Przykładowy zestaw ćwiczeń w metodzie Weroniki Sherborne.
Ćwiczenia mogą występować w różnych formach:
- zajęcia indywidualne z jednym dzieckiem,
- zajęcia w parach,
- zajęcia dla trzech lub więcej osób.
Zajęcia prowadzone metodą Ruchu Rozwijającego zawierają:
Podstawową potrzebą każdego człowieka jest poznanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania go. W rozwoju wiedzy o własnym ciele można wyróżnić kolejne etapy:
q wyczuwanie własnego ciała,
q nazywanie części ciała,
q świadoma kontrola ciała i jego ruchów.
Do wstępnego zestawu ćwiczeń należy:
Wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków, np.:
q leżenie na plecach,
q leżenie na brzuchu,
q ślizganie się w kółko na brzuchu, plecach,
q siedząc – przyciąganie kolejno nóg (ręce oparte wzdłuż boków),
q siedząc – kręcenie się w kółko na pośladkach,
q czołganie się na brzuchu i plecach do przodu, z wyciąganiem i zginaniem na przemian.
Wyczuwanie nóg i rąk, wyczuwanie kolan – siedząc:
q podciąganie kolan do siadu skulonego,
q pchanie kolan do siadu prostego (pokonując opór),
q w siadzie prostym – rozcieranie i poklepywanie kolan,
q maszerowanie i bieganie z podnoszeniem wysoko kolan.
q Wyczuwanie nóg – w ruchu:
q chodzenie, bieganie na ”sztywnych” nogach,
q chodzenie, bieganie na miękkich (gumowych ) nogach.
q Wyczuwanie nóg – siedząc (nogi wyprostowane):
q dotykanie palcami stóp podłogi,
q uderzanie o podłogę piętami,
q uderzanie o podłogę całą stopą (szybko i wolno).
q Wyczuwanie łokci – siedząc kolana zgięte:
q dotykanie łokciami kolan,
q dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie.
q Wyczuwanie twarzy – siedzenie w kole:
q wytrzeszczanie oczu (duże oczy) i mrużenie oczu,
q zabawne miny.
q Wyczuwanie całego ciała:
q turlanie się (mięśnie naprężone i rozluźnione),
q leżenie z rękami wzdłuż ciała ( napinanie i rozluźnianie mięśni).
ü Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu.
Ćwiczenia te umożliwiają poznanie otoczenia, dzięki czemu możemy czuć się swobodnie i nie obawiać się go. Jeżeli bowiem nie udaje nam się korzystać z „przestrzennej wolności”, stajemy się niejako zahamowani w swoich działaniach, często przestraszeni, niechętni do przeciwstawiania się nowym sytuacjom, wyizolowani. Cechą charakterystyczną dla tych ćwiczeń jest ich wykonywanie na podłodze (polegają na przemieszczaniu się).
Leżenie na plecach lub brzuchu (mięśnie rozluźnione). Stosowane jako odpoczynek po trudnych ćwiczeniach, odprężenie po napięciach wewnętrznych.
Jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ja na czworakach, przechodzi pod, przez, nad, dokoła itp.
Grupa tworzy „tunel” reszta czołga się pod tunelem na plecach, brzuchu.
Ćwiczenia te pozwalają nauczyć się współpracy w grupie, współdziałania z innymi.
Ćwiczenia te polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas sesji ruchowych. Są to ćwiczenia, w których partner „bierny” jest pod opieką osoby aktywnej. Wymaga to wyczucia osoby będącej „pod opieką”, jej potrzeb, przeżyć i tym samym umożliwia osiągnięcie pełnej harmonii i współpracy. Osoba pasywna pozwala „przeciwnikowi” zbadać jego siłę, a jednocześnie ćwiczy, używając siły, która pozwala na współpracę z partnerem. W ten sposób „strona pasywna” uczy się wyczucia „drugiej strony”. Daje to możliwość przeżycia wspólnego wysiłku fizycznego (podczas pchania i stawiania oporu). Rozwija i uczy koncentracji, zwracania uwagi na osobę, z którą się współdziała. Są one też dobrą zabawą, często towarzyszy jej śmiech, okrzyki. Takie reakcje pomagają ujść nagromadzonym emocjom, napięciom tkwiącym w uczestnikach.
q Pozycja siedząca: ćwiczący siedzi, opierając się plecami o partnera (nogi ugięte w kolanach); pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór (zmiana ról).
q Pozycja stojąca (tyłem): ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten stara się częściowo przyjąć ten ciężar.
q Pozycja stojąca (tyłem): całkowite przyjęcie ciężaru, tak aby współćwiczący mógł oderwać nogi od podłoża.
q Ciągnięcie za kostki ćwiczącego, leżącego na brzuchu lub na plecach.
q Ciągnięcie za przeguby rąk lub łokcie ćwiczącego leżącego na plecach.
q Kołysanie: pozycja siedząca, tworzenie „fotelika” dla ćwiczącego „pasywnego” i obejmowanie go, łagodnie kołysząc do przodu.
q Kołysanie w różnych kierunkach: obejmujemy jedną ręką partnera, drugą opieramy z tyłu o podłogę. „Opiekujący się” musi cały swój ciężar przenieść na rękę opartą z tyłu.
q Przyjęcie całego ciężaru ciała partnera: ćwiczący” aktywny” w klęku podpartym „pasywny” kładzie się dowolnie, „aktywny” porusza się po sali w różnych kierunkach.
q Prowadzenie „ślepca”: ćwiczący zamyka oczy i jest oprowadzany (wymaga zaufania do „przewodnika” oraz zdecydowania i pewności siebie osoby aktywnej).
q „Skała”: ćwiczący staje stabilnie w rozkroku podpartym lub siedzi mocno podparty o podłoże – współćwiczący próbuje przesunąć „skałę”, pchając lub ciągnąc w różnych kierunkach.
q „Worek”: to samo ćwiczenie ze współćwiczącym leżącym na brzuchu, a także próbowanie przewrócenia współćwiczącego na drugą stronę.
q „Paczka”: dziecko zwija się w kłębek, a współćwiczący usiłuje „rozwiązać paczkę”, ciągnąc za nogi i ręce.
q Partnerzy siedzą złączeni plecami, po czym wstają, nie odrywając się od siebie, napierając na siebie plecami tak, aby obydwaj powstali.
q Kołysanie się: siedząc przodem do siebie z lekko zgiętymi nogami, ćwiczący trzymają się za ręce lub przeguby, na zmianę kładą się na plecy i są przeciągani przez partnera.
q Równowaga: stojąc do siebie twarzą i trzymając się za ręce, ćwiczący odchylają się i przechodzą do siadu, a następnie razem wstają.
W tych ćwiczeniach uczestniczą trzy lub więcej osób. Ćwiczenia wymagają dobrego współdziałania, „zgrania” partnerów. Wszyscy pracują razem jako grupa.
q Kołysanie: dwóch ćwiczących siedzi naprzeciwko, pomiędzy nimi trzeci, kolana lekko ugięte i rozsunięte, ręce wyciągnięte do przodu, ćwiczący w środku jest kołysany na boki przez partnerów.
q Ćwiczenia skoczne: dwóch współćwiczących wspomaga osobę skaczącą, trzymając ją za dłonie i łokcie.
q Huśtanie: dwóch współćwiczących huśta trzeciego partnera.
ü Ćwiczenia twórcze.
Ćwiczenia twórcze pozwalają nawiązać i pogłębić stosunki międzyludzkie, poznać sytuacje, których ćwiczący nie doświadczyłby ze względu na swoje fizyczne lub psychiczne ułomności. To działania, które powinny być dostępne każdemu, dając możliwość uwolnienia się od wewnętrznych napięć i niepokojów.
Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne to nowy sposób wspomagający i stymulujący rozwój fizyczny i emocjonalny dziecka. To program nastawiony na rozwijanie takich cech, jak poczucie własnej wartości i pewności siebie, poczucie własnej wartości i pewności siebie, poczucie bezpieczeństwa, odpowiedzialność, wrażliwość, umiejętność nawiązywania kontaktów z drugą osobą. to metoda szczególnie przydatna w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi czy lękliwymi.
Opracowała: Bożena Siuda
1
katka30