Angelsen Trine - Córka morza 01 Sztorm.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

SZTORM

PROLOG

Lofoty, lato 2002

Strych był zakurzony, pachniał starymi książkami, ubraniami, meblami – po prostu

graciarnia. Samotna żarówka u sufitu rzucała skąpe światło na podłogę pośrodku. Pod

ścianami stały jakieś skrzynki, szafki, staroświecki gramofon i porzucony koń na biegunach.

Elizabeth rozglądała się bezradnie, ale nie przestawała myśleć o letniskowym domku,

do którego powinna teraz jechać. Ale nie, musi siedzieć obok matki na jakimś przysypanym

pyłem strychu. Jaki sens ma porządkowanie tego wszystkiego? Gdyby to od niej zależało,

sprzedałaby klamoty na pierwszym pchlim targu.

Matka spojrzała przez ramię.

- No i jak, zaczęłaś już sprzątać?

- Zaczęłam. Pracuję, jak mogę – westchnęła Elizabeth, próbując dostać się do skrzyni,

stojącej głęboko pod skośnym dachem. Skrzynia miała wypukłe wieko i kute w żelazie

uchwyty po bokach. Była wyraźnie nadgryziona zębem czasu.

- Patrz, co znalazłam – powiedziała.

Matka podeszła bliżej. Ostrożnie pogłaskała wieko i wyszeptała ledwo dosłyszalnie:

- Boże kochanym toż to wyprawna skrzynia Elizabeth Andersdatter. Słyszałam o tek

skrzyni, byłam jednak pewna, że dawno temu zaginęła. Jakim sposobem ona się tu znalazła?

- Elizabeth? To ta, po której dostałam imię? Super!

- Tak, to twoja pra-pra-prababka, urodzona w 1854 roku.

- Zobaczymy, co jest w środku – podniecona Elizabeth przekręciła wielki klucz.

Dziwny zapach uderzył w nozdrza, zapach jakiego nigdy przedtem nie czuła. Woń

przeszłości!

Wsunęła rękę w głąb i wyjęła czarną jedwabną chustkę.

- Jezu, jaka śliczna! – Przytuliła policzek do materiału.

- Chłodna – zauważyła zdumiona. – Chłodna i miękka, jak to jedwab – zniżyła głos. –

Albo jak morze – dodała.

- Bądź ostrożna – ostrzegła matka. – Ta chustka wiele dla Elizabeth znaczyła. Moja

babcia opowiadała… - umilkła na chwilę, a potem rzekła: - Ten, kto dał jej tę chustkę, nadał

jej też imię – „Córka morza”.

Wyjęła ze skrzyni czarną, starannie złożoną suknię z grubej wełny.

- Jest taka stara, że nie mam odwagi jej rozłożyć. To suknia Elizabeth od konfirmacji.

Młoda osoba obok skrzyni musiała się uśmiechnąć.

- Tak, tak ówczesne dziewczyny w mini nie chodziły – zadrżała, bo wyobraziła sobie,

jak taka wełna musiała drapać skórę.

- Masz rację, wtedy panowała inna moda – matka odłożyła suknię z powrotem do

skrzyni i oznajmiła:

- Zanim przejrzymy resztę, musisz wysłuchać mojej opowieści. – Mama nigdy chyba

nie była taka poważna, pomyślała Elizabeth, kiwając głową. – Właśnie skończyłaś szesnaście

lat – mówiła dalej matka. – Czas najwyższy, żebyś poznała dzieje Elizabeth

Andersdatter. Wszystko wskazuje, że jesteś do niej podobna. Ona też miała jasne włosy i

jasnobrązowe oczy. Elizabeth próbowała tworzyć sobie obraz tamtej. Zawsze

wyobrażała sobie swoje prababki jako stare, przygarbione kobiety.

- Elizabeth posiadała wyjątkowe zdolności. Wdziała rzeczy, których inni widzieć nie

mogli.

Elizabeth przewracała oczami zaskoczona.

- Rany boskie, mamo! Oszczędź mi takich historii. To najgorsze, co znam. Nikt już

dzisiaj w takie rzeczy nie wierzy. Nas interesuje rzeczywistość. Jesteśmy ludźmi

nowoczesnymi, mamy oczy i uszy otwarte…

- Milcz! – krzyknęła matka, spoglądając na córkę tak surowo, że ta aż się skuliła. – Ja

usłyszała, tę historię, kiedy miała tyle lat co ty teraz, moja matka także poznała ją w tym

samym wieku. Teraz kolej na ciebie i żądam, żebyś wysłuchała, co mam do powiedzenia.

- Przepraszam – mruknęła Elizabeth, odgarniając do tyłu półdługie włosy.

Matka kilka razy głęboko wciągnęła powietrze, jej pierś unosiła się wyraźnie i

opadała. Milczała przez dłuższy czas, zanim zaczęła.

- Czy ty nigdy nie przeżyłaś czegoś, czego nie potrafisz wytłumaczyć? Elizabeth

zaczęła się zastanawiać.

- Nie, w każdym razie nie pamiętam.

- Nigdy ci się nie zdarzyło, że myślałaś o jakiejś piosence i nagle ktoś ją zaśpiewał?

- No pewnie, ale to przecież przypadek.

- A nigdy nie pomyślałaś: to już kiedyś przeżyłam? Albo nie przeczułaś, że coś stanie

się za parę sekund, coś, co ktoś przed chwilą ci opowiedział?

Elizabeth poczuła zimny dreszcz na plecach, obciągnęła krótką bluzkę, niesięgającą

pępka.

- Zdarzało mi się, to prawda, ale…

- Wiesz pewnie, że tylko niewielka część mózgu jest wykorzystywana?

- No pewnie, że wiem.

- A co w takim razie robimy z resztą? Jesteś pewna, że nikt nie może rozwinąć i

wykorzystać tych pozostałych części?

- Możliwe…

- Elizabeth Andersdatter nie mogła sobie kupić gazety, w której znalazłaby reportaż o

ludziach, potrafiących takie rzeczy. Nie mogła pójść do biblioteki i wypożyczyć stosu książek

na temat niewyjaśnionych spraw. Była sama i wielokrotnie ta zdolność wydawała jej się

przekleństwem.

- Biedaczka. – Elizabeth naprawdę tak uważała. Głos matki znowu wyrwał ją z

zamyślenia.

- Oto Biblia – mówiła matka, biorąc dużą zniszczoną książkę, oprawioną w skórę.

Otworzyła ją na pierwszej stronie i pokazała napisane ręcznie zdanie. Przeczytała je głośno:

Omma Vincent Amor. – To po łacinie i znaczy: Miłość wszystko zwycięża. Historię, którą

teraz ci opowiem, Elizabeth, ty powinnaś przekazać swoim dzieciom. Ona nie może zaginąć,

popaść w zapomnienie. Chodź na dół, usiądziemy sobie w salonie. Zajmie nam to trochę

czasu. Wszystko zaczęło się tamtego lata, po szesnastych urodzinach Elizabeth…

Rozdział 1

Lofoty, lato 1870

Elizabeth wolno szła przez podwórze, niosła do obory dwa wiadra wody. W pół drogi

przystanęła i ogarnęła wzrokiem wieś. Gdy zmrużyła oczy, miała wrażenie, że tysiąc gwiazd

migocze na zielononiebieskim fiordzie. Po drugiej stronie, w Storvika, rozłożyło się kilka

komorniczych zagród. Za daleko stąd, by mogła zobaczyć jakichś ludzi, ale wiedziała, że oni

tam są i że z pewnością też pracują przy sianokosach.

Przez całe życie – to znaczy przez szesnaście lat – mieszkała w Nymark. To pierwsza

mała zagroda, którą się napotyka, jadąc drogą nad fiordem. Dom i obora szare, wysmagane

wiatrem. Torfowe dachy też sprawiają, że budynki zlewają się w jedno z naturą. Niewielkie

gospodarstwo leży u podnóża góry, schodzącej niemal nad sam fiord.

Liczne pokolenia ludzi zbierały kamienie, by uczynić pola urodzajnymi. Wiele głazów

jednak trzeba było zostawić, a ziemia wokół nich nie nadawała się do uprawy.

Elizabeth musiała się uśmiechnąć na wspomnienie baśni, jakie ojciec opowiadał – o

trollach, wściekłych tak, że tłukły swoimi potężnymi łapami w górskie ściany, w rezultacie

czego powstała mała odnoga fiordu i wszystkie głazy zalegające w okolicy.

Dalej, w Neset, znajdował się dom Dorte. Z wyglądu tamto obejście nie bardzo różniło

się od Nymark – nieduże i szare. A całkiem na skraju znajdowało się Heimly. Pan Bóg czynił

wielkie różnice stwarzające naturę. Należące do Heimly pola były rozległe i równe, bez

kamieni.

Trawa rosła tam zielona i bardziej soczysta. Wyróżniał się też dom – piętrowy,

pomalowany na żółto. Dziedziniec otaczały zabudowania: obora, chlew i spichlerz.

W dole, nad wodą była szopa na łodzie, o wiele większa i ładniejsza niż u pozostałych

gospodarzy.

Czy to o takiej okolicy mówi się, że jest zapomniana przez Boga? – westchnęła

Elizabeth.

Zima była ciężka, bo połowy zawiodły. Nieustanne sztormy i zawieruchy nie

pozwalały rybakom wypływać w morze, brakowało pieniędzy na kupno mąki, ludzie żywili

się głównie rybami, złowionymi przy brzegu. Od dawna próbowali uprawiać zboże, ale

ziemia była tu zbyt jałowa, a pogoda przeważnie nieprzyjemna. Rodzice Elizabeth mieli

nadzieję, że tej zimy uda im się spłacić pożyczkę zaciągniętą na zakup gospodarstwa, ale nic z

tego nie wyszło. Obejście kosztowało czterdzieści talarów, wciąż dziesięć pozostawało do

spłacenia.

Angelsen Trine - Córka morza 01 Sztorm.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: