czy-to-juz-molestowanie,33.pdf

ŻYCiE WEWNĘTrzNE | zNaKi

rozdział | podpod rozdział | podpod rozdział

– Może to oczywiste pytanie, ale

czy zawsze można odróżnić lirt od

molestowania seksualnego?

K.M.: Zawsze. Flirt jest człowieko-

wi potrzebny do życia jak powietrze.

Nawet w pracy. Człowiek się napina,

wypełnia zadania, potrzebuje chwili

oddechu. Na wagę złota są więc osob-

niki obu płci, które potraią z atencją

i sympatią odnosić się do płci przeciw-

nej, czyli upiększać współpracę zdania-

mi typu: „Twoja rączka miękka i biała,

jak się do czegoś dotknie, to wszystko

świetnie wychodzi...”. Krzywisz się?

– Jakbym to usłyszała, nie wie-

działabym chyba, jak zareagować.

się z uwodzeniem, ale jest też lirt bez-

interesowny, który jest sztuką wprowa-

dzania innych w dobre samopoczucie.

Wymianą dobrych uczuć i ocen, dzięki

której obie strony czują się lepiej. Taki

lirt jest świetną przyprawą do życia.

Wszędzie: w domu, w pracy, w szkole...

Chodziłem do męskiej szkoły, któ-

ra wraz z moim rocznikiem stała się

koedukacyjna. Starsi koledzy byli za-

chwyceni, a nauczyciele twierdzili, że

gdy pojawiły się dziewczyny, atmosfe-

ra w szkole zrobiła się o niebo lepsza

– a i wyniki w nauce się poprawiły.

Było dla kogo się starać i wyzwoliła

się dodatkowa energia. Chęć zaimpo-

bie jasno: w chwili, kiedy ktoś wchodzi

w kontakt z ciałem drugiego człowieka

albo narusza jego przestrzeń wbrew

jego woli, mówimy o przemocy. Gdy

robimy to z podtekstem erotycznym,

mówimy o molestowaniu. Więc klaps

jest molestowaniem. Jest upokarzający.

Bo ktoś chce sobie zrobić przyjemność

twoim kosztem. Świństwo, i to podwój-

ne. Facet – bo kobiety zwykle tego nie

robią – który poklepuje swoje podwład-

ne, ma podwójną przyjemność. Nie

dość, że dotyka ich ciała, to jeszcze de-

monstruje swoją wyższość, siłę. A ona

jest bezwolna, bezradna, najczęściej nic

z tym nie robi.

Molestowanie to brak szacunku, pogarda do siebie samego i innych.

Z punktu widzenia terapeuty w sytuacji nadużycia obie strony są chore. Molestowanie

i gwałt to z reguły spotkanie dwóch nadużytych ofiar, z których jedna zamienia się w kata

Czy

K.M.: Ja bym była rozanielona.

A kobieta mogłaby powiedzieć męż-

czyźnie: „Wiem, że twój męski umysł

udźwignie wszystko”.

– Hm...

K.M.: Mnie to bawi, ponieważ lirt

opiera się na starych dobrych zasa-

dach. Możemy się oczywiście zachwy-

cać damskim umysłem i męską rączką.

Myślę, że we lircie w przeciwień-

stwie do innych form męsko-damskich

zabiegów chodzi przede wszystkim

o okazanie sobie szczególnej uwagi po

to, by było lepiej, przyjemniej razem

być czy pracować.

– W tym, o czym mówisz, nie

wyczuwa się napięcia erotycznego.

A mnie się lirt jednoznacznie z nim

kojarzy.

W.E.: Różne rzeczy rozumie się

pod słowem lirt. Flirt niestety kojarzy

nowania płci przeciwnej jest ważnym

elementem lirtu.

K.M.: W takim bezinteresownym

lirtowaniu nie ma jakiejś tajemnicy,

jest tylko dawanie, otwartość. A kiedy

coś wisi w powietrzu, są gry, niedopo-

wiedzenia, to już niewinny lirt nie jest.

W.E.: Ale też nie jest to molesto-

wanie. O molestowaniu mówimy, gdy

ktoś usiłuje wymusić na innych seksu-

alną uległość, wykorzystując do tego

swoją pozycję władzy, odwołując się

do psychicznego szantażu lub izycz-

nej przemocy. Takie postępowanie jest

złe, chore i dlatego zabronione.

– Przy okazji tematu molestowa-

nia mówi się o tzw. klapsie w pupę.

Czy to już molestowanie, czy nie?

K.M.: Jest tak samo jak z klapsem

danym dziecku. Niektórzy twierdzą,

że to nie bicie. Jednak powiedzmy so-

W.E.: Uważa się, że skoro kobieta

nie reaguje na klepanie po pupie, to zna-

czy, że przyzwala lub robi to w zamian

za jakieś oczekiwane korzyści. Ten spo-

sób myślenia sam w sobie jest psychicz-

nym molestowaniem i wstępem do

molestowania izycznego. Tymczasem

kobiety mają wielki problem z okaza-

niem mężczyźnie szefowi niezgody na

naruszanie swoich izycznych granic.

– Dlaczego?

W.E.: Kobiety są od dziecka przy-

zwyczajane do tego, że się narusza ich

granice. W patriarchacie to norma.

K.M.: Począwszy od tych klap-

sów w dzieciństwie, dzieci uczą się,

że ich granice wolno naruszać – bo

przecież robią to ludzie, którzy ponoć

kochają. Tak utrwala się wzorzec mi-

łości – bez granic. Kocha to znaczy za-

właszcza, traktuje jak swoją własność.

to już molestowanie

Dużo się ostatnio mówi o molestowaniu seksualnym w miejscu

pracy. Wygląda na to, że kobiety, choć z oporami, przerywają

milczenie. Z drugiej strony z Zachodu przychodzi wzorzec sterylnych

biur, gdzie każdy komplement uznawany jest za napaść seksualną.

Czy w naszym życiu jest jeszcze miejsce na flirt? Kiedy zaczyna się

molestowanie? – pyta Katarzynę Miller

i Wojciecha Eichelbergera Tatiana Cichocka

zdjĘcia zosia zija

100 | zwierciadło | paŹdziErNiK

paŹdziErNiK | zwierciadło | 101

ŻYCiE WEWNĘTrzNE | zNaKi

Bezgraniczna miłość jest przecież naj-

wyższym stopniem miłości, prawda?

W.E.: Wolimy nie wiedzieć, jak

często izyczne granice dzieci są naru-

szane przez rodziców, wujków, starsze

rodzeństwo, przyjaciół domu, lekarzy,

księży katechetów, nauczycieli, trene-

rów... Tu jest początek molestowania.

K.M.: Dziecko nie ma prawa po-

wiedzieć, że czegoś nie chce. Ma się

nauczyć wszystko znosić. A postawa

wobec rodziców przenosi się na stosu-

nek do szefów i autorytetów.

W.E.: Dlatego molestowanie może

odbywać się poza świadomością osoby

molestowanej. Ludzie przyzwalają na

coś, na co nie powinni, bo nawet sobie

nie uświadamiają, że dzieje się coś nie-

właściwego. Ale skąd mają to wiedzieć,

skoro w ich życiu zawsze tak było?

– Co robić, gdy same oiary mole-

stowania nie wiedzą, że są oiarami?

W.E.: Można tworzyć takie prawo,

które będzie represjonowało molestu-

jących i tym samym edukowało spo-

łeczeństwo. Takie prawo już istnieje.

Problem w tym, by działało i dotyczyło

wszystkich relacji i instytucji, gdzie mo-

lestowanie może się przydarzać. Przede

wszystkim tych z natury autorytarnych:

rodziny, szkoły, Kościoła, szpitali, woj-

ska i wszelkich korporacji. Wszędzie

tam z góry muszą być wykluczone za-

chowania i sytuacje, które mogłyby

naruszać czyjąkolwiek psychoizycz-

ną suwerenność. Te normy powinny

uwzględniać to, że wielu ludzi ma

utrwalony syndrom oiary – czyli ową

tendencję do godzenia się na takie za-

chowania ze strony otoczenia, na które

nie powinni się godzić, a mogą je nawet

nieświadomie prowokować. W intere-

sie tych ludzi zabrania się więc dotyka-

nia, klepania, całowania w rękę...

– Nie wylewamy dziecka z ką-

pielą? Gdy się do tego wlicza nawet

mówienie miłych rzeczy?

K.M.: Myślę, że się przesadza, mó-

wiąc o tym, bo jeszcze nikt za komple-

ment nie poszedł siedzieć. Wyśmiewa-

my poprawność polityczną, żeby się nie

przyznać, że do niej nie dorośliśmy.

W.E.: Ale i tu trzeba uważać. Ła-

two jest wykorzystać tego typu prawo,

by kogoś wrobić. To ogromny problem

w Ameryce. Mam tam znajomych

wykładowców. Mówią, że nie mogą

zamknąć drzwi, udzielając konsultacji

studentce, a ona musi siedzieć bliżej

drzwi i być widoczna z korytarza. A naj-

lepiej jest mieć świadka każdej rozmo-

wy. Bo gdy studentce nie spodoba się

wystawiona przez wykładowcę ocena,

to może rozczochrać sobie włosy, roz-

piąć bluzkę, wybiec z krzykiem na ko-

rytarz – i oskarżyć go o molestowanie.

– Oto druga strona medalu. Bo

również dochodzi do wykorzystania,

tylko przez drugą ze stron.

W.E.: Rodzi się wielki problem:

czy działać zgodnie z zasadą, że lepiej

nie złapać wielu przestępców, niż ska-

zać jednego niewinnego, czy skazy-

wać wszystkich podejrzanych, by nie

skrzywdzić żadnej oiary. Wygląda na

to, że w naszej kulturze nadszedł czas

bezwzględnego oduczania mężczyzn

przedmiotowego traktowania kobiety.

I czas, by nauczyć kobiety, że mają pra-

wo do samoobrony i nietykalności.

– Chodzi nie tylko o prawo, ale

też społeczne poparcie. Dziś kobiety

nie protestują również z tego powo-

du, że się boją.

K.M.: Rzeczywiście, gdy znajdzie

się kobieta, która zaprotestuje, bardzo

rzadko ktoś ją w tym wspiera. Mężczyź-

ni są solidarni z mężczyznami. A kobie-

ty się boją. Często nie rozumieją nawet,

skąd tamta wzięła tę śmiałość, odwagę,

bo ich na nią nie stać. Wolą więc uwa-

żać, że zrobiła to z pobudek inanso-

wych albo innych.

– Często przyłączają się do tych,

którzy taką kobietę próbują uciszyć.

K.M.: Problemem kobiet jest to, że

często nie czują się partnerkami. Mają

poczucie bezpieczeństwa tylko, gdy są

w grupie. Odrzucają taką kobietę, bo po

pierwsze, ona rozbija ową grupę. A po

drugie dlatego, że nie chcą, by odium,

które ciąży na niej, padło i na nie.

W.E.: To najsmutniejsze: kobietę,

która ośmiela się przerwać milczenie,

spotyka odrzucenie, pogarda, brak sza-

cunku. Brakuje jej przychylności oto-

czenia, ale też sądy, policja nie udzielają

jej wsparcia. Właśnie na tym polega pa-

triarchalna presja. Tak trudno uwolnić

się od myślenia stereotypem: zgwałco-

na – znaczy prosiła się, molestowana

– znaczy kusiła albo coś z tego miała.

– To zniechęca do szukania

sprawiedliwości.

W.E.: Trzeba uświadamiać ludziom,

że wszyscy jesteśmy oiarami zamiata-

nia sprawy molestowania pod dywan.

Bo każde nadużycie dotyczy w istocie

obu stron i obie strony rani. Jeśli traktu-

jemy przedmiotowo drugiego człowie-

ka, widząc w nim jedynie obiekt seksu-

alny, z siebie też robimy przedmiot.

K.M.: Przedmiot nie cierpi. Więc

gdy się uprzedmiotawiam, nie czuję

bólu i lęku. Niewiele czuję w ogóle.

W.E.: Z punktu widzenia terapeu-

ty w sytuacji molestowania obie stro-

ny są chore. Prawdopodobnie były

w przeszłości nadużyte. Molestowanie

i gwałt to z reguły spotkanie dwóch

nadużytych oiar, z których jedna za-

mienia się w kata.

K.M.: Jak daleko odeszliśmy od cu-

downego lirtu, który może być crême

de la crême naszych relacji... Te dwa

zjawiska wbrew pozorom leżą na anty-

podach. Molestowanie to w istocie brak

szacunku, pogarda do siebie samego

i innych. Flirt jest samą radością: z tego,

że istniejemy, że możemy się sobą za-

chwycać. Ale żeby to robić, trzeba się

jako tako dobrze czuć ze sobą samym.

Mamy w sobie tyle cierpienia, zawi-

ści, ciężarów, że bardzo trudno jest się

wznieść na taki czysty poziom wymia-

ny. I to jest smutne.

W.E.: Reasumując: nie należy zaka-

zywać lirtu, nawet w pracy. Ale trzeba

edukować ludzi we lirtowaniu. Uświa-

damiać, że wszystko zależy od inten-

cji. Jeśli w umyśle osoby, która mówi:

„Pięknie dziś wyglądasz”, jest obecna

intencja naruszenia granic i wykorzy-

stania, to nawet tak niewinne zdanie

jest molestowaniem. I poczujesz to.

Ale jeśli to samo zdanie nie obudzi

w tobie zażenowania, lęku ani wstydu,

prawdopodobnie mówiący ma czyste

intencje. Wtedy robi nam się ciepło

i przyjemnie, mamy naprawdę ochotę

się zrewanżować. Takiej wymiany, na-

wet połączonej z dotykiem, nie powin-

niśmy ani sobie, ani innym zakazywać.

Bo w przeciwnym razie będziemy jesz-

cze bardziej chorzy i samotni.

Flirt niestety kojarzy się z uwodzeniem,

ale jest też flirt bezinteresowny, który

jest sztuką wprowadzania innych

w dobre samopoczucie. Wymianą

dobrych uczuć. Taki flirt bywa

świetną przyprawą do życia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: