JAK PRACOWAĆ Z DZIEĆMI UCZĘSZCZAJĄCYMI DO ŻŁOBKA.doc

JAK   PRACOWAĆ   Z   DZIEĆMI   UCZĘSZCZAJĄCYMI   DO   ŻŁOBKA

EMOCJONALNY ASPEKT ZAJĘĆ

·         Dzieci przeżywają emocjonalnie różne sytuacje. Mniej lub bardziej otwarcie reagują na nie. Starajmy się mieć czas na omówienie ich przeżyć. Nie bójmy się krytyki i oceny dzieci.

·         Dbajmy o to, aby dzieci po zajęciach otrzymywały jakąś pamiątkę, np. muszelkę, papierowy znaczek. Zabrane do domu prezenty utrwalają ich wspomnienia dobrych przeżyć. Miłym akcentem kończącym zajęcia i integrującym grupę są wspólne biesiady, np. przy misce chrupek, cukierków.

·         Aby przeżyć pozytywnie doświadczenie, trzeba zapewnić dzieciom klimat zaufania i bezpieczeństwa, unikać rywalizacji, konkurencji, dostrzegać ich mocne strony.

·         Częsta pochwała za taktyczne osiągnięcia, bycie uważnym na dziecko łagodzi jego lęk przed oceną, wzmacnia poczucie własnej wartości.

·         Nie porównujmy dzieci ze sobą. Odnośmy nasze spostrzeżenia do nich samych np. „dzisiaj Ci to wyszło lepiej niż wczoraj”

DYNAMIKA I STRUKTURA ZAJĘĆ

·         Zająca przez nas prowadzone powinny mieć swoją dynamikę, której elementami są: odprężenie, integracja grupy (wspólne działanie), zabawy zasadnicze, zabawy podnoszące emocje, wyciszenie grupy przez relaks, bajkę itp.

·         Budujemy najpierw poczucie bezpieczeństwa, potem aktywizujmy grupę. Starajmy się być elastyczni, nie bójmy się zmiany wcześniejszych planów.

·         Pozwólmy czasem dzieciom pokierować tym, co się dzieje. Wymaga to pewnego treningu umiejętności podążania za dzieckiem, ale procentuje większym poczuciem bezpieczeństwa i zaufania. Pozwalajmy dzieciom tworzyć. Często ograniczają nas tkwiące wewnątrz schematy. Dzieci poszukują zwykle rozwiązań niekonwencjonalnych. Uczmy się tego od nich.

·         Dbajmy o uzyskanie z naszych zajęć informacji zwrotnych od dzieci.

CO PRZYCIĄGA, CO ODPYCHA

·         Dzieci nie lubią w zajęciach harmonii, słowa pisanego, utartych zwyczajów, dłuższego oczekiwania, nudy i przymusu.

·         Przyciąga je przerysowanie:

Ø       Głośne dźwięki

Ø       Muzyka

Ø       Ruch

Ø       Chaos

Ø       Dowcip

Ø       Humor

Ø       Zaburzenia porządku

Ø       Granie ról jaskrawe obrazy

Ø       Kolory

Ø       Przygoda

·         Naszym zadaniem jest utrzymywać granice, przyciągać uwagę dzieci w sposób dla nich atrakcyjny, odstępować od schematów, działać z zaskoczenia, prowokować.

·         Nie zmuszajmy ich do pracy a raczej zachęcajmy i pobudzajmy ich zainteresowanie

·         Dzieci lubią magie i fantazjowanie. Korzystajmy często z „czarowanie sytuacji”. Wprowadzajmy bajkę, która nas kieruje do celu, do treści, które chcemy przekazać.

·         Stosujmy zabawy dydaktyczne z umiarem, aby nie przeciążyć a tym samym nie zniechęcić dzieci do działania.

JAK POKONYWAĆ TRUDNOŚCI

·         Czasem zdarzają się nam nieudane zajęcia. Niekiedy dzieci torpedują nasze zamiary, np. odmawiają udziału, oceniają negatywnie propozycje, rozpraszają i przeszkadzają. Imperatywna postawa nie daje rezultatów.

·         Zdarza się, że niektóre dzieci nie chcą, uczestniczyć w zajęciach grupowych z powodu własnych zahamowań, niepokojów. Pozwólmy im być przez pewien czas aktywnymi obserwatorami. Miejmy jednak z nimi kontakt w trakcie zajęć. Akceptujmy i szanujmy ich wybór. Adaptacja do życia w grupie jest zawsze procesem przebiegającym różnie u różnych dzieci.

·         Wykorzystujmy sytuacje trudne w konstruktywny sposób, np. do opracowywania zasad i norm respektujących interesy wszystkich uczestników.

·         Czasem przeszkadzanie jest wyrazem problemów w jakiejś sferze lub momentem kryzysowym istniejącym w relacjach grupowych.

·         Negatywną energię grupy możemy wykorzystać wplatając ją do zajęć lub neutralizując przez odreagowanie napięcia, np. czas na głośne tupanie, krzyczenie przez minutę (zabawa w tumult).

·         W sytuacji absolutnie będącej nie do przyjęcia starajmy się być stanowczy i konsekwentni. Te cechy są potrzebne dla jasności sytuacji, w której dzieci znajdują się (wyznaczanie zdrowych granic).

·         Gdy grupa wykazuje destruktywne zachowania np. agresje, używajmy jasnych krótkich komunikatów (w języku „ja”), nie wpędzajmy dzieci w poczucie winy, unikajmy zdenerwowania.

·         Warto nauczyć dzieci, czym jest cisza, tak bardzo potrzebna przy prowadzeniu zajęć. Jest to bardzo ważny element. Często korzystamy z umówionego sygnału pozwalającego skupić uwagę lub przerywać aktywność zakłócającą nasz plan.

·         Uczmy się poskromić nasze ambicje wykonywania planów za wszelką cenę.

·         Pytajmy dzieci, czy chcą się dalej bawić, pracować, szanujmy ich potrzeby i możliwości.

·         Miejmy oczy otwarte na to, co dzieje się w grupie.

DOROSŁY WŚRÓD DZIECI

·         Bawmy się razem z dziećmi, grajmy różne role. Pozwalajmy im się śmiać z nas, nie stwarzajmy sztucznego dystansu i budujmy relacje poziome. Patrząc z góry na dziecko ograniczamy dostęp do siebie.

·         Dobrze jest, gdy dorosły staje się przewodnikiem w zabawie, we wspólnych poszukiwaniach, jest inspiratorem działań i osobą zwracającą uwagę na wszystkie dzieci.

·         Małe dziecko potrzebuje bliskości dorosłego, który wspiera a nie ocenia i sprawdza nabyte umiejętności.

·         Mówienie do dzieci nie jest rzeczą wcale łatwą, szczególnie wtedy, gdy chcemy przekazać instrukcje do wykonania przez nie zadań.

·         Małe dzieci myślą w sposób bardzo konkretny, uczą się naśladując.

·         Starajmy się mówić jasnym, prostym językiem popartym gestem czy ruchem.

·         Nauczmy się słuchać i widzieć trudności w rozumieniu naszych słów.

·         Nie pouczajmy dzieci

·         Uczmy się cierpliwości wobec nich. Szukajmy wspólnie rozwiązań w sytuacjach trudnych.

·         Starajmy się towarzyszyć dzieciom w ich kryzysach i nawiązujmy do wspólnych przeżyć.

·         Pielęgnujmy swój optymizm starając się wierzyć w możliwości i umiejętności dzieci.

·         Pomagajmy im przeżywać sukces dostrzegając w każdym coś pozytywnego.

·         Poznajmy mocne strony by móc pracować nad słabszymi.

·         Chwalmy dzieci za wysiłek włożony w zadanie a nie za końcowy efekt.

·         Bądźmy dla dzieci oparciem starając się zrozumieć ich uczucia. Wykazujemy gotowość pomocy nie krytykując ich ani też nie dając gotowych rozwiązań.

·         Pracujmy nad sobą. Spróbujmy rozpoznawać swoje trudne obszary w relacjach z dziećmi (i dorosłymi), stereotypy blokujące dobry, wartościowy kontakt. Analizujmy nasze trudności przy pomocy życzliwych współpracowników lub specjalistów.

·         Patrzmy na dzieci jako podmiot naszych działań.

·         Wspierajmy dziecko w procesie rozwoju, jego inicjatywy, aktywności, samodzielności w poszukiwaniu twórczych rozwiązań, radzenia sobie z trudnościami, choć to wymaga od nas bardzo dużego wysiłku osobistego.