Paul Susan Spencer - Najpiękniejsza pora roku 01 - Przysięga miłości.pdf - Harlequin nowe - kasiek790

Susan Spencer Paul

Przysięga miłości

Analogia

Najpiękniejsza Pora Roku 01

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Londyn, grudzień 1815 roku

Cieszył się, że po tylu latach powróci! do Londynu. To była Anglia, ziemia ojczysta, pomimo

chłodu, mgły i przenikliwej wilgoci o wiele przyjaźniej sza od tych wszystkich krajów, w których

przyszło mu spędzić kolejnych sześć świąt Bożego Narodzenia, lepsza od Portugalii, Hiszpanii i

Francji. Święta te były na tyle radosne, na ile mogły być, gdy sieje obchodzi w żołnierskim

gronie. Podczas nich Collina nawiedzało uczucie wdzięczności. Wciąż żył, podczas gdy wielu

jego przyjaciół zginęło. Pomimo wojny z jej przerażającą nędzą, nadal udawało mu się zaznać

miłych chwil – zaśpiewać i wypić kielich wina wspólnie z towarzyszami broni, z którymi łączyło

go braterstwo.

Tak, mógł być wdzięczny losowi, jednak nawet w owych radosnych momentach nadal

marzył o powrocie do Anglii, o spotkaniu z Różą, o spędzeniu z nią Bożego Narodzenia i całego

swojego dalszego życia.

Na ulicy prawie nie było pieszych, jedynie kilka powozów posuwało się powoli w gęstej,

chłodnej mgle. Stangreci z pewnością zastanawiali się, widząc stojącego pod latarnią Collina, co

człowiek przy zdrowych zmysłach robi na dworze w tak paskudną pogodę. Zwłaszcza że tuż

obok znajdowała się przytulna, zachęcająca do wejścia oberża. „Owieczka i Pastereczka” miała

dobrą reputację w tej części Londynu ze względu na gościnność, dobrą kuchnię oraz świetne

piwo. Spotykali się tu prawnicy, którzy praktykowali w Holborn, a w pokojach pomieszkiwali

dystyngowani goście i podróżni.

Ponad sześć lat temu Collin spędził w „Owieczce i Pastereczce” najszczęśliwszy miesiąc

swego życia. Wspomnienia tamtych czasów, a przede wszystkim Róży, pomogły mu przetrwać

przy zdrowych zmysłach piekło wojny, a teraz przywiodły go tutaj z powrotem. Stał teraz na

ulicy tonącej we mgle i wpatrywał się w budynek po przeciwnej stronie.

Musiał odnaleźć Różę. Przed laty obiecał, że wróci do niej, i uczyni to, mimo że napisała do

niego list, w którym zwalniała go z danego jej słowa. Wciąż pamiętał ból, jaki ogarnął go, gdy

czytał chłodne, jakby pisane obcą ręką słowa, tak różne od ciepłych i czułych listów, jakie

przysyłała mu wcześniej.

Nie podała powodów zerwania, oznajmiła jedynie, że najlepiej będzie, jeśli zapomni o niej i

obietnicy, jaką sobie złożyli. Napisała, żeby nie próbował jej szukać w oberży, kiedy wróci, bo

wyjeżdża stąd na zawsze. Niech nie zaprząta sobie nią myśli. Życzyła mu też, by przetrwał

szczęśliwie wojnę, wrócił do rodziny w Northamptonshire cały i zdrowy i by znalazł szczęście z

inną kobietą. Na końcu dopisała bardziej osobiste słowa: „Przepraszam cię”. I to było wszystko.

Collin najpierw był oszołomiony, potem zły, a w końcu, kiedy przeczytał list jeszcze raz,

ogarnęła go rozpacz. Nie potrafił zapomnieć o Róży, to było niemożliwe! Gdy tylko ujrzał ją w

„Owieczce i Pastereczce”, z miejsca się w niej zakochał. Była taka pogodna i uśmiechnięta, tak

zręcznie i wesoło zbywała zaczepki prawników, którzy próbowali z nią flirtować. Collin nie

dziwił się im, gdyż Róża była najładniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widział. Miała

delikatną twarz okoloną burzą czarnych, długich loków, skórę w kolorze kości słoniowej z

delikatnym rumieńcem, a oczy tak błękitne, że szafiry mogłyby płakać z zazdrości.

Prawnicy odważali się jedynie na dość niewinne żarty, gdyż Róża była córką oberżysty, a

przy tym, choć miała zaledwie siedemnaście lat, umiała utrzymać mężczyzn na dystans. Również

Cołlina potraktowała z dużą rezerwą, kiedy próbował wdać się z nią w rozmowę. Dopiero po

tygodniu uporczywych wysiłków zdołał zdobyć jej zaufanie, i od tego czasu spędzali razem tyle

czasu, ile tylko było możliwe.

Ojciec wysłał Collina do Londynu, żeby zabawił przez miesiąc w stolicy, zanim wraz ze

swoim pułkiem wsiądzie na statek odpływający do Portugalii. Sir John Mattison, będąc surowym

a zarazem troskliwym ojcem, obstawał przy tym, by najmłodszy syn zamieszkał w miejscu

mającym dobrą reputację i opłacił mu pokój w „Owieczce i Pastereczce”.

Collin nie był z tego rad, ciągnęło go bowiem tam, gdzie łatwiej o rozrywki, jakich

zazwyczaj poszukują bawiący w Londynie młodzieńcy, lecz gdy spotkał Różę, w duchu

podziękował ojcu za ten wybór.

W ciągu trzech tygodni, które pozostały Collinowi do wyjazdu, spędzili ze sobą mnóstwo

czasu i zobaczyli tyle, ile się dało – Vauxhall, Tower, salon figur woskowych Madame Tussaud.

Mając za przyzwoitkę starszego brata Róży, Carla, wybrali się parę razy nad Tamizę na piknik

oraz na długie spacery po Hyde Parku w godzinach, w których paradowało tam mnóstwo ludzi.

Collin pamiętał każdą wspólnie spędzoną chwilę, a zwłaszcza te ukradkowe spotkania w

oberży, kiedy całowali się i tulili do siebie. Oboje pragnęli czegoś więcej, lecz Collin wiedział, że

musi trzymać swe uczucia na wodzy. Róża była zbyt droga jego sercu, by mógł potraktować ją

lekko, jak pierwszą lepszą dziewczynę, z którą spędza się noc. Ponadto wątpił, czy jej ojciec

pozwoliłby swej jedynej córce wyjść za mąż za mężczyznę, który dopuścił się czegoś podobnego.

Pewnego dnia złożyli sobie obietnicę. Collin przysiągł, że wróci i ożeni się z Różą, jak tylko

skończy się wojna, ona zaś przyrzekła, że będzie na niego czekać. Umówili się, że będą do siebie

często pisać. Collin wymógł jeszcze jedno przyrzeczenie – że jeśli cokolwiek mu się stanie, Róża

szybko o nim zapomni i pokocha innego mężczyznę. Nie chciał, aby żyła samotna, pogrążona we

wspomnieniach o niespełnionej miłości. Zasługiwała na szczęście.

Ciężko mu było na sercu, kiedy nadeszła chwila rozstania. Pamiętał tęsknotę, oczekiwanie i

radość, gdy otrzymał od Róży pierwszy list. Drżącymi palcami skruszył pieczęć z wosku i

rozłożył grubą kartkę papieru zapisaną starannym, drobnym pismem. Tak działo się przy każdym

kolejnym liście. Jego ludzie pokpiwali sobie ze stałości jego uczuć, gdy odmawiał uczestniczenia

w zabawach z kobietami, które chętnie udostępniały swe wdzięki żołnierzom. Wiedział jednak,

że tak naprawdę mu zazdroszczą, zwłaszcza kiedy przychodziły listy od Róży.

Niektóre z nich pewnie zaginęły po drodze, jako że jego dywizjon często przemieszczał się

po Hiszpanii w wojennej tułaczce. Collin miał szczęście, że dzięki pieniądzom ojca wykupił

sobie porucznikowską rangę, gdyż w innym przypadku być może w ogóle nie dostałby z kraju

żadnej przesyłki. Szybki awans na kapitana zawdzięczał już sobie, a kiedy Róża gorąco mu tego

pogratulowała, poczuł rozpierającą go dumę.

Był to jeden z ostatnich listów, przemknęło mu teraz przez myśl, w którym wyrażała miłość i

tęsknotę. Zachował go wraz z innymi i przywiózł z wojny jako najcenniejszą własność. Z

wyjątkiem tego ostatniego, który spalił, kiedy upił się z rozpaczy.

Minęły tygodnie od czasu otrzymania tego fatalnego listu, zanim Collin zaczął podejrzewać,

że być może Róża odtrąciła go nie z braku miłości. Napisała, że opuszcza „Owieczkę i

Pastereczkę”, na co nigdy by się nie zdobyła – chyba że znalazła nową miłość... albo nie miała

wyboru, gdyż musiała ratować życie.

Gryzła go myśl, że Róża oddała serce innemu, w głębi duszy jednak wierzył, że gdyby tak

było, przyznałaby się do tego otwarcie. Jednak nie podała powodu, dla którego zwalnia go z

danego słowa, pomyślał więc, że coś się za tym kryje. Jeśli Różę oraz jej rodzinę zmuszono do

opuszczenia oberży, musi odkryć, dlaczego tak się stało i dokąd się wynieśli. Musi sprawdzić,

czy Róża miewa się dobrze i czy jest szczęśliwa. Dopóki nie stanie przed nią, nie powie jej, że

nadal ją kocha, i dopóki sama nie wyzna, że jej miłość wygasła – dopóty nie zazna spokoju.

Często wyobrażał sobie, jak przekroczy próg „Owieczki i Pastereczki”, zawoła Różę i

zobaczy zaskoczenie, radość i miłość w jej oczach. Podbiegnie do niego, a ort wyciągnie

ramiona, żeby porwać ją w objęcia i przytulić mocno, całując bez opamiętania. Ludzie, którzy go

znają – ojciec Róży, jej brat, barman Jarvis, a nawet służące, powitają go serdecznie i piwo poleje

się strumieniem. A on będzie długo opowiadał o swoich przygodach, wpatrzony w uroczą

twarzyczkę Róży, trzymając jej dłoń i marząc, by tak już zostało na zawsze. Byłby to

najpiękniejszy wieczór w jego życiu.

Wnętrze wyglądało prawie tak samo – ciepłe, przytulne, gościnne – lecz nie dostrzegł żadnej

znajomej twarzy. Nie usłyszał tubalnych powitań, jakimi ojciec Róży częstował każdego nowego

przybysza, nie zobaczył uśmiechniętej twarzy Cala, podającego gościom jadło i picie. I nie

zobaczył też Róży, krzątającej się w spokojniejszej części oberży, gdzie bardziej szacowni

klienci zajęci byli rozmową i spożywaniem posiłków.

Nie byto tu nikogo z tych, których kochał, lubił, a choćby nawet znał z widzenia. Collin

spędził jednak nie na darmo ostatnich sześć lat na wojnie i teraz czuł się tak, jakby miał bojowe

zadanie do wykonania. Któraś z obecnych tu osób powinna naprowadzić go na trop Róży oraz jej

rodziny. Miał nadzieję, że zdobędzie potrzebne informacje jeszcze przed upływem nocy.

Pełen determinacji, ściągnął płaszcz i powiesił na wieszaku, żeby wysechł, odmówił w duchu

krótką modlitwę, by stał się bożonarodzeniowy cud, i ruszył tam, gdzie spodziewał się znaleźć

oberżystę.

ROZDZIAŁ DRUGI

Jak zwykle o tej porze roku, lady Dilbeck znowu dokuczały bóle rąk. Bolały ją też kolana,

ramiona, łokcie oraz kostki. Przenikliwy chłód bardzo szkodził starym stawom i kościom, o czym

Róża miała się okazję przekonać, przez kilka zim pielęgnując ojca. Kłopot w tym, że środki,

które mu pomagały, zaledwie łagodziły cierpienia lady Dilbeck. Róża nie wiedziała, co począć.

Gorący wosk, kamfora oraz mięta, pasta z liści eukaliptusa z solą, przynosiły tylko chwilową

ulgę. Róża jednak czulą, że zimową porą nic nie jest w stanie złagodzić cierpienia jej

pracodawczyni.

To nie z powodu chłodu Boże Narodzenie było dla lady Dilbeck męczarnią. Piętnaście lat

temu, właśnie w Boże Narodzenie, straciła swego jedynego syna i od tego czasu nie obchodziła

świąt, a także nie pozwalała obchodzić ich nikomu w swoich włościach. Tak więc te zazwyczaj

radosne dni, w majątku Dilbeck należały do najbardziej ponurych. Lady Dilbeck była

wymagającą panią, lecz w grudniu stawała się nie do zniesienia. Całymi dniami narzekała,

irytowała się i ze złością wydawała rozkazy. Nikt i nic nie mogło jej zadowolić.

– Czy jest pani wystarczająco ciepło? – zapytała Róża, stawiając na stole, obok łokcia lady

Dilbeck, parującą miskę. – Czy mam poprosić Jacoba, żeby przyniósł więcej drewna?

– Nie, nie, tu jest gorąco jak w piekle. Chyba chcesz, żebym się zapociła na śmierć – Lady

Dilbeck spojrzała z niesmakiem na zawartość miski. – Co to takiego? Jedna z twoich

bezużytecznych mikstur?

– To kamfora z miętą – odparła Róża spokojnie. – Ostatnio trochę pomogła.

– Wcale mi nie pomogła – sapnęła z irytacją lady Dilbeck, lecz nie zaprotestowała, kiedy

Róża wzięła jej rękę i nałożyła na nią ciepłą papkę. – Pachnie ohydnie – dodała, gdy dziewczyna

owijała jej rękę czystym, miękkim płótnem. – Mdli mnie od tego.

Róża uśmiechnęła się i zabrała się za drugą rękę.

– Poprzednim razem twierdziła pani, że pachnie za ładnie, dlatego się do niczego nie nadaje.

Może teraz będzie bardziej skuteczna.

Lady Dilbeck cisnęła Róży piorunujące spojrzenie, po czym odwróciła wzrok, mrucząc coś

pod nosem.

– Gotowe – rzekła Róża, poklepując delikatnie ramiona lady Dilbeck. – Zostawię panią teraz

i poproszę pannę Carpenter, żeby przyszła pani poczytać. Ręce muszą być zawinięte przez co

najmniej pół godziny. Jak już zdejmę okłady, przyniosę pani herbatę. Czy czegoś jeszcze teraz

pani potrzebuje?

Lady Dilbeck zmarszczyła brwi. zerkając na swoje owinięte i podparte poduszkami ramiona.

– Przyślij Jacoba, żeby porządnie rozpalił w kominku. Panuje tutaj lodowaty ziąb.

– Tak, proszę pani. – Róża wciągnęła powietrze, zbierając się na odwagę. – Jeśli można,

Paul Susan Spencer - Najpiękniejsza pora roku 01 - Przysięga miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: