Burgess Anthony - Mechaniczna pomarańcza.pdf

(846 KB) Pobierz
188652186 UNPDF
ANTHONY BURGESS
MECHANICZNA POMARAŃCZA
CZĘŚĆ PIERWSZA
1
- To co teraz, ha?
Bytem ja, to znaczy Alex, i trzech moich kumpli, to znaczy Pete, Georgie i Jołop, a Jołop
to znaczy po nastojaszczy Jołop, i siedzieliśmy w Barze Krowa zastanawiając się, co zrobić z tak
pięknie rozpoczętym, a wieczór był chujnia mrok ziąb zima sukinkot choć suchy. W Barze
Krowa dawali mleko z czymś, to była taka melina, a może wy już nie pamiętacie o braciszkowie
moi, co to były za meliny, bo wszystko się teraz tak bystro zmienia i wszyscy raz dwa zabywają,
gazet się też wiele nie czyta. Wiec w tym pabie sprzedawali mleko z dodatkiem czegoś jeszcze.
Na spirtne nie mieli pozwolenia, ale jeszcze nie wyszedł ukaz, re nielzia robić tych nowych
sztuczek, co je dobawiali do regularnego mleczka, więc mogłeś sobie w nim kazać na przykład
welocet albo syntemesk, albo drenkrom, albo jeszcze jeden czy drugi taki maraset, że miałeś od
niego rozkoszne, ujutne piętnaście minut sam na sam podziwiając Pana Boga i Wsiech Jego
Aniołów i Świętych w lewym bucie i do lego błyski wybuchy na cały mózg, no po prostu horror
szoł! Albo mogłeś pić mleko z żyletami w środku, tak się u nas mówiło, że się człowiek od niego
naostrzy i jest gotów na niemnożko tego brudnego, co to dwadzieścia w jedno, i jak raz to
piliśmy tego wieczora, od którego zacznę opowieść.
W karmanach mieliśmy spore dziengi, więc jeśli chodzi o zachwat szmalcu, to nie było
potrzeby flekować żadnego dziada w ciemnej uliczce i patrzeć, jak on się maże we krwi, kiedy
my liczymy urobek i dzielimy na czterech, ani też robić ultra kuku jakiejś starej siwej babuli w
sklepie, a potem się udalać z rechotem i z bebechami jej kasy. Ale, jak to mówią, sama forsa nie
daje szczęścia.
Wszyscy czterej byliśmy jak z żurnała wycięci, to znaczy według tamtej mody, czarne
bardzo obcisłe rajtki z tak zwanym auszpikiem czyli odlewką dopasowaną w kroku, pod rajtkami,
jako osłona i zarazem jako taki wzór, który było widać w odpowiednim świetle, u mnie w
kształcie pająka, Pete miał grabę (to znaczy rękę), Georgie bardzo elegancki kwiat, a ten bidny
stary Jolop miał na odlewce taki bardzo na huzia ryj (to znaczy mordę) pajaca, bo on w ogóle nie
oczeń chwytał i był niewątpliwie z nas czterech najgłupszy. Następnie mieli my wcięte pidżaki
bez klap, tylko te ogromne wypchane ramiona (po naszemu: plecza), taka jak gdyby zgrywa, że
ktoś może po nastojaszczy mieć takie szerokie bary. No i oprócz tego, braciszku mieliśmy te nie
sawsiem białe halsztuki, co wyglądały jak piure z kartoszki z takim jakby deseniem od widelca.
Kudły mieliśmy nie za długie i buty w sam raz takie do kopania.
- To co teraz, ha?
Przy barze siedziały w kupie trzy dziule, ale nas było czterech i mieliśmy tę
pryncypialność, że jeden za wsiech, wsie za jednego. Te trzy psiczki też były jak z żurnała, miały
peruki na baszkach, fioletową, zieloną i pomarańczową, a każda w cenie, no, ja bym powiedział,
przynajmniej trzy albo czterotygodniowy zarobek takiej dziuszki, no i makijaż pod kolor (to
znaczy tęcza wokół oczu i usto rozmalowane bardzo szeroko). Dalej miały czarne, długie,
zupełnie proste kiece, a na nich przy grudkach wpięte srebrnego koloru znaczki, na których były
imiona bojków: Joe, Mike i tak dalej. A to miało znaczyć, że niby z tymi malczykami się
przedziobały, zanim im stuknęło czternaście lat. Krugom łypały na nas i już mi się prawie
zachciało bałaknać (normalnie kącikiem ust), żeby zrobić we trzech niemnożko seksu, a bidnego
starego Jołopa spławić, bo do tego wystarczy kupić mu pół litra białego, tyle że z syntemeskiem i
szlus, ale to by było nie fer. Bo Jołop był wyjątkowo nieatrakcyjny no i taki, jak się nazywał, ale
w walce to był brudas po prostu horror szoł! i bardzo zręczny w butach.
- To co teraz, ha?
Ten członio, co siedział koło mnie, bo tam było długie wygodne siedzenie z pluszu
wzdłuż całych trzech ścian, to był już nieźle w trakcie, oczy miał szklane i tylko z niego
bulgotały takie słowa w rodzaju: - Arystotele morele że mu cieczka rododendron to już farfoklem
prima bulba. - Rzeczywiście był daleko w tym kraju, no wprost na orbicie, i ja wiedziałem, jak to
jest, bo też próbowałem tego jak każdy, ale na ten raz jakoś mi się podumało, że to tchórza
robota, braciszkowie moi. Głotnąłeś sobie tego mleka i leżysz, i dostajesz takiej prydumki. ze
wszystko co cię otacza, już jakby przeszło. To znaczy wszystko widzisz dookoła o kej, bardzo
wyraźnie, stoliki, lampy, stereo, dziobki i małyszów, ale wszystko jak gdyby już było i nie jest. I
jesteś jakby zahipno na swój but albo pazur, co popadnie, i równocześnie jakby cię kto wziął za
kark i trząchał niby koszkę. Tak cię trzęsie i trzęsie, aż niczewo nie zostanie. Już straciłeś imię,
płyć i samego siebie i masz to w rzopie, i czekasz, kiedy ci się ten but czy pazur zacznie robić
żółty, a potem jeszcze bardziej żółty i jeszcze. Potem światła zaczynają się wzrywać jak
bombatomba i ten but czy pazur, czy ociupinka błocku na brzegu nogawki, co by nie było,
zmienia się w ogromne ogromne miejsce, większe od całego świata, i jak raz masz się znaleźć
ryło w ryło z Panem Bogiem, kiedy to się nagle urywa. Znów jesteś tu i taki więcej mizglący,
buźka ci się wykrzywia do bu-hu-huu. Więc to jest fajne, ale tchórzliwe. Nic po to nas wywalili
na świat, żebyśmy się obszczali z Bogiem. Takie sztuczki to mogą z człowieka wypruć całą ikrę i
wszystko co dobre.
- To co teraz, ha?
Stereo było wkluczone i zdawało się, że głos tej syngierki lata po całym barze, do sufitu i
apiać w dół od ściany do ściany. To Berti Laski chrypiała taki bardzo starychowski kawałek pod
tytułem: Opalasz mi farbę. Jedna z trzech fifek przy barze ciągle wypaczała brzuch i wciągała go
w rytmie tej tak zwanej muzyki. Czułem, jak te żylety w mleku zaczynają mnie rypać i teraz już
byłem gotów na niemnożko tego co to dwadzieścia w jedno. Wiec dałem skowyt: - Aut aut aut
raus! - jak psiuk i łomot tego członia, co siedział koło mnie i był tak daleko i coś bulgotał, w
słuch czyli w ucho, horror szoł! ale on daże nie poczuł i wciąż posuwał swoje: - Telefonczyk mu
tward że laz jak bulbetle go bang tara bum. - Ale jeszcze poczuje, kiedy ocknie się i stamtąd
wróci.
- Raus a dokąd? - spytał Georgie.
- A tak byle się przejść - powiedziałem - i luknąć, co się hapnie i okaże, o braciszkowie
moi.
Więc wytoczyli my się w te wielką zimową noc i paszli po Marghanita Road, i skręcamy
w Boothby Avenue i widzimy jak raz to, co nam było nużno, mały figiel na otwarcie wieczoru.
Szedł sobie taki trzęsący się stary drewniak w typie jakby psora, w oczkach na klufie i z ryjem
odkrytym na zimny wozduch nocny. Miał knigi pod pachą i zafajdany parasol i wyszedł zza rogu
od Publo Bibloteki, z której wtedy już mało kto korzystał. W ogóle po zmroku nigdy się nie
trafiało dużo tych burżujów starego typu, no bo wciąż za mało policji a my, równe malczyki, w
mieście i pod bokiem, tak że ten chryk w typie psora był sam jeden na pustej ulicy. Wiec my
podchodzimy do niego bardzo grzecznie i ja mówię:
- Przepraszam, braciszku.
On się na to niemnożko spuknął, widząc, że my czterej podchodzimy tak spokojnie i
grzecznie i z uśmiechem, ale powiada: -Tak? O co chodzi? - takim bardzo gromkim,
profesorskim głosem, jakby chciał nam pokazać, że nie ma pietra. A ja do niego:
- Widzę, że masz książki pod pachą, braciszku. To zaiste rzadka przyjemność w naszych
czasach spotkać kogoś, kto jeszcze czyta, braciszku.
- O! - powiedział, cały się trzęsąc. - Ach tak? O! naturalnie! - I tak patrzył po kolei na
wszystkich czterech, znajdując się jakby w samym środeczku kwadratu z samych ułybek i
uprzejmości.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin