Cervantes - Don Kichot z La-manchy.pdf

(2435 KB) Pobierz
1011508841.001.png
Ta lektura , podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie
Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fun-
MIGUEL DE CERVANTES SAAVEDRA
Don Kichot z La Manchy ¹
ł.  
¹ Don Kichot z La Manchy — tytuł oryginału: Don ot a Mancha ; zapis i wymowa nazwiska bohatera
powieści (oraz nazwa jego rodzinnego miasta, niekiedy zapisywana nawet jako: Mansza) zostały spopularyzowane
w Europie za pośrednictwem . tłumaczenia, dlatego też pierwotne brzmienie zostało zniekształcone.
1011508841.002.png 1011508841.003.png
 
PRZEDMOWA
W wiekach średnich, w owej epoce, gdy baronowie, dumni a drapieżni niby zwierzęta
dzikie, napadali z kryjówek swoich na przechodniów, by ich zrabować, rycerstwo by-
ło instytucją zbawienną, ludzką i szlachetną, gdyż miało zasługę rzeczywistą, broniąc
skrzywdzonych, karząc bezprawia i stając się opiekunami wdów i sierot, słabych i uciska-
nych. Wówczas to i poezja rycerska spełniała posłannictwo zaszczytne, opiewając czyny
bohaterów prawdziwe lub urojone, gdyż w ten sposób wszystkie natury szlachetniejsze
do bohaterstwa pobudzała. Jakoż tak zwane księgi rycerskie ( io caaia ) wszech-
władnie wówczas panowały w literaturze europejskiej. Ale wkrótce chimera zajęła miejsce
rzeczywistości; wyobraźnię truwerów² zaludnił świat cały czarownic, czarodziejów i ol-
brzymów, a miejsce idealnego kultu kobiety i miłości zajął mistycyzm uczucia, który
uświęcił niemoralność. Bohaterowie romansów rycerskich posiadali wszystkie przymio-
ty, a nadzwyczajne ich czyny przechodziły wszelką moc ludzką i wszelkie podobieństwa
granice. Ta literatura fałszywa gorączkowała wszystkie umysły z krzywdą rozumu, moral-
ności i smaku, sprowadzając rezultaty najopłakańsze. Moraliści, kaznodzieje i prawodaw-
cy, rozumiejąc dobrze niebezpieczeństwo, szukali środków przeciw chorobie i usiłowa-
niami swoimi popularność ksiąg rycerskich podkopywali. Już w w. XV io caaia
zaczęły tracić dawne znaczenie. Pomyślność, którą za Karola X zdobył naród hiszpański,
sława wojenna, odkrycie Ameryki, która otworzyła pole do nowych przygód, pozytyw-
niejszych, niżeli opiewane w księgach rycerskich, stosunki Hiszpanów z innymi kraja-
mi, zwłaszcza z Włochami, gdzie już panowały nowe prądy, a wreszcie częste przygody
rzeczywiste, których doświadczali jeńcy na ziemi nieprzyjacielskiej — oto główniejsze
przyczyny stopniowego upadku ksiąg rycerskich. Nowemu życiu i zmianom obyczajów
narodu odpowiadała bardziej nowa forma fikcji literackiej — nowela bądź to pasterska
( noa atoi ), bądź tak zwana łotrowska ( noa icaca ). Grunt więc do ewolucji był
już należycie przygotowany i jedno tylko uderzenie potężne w zmurszałą budowę ksiąg
rycerskich mogło ją zupełnie unicestwić. Dokonał tego Cervantes, znalazłszy lekarstwo
na chorobę: — śmieszność; po Don Kichocie romans rycerski znikł zupełnie zarówno
w Hiszpanii, jak w Europie.
Miguel de Cervantes Saavedra urodził się w Alcala de Henares r. . O dzieciństwie
jego to tylko wiemy, że był ukochanym uczniem słynnego humanisty Lopeza de Hoyos
i że od najwcześniejszych lat życia miał szczególne zamiłowanie do poezji, spotęgowane
jeszcze w małym chłopcu czytaniem romansów rycerskich. Pierwsza praca Cervantesa,
ita na śmierć królowej Izabelli de Valois, napisane w formie sonetu, jest niejako po-
sępnym wykładnikiem ciernistej drogi jego życia. W r.  spotykamy poetę w Rzymie,
gdzie, żądny poznania obcych krajów, wyjechał jako sekretarz kardynała Juliusza Aquavi-
vy, który był w Madrycie z misją specjalną od Papieża. W roku następnym zaciągnął się
jako ochotnik do wojska it Lii , mającego wojować z Turcją. Pełen wiary i zapału,
okazał w walce odwagę nieustraszoną, a w bitwie pod Lepanto ciężko ranny, otrzymał
od zwycięskiego Don Juana pochwałę razem z podwyżką żołdu. Jeszcze przed zabliźnie-
niem ran otrzymanych uczestniczył w zdobyciu Tunisu, do którego wszedł z markizem
de Santa Cruz, a następnie do r.  pełnił służbę we Włoszech. Wreszcie, zatęskniwszy
za krajem, rodzicami i przyjaciółmi, Cervantes pospieszył na statku do Hiszpanii, lecz
w drodze był przez korsarzy algierskich wzięty w niewolę.
Wódz ich, Mami, wnosząc ze znalezionych przy Cervantesie listów rekomendacyj-
nych Don Juana austriackiego do króla o wysokim stanowisku jeńca, okuł go w kaj-
dany i trzymał w ciemnym więzieniu, pewny, że otrzyma wykup bogaty. Pomimo prób
ucieczki, ponawianych nieustannie z odwagą bezprzykładną i pomysłowością prawdziwie
romantyczną, musiał Cervantes spędzić w ciężkiej niewoli pięć lat rozpacznych najpięk-
niejszego wieku swego życia, pomimo, że bohaterstwem swoim nawet śród ciemięzców
cześć budził. Wszelako poeta zachował w tej ciężkiej dobie spokój filozoficzny i pogodę
ducha, ciesząc się nawet, że przeszedł szkołę „cierpliwości śród udręczeń”. Wszystkie mę-
czarnie, jakie wycierpiał, wszystkie bóle tęsknoty za ojczyzną wytworzyły w jego duchu
potężnym pierwsze zarody szczytnego malowidła wytrwałych zapasów człowieka z losem,
² t (z .) — w średniowieczu, w płn. Francji poeta i kompozytor tworzący poezję epicką (epikę rycerską)
oraz lirykę miłosną.
    Don Kichot z La Manchy
nieustannej walki ze złymi, która jest treścią największego utworu Cervantesa. Usunąć
z życia poety te pięć lat cierpień — mówi Benjumea³ — jest to poderwać jeden z najgłów-
niejszych korzeni, które dostarczały życia, barwy i soków dla jego kreacji nieśmiertelnej.
Wypadki w Algierze zaczynają tworzyć w szlachetnym sercu i poetycznej wyobraźni Ce-
rvantesa ową cudowną optykę, ów sposób obserwowania rzeczy i ludzi, obejmujący świat
kontrastów nadzwyczajnych, jakie istnieją pomiędzy iluzjami poetycznymi a rzeczywisto-
ścią smutną, między zuchwalstwem i wielkością pragnień a karlimi rozmiarami środków.
Wykupiony nareszcie w r.  za sprawą siostry szlachetnej, która skromny swój po-
sag złożyła na cel ten w ofierze, Cervantes, z powodu śmierci ojca, znalazł się w nędzy
zupełnej razem z rodziną i to go zapewne skłoniło do wzięcia udziału w wyprawie wo-
jennej Markiza de Santa Cruz do Portugalii w r. . Po powrocie do kraju, zmuszony
do pracy na chleb powszedni, zaczął pracować dla teatru, któremu oddał około trzydzie-
stu sztuk dramatycznych. Komedie Cervantesa, pisane w kierunku narodowym, jak: Los
tratos de Argel ( yci iz ), gdzie maluje smutny stan jeńców chrześcijańskich,
a w niewolniku Saavedra przedstawia siebie, El gallardo Espańol ( ch hizai ), La
Sultana, El Rufian dichoso ( ato zcziy ) i inne, są w ogóle bardzo słabe i nie przed-
stawiają żywszego interesu⁴. O wiele wyżej stoi tragedia klasyczna tego pisarza La Nu-
mancia. Pomimo trudności przedmiotu, który przedstawia katastrofę miasta Numancji,
autor stworzył dzieło nie wolne wprawdzie od usterek bardzo poważnych, ale utrzymane
w tonie podniosłym, oraz pełne epizodów pięknych i natchnionych.
Najlepiej wszakże udały się Cervantesowi nt (międzyakty), pełne życia, hu-
moru i plastyki. Takie komedyjki, jak: Los habladores ( ay ), La ction o ca
( y i ), El viejo celoso ( tay zazoni ), La guarda cuidadosa ( ta czna )
i La cueva de Salamanca ( inica aaanca ) będą miały zawsze swoją wartość.
W r.  napisał Cervantes nowelę pasterską p. t. aata , utwór słaby, pełen wierszy
lichych, przesady i komplikacji epizodów niczym ze sobą niepowiązanych.
Zniechęcony niepowodzeniem materialnym poeta, niedawno ożeniony z panienką
biedną, musiał szukać zajęcia zyskowniejszego i teraz to właśnie rozpoczyna się dwudzie-
stoletni okres jego życia, w którym Cervantes, zajęty interesami komisowymi, zdawał się
być ofiarą najzupełniejszej martwoty ducha. A przecież w tej bezczynności pozornej umysł
poety nie próżnuje. Rodzaj nowych zajęć daje mu sposobność studiowania ludzi w ich
zwykłym życiu, przyjrzenia się charakterowi, obyczajom i występkom ludu, wniknięcia
w zawikłany labirynt interesów drobnych, walk nędznych, ambicji niskich i poziomych
sprężyn wszelkich uczuć. Te lat dwadzieścia uważnych studiów nad człowiekiem w wie-
ku bystrej przenikliwości i poważnego nastroju ducha nie były czasem prześnionym, lecz
ustawiczną działalnością, w której przed badawczym wzrokiem Cervantesa przesuwały się
obrazy wszystkich instynktów i namiętności, wszystkich stron ujemnych i występków,
nurtujących w łonie tego społeczeństwa, które później geniusz poety z takim mistrzo-
stwem odtworzył. Wpośród tedy zajęć najprozaiczniejszych i „w milczeniu zapomnienia”
( n incio oio ), jak mawiał później, kształtował się utwór Cervantesa, który
genialnością swoją miał światu całemu zaimponować.
Dostawszy się w r.  do więzienia za sprzedanie, korzystne zresztą i zupełnie uspra-
wiedliwione, partii zboża bez specjalnego upoważnienia władzy, rychło uwolniony, na
próżno starał się u króla o właściwsze dla siebie stanowisko, aż wreszcie wyjechał do
Walladolid, gdzie za sprawę, w której żadnego nie brał udziału, znów został aresztowany
r. .
W tym roku właśnie i w tymże mieście wyszła część pierwsza nieśmiertelnego Don
Kichota , która w kilkunastu miesiącach miała pięć wydań. Pomimo tego, Cervantes,
osiadłszy r.  w Madrycie, żył tu w nędzy zupełnej. Roku  wyszły o zy
an Novelas ejemplares . Bogata inwencja, oryginalność charakterów, różnobarw-
ność sytuacji, wdzięk opowiadania, prawdziwe poczucie natury, delikatna analiza serca
ludzkiego, język mistrzowski — oto strony wybitne tych utworów. Jest ich dwanaście:
w jednych przeważa humor i satyra, w innych uczucie głębokie i poezja, wszystkie zaś
³ a ico Daz — jeden z dziewiętnastowiecznych krytyków literatury, którego neoroman-
tyczna interpretacja dzieła Cervantesa oraz badania jego biografii wywarły znaczący wpływ na recepcję Don
Kichota .
ztaia yzy int — budzić żywsze zainteresowanie.
    Don Kichot z La Manchy
dlatego noszą miano „przykładnych”. ponieważ w nich, podług słów autora, „nawet sceny
miłosne są tak uczciwe i chrześcijańskie, że nie mogą rozbudzić złej myśli w czytelniku,
gdyż w przeciwnym razie raczej bym (mówi autor) uciął sobie rękę, którą pisałem, niżeli
pokazał je światu”.
W Licncaci zany El Licenciado Vidriera bohaterem jest młody człowiek
wielce utalentowany, który przez szkodliwy napój miłosny uległ szczególnemu przywi-
dzeniu, że jest szklany i przy każdym zetknięciu się z jakimś przedmiotem drżał z obawy.
Poza tą manią posiadał umysł trzeźwy i bystry, a cały interes noweli spoczywa właśnie
na dowcipnych i trafnych odpowiedziach, które daje tłumowi, ustawicznie otaczającemu
licencjata. W odpowiedziach tych jest dużo ostrej krytyki przeciwko owoczesnym prze-
sądom, zakorzenionym w życiu i w polityce. — ozoa Coloquio de los
perros jest nowelą pełną prawdy i gryzącego humoru, który zwraca się głównie przeciw-
ko ówczesnym zabobonom, panującym wówczas we wszystkich warstwach społeczeństwa
hiszpańskiego. izana nii La espańola inglesa jest historią młodej dziewczy-
ny, porwanej z Kadyksu do Anglii i sprowadzonej następnie do Sewilli, gdzie po życiu
burzliwym znajduje spoczynek i pociechę w skromnym domku.
W Kochan aniaoyny El amante liberal autor odtwarza wypadki z wła-
snego życia w Algierze. azony taaczy El geloso Ektrámeńo Mato
zonicz El casamiento engańoso i iota niana La Tia fingida są nowelami
o treści wydartej z życia andaluzyjskiego i noszą na sobie wszystkie cechy rdzennie miej-
scowe. Ostatnia nie odznacza się wcale „przykładnością”. Ten sam charakter mają nowele:
Rincanete y Cartodillo oraz La Gitanilla ( yana ). W pierwszej z nich autor przedsta-
wia historię dwu młodych nicponiów, którzy zaprzyjaźnieni na wielkim gościńcu, poro-
zumiewają się prędko i tworzą związek ku eksploatowaniu swoich talentów łotrowskich.
Autor znakomicie scharakteryzował tu mieszaninę przewrotności i dewocji, praktyk po-
bożnych i czynów podłych, ten spokój sumienia w zbrodni, ową metodę w morderstwie
i łupiestwach, która cechowała opisywanych bohaterów, przekonanych o swojej uczciwo-
ści. yana jest obrazem świetnym, opartym na studiach z natury. Tyle uroku i poezji
wlał Cervantes w swą bohaterkę, że kopiowali ją później różni poeci, nie wyłączając takich
tytanów, jak Victor Hugo. Do „noweli przykładnych” należą jeszcze: Las dos doncellas
( Di iczyny ), La illustre Fregona ( ynna oyacza ) i La Seńora Cornelia.
W r.  wydał Cervantes o na ana , dość słabą satyrę na ówczesnych po-
etów, a w roku następnym ukazała się druga część Don Kichota . — Ostatnia praca po-
wieściowa Cervantesa, wykończona już na łożu śmierci, nosi tytuł aao (przygody)
i y ina . Autor uważał ten utwór za najlepsze swe dzieło, a krytyka musi
je uznać za najsłabsze. Poeta opowiada w tym romansie, pisanym na modłę grecką, hi-
storyę cierpień Perfilesa, syna monarchy islandzkiego, oraz Zygmunty, córki króla Frie-
slandu. Ta para kochanków odbywa pielgrzymkę po Portugalii, Hiszpanii, Włoszech,
a doświadczywszy tysiąca przygód nieszczęśliwych, wypadków rozbicia okrętu, rozłączeń
i katastrof, dostaje się wreszcie do Rzymu, gdzie błogosławieństwo Kościoła ostatecznie
kochanków połączyło. Nie brak i w tym dziele pięknych obrazów i świeżej, twórczej fan-
tazji, ale pstrokacizna scen i wypadków nieujętych w ramy artystyczne, nuży czytelnika
i zniechęca.
Żyjący w ciągłym niedostatku i zapomniany aż do śmierci, Cervantes umarł  kwiet-
nia  r. Całe jego życie było jednym pasmem zgryzot, borykań się z losem, zawodów
i rozczarowań. Śmierć poety przebrzmiała niepostrzeżenie i nawet dziś nie wiadomo,
gdzie się znajdują kości największego z pisarzy Hiszpanii. Potomność dopiero wynagro-
dziła sławą olbrzymią nieśmiertelnego twórcę Don ota , który to utwór w edycjach
niezliczonych przeszedł do wszystkich literatur świata i jest ciągle przedmiotem spo-
rów, krytycznych studiów i rozpraw. Ze wszystkich pisarzy Hiszpanii Cervantes jest dziś
najwięcej wśród swoich komentowany i rozbierany, zwłaszcza od wyjścia pierwszej pra-
cy krytycznej Navarrette'a, ogłoszonej w r.  przez królewską akademię hiszpańską.
W ostatnich czasach⁵ zawiązało się nawet w Kadyksie, za sprawą Ramona Maineza, To-
otatnich czaach — sformułowanie to odnosi się do czasu powstania niniejszej przedmowy; dokładnie
chodzi o rok .
    Don Kichot z La Manchy
Zgłoś jeśli naruszono regulamin