, gdy obie trzymały już kubki z

herbatą. – Odwróciła, się tylko na chwilę. Nie wiem, jak to się stało, ale nagle Ane znalazła

się nad samym brzegiem. – Elizabeth upiła trochę herbaty, żeby zapanować nad głosem. – I

Angelsen Trine - Córka morza 05 Niepokój serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: