Judith Arnold - Nadal jestem twoją żoną.pdf - A - mistrzcater

JUDITH ARNOLD

NADAL JESTEM

TWOJĄ śONĄ

Tytuł oryginału: Married to the Man

Rozdział 1

Jane znalazła Cody'ego Sinclaira w pokoju bilardowym

nowoorleańskiego baru. Prawdę powiedziawszy, nie była

wcale zdziwiona.

Chyba przez minutę stała w drzwiach, lustrując główną

salę wypełnioną dość prymitywnie zbitymi stołami i

prostymi krzesłami, obudowaną z trzech stron „loŜami" z

niskich przepierzeń, dającymi niejakie wraŜenie

prywatności. Całą długość czwartej ściany zajmował blat

baru. Powietrze było gęste od dymu, z zawieszonego pod

sufitem telewizora dobiegał skrzek głosów, w nozdrza

bił zapach skwaśniałego piwa i męskiego potu. Tkwiąc

w tym mało przejrzystym półmroku zdała sobie sprawę,

Ŝe jest tu jedyną kobietą.

Nie, nie jedyną! Dalsza obserwacja ujawniła, Ŝe potęŜnej

budowy barman jest w rzeczywistości barmanką. Tak,

barman to kobieta o wytatuowanych ramionach i

potęŜnych łapskach, włosach przystrzyŜonych na jeŜa i

tubalnym głosie. Wydawała się być w doskonałym

nastroju i z oŜywieniem gwarzyła z dwoma osobnikami

rozpartymi na wysokich, barowych stołkach. Jane

sądziła, Ŝe są to miejscowi dokerzy.

W odróŜnieniu od barmanki, Jane nie była w dobrym

humorze. Powinna była załatwić całą sprawę

korespondencyjnie albo - jeszcze lepiej - zlecić komuś

jej załatwienie.

Ale mimo zdenerwowania, mimo wszystkich lęków,

które powodowały, Ŝe wilgotniały jej dłonie, była aŜ

nadto świadoma, Ŝe z Codym trzeba porozmawiać

osobiście, by cokolwiek osiągnąć. Wbrew

paraliŜującemu strachowi i wrodzonej niechęci do

stawiania czoła trudnym problemom, zawsze doskonale

wiedziała, co naleŜy, a czego nie naleŜy robić. W tym

przypadku naleŜało spotkać się osobiście z Codym. Nie

mogła wysłać nikogo w zastępstwie, nie mogła skryć się

za niczyimi plecami. Jeśli przed dwunastoma laty

pozwoliła mu wstrząsnąć posadami swego Ŝycia, to

chyba teraz nie zabraknie jej odwagi, by odbyć z nim

cywilizowaną rozmowę.

Dwanaście lat! Czy go rozpozna? Jemu to się z

pewnością nie uda. Te dwanaście lat przemieniły

nieodpowiedzialną i niemądrą romantyczkę w spokojną i

rozsądną, stąpającą twardo po ziemi kobietę. Była

zawsze dobrze uczesana, doskonale ubrana, dłonie miała

Zadbane. Dzięki Cody'emu zrozumiała, Ŝe słuchanie

głosu serca jest niebezpieczne. Teraz wolała słuchać

głosu rozsądku.

Raz jeszcze przyjrzała się wnętrzu mrocznego baru,

potem odetchnęła głęboko i wstąpiła w opary dymu. W

sali nie było tłoczno. Kilka osób siedziało przy stolikach,

parunastu męŜczyzn - na barowych stołkach. No ale

dochodziła dopiero szósta. O tej porze amatorzy

alkoholowej podniety dopiero opuszczają miejsca pracy

albo teŜ biorą coś na ząb, Ŝeby pojawić się w knajpie z

właściwym podkładem. Gdy szła w stronę baru,

towarzyszyło jej kilka natrętnych spojrzeń. Miała

nadzieję, Ŝe Ŝadne z nich nie naleŜy do Cody'ego, gdyŜ

właściwie mógłby nim być kaŜdy z obecnych. Ciekawe,

jak on teraz wygląda? Kobieta, z którą rozmawiała w

redakcji „Sentinela", była pewna, Ŝe Cody jest właśnie

tu.

- O tak, on zawsze chodzi o tej porze do Gussie. Pani

wie, w Dzielnicy Francuskiej. Tam go pani na pewno

znajdzie.

Który to jest? - zastanawiała się, patrząc na głowy i

twarze. Ciekawość walczyła w niej z lękiem. Brzuchaty

męŜczyzna koło szafy grającej? Ciskający złe spojrzenia

osobnik z jakby szarpaną blizną na policzku? Jegomość

z motocyklowego gangu w czarnej skórzanej kurtce?

- Czym mogę pani słuŜyć? - spytała barmanka dość

miłym, choć chrapliwym barytonem.

Jane otworzyła usta, ale nie wyszedł z nich Ŝaden

dźwięk. Odchrząknęła, zebrała się w sobie i wykrztusiła:

- Szukam Cody'ego Sinclaira. Powiedziano mi, Ŝe tu go

mogę znaleźć.

- To pani przyjaciel?

Jane znalazłaby niemało słów, by określić, czym Cody i

ona byli dla siebie przed dwunastoma laty, ale na liście

tych słów nie znalazłoby się jednak określenie

„przyjaciele".

- Jestem... jego dawną znajomą - wybąkała.

- Kto wie, moŜe pan Sinclair tu jest - przyznała

barmanka śpiewnym, południowym akcentem,

przyglądając się Jane z duŜym sceptycyzmem. - A po

jakiemu to pani mówi? Co to za akcent?

- Jestem z Bostonu - odparła Jane i wewnętrznie się

skuliła, oczekując złośliwego uśmieszku lub uwagi,

często następujących po tym, kiedy przyznawało się do

pochodzenia ze wschodnich stanów, mało popularnych

w sercu głębokiego południa.

I rzeczywiście barmanka zaklęła, ale głos jej miał niemal

przyjazną barwę.

- A co się stało? Odłączyła się pani od wycieczkowej

grupy?

Jane pomyślała sobie, choć tej złośliwej uwagi nie

wypowiedziała, Ŝe lokal Gussie nie jest wymieniony w

Ŝadnym przewodniku jako miejsce, które koniecznie

naleŜy odwiedzić w Nowym Orleanie. Nie znajduje się

takŜe przy Ŝadnej z eleganckich, uczęszczanych przez

turystów ulic, nie cieszy się równieŜ sławą egzotycznego

przybytku. A okalających go domów tylko przez litość

nie naleŜało nazywać slumsami.

JednakŜe uśmiech, jakim barmanka obdarzyła Jane, był

uśmiechem sekretnego porozumienia dwóch kobiet,

samotnych istot tej samej płci, które mogą utonąć,

powalone przewalającą się falą męskiego testosteronu.

Jane czuła takŜe, Ŝe Ŝaden męŜczyzna przy zdrowych

zmysłach nie zadarłby z taką jak barmanka

przedstawicielką płci słabej.

- Więc pani powiada, Ŝe w dawnych dobrych czasach

Cody panią znał?

Barmanka zapaliła papierosa i wypuściła kłąb dymu.

Jane nie miała najmniejszej ochoty dyskutować na temat

dawnych czasów i tego, czy były dobre, więc odparła

pytaniem:

- Czy on tu jest?

Barmanka przyglądała jej się jeszcze przez długą chwilę,

nim przyznała:

- Owszem.

Jane ukradkiem rozejrzała się po sali, po czym,

pochyliwszy się nad kontuarem, spytała:

- Który to?

- Nie poznaje pani dawnego znajomego?

Jane rozejrzała się ponownie. To nie ten. To nie moŜe

być tamten. To chyba nie on. Ani nie ten paskudny,

ziejący złością typek w odległym rogu. Nie, nie, to na

pewno nie on.

- Od bardzo dawna go nie widziałam. Barmanka ni to

beknęła, ni warknęła, a miał to być śmiech.

- To Ŝaden z tych Ŝyciowych przegrańców, moja droga.

Powiedziała to tak głośno, by „przegrańcy" usłyszeli.

Jane przylgnęła do barowego blatu, jakby się szykowała

do obrony przed którymś z obraŜonych męŜczyzn,

gdyby się, nie daj BoŜe, zerwał z wyciągniętym noŜem.

Właściwie wszyscy obecni sprawiali wraŜenie zdolnych

do tego rodzaju czynów.

- Cody jest tam!

Barmanka wskazała otwarte drzwi w głębi sali.

Jane odetchnęła nie tylko dlatego, Ŝe byłoby jej Ŝal,

gdyby Cody upadł tak nisko, ale takŜe z radości, Ŝe

moŜe opuścić tę salę. Wyprostowała się i z udawaną

pewnością siebie poszła zygzakiem przejściem między

stolikami, unikając kontaktu wzrokowego z

przyglądającymi się jej męŜczyznami. Z jakąŜ łatwością

Cody, ten, którego znała przed dwunastoma laty, mógł

stać się jednym z tych opryszków i „przegrańców", jak

ich nazywała Gussie. A moŜe i teraz w tym pokoju na

Judith Arnold - Nadal jestem twoją żoną.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: