Cartland Barbara - Miłość jest grą.pdf - Barbara Cartland - magda05051995

Barbara Cortland

Miłość jest grą

Tytuł oryginalny: Love is a gamble

Od Autorki

Na przełomie XVIII i XIX wieku, a szczególnie za czasów

regencji, hazard osiągnął niespotykane wcześniej rozmiary.

Klub Watiera, któremu przez kilka lat prezesował lord Brummel,

słynął z całonocnych gier, podczas których młodzi przedstawiciele

arystokracji stawiali pod zakład całe fortuny, a nawet domy

odziedziczone po bogatych przodkach.

Ta pasja do hazardu ujawniała się nie tylko podczas wyścigów

konnych. Zdarzało się, że zapaleni gracze zakładali się o to, która

mucha szybciej przejdzie po ścianie i pierwsza znajdzie się pod

sufitem. Zamiłowanie do hazardu wynikało najczęściej z

bezczynności i nudy, która stale trapiła arystokrację.

Jeden z najsłynniejszych graczy okresu regencji, lord Alwanley -

junior, odziedziczył spadek o wartości równej dzisiejszej sumie

sześćdziesięciu, siedemdziesięciu tysięcy funtów, ale w krótkim

czasie roztrwonił cały swój majątek popadając w znaczne długi. Był

on jednym z tych niepoprawnych graczy, którzy dniami i nocami

tracili ogromne sumy przy stolach karcianych i w każdej chwili

skłonni byli założyć się o cokolwiek.

Błyskotliwy, inteligentny polityk - Charles James Fox -

wywodzący się z niesamowicie bogatej rodziny, pobierając nauki w

Eton College, a potem na uniwersytecie w Oxfordzie, stał się

nałogowym graczem. To umiłowanie gier hazardowych doprowadziło

Foxa do ogromnych długów, które prześladowały go do końca życia.

Pewnego dnia dwudziestoparoletni Charles przemawiał w Izbie

Gmin, mając za sobą nie przespaną noc, którą, podobnie jak poprzedni

dzień, spędził w kasynie Almack's. Innego dnia, przed piątą po

południu, po całej nocy i całym dniu spędzonym przy kartach, Fox

stracił jedenaście tysięcy funtów, co w owym czasie stanowiło

ogromną sumę pieniędzy.

Było to jednak nic w porównaniu z hazardem, jaki uprawiał

generał Blucher. W czasie swojej wizyty w Londynie, po wycofaniu

się Napoleona spod Moskwy, Blucher przegrał w klubie Carl ton

House dwadzieścia pięć tysięcy funtów. Opuszczając po kilku dniach

Londyn był praktycznie bez środków do życia.

Rozdział 1

1817

Idona wracała z ogrodu, trzymając na ramieniu kosz pełen

narcyzów. Zastanawiała się, jak ułożyć z nich wieniec na grób ojca.

Rodzice nazywali ją czasami Norse, co znaczy „Bogini wiosny",

dlatego właśnie te wiosenne kwiaty były jej tak bliskie. Miały dla niej

większą wartość, niż kwitnące latem wyniosłe róże czy też jesienne

chryzantemy.

Znowu rozmyślała nad losem Narcyza. Tę historię opowiedziała

jej matka, gdy Idona była jeszcze małą dziewczynką. Wyobrażała

sobie tego młodego, przystojnego mężczyznę, który stoi nad brzegiem

leśnego bajorka i podziwia swe odbicie w lustrze wody. Sięga ręką by

dotknąć swego oblicza, wpada do stawu i tonie.

Idona przypomniała sobie, jak bardzo przestraszyła się tego, co

stało się z Narcyzem. Jednak jej matka, lady Overton, uśmiechnęła się

i mówiła dalej:

- Echo, nimfa, która kochała Narcyza bez wzajemności,

przybiegła z płaczem i przyprowadziła swoje siostry. Chciały

wyciągnąć ciało młodzieńca z wody, ale Narcyz zniknął.

- Jakie to smutne - wyszeptała Idona.

- Tylko biały kwiat unosił się na powierzchni stawu - opowiadała

matka - i ciągle jeszcze można usłyszeć Echo, jak w odludnych

miejscach wzywa Narcyza.

Ta historia pobudziła wyobraźnię Idony, mimo iż miała wtedy

zaledwie sześć lub siedem lat. Później, spacerując samotnie po

ogrodzie albo po lesie, wołała głośno, a kiedy słyszała powracający do

niej głos, zdawało jej się, że to Echo wzywa utraconego na zawsze

Narcyza.

Gdy zobaczyła swój dom, czarno-biały dworek zbudowany w

czasach panowania dynastii Tudorów, zapomniała o kwiatach w

koszyku i zaczęła myśleć o tym, dla kogo je zebrała. Chociaż minął

już tydzień od śmierci ojca, nadal nie potrafiła uwierzyć, że nigdy

więcej go nie zobaczy.

Nigdy więcej nie podejdzie do niej. Nie zobaczy jego przystojnej

twarzy i łobuzerskich oczu. Nigdy już nie wybierze się na polowanie

w wysokim, zsuniętym na bakier kapeluszu. Był doskonałym

jeźdźcem. Choć jego konie rasą nie dorównywały wierzchowcom

innych myśliwych, zawsze był pierwszy w pościgu za zwierzyną.

- Jak to się mogło stać, że cię straciłam, tatusiu? - zadawała sobie

w myślach pytanie.

Weszła do domu przez werandę i skierowała się w stronę pokoju,

w którym trzymano wszystkie dzbanki i wazony. Nazywano go

„pokojem kwiatowym". To tutaj ogrodnicy, pokojówki, a później ona

wraz z matką układały kwiaty. Potem cały dom wypełniał się ich

zapachem. W rezydencji Overtonów nigdy nie czuło się stęchlizny tak

typowej dla starych budynków.

Postawiła kosz na stoliku stojącym pośrodku niewielkiego

pokoju.

Cartland Barbara - Miłość jest grą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: