142 - Polujacy z brzytwa.pdf - Ewa wzywa 07 - piotredmundowicz3

— Pani Lusiu, niech mi pani pożyczy trzy tysiące.

— Na przykład dlaczego?

Zawsze pytam klientki o wszelką przyczynę. One to lubią.

To znaczy, lubią opowiadać.

Włożyła głowę w okienko mojej budki. Twarz

zrozpaczona, jakby przed chwilą Zochna obejrzała w TV

dwadzieścia odcinków nieszczęść Stefanii Harper i jeszcze z

dziesięć o Isaurze.

— Wszystko zabrał mi Kwartalnik — szepnęła z

przerażeniem. — Pół godziny temu.

Przestałam łapać oczka w rajstopach doktorowej Gretz.

Cieniutkich, paryskich, pachnących.

— Właź do środka — powiedziałam do Zochny Mimośród.

Po chwili siedziała we wnętrzu budki na bujanym fotelu,

który trzymam dla opowiadających lub tych, które muszą za-

łatać majty ekspresowo. Rozbeczała się dosyć głośno.

— Ile zabrał?

— Ponad osiemnaście. I fałszywe kolczyki podobne do

złotych.

— I zerżnął cię?

Kiwnęła głową i zaniosła się szlochem.

Przypatrywałam się Zochnie uważnie i chłodno. Cztery

miesiące temu prawie podobną historyjkę wcisnęła mi Irena

Cze- pigska. W trzy dni wykryłam, że zrabowane przez

Kwartalnika dwa pierścionki, bransoletę oraz

dziewięćdziesiąt dolarów sprzedał w Poznaniu współżyjący z

dy- rektorową kierowca jej męża. Był drogim kochankiem, za

cały ten szmal dał starszej kobiecie sześć miesięcy miłości.

— No, opowiadaj — zachęciłam Zochnę. — Pożyczę ci

pięć, ale chcę znać szczegóły- — Cholera — powiedziała

Zochna płacząc. — Ten skurwysyn mnie zabije!

Mąż Zochny, kurduplowaty śmierdziel o żółtej skórze, żył

ideą, że jego żona puszcza się z każdym mężczyzną, który

mija ją na ulicy i przypadkowo spostrzega.

Koniuszki uszu Zochny nosiły ślad nagłego zrywania

kolczyków. Płaszcz miała zapięty na niewłaściwe guziki, a

rajstopy nic wygładzone po wciągnięciu.

— Na szóstą i siódmą lekcję — zaczęła poszłam z

dzieciakami grabić opadło liście w parku Wielkich

Bohaterów. Te klonowe, cholera, i z buków orzeszki. Wiatr

piżdził i wszystko roznosił po trawnikach. Puściłam klasę do

domów. Gdybym, cholera, grabiła z nimi dłużej... Kwartalnik

najpierw uchwycił mnie ręką pod gardło i powiedział:

„Trzymaj cicho mordę, dzidzia, bo obetnę ci ucho”. Błysnął

mi przed oczyma dziwnym, sinym nożem.

W tych dwóch ostatnich zdaniach zgadzały się aż cztery

szczegóły: chwyt uniemożliwiający przerażonej ofierze

wszelki krzyk, nie znana Zochnie brzytwa i pieszczotliwy

zwrot o dzidzi. Oraz ucho. Kwartalnik obciął już dwa.

— Po kolei — powiedziałam. — Przede wszystkim: gdzie?

— Pod tym dębem od ulicy Bliźniaczej. W krzewach

śnieguliczki. Szłam dróżką, on zjawił się nagle, objął ramie-

niem mój kark i wciągnął pod drzewo. Wiatr, pusto, a ja

zdrętwiałam ze strachu. ,,Kochana dzidzia” — powiedział i

kopnął mnie kolanem w brzuch, bo nagle wierzgnęłam, choć

nie chciałam wierzgać.

— Widziałaś jego twarz?

— Twarz? Był w takim granatowym kominie na głowie. Z

dziurami na oczy. — A ubrany?,...

— W ciemny płaszcz za kolana. Taki zwykły płaszcz. Na

stopach adidasy.

— Wysoki?

— Wysoki chyba.

— W stosunku do ciebie?

— Wyższy. Z dziesięć centymetrów. Nie gruby. Muskularny.

Zochna miała tych centymetrów sto sześćdziesiąt sześć.

— Kolor oczu?

— Nie wiem. Wiał wiatr, latały liście i tylko latały liście.

Mogłam jej powiedzieć, co było potem. Kazał jej odwrócić

się tyłem i dłońmi oprzeć o drzewo, gdyż nie było tam ściany

żadnego budynku. Dotychczas działał w budynkach. I

pochylić się, wypiąć pośladki.

— Potem zadarł do góry płaszczyk, spódnicę, halkę —

zapłakała znów Zochna. — I opuścił na łydki wszystko, co

pod spodem. Nie czułam tego zimnego wiatru ani kropel

deszczu. Cholera. Nie dałam nigdy nikomu oprócz mojego

żółtka, a ten wziął sam. Cholera, jak długo on to robił.

Jakbyśmy byli w łóżku i jutro była niedziela. Ale bez

wyczucia. Potem przeszukał torebkę i spokojnie zabrał

pieniądze. „Tanio płacisz za przyjemność, dzidzia” —

powiedział. I kazał mi tak dalej stać z gołą pupą, póki nie

przepowiem sobie po cichu ,,Ody do młodości” albo „Deszczu

jesiennego”, albo „Zaczarowanej dorożki”. Dopiero potem

mogłam się drzeć. Inaczej by wrócił i odciął mi ucho tym

składanym nożem. A ja wtedy pamiętałam tylko „Pieśń

panny dwunastej” i fraszkę „Na lipę”. Więc przepowiedzia-

łam sobie po cichu i ubrałam się, bo po co krzyczeć na wiatr i

jeszcze innym pokazywać siedzenie.

— I pobiegłaś na komendę?

— Nie, pani Lusiu — rzekła stanowczo. — W żadnym

wypadku. Gdyby się mój żółtek dowiedział, musiałabym

umierać. I dzieciaki chyba pozabijać. Bo on mówi, że

dzieciaki są nie jego. Jak na milicję, to dopiero gdy mnie

zgwałcą po rozwodzie.

Już siedem razy omawiałyśmy jej hipotetyczny rozwód.

— Rozumiem — powiedziałam, gdyż wolno mi rozumieć.

142 - Polujacy z brzytwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: