066 - Neseser Marii Visconti.pdf - Ewa wzywa 07 - piotredmundowicz3

Ali-Baba

Sprawa miała o tyle paskudny charakter, że zamordowana

została cudzoziemka, dziennikarka pracująca na kontrakcie

w redakcji zagranicznej telewizji. Jeśli chcecie wiedzieć

choćby w przybliżeniu, co oznacza taka sprawa, wyobraźcie

sobie, że to właśnie ktoś z waszej rodziny wyjechał za granicę

i poniósł

tam nagłą śmierć. Odległość powiększa rozmiar i tak

przecież bezmiernego nieszczęścia, ojczyste władze

interweniują, żądając szybkiego zakończenia śledztwa i

ukarania winnych, a rodzina i wszyscy bliżsi i dalsi znajomi

ofiary myślą sobie: wyjechała tam i została zamordowana.

Cóż to za kraj! Jednym słowem — sprawa prestiżowa,

ambarasu i zamętu ponad wszelką normę.

Tak właśnie było w tym wypadku. Mieliśmy na karku

przedstawicielstwo konsularne tego państwa, a czujne,

nieustanne jego zainteresowanie wynikami dochodzenia

przyprawiało mnie o rodzaj uczucia, którego wolałbym raczej

nie nazywać. Nic miałem do czynienia z tymi ludźmi

osobiście, ale ilekroć szef pytał mnie każdego ranka, co mam

mu do zameldowania i gdy informowałem, że postępy

śledztwa są niestety niezadowalające — mruczał pod nosem

coś na temat wścibskich Skandynawów. Znaczyło to, że

konsul albo któryś z kolegów zamordowanej telefonował dziś

do starego. Czułem się, jakby za chwilę mieli mnie przepuścić

przez maszynkę do mięsa lub odwołać z zajmowanego

stanowiska. Nie wiedziałem, co powinienem wybrać — a

właściwie wiedziałem. gdyż moja żona od dawna

przekonywała mnie, kim powinienem być w życiu; w żadnym

wypadku nie oficerem milicji.

Prężyłem się na baczność i prosiłem o zezwolenie odejścia.

Zamykałem z ulgą drzwi gabinetu szefa. Ale zaraz ogarniał

mnie niepokój, czy jutro rano znów nie będę musiał przeżyć

tego samego?

W domu także miło mi nie było, gdy Hanka ostentacyjnie

udawała, że śpi twardo, kiedy właziłem do łóżka. Ani

jedzenia, ani dobrego słowa. Zostawała służba, to śledztwo i

morderca chytry jak sprytne, wprawne w zabijaniu zwierzę,

którego ślad zagubiliśmy, gdy z nosem przy ziemi pędziliśmy

za nim niczym charty. No, dość porównań. Chciałem dopaść

tego człowieka za wszelką cenę.

Prawdę mówiąc nigdy przedtem nie przyszło mi na myśl,

że mamy w Polsce instytucję, która propaguje dorobek naszej

ojczyzny wśród telewidzów innych narodowości i że do tej

pracy kontraktujemy cudzoziemców. Dziennikarze są nam

potrzebni, aby przetłumaczyć i dostosować do wymagań

swych ziomków teksty, które potem zamieniają się w

programy telewizyjne. Nie wiedziałem, to się dowiedziałem.

Szkoda jednak, żć w tak dziwacznych okolicznościach.

A zaczęło się wszystko przed tygodniom, w zimną,

listopadową noc, kiedy dzwonek telefonu wyrwał mnie ze

snu i kiedy powiedziano mi, że jestem absolutnie niezbędny

w budynku, który kilka godzin temu opuściłem.

Kompletowano ekipę jak dla wydarzenia o niezwykłej wadze,

więc szybko odbiegła mnie senność.

—Kto jeszcze? — pytałem dyżurnego.

—Sprawa kategorii „S“.

Nie przysłali po mnie samochodu, byłoby to działanie

irracjonalne, ponieważ jechać do komendy sto metrów — bo

w takiej odległości mieszkałem — mógłby tylko Ktoś, Kto

Jest Bardzo Ważny, i to tylko wówczas, gdyby miał

niedowład w nogach.

Był brudny i nieżyczliwy ludziom moment schyłku nocy

tuż przed świtem, którego światło grzęźnie w dżdżystej,

zimnej, gnanej wiatrem mgle. W oknie na czwartym piętrze

domu numer 244 przy ulicy Dobromila jaśniało światło.

Technicy zaczęli pracować, jeszcze nim zdołaliśmy dojechać

na miejsce. Sierżant z komendy dzielnicowej informował nas,

że w tej klatce schodowej mieszkali sami swoi, artyści,

pisarze, plastycy.

Taka artystyczna kolonia. Znali się jak łyse konie,

wiedzieli o sobie wszystko.

— Musieli się nie lubić — powiedział.

— Jak to? — zdziwiłem się naiwnie.

— Kiedy spotyka się znajomą gębę na co dzień, można

znienawidzić nawet przyjaciół — odparł nieco filozoficznie.

Miał rację. To się potem okazało.

W mieszkaniu Marii Visconti, Szwedki o włoskim

nazwisku, połyskiwały flesze. Zaczekaliśmy, aż technicy

skończyli robotę. Przyjrzałem się tej kobiecie.

Leżała na tapczanie, otwarte oczy — czarne, duże — nic już

nie wyrażały.

— Dlaczego jest okryta narzutą? — zapytałem.

— Nie wiemy, tak już było, kiedy przyszliśmy, obywatelu

kapitanie. Pewnie ktoś podniósł ją z ziemi i położył na

tapczanie.

— Morderca? Co?

— Być może.

—Jak zginęła?

— Najprawdopodobniej uderzenie w tył czaszki. Na

podłodze w korytarzu leżała torebka. Taka, jaką nosi się

przez ramię.

— Torebka? Czyja?

— Jej własna torebka, obywatelu kapitanie. Są w niej

dokumenty. Narzędzia zbrodni nie znaleźliśmy.

Czego się spodziewałem? To musiała być jej torebka.

066 - Neseser Marii Visconti.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: