Przykładowy zestaw ćwiczeń w metodzie Weroniki Sherborne.
Ćwiczenia mogą występować w różnych formach:
- zajęcia indywidualne z jednym dzieckiem,
- zajęcia w parach,
- zajęcia dla trzech lub więcej osób.
Zajęcia prowadzone metodą Ruchu Rozwijającego zawierają:
ü Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała.
Podstawową potrzebą każdego człowieka jest poznanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania go. W rozwoju wiedzy o własnym ciele można wyróżnić kolejne etapy:
q wyczuwanie własnego ciała,
q nazywanie części ciała,
q świadoma kontrola ciała i jego ruchów.
Do wstępnego zestawu ćwiczeń należy:
Wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków, np.:
q leżenie na plecach,
q leżenie na brzuchu,
q ślizganie się w kółko na brzuchu, plecach,
q siedząc – przyciąganie kolejno nóg (ręce oparte wzdłuż boków),
q siedząc – kręcenie się w kółko na pośladkach,
q czołganie się na brzuchu i plecach do przodu, z wyciąganiem i zginaniem na przemian.
Wyczuwanie nóg i rąk, wyczuwanie kolan – siedząc:
q podciąganie kolan do siadu skulonego,
q pchanie kolan do siadu prostego (pokonując opór),
q w siadzie prostym – rozcieranie i poklepywanie kolan,
q maszerowanie i bieganie z podnoszeniem wysoko kolan.
q Wyczuwanie nóg – w ruchu:
q chodzenie, bieganie na ”sztywnych” nogach,
q chodzenie, bieganie na miękkich (gumowych ) nogach.
q Wyczuwanie nóg – siedząc (nogi wyprostowane):
q dotykanie palcami stóp podłogi,
q uderzanie o podłogę piętami,
q uderzanie o podłogę całą stopą (szybko i wolno).
q Wyczuwanie łokci – siedząc kolana zgięte:
q dotykanie łokciami kolan,
q dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie.
q Wyczuwanie twarzy – siedzenie w kole:
q wytrzeszczanie oczu (duże oczy) i mrużenie oczu,
q zabawne miny.
q Wyczuwanie całego ciała:
q turlanie się (mięśnie naprężone i rozluźnione),
q leżenie z rękami wzdłuż ciała ( napinanie i rozluźnianie mięśni).
ü Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu.
Ćwiczenia te umożliwiają poznanie otoczenia, dzięki czemu możemy czuć się swobodnie i nie obawiać się go. Jeżeli bowiem nie udaje nam się korzystać z „przestrzennej wolności”, stajemy się niejako zahamowani w swoich działaniach, często przestraszeni, niechętni do przeciwstawiania się nowym sytuacjom, wyizolowani. Cechą charakterystyczną dla tych ćwiczeń jest ich wykonywanie na podłodze (polegają na przemieszczaniu się).
Ćwiczenia indywidualne:
Leżenie na plecach lub brzuchu (mięśnie rozluźnione). Stosowane jako odpoczynek po trudnych ćwiczeniach, odprężenie po napięciach wewnętrznych.
Ćwiczenia w parach:
Jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ja na czworakach, przechodzi pod, przez, nad, dokoła itp.
Ćwiczenia w grupie:
Grupa tworzy „tunel” reszta czołga się pod tunelem na plecach, brzuchu.
Ćwiczenia te pozwalają nauczyć się współpracy w grupie, współdziałania z innymi.
ü Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą.
Ćwiczenia te polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas sesji ruchowych. Są to ćwiczenia, w których partner „bierny” jest pod opieką osoby aktywnej. Wymaga to wyczucia osoby będącej „pod opieką”, jej potrzeb, przeżyć i tym samym umożliwia osiągnięcie pełnej harmonii i współpracy. Osoba pasywna pozwala „przeciwnikowi” zbadać jego siłę, a jednocześnie ćwiczy, używając siły, która pozwala na współpracę z partnerem. W ten sposób „strona pasywna” uczy się wyczucia „drugiej strony”. Daje to możliwość przeżycia wspólnego wysiłku fizycznego (podczas pchania i stawiania oporu). Rozwija i uczy koncentracji, zwracania uwagi na osobę, z którą się współdziała. Są one też dobrą zabawą, często towarzyszy jej śmiech, okrzyki. Takie reakcje pomagają ujść nagromadzonym emocjom, napięciom tkwiącym w uczestnikach.
Ćwiczenia w parach (partner „aktywny” i partner „bierny”).
q Pozycja siedząca: ćwiczący siedzi, opierając się plecami o partnera (nogi ugięte w kolanach); pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór (zmiana ról).
q Pozycja stojąca (tyłem): ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten stara się częściowo przyjąć ten ciężar.
q Pozycja stojąca (tyłem): całkowite przyjęcie ciężaru, tak aby współćwiczący mógł oderwać nogi od podłoża.
q Ciągnięcie za kostki ćwiczącego, leżącego na brzuchu lub na plecach.
q Ciągnięcie za przeguby rąk lub łokcie ćwiczącego leżącego na plecach.
q Kołysanie: pozycja siedząca, tworzenie „fotelika” dla ćwiczącego „pasywnego” i obejmowanie go, łagodnie kołysząc do przodu.
q Kołysanie w różnych kierunkach: obejmujemy jedną ręką partnera, drugą opieramy z tyłu o podłogę. „Opiekujący się” musi cały swój ciężar przenieść na rękę opartą z tyłu.
q Przyjęcie całego ciężaru ciała partnera: ćwiczący” aktywny” w klęku podpartym „pasywny” kładzie się dowolnie, „aktywny” porusza się po sali w różnych kierunkach.
q Prowadzenie „ślepca”: ćwiczący zamyka oczy i jest oprowadzany (wymaga zaufania do „przewodnika” oraz zdecydowania i pewności siebie osoby aktywnej).
Ćwiczenia ”przeciwko” w parach.
...
mpwjs