Angelsen Trine - Córka morza 20 Cena milczenia.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

CENA MILCZENIA

Rozdział 1

Huk wystrzału strzelby Sivgarda nadal dźwięczał jej w uszach. Dopiero po chwili

Elizabeth zrozumiała, że wciąż żyje. Serce waliło jej w piersi, była zlana potem. Powoli

otworzyła oczy. Była przygotowana na widok martwej Bergette leżącej na podłodze, ale

zamiast niej ujrzała Sivgarda. Jego twarz była odwrócona. Na koszuli rosła powoli plama

krwi.

Przez chwilę było zupełnie cicho. Elizabeth rozejrzała się, szukając Bergette.

Dostrzegła kobietę na krześle; wpatrywała się sztywno przed siebie. Przez chwilę Elizabeth

pomyślała, że przyjaciółka jednak nie żyje. Bergette siedziała zupełnie nieruchomo. Nawet

powieka jej nie drgnęła. Spojrzenie Elizabeth powędrowało w kierunku drzwi.

- Ane!

Z trudem wyszeptała imię córki. Chciała zerwać się z miejsca, ale ciało miała ciężkie

jak z ołowiu. Nie mogła nawet zapanować nad myślami.

- Ane, jak...? - Umilkła, bo słowa uwięzły jej w gardle. Córka stała w drzwiach

niczym słup soli i patrzyła tępo przed siebie. W dłoni trzymała rewolwer.

- Czy to ty...? - Elizabeth zwilżyła wargi końcem języka i przeniosła spojrzenie na

Sivgarda. Mężczyzna przestał krwawić. Czy krew po śmierci nadal wypływa z ran? Nie miała

pojęcia. Plama na koszuli już w każdym razie nie rosła. Czyżby naprawdę był martwy? Co się

stanie jeśli nagle zerwie się z podłogi, chwyci broń i zacznie strzelać na oślep? Elizabeth

pochyliła się i położyła dłoń na jego szyi. Nie, nie czuła pulsu. Oczy Sivgarda były otwarte.

Puste.

Wreszcie zdołała wziąć się w garść. Chwyciła strzelbę. Zabezpieczyła ją i odłożyła.

Może nie powinnam była tego robić? - przemknęło jej przez myśl. Lensman wolałby na

pewno, by świadkowie zostawili wszystko na swoim miejscu. Chwyciła się za głowę. Myśli

kłębiły się nieskładnie. Znów spojrzała na Ane.

- Moja córeczka - wyszeptała i podeszła do niej powoli. - Oddaj mi to - zwróciła się do

dziewczynki, wyciągając rękę po rewolwer. Ane nie odpowiedziała.

Elizabeth ostrożnie odebrała jej broń i odłożyła na, stół. Zastanawiała się, czy w

magazynku zostały jeszcze jakieś pociski, ale nie chciała tego sprawdzać. Ten rewolwer

właśnie pozbawił życia człowieka, a ona sama byłaby martwa, gdyby nie Ane. Objęła

dziewczynę mocno. Z trudem powstrzymywała płacz.

- Moja kochana córeczka - powtarzała. - Uratowałaś mi życie, uratowałaś nas obie.

Ale Sivgard... niech Bóg ma nas w swojej opiece!

Ane niechętnie pozwalała matce na uściski. Elizabeth puściła ją, położyła dłonie na jej

ramionach i spróbowała zajrzeć w jej oczy. Dziewczyna wciąż patrzyła przed siebie,

wydawała się nieobecna. W tej samej chwili Bergette wydała z siebie przenikliwy krzyk.

Elizabeth odwróciła się i ujrzała przyjaciółkę klęczącą nad mężem. Płakała, potrząsając raz po

raz bezwładnym ciałem.

- Sivgard! Sivgard, słyszysz mnie? Obudź się, no już! Elizabeth podeszła do niej i

chwyciła ją za ramiona.

- Uspokój się, Bergette. Sivgarda już nie ma. On... odszedł.

- Nie! - Okrzyk Bergette zabrzmiał jak rozpaczliwa prośba, jakby miała nadzieję, że

przyjaciółka się myli.

To musiał być dla niej straszny szok, pomyślała Elizabeth. Na początku Bergette

myślała, że Sivgard zginął w pożarze. Pochowała go, lecz on wrócił: wrócił, by je obie

zamordować i by samemu umrzeć. Chciała odciągnąć przyjaciółkę od trupa, ale Bergette

zaczęła się wyrywać.

- Zostaw mnie! Chcę porozmawiać z Sivgardem! - szlochała. - Przecież do nas wrócił.

- Posłuchaj mnie - odezwała się Elizabeth spokojnie i zerknęła na zwłoki mężczyzny.

Martwe oczy wpatrywały się w nicość. Wzdrygnęła się i odwróciła. - Kochana Bergette,

posłuchaj mnie teraz. Chodź tu, usiądź, zaraz wezwiemy pomoc. Nie pamiętasz już, co się

przed chwilą stało? Przecież Sivgard chciał zastrzelić nas obie. Postradał zmysły.

Wydawało się, że Bergette nic nie słyszy. Wciąż klęczała nad mężem, trzęsąc się od

płaczu. Elizabeth zerknęła na Ane. Dziewczyna stała oparta o framugę drzwi, wydawała się

obojętna, zupełnie tak, jakby to, co miało przed chwilą miejsce, w ogóle jej nie dotyczyło.

Nadal była nieobecna, patrzyła przed siebie, nie widząc niczego. Bergette znowu potrząsała

ciałem męża.

- Sivgard, obudź się! Mój kochany, kochany...

- Próbował nas zastrzelić - przypomniała jeszcze raz Elizabeth. Jej głos nie był już

spokojny. Czuła, że trzęsą się pod nią nogi.

Przyjaciółka nie słuchała jej, opadła na zwłoki, szlochając przeraźliwie i miętosząc

powalaną krwią koszulę.

Elizabeth przypomniała sobie, co wcześniej myślała o tym wszystkim. Gdyby Sigvard

pojawił się nagle w jej życiu, byłaby gotowa na wszystko, by ratować Ane. Każda matka

postąpiłaby tak samo. Teraz okazało się, że to córka ją ocaliła. Co by było, gdyby pojawiła się

chwilę później? Pewnie obie z Bergette byłybyśmy martwe, pomyślała. Co sprawiło, że Ane

przyszła tu za nią? I jak dziewczynie udało się zdobyć rewolwer? Przecież broń leżała w

zamkniętej na klucz komodzie w salonie. A może to wcale nie jest rewolwer Bergette? W jej

głowie kłębiło się mnóstwo pytań, nie znajdowała odpowiedzi na żadne z nich.

Usłyszała trzaśnięcie drzwiami i dobiegające z korytarza głosy. Zesztywniała. Oby to

nie była Karen-Louise! Zerwała się z miejsca, by zobaczyć, kto do nich idzie. Gdy otworzyła

drzwi prowadzące na korytarz i zobaczyła parobka ze służącą, westchnęła z ulgą. Od razu

rozpoznała oboje.

- Co się stało? - zapytali chórem. Po chwili dziewczyna dodała: - Jesteś blada jak

ściana.

- On... - Elizabeth nie wiedziała, co im powiedzieć. - Sprowadźcie pomoc z Dalsrud.

Niech przyjadą mężczyźni. Sivgard nie żyje.

- Nie żyje? Chyba już od dawna? - rzucił parobek, usiłując ją wyminąć.

- Nie, nie wchodź tam. - Elizabeth zagrodziła mu drogę. - Usiłował nas zastrzelić,

ale... no cóż, tak czy inaczej nie żyje. Z całą pewnością. Spieszcie się do Dalsrud. Chłopak

wybiegł z domu, trzasnąwszy drzwiami.

Elizabeth odwróciła się do służącej. Dziewczyna zbladła, otwierała usta i zamykała,

nie będąc w stanie dobyć z siebie słowa.

- Wiesz, gdzie mieszka matka Bergette? Służąca skinęła głową.

- Dobrze. Biegnij do niej i powiedz, że Sivgard leży martwy w salonie. Niech tu

szybko przyjdzie, ale, na Boga, nie pozwól jej zabrać ze sobą Karen-Louise. Mała nie

powinna wiedzieć, co tu się stało. Dziewczyna znów skinęła głową, ale wciąż stała

nieprzytomnie w korytarzu.

- Rozumiesz, co mówię? - spytała Elizabeth. -Tak.

- No to już, leć! Biegiem. Już na progu odwróciła się i zapytała:

- Jak umarł Sivgard?

- Został postrzelony w plecy.

Służąca pisnęła i wymknęła się z domu. Już po chwili Elizabeth usłyszała jej kroki na

podwórzu. Oparła się o framugę i przymknęła oczy. Z salonu wciąż dobiegał rozdzierający

płacz Bergette. Pewnie była w szoku, zapomniała p wszystkim, co się stało. A może to

reakcja zupełnie naturalna? W końcu to jej mąż leżał na podłodze.

Ane popełniła morderstwo. Jej mała, zaledwie szesnastoletnia córeczka. Elizabeth

zasłoniła twarz dłońmi, próbując stłumić dobywający się z piersi szloch. Nie może teraz

płakać, nie może. Musi być silna, ze względu na Ane.

Zrobiła głęboki wdech i wróciła do salonu.

Rozdział 2

Ane osunęła się na podłogę. Siedziała oparta o ścianę, obejmując kolana ramionami.

Łkanie Bergette wreszcie ucichło. Klęczała teraz nad trupem, kołysała się w przód i w tył, i

cały czas gładziła dłoń zmarłego. Widok był sam w sobie tak przerażający, że Elizabeth miała

przez chwilę ochotę się poddać i pozwolić, by to inni przejęli kontrolę nad sytuacją. Ale nie

mogła sobie na to pozwolić i dobrze o tym wiedziała. Podeszła do Ane i podała jej rękę.

- Chodź, usiądziemy na sofie - poprosiła. Dziewczyna nie zareagowała.

- Posiedzę trochę z tobą. - Elizabeth ujęła ją ostrożnie pod ramię.

Ciało Ane było sztywne i bezwolne, w końcu jednak córka usłuchała. Elizabeth

znalazła szal i okryła nim ramiona dziewczyny. Właściwie nie wiedziała, czemu to robi. Było

przecież lato, ale ona sama trzęsła się z zimna. Bergette zaczęła nucić coś pod nosem. Po jej

policzkach powoli spływały łzy.

- Czujesz się już lepiej? - Elizabeth pogładziła Ane po plecach.

Nie doczekała się odpowiedzi, zresztą wcale się jej nie spodziewała. Westchnęła.

Gdyby chociaż skinęła głową, pomyślała przyglądając się córce. Brązowe oczy dziewczyny,

zazwyczaj tak radosne i pełne życia, wydawały się teraz martwe. Ciekawe, o czym myśli?

Czy jest świadoma tego, co zrobiła? Dopiero teraz Elizabeth przestraszyła się nie na żarty.

Przecież zabójstwo było przestępstwem karanym śmiercią. Czy to właśnie miała oznaczać jej

wizja? Objawił jej się Sivgard z twarzą wykrzywioną w złośliwym uśmiechu. Czyżby chciał

pociągnąć za sobą Ane?

Nigdy, postanowiła Elizabeth. Nigdy nie pozwoli, by ktoś odebrał jej dziecko! Zrobiła

głęboki wdech; drżała na całym ciele. Jeśli Ane zostanie skazana na śmierć, ona sama

odbierze sobie życie. Przecież nie potrafiłaby istnieć bez ukochanej córki. Masz jeszcze jedno

dziecko, odezwał się w jej głowie głos rozsądku. Owszem, pamiętała o tym. Miała dwoje

dzieci, ale nie mogła sobie pozwolić na utratę żadnego z nich.

Na samą myśl o małym Williamie z jej piersi pociekło mleko. Na szczęście

zabezpieczyła stanik, wsuwając, między ciało a ubranie, ściereczkę, ale czuła się nabrzmiała i

obolała. Dawno już powinna była siedzieć w domu i karmić chłopca.

Spróbowała sobie wyobrazić, co by było, gdyby nie pojawił się Sivgard. Piłyby z

Bergette kawę i gawędziły beztrosko, w końcu zapytałaby przyjaciółkę o możliwość

pożyczenia dziecinnego wózka i wróciła do domu. Wózek! To właśnie po niego przyszła,

chciała, żeby William miał gdzie spać, gdy ona będzie pracowała na polu, by nie musiał leżeć

na słońcu. Zazwyczaj nie potrafiła powstrzymać uśmiechu na samą myśl o tłuściutkich,

Angelsen Trine - Córka morza 20 Cena milczenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: