Farland David-Władcy runów 1-Suma Wszystkich Ludzi.pdf

DAVID FARLAND

SUMA WSZYSTKICH LUDZI

Księga l

DZIEŃ DZIEWIĘTNASTY

MIESIĄCA ŻNIW

WSPANIAŁY DZIEŃ NA ZASADZKĘ

ZACZYNA SIĘ W CIEMNOŚCI

Całe miasto wkoło zamku Sylvarresta przyozdobione było podobiznami Króla Ziemi.

Widziało sieje na każdym kroku: wisiały w witrynach sklepów, stały przy murach i

bramach

miejskich, sterczały przybite obok drzwi budynków - umieszczono je wszędzie,

gdzie tylko

Król Ziemi mógłby znaleźć jakieś wejście do domu.

Większość z nich była prostej, wyraźnie dziecięcej roboty, ot, trochę trzciny

związanej

w kształt człowieka, często z koroną z liści dębowych na głowie. Jednak przed

sklepami i

tawernami wisiały figury umiejętnie wyrzeźbione w drewnie, naturalnej wielkości,

nierzadko

pracowicie pomalowane i ubrane w porządne podróżne szaty z zielonej wełny.

Wierzono wówczas, że w wigilię Hostenfest duch ziemi wstępuje w swoje podobizny

budzi Króla Ziemi. Ten zaś, ożywiony, będzie chronić rodzinę przez kolejny rok

oraz pomoże

zebrać i zwieźć plony.

Był to czas zabawy i radości. W wigilię Hostenfest ojciec rodziny odgrywał rolę

Króla

Ziemi, układając podarki przed kominkiem. Rano, w pierwszy dzień świąt, dorośli

odnajdywali tam flaszki z młodym winem lub beczułki z ciemnym piwem.

Dziewczynkom

Król Ziemi przynosił lalki ze słomy i kwiatów, a chłopcom jesionowe miecze albo

wózki.

Wszystkie te podarunki od Króla Ziemi były tylko drobną częścią jego zasobów,

niezmierzonego bogactwa „owoców lasów i pól”, którym wedle legendy nagradzał

tych, co

ukochali ziemię.

I tak domy i składy wokół zamku były mocno zdobne tej nocy dziewiętnastego dnia

miesiąca żniw, cztery dni przed Hostenfest.

Wszystkie sklepy zostały dokładnie wysprzątane i zaopatrzone jak się patrzy na

bliski

już jesienny jarmark.

Ulice były puste, jak to o przedświcie. Poza strażą miejską i kilkoma niańkami

powód,

aby o tak wczesnej porze wychodzić z domów, mieli jedynie królewscy piekarze.

Oni jednak

zbierali już piankę z królewskiego piwa i dodawali ją do ciasta, aby bochenki

wyrosły do

rana. Co prawda był to także sezon na węgorze, które odbywały swą coroczną

wędrówkę

rzeką Wye, i ktoś mógłby oczekiwać widoku paru przynajmniej rybaków, ci jednak

opróżnili

wiklinowe więcierze godzinę po północy i dobrze przed drugą strażą dostarczyli

już

rzeźnikom baryłki z żywymi rybami do oskórowania i zasolenia.

Poza murami miasta, na łąkach na południe od zamku Sylvarresta, ciemniały

sylwetki

namiotów karawany z Indhopalu, przybyłej na Północ ze zbiorem letnich przypraw.

obozowisku panowała cisza, z rzadka przerywana porykiwaniem osła.

Bramy miasta były zamknięte, wszyscy cudzoziemcy zostali odprowadzeni, pod

strażą, z kwartałów kupców kilka godzin temu. Nie licząc przemykających z rzadka

fret, ulice

były wymarłe.

Nikt więc nie miał możności dojrzeć, co się dzieje w mrocznej alejce. Nawet

wyposażony w dary wzroku siedmiu ludzi królewski dalekowidzący, który pełnił

straż w

gnieździe starego graaka ponad Warownią Darczyńców, nie wypatrzył poruszenia w

wąskich

uliczkach dzielnicy handlowej.

A tymczasem na Kociej, tuż przy rogu z Maślaną, dwóch ludzi walczyło w mroku o

nóż.

Gdyby ich kto zobaczył, pomyślałby zapewne o splecionych w walce tarantulach:

ręce

i nogi tylko migały, błyskał unoszony nóż, stopy ślizgały się na wygładzonym

bruku. Obaj

mężczyźni sapali i stękali w tych zapasach ze śmiercią.

Obaj byli ubrani na czarno. Sierżant Dreys z Gwardii Królewskiej nosił czarny

mundur ze srebrnym dzikiem, znakiem rodu Sylvarresta. Napastnika okrywał czarny,

workowaty burnus z bawełny, zwykły strój zabójców z Muyyatinu.

Chociaż sierżant Dreys, cięższy od swego przeciwnika o pięćdziesiąt funtów, miał

siłę

trzech ludzi i bez trudu unosił nad głową ciężar o wadze sześciuset funtów, to

jednak bał się,

że tej walki nie wygra.

Kwartał oświetlały jedynie gwiazdy, których blasku nader niewiele docierało na

Kocią. Uliczka miała ledwie siedem stóp szerokości, a stojące przy niej domy

liczyły aż po

dwa piętra, od frontu zaś ich fundamenty znacznie się przez lata pozapadały,

przez co dachy

niemal spotykały się w górze, kilka metrów nad głową Dreysa.

Sierżant ledwo widział cokolwiek, z całego napastnika najczęściej migały mu

białka

jego oczu i równie białe zęby, perłowy poblask czegoś w lewym nozdrzu... No i

ten lśniący

nóż. Jego bawełniana szata pachniała lasem, a z ust zalatywało mu anyżkiem i

curry.

Nie, Dreys ani się spodziewał, że będzie tu musiał walczyć. Nie wziął żadnej

broni, na

grzbiet narzucił jedynie płócienną opończę, pod którą zwykle wkładał kolczugę.

No i portki i

buty, ale to wszystko, bo przecież nikt nie chodzi uzbrojony po zęby na

spotkanie z kochanką.

Ledwie chwilę temu wszedł w Kocią, aby się upewnić, że nie natknie się na ront

Straży Miejskiej, gdy usłyszał jakieś szuranie dochodzące zza sterty żółtych dyń

leżących

przy jednym ze straganów. Pomyślał, że widocznie spłoszył fretę polującą na mysz

albo

szukającą skrawka tkaniny do okrycia. Obrócił się pewien, że ujrzy, jak

przypominające

szczura, tyle że pękate stworzenie pomyka w ukrycie, gdy z mroku skoczył nań

zabójca.

Poruszał się szybko, w dłoni ściskał nóż. Umiejętnie przenosił ciężar z nogi na

nogę, z

wprawą machał klingą, która zrazu śmignęła niebezpiecznie blisko ucha sierżanta,

ten jednak

zdołał się obronić. Jednak napastnik zaraz zawinął ręką, mierząc w gardło

Dreysa. Sierżant

przytrzymał na chwilę jego nadgarstek.

- Morderca! Cholerny morderca! - krzyknął.

Szpieg! Pomyślał. Wykryłem szpiega! Jedyne, co mu przychodziło do głowy, to że

przyłapał kogoś sporządzającego plan okolic zamku.

Uderzył kolanem w brzuch napastnika, aż tamten uniósł się w powietrze. Potem

szarpnięciem wyprostował mu rękę i spróbował ją wykręcić.

Zabójca pozwolił mu na to, ale drugą ręką uderzył go z pięści w mostek.

Trzasnęły żebra. Niewysoki mężczyzna musiał być naznaczony runami mocy. Dreys

podejrzewał, że siły ma co najmniej za pięciu.

Chociaż z uwagi na to obaj walczący byli nieprawdopodobnie krzepcy, dary

zwiększały jedynie możliwości mięśni i ścięgien, a w żadnym razie szkieletu,

przez co

podobne walki szybko zmieniały się w coś, co Dreys zwykł nazywać „mieleniem

kości”.

Starał się utrzymać nadgarstek napastnika i przez chwilę siłowali się w

milczeniu.

- Chyba tam! - rozległy się nagle krzyki gdzieś z lewej. - Tam, tam! - Z lewej

była

uliczka Tania, gdzie domy nie stały tak ciasno i gdzie sir Guilliam wybudował

sobie

niedawno trzypiętrowy dworek. Nadchodził stamtąd ront Straży Miejskiej, ten sam,

którego

Dreys starał się nie napotkać. Sir Guilliam poprosił strażników, sypnąwszy

monetą, aby

posiedzieli sobie nieco pod latarnią przy bramie dworku.

- Na Kociej! - krzyknął Dreys. Żeby tylko udało mu się przytrzymać zabójcę

jeszcze

przez chwilę, żeby nie zdołał go pchnąć ani uciec.

Południowiec wyrywał się rozpaczliwie. Znów uderzył, tym razem wyżej, łamiąc

sierżantowi kolejne żebra. Dreys nie czuł zbytnio bólu. Kto walczy o życie, nie

przejmuje się

podobnymi drobiazgami.

Desperackie wysiłki jednak poskutkowały. Zabójca uwolnił rękę z nożem.

Przerażony

Dreys kopnął go w kostkę i bardziej poczuł niż usłyszał, jak tamtemu pęka kość.

Napastnik rzucił się do przodu, błysnął nóż. Dreys usunął mu się z drogi i

pchnął

południowca, który jednak zdołał przejechać sierżantowi płytko ostrzem po

żebrach.

Dreys złapał go za łokieć i obrócił. Tamten zachwiał się, niezdolny utrzymać

ciężaru

ciała na złamanej nodze. Dreys kopnął ją na wszelki wypadek raz jeszcze i

odepchnął

napastnika.

Przez cały czas rozglądał się gorączkowo, szukając jakiegoś luźnego kamienia

brukowego, czegokolwiek, co mógłby wykorzystać jako broń. Za sobą miał gospodę

zwaną

Maślnicą, której żywy symbol stał przy frontowym oknie obok kwitnącej winorośli

i figury

Króla Ziemi. Dreys umyślił, żeby dosięgnąć żelaznego ubijaka i użyć go jako

pałki.

Odpychając południowca, sądził, że niewielki mężczyzna poleci do tyłu, ale on

złapał

się opończy sierżanta i zatoczywszy gwałtownie półkole, powrócił, wyciągając

rękę z nożem.

Dreys uniósł przedramię, żeby się osłonić.

Ostrze opadło nisko i wbiło mu się głęboko w brzuch, tuż pod pogruchotanymi

żebrami. Straszliwy ból przeszył wnętrzności sierżanta, obiegł ręce i ramiona,

ogarnął cały

świat.

Przez chwilę długą jak wieczność Dreys tylko stał i patrzył. Krople potu zalały

szeroko otwarte oczy. Przeklęty zabójca patroszył go jak rybę, wcisnął dłoń z

nożem aż po

nadgarstek w ranę i pchał do góry, próbując sięgnąć serca. Lewą ręką szukał

kieszeni. W

końcu trafił na książkę. Zmacał ją przez opończę i uśmiechnął się.

Więc o to ci chodziło? Zdumiał się Dreys. O książkę?

Gdy wieczorem jako strażnik miejski odprowadzał obcokrajowców z kwartałów

kupieckich, spotkał kupca z Tuulistanu, który rozstawił namiot w pobliskim

lesie.

Tuulistańczyk podszedł do niego niepewnie, jakby z lękiem.

- Podarek, dla króla - powiedział kiepskim rofehavańskim. - Podasz? Przekażesz

królowi?

Kłaniając się służbiście, Dreys obiecał, że przekaże. Spojrzał obojętnie na

okładkę.

Kroniki Owatta, emira Tuulistanu. Cienki tomik oprawny w jagnięcą skórę.

Sierżant schował

go do kieszeni. Rano zamierzał przekazać podarunek dalej.

Teraz bolało go tak bardzo, że nie tylko ruszyć się, ale i krzyczeć nie mógł.

Świat

zawirował. Odepchnął się od zabójcy, chciał się odwrócić i uciekać. Nogi miał

jak z waty,

słaniał się słaby niby kocię. Potknął się. Zabójca złapał go od tyłu za włosy i

szarpnął, aby

odsłonić gardło.

Cholera, pomyślał Dreys, mało ci jeszcze? Już mnie prawie zabiłeś! Ostatnim

wysiłkiem wyszarpnął książkę z kieszeni i cisnął ją poprzez Maślaną.

We wnęce obok stosu baryłek rósł tam krzak róży. Sierżant dobrze znał to

miejsce,

zamglonym wzrokiem dostrzegał żółte kwiaty. Książka posłusznie poleciała w ich

kierunku.

Zabójca zaklął we własnym języku, zostawił Dreysa i pokuśtykał w ślad za

woluminem.

Dreysowi tak szumiało w uszach, że nic więcej nie słyszał. Z wysiłkiem dźwignął

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: