Witold Makowiecki (1) Przygody Meliklesa Greka.pdf

Witold Makowiecki

Przygody

Meliklesa Greka

Ilustrował Waldemar Andrzejewski

Nasza Ksi ħ garnia Warszawa

Okładka: Zbigniew Rychlicki

Układ typograficzny: Józef Worytkiewicz

Cz ħĻę pierwsza

Zapadał szybki zmierzch podzwrotnikowy. W ogrodzie pełnym przepysznej,

bujnej ro Ļ linno Ļ ci: wyniosłych palm, tuj, rozło Ň ystych cedrów, rosn Ģ cych k ħ pami

krzaków oleandrów, dzikich ró Ň i wina, Ļ ciemniało si ħ pr ħ dzej ni Ň gdzie indziej.

Spl Ģ tane, pi ħ trami wznosz Ģ ce si ħ korony drzew nie pozwalały resztkom Ļ wiatła

przedrze ę si ħ ni Ň ej, zarzucały sie ę cieni na poło Ň ony w dole pałac, na fontanny i mury

ogrodu. Sie ę g ħ stniała, cienie rosły, sylwetki drzew czerniały, noc, duszna, drapie Ň na

noc afryka ı ska, wychylała si ħ gwałtownie ze wszystkich stron naraz.

Nehurabhed stał w półotwartych drzwiach pałacu. Patrzył w ogród i ja Ļ niej Ģ ce

jeszcze niebo. Czekał. Odblaski bł Ģ kaj Ģ cego si ħ dnia o Ļ wietlały jego twarz such Ģ ,

Ļ ci Ģ gł Ģ , porysowan Ģ zmarszczkami, o cerze Ļ niadej, odbijaj Ģ cej si ħ ciemn Ģ plam Ģ od

biało Ļ ci siwej brody i g ħ stych, nawisłych brwi. Twarz ta na pierwszy rzut oka czyniła

wra Ň enie starej, ale oczy osadzone gł ħ boko pod krzaczastymi brwiami były

przenikliwe i bystre, w postaci całej, wyniosłej i prostej, nie było nic zgrzybiałego.

Spokojne ruchy pełne były ukrytej i doskonale opanowanej energii. Miał na sobie

wschodnim obyczajem rodzaj sukni opadaj Ģ cej a Ň do kostek, na nogach sandały, na

głowie kaptur. Kaptur ten i długa szata podkre Ļ lały jeszcze wysoko Ļę i powag ħ całej

postaci. Starzec stał czas dłu Ň szy, patrzył i nasłuchiwał. Gdy uznał, Ň e Ļ ciemniło si ħ

dostatecznie, nasun Ģ ł kaptur mocniej na oczy, na piersiach ukrył mały, ale dobrze

wypchany worek, w fałdach szerokiej sukni schował krótki, cienki sztylet o bogato

zdobionej r ħ koje Ļ ci, rzucił jeszcze raz okiem na mroczniej Ģ ce coraz bardziej niebo — i

wyszedł z komnaty.

Cicho, staraj Ģ c si ħ nie robi ę najmniejszego szelestu, przesun Ģ ł si ħ wzdłu Ň muru

do ogrodu i zanurzył si ħ w cie ı , w g ħ stw ħ li Ļ ci, gał ħ zi, traw, w ciepł Ģ fal ħ zielonego

mroku i dusznej, soczystej woni. Tam noc była zupełna. Człowiek szedł Ļ miało, nie

bł Ģ dz Ģ c. Doszedł do miejsca, gdzie wyniosły platan 1 , złamany niedawn Ģ burz Ģ , obalił

si ħ na mur ogrodu rozkruszaj Ģ c go cz ħĻ ciowo. Ze zr ħ czno Ļ ci Ģ i sił Ģ , o któr Ģ trudno

było pos Ģ dzi ę tak starego człowieka, przedostał si ħ po gał ħ ziach na wyszczerbiony

mur, tam przysiadł i dług Ģ chwil ħ nasłuchiwał. Rozgl Ģ dał si ħ bystro, ale ciemno Ļę ju Ň

była zupełna. Gdy przekonał si ħ , Ň e nie jest Ļ ledzony, uspokoił si ħ , zsun Ģ ł za

ogrodzenie na ulic ħ i ruszył spokojnie naprzód.

Na ulicach Kartaginy nie było jeszcze tak ciemno jak w g ħ stwinie ogrodu;

panował tu ruch i gwar. Ludzie wracali z pracy; gromadki niewolników, p ħ dzonych z

robót przy budowie portu, wlokły si ħ powolnym, um ħ czonym krokiem. ņ ołnierze

jacy Ļ nawoływali si ħ z oddali pijanymi głosami; tu i ówdzie słycha ę było krzyki i

1 platan — drzewo z rodziny jaworowatych; w Polsce spotyka si ħ je najcz ħĻ ciej w parkach. Ma

jasnozielon Ģ kor ħ , szerokie li Ļ cie i kwiaty zebrane w kuliste, osadzone na długich szypułkach

kwiatostany

Ļ miechy. Z uchylonych drzwi i okien padały niepewne smugi Ļ wiatła, s Ģ cz Ģ ce si ħ z

lamp oliwnych.

Nehurabhed, doszedłszy do rogu, obejrzał si ħ , a nie usłyszawszy ani nie

ujrzawszy nic podejrzanego skr ħ cił w boczn Ģ , w Ģ sk Ģ ulic ħ i pocz Ģ ł schodzi ę w dół ku

morzu.

Wyszedłszy zza murów min Ģ ł wielkie warsztaty, gdzie budowano wspaniałe

statki fenickie: barki trój Ň aglowe, triremy poruszane setkami wioseł, i brn Ģ c w piasku

nadmorskim doszedł a Ň do małego portu rybackiego. Pełno tu było łodzi Ň aglowych i

zwykłych, cała przestrze ı pozawieszana była sieciami i linami, pod którymi trzeba

było przechodzi ę . Zewsz Ģ d dobiegały głosy ludzkie. Biedni rybacy, nie chc Ģ c

opuszcza ę na noc całego swego dobytku, koczowali w pobli Ň u swych łodzi, beczek i

sieci, Ļ pi Ģ c byle gdzie: w namiotach zrobionych z Ň agli, w wi ħ kszych barkach lub

wprost pod łodziami przewróconymi do góry dnem. Koło ognisk, na których sma Ň ono

ryby i placki w oliwie, skupiały si ħ liczne postacie.

Nehurabhed przechodził z wolna od jednego ogniska dc drugiego, słuchaj Ģ c

rozmów. Szedł tak do Ļę długo, wreszcie usłyszał d Ņ wi ħ k mowy greckiej; wtenczas

przystan Ģ ł. Przed nim przy małym ognisku siedziało trzech ludzi; rozmawiali Ň ywo.

Siedz Ģ cy w Ļ rodku m ħŇ czyzna, widocznie najwa Ň niejszy z nich, rozprawiał

najgło Ļ niej, gestykuluj Ģ c szeroko, wybuchaj Ģ c od czasu do czasu tubalnym, szczerym

Ļ miechem. Opierał si ħ plecami o burt ħ le ŇĢ cej na brzegu łodzi, zapewne był jej

wła Ļ cicielem, Ň eglarzem czy rybakiem. Dostrzegłszy przybysza zamilkł.

Nehurabhed podszedł do niego, dotkn Ģ ł jego ramienia.

— Jeste Ļ Grekiem? — zapytał.

Grek skin Ģ ł głow Ģ .

— I Ň eglarzem.

— Tak jest.

— I wła Ļ cicielem tej łodzi?

— Tak.

— Chc ħ pomówi ę z tob Ģ samym.

Było to powiedziane tonem człowieka przywykłego do rozkazywania.

Zdziwiony Grek podniósł si ħ . Jego pi ħ kna twarz, okolona czarn Ģ brod Ģ , nie

wyra Ň ała l ħ ku; była spokojna, ufna i wzbudzała zaufanie. Nehurabhed patrzył mu w

oczy przenikliwie. Odeszli od ogniska kilkana Ļ cie kroków a Ň na sam brzeg morza,

które le Ň ało spokojne, ciche, li ŇĢ c zaledwie piasek leniw Ģ fal Ģ . Nehurabhed rozejrzał

si ħ jeszcze raz wokoło, a nie widz Ģ c nikogo wypowiedział w paru słowach swoje

ŇĢ dania. Chodzi mu o to, tłumaczył cicho rybakowi, aby wynaj Ģę dobr Ģ łód Ņ , dobrego

Ň eglarza-przewo Ņ nika i przedosta ę si ħ mo Ň liwie jak najpr ħ dzej do kolonii greckich na

Sycylii. To wszystko. Dwa warunki: po Ļ piech i zachowanie tajemnicy. Obiecał

zapłaci ę dobrze.

Grek zafrasował si ħ . Po Ļ piech i tajemnica — to co Ļ jakby znamiona ucieczki.

Grek rozumiał dobrze ludzi, którzy chc Ģ uciec z Kartaginy, ale bał si ħ im pomaga ę .

Nienawidził Fenicjan, narodu handlarzy i rozbójników, chytrych, podst ħ pnych i

m Ļ ciwych. Nienawidził ich tak jak i wszyscy Grecy współzawodnicz Ģ cy z nimi w

handlu na rozległych wybrze Ň ach Morza ĺ ródziemnego. Walczyli ze sob Ģ cz ħ sto,

kłócili si ħ jeszcze cz ħĻ ciej. Handlowali ze sob Ģ rzadko i tylko nadzieja du Ň ych zysków

mogła skłoni ę jego, Greka, do odwiedzenia obmierzłej stolicy Fenicjan — Kartaginy.

Za dobry towar, trzeba to przyzna ę , nigdzie nie mo Ň na było dosta ę lepszej ceny.

Kartagi ı czycy byli bogaczami, tak. Ale teraz Grek sprzedał wła Ļ nie cały towar, oliw ħ

i suszone owoce, przewiezione z Sycylii, i miał nazajutrz wraca ę do Syrakuz, wi ħ c

pro Ļ ba nieznajomego dogadzała mu w zupełno Ļ ci. Nieznajomy ten nie był

Fenicjaninem i to było dobrze, lecz nie był te Ň Grekiem, cho ę mówił swobodnie tym

j ħ zykiem. Miał jednak twarz uczciw Ģ i niezwykł Ģ . To był kto Ļ . Nie jaki Ļ kupczyk

drobny ani dozorca robót, ale kto Ļ powa Ň ny, komu mo Ň na ufa ę . To wszystko my Ļ lał

Grek, Ļ widruj Ģ c Nehurabheda oczami, usiłuj Ģ c ze słów i z twarzy jego odgadn Ģę

zagadk ħ nagłego wyjazdu. Rozmowa trwała długo. Grek nie dowiedział si ħ z niej nic

wi ħ cej prócz tego, Ň e mo Ň e naprawd ħ dobrze zarobi ę . Wreszcie zdecydował si ħ . Łód Ņ

miał w porz Ģ dku, Ň agiel, olinowania starannie utrzymane, pogoda była dobra, wiał

lekki wiatr zachodni, troch ħ za słaby, ale w dobrym id Ģ cy kierunku. Przy wietrze tym

spodziewał si ħ w półtorej, najdalej w dwie doby dotrze ę do brzegów Sycylii. Rzucił

jeszcze raz okiem na niebo — spokojne, pełne gwiazd, nie wró ŇĢ ce Ň adnych

niespodzianek — i podał Nehurabhedowi r ħ k ħ na znak zgody.

W dłoni swej, szorstkiej, spracowanej dłoni Ň eglarza, uczuł dło ı mi ħ kk Ģ ,

delikatn Ģ dło ı człowieka, który nie pracował od dawna.

„To wielki pan” — pomy Ļ lał.

Wyjazd miał nast Ģ pi ę o północy. Do tego czasu towarzysze Greka mieli

przygotowa ę łód Ņ — on sam miał jeszcze i Ļę do miasta, odebra ę nale Ň ne pieni Ģ dze i

wróci ę jak najpr ħ dzej. Nehurabhed przyrzekł czeka ę tutaj na wybrze Ň u. Dowiedział si ħ

tylko nazwiska Greka. ņ eglarz nazywał si ħ Kalias. Zalecił mu jeszcze raz zachowanie

zupełnej tajemnicy i prosił o po Ļ piech.

Po odej Ļ ciu Greka Nehurabhed stał przez jaki Ļ czas zamy Ļ lony, patrz Ģ c w

ciemn Ģ dal morza. Potem j Ģ ł si ħ przechadza ę z wolna wzdłu Ň wybrze Ň a po twardym,

wygładzonym przez fale piasku. Białe j ħ zyki piany podpływały leniwie, szepc Ģ c cicho

w ciemno Ļ ci. Nehurabhed te Ň zdawał si ħ szepta ę modlitw ħ .

Spostrzegłszy jednak, Ň e Grek-przewo Ņ nik oddalił si ħ ju Ň znacznie i znika za

odległymi ogniskami rybackimi, zmienił kierunek przechadzki i ruszył w Ļ lad za

odchodz Ģ cym.

Szedł za nim w du Ň ej odległo Ļ ci, nad brzegiem morza, tak aby sam widz Ģ c nie

mógł by ę widziany. Musiał przy tym przy Ļ piesza ę wci ĢŇ kroku, bo Kalias maszerował

ra Ņ no.

Chwilami starzec tracił go zupełnie z oczu, potem jednak spostrzegał znów jego

sylwetk ħ przy nast ħ pnym ognisku b Ģ d Ņ w jakim Ļ Ļ wietle padaj Ģ cym z ukosa.

W ten sposób obszedł koczowiska rybackie, wymin Ģ ł port i zacz Ģ ł wspina ę si ħ

znów po uliczkach prowadz Ģ cych w gł Ģ b miasta. Uliczki były kr ħ te i w Ģ skie, pi ħ ły si ħ

do Ļę stromo ku górze. W zaułkach, zaciemnionych wysokimi murami, panował

zupełny mrok. Rzadcy, zapó Ņ nieni przechodnie patrzyli na siebie podejrzliwie,

obawiaj Ģ c si ħ napa Ļ ci. Nietrudno tu było dosta ę no Ň em w bok. Nehurabhed szedł wi ħ c

ostro Ň nie, Ļ ciskaj Ģ c w gar Ļ ci r ħ koje Ļę sztyletu. Dotarł wreszcie do skrzy Ň owania ulic i

zatrzymał si ħ . Sylwetka Kaliasa znikła gdzie Ļ w cieniu. Zdawało mu si ħ , Ň e zgin Ģ ł za

zakr ħ tem, w pobliskiej bramie. Ale nie był pewien. Chwil ħ namy Ļ lał si ħ , co uczyni ę .

Postanowił zosta ę tutaj. Grek powinien był w ka Ň dym razie wraca ę t ħ dy ku morzu.

Tak. Nehurabhed stan Ģ ł w cieniu, niewidoczny prawie, spokojny, nieruchomy jak

pos Ģ g. Tylko oczy jego obserwowały bacznie ka Ň dego przechodnia. W ten sposób

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: