Czytelnictwo.pdf

(637 KB) Pobierz
Microsoft Word - Czytelnictwo.doc
Czytelnictwo1. Wprowadzenie
CZYTELNICTWO – BADANIA INTERDYSCYPLINARNE
- semiologia / teoria komunikacji
-socjologia / psychologia
- pedagogika
- nauka o literaturze
- bibliologia
- bibliotekoznawstwo
BIBLIOTEKOZNAWSTWO I BIBLIOLOGIA - K. MIGOİ (2008)
BIBLIOTEKOZNAWSTWO (Martin Schrettinger, twórca terminu) – na mocnych podstawach
systematycznie zbudowany i do najwyŇszej zasady sprowadzony ogół wszystkich twierdzeı koniecznych
do odpowiedniego urzĢdzenia biblioteki. Celem – szybkie zaspokajanie wszelkich potrzeb literackich
(uŇytkowników), element organizacyjnej problematyki warsztatów naukowych .
1886 – Karol Dziatzko, Getynga, pierwsza katedra bibliotecznych nauk pomocniczych –
bibliotekoznawstwo: wszystkie umiejħtnoĻci, które mogĢ byę potrzebne bibliotekarzowi (historia
ksiĢŇki, póŅniej bibliotekarstwo oĻwiatowe, teorie informacyjne i komunikacyjne)
K. MIGOİ
1962, Instytut Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu im. Humboldta w Berlinie – bibliotekoznawstwo:
wiedza o bibliotece ( czytelnictwo , zbiory i katalogi, struktura i funkcjonowanie biblioteki)
historia bibliotek
bibliografia z dokumentacjĢ i informacjĢ
wiedza o ksiĢŇce historyczna i współczesna, zorientowana na rolħ ksiĢŇki w społeczeıstwie
naukoznawstwo
1969, Kolonia, rozdzielenie ksiħgoznawstwa od bibliotekoznawstwa
ksiħgoznawstwo – 3 aspekty: produkcja ksiĢŇki, poĻrednictwo miħdzy ksiĢŇkĢ a odbiorcĢ,
konsumpcja ksiĢŇki
badanie ksiĢŇki jako jednego z czynników Ňycia społecznego
Karol Głombiowski
funkcjonalna nauka o ksiĢŇce ( Problemy historii czytelnictwa , 1965), jako jedna z nauk o komunikacji i
informacji
A. ŁYSAKOWSKI
bibliologia interesuje siħ działaniem ksiĢŇki na czytelnika i społeczeıstwo, a wartoĻę bibliologicznĢ
ksiĢŇki okreĻla jej uŇytecznoĻę, „czytelnoĻę”; badacza ma interesowaę nie tylko „poczytnoĻę” tkwiĢca
w samym dziele, ale i ta wynikajĢca z upodobaı i przeŇyę czytelnika ; procesy bibliologiczne –
okolicznoĻci tworzenia dzieła, produkcji, rozpowszechniania i recepcji ksiĢŇki
procesy bibliologiczne badane przez – bibliotekarstwo, teoriħ czytelnictwa, metodykħ pracy umysłowej
K. MIGOİ
Czytelnik – czytanie – czytelnictwo jako przedmiot badaı ksiħgoznawczych, elementy i wyniki procesu
bibliologicznego
w jego perspektywie – produkcja i dystrybucja ksiĢŇki, pisanie, ilustracja, reklama, gromadzenie
badania czytelnicze – wiedza o zainteresowaniach, skłonnoĻciach, kulturze, sprawdzanie sprawnoĻci
działania i kompetencji poĻredników na drodze ksiĢŇki
Pedagogika, psychologia, socjologia, literaturoznawstwo, ksiħgoznawstwo
ZakreĻlajĢc granice badaı nad czytelnictwem w obrħbie nauki o ksiĢŇce musimy wyraŅnie stwierdzię,
Ňe Ňadna ze szczegółowych dyscyplin bibliologii z osobna nie moŇe roĻcię sobie pretensji do objħcia
całej bibliologicznej problematyki czytelnictwa . KaŇda z nich moŇe tylko zbadaę fragment procesów
czytelniczych lub pewne ich aspekty. Badacz czytelnictwa czĢstki te do siebie dodaje i odpowiednio
interpretuje .
ĺcisłe odróŇnienie ksiħgoznawczych i nieksiħgoznawczych badaı nad czytelnictwem nie jest ani
moŇliwe, ani nawet potrzebne. (...) Warto natomiast uĻwiadomię sobie, co jest specyficznĢ cechĢ
bibliologicznego podejĻcia do zagadnieı czytelnictwa. W duŇym skrócie mówiĢc, dla ksiħgoznawcy
Kazimierz Piekarski, 1932
WSPÓŁCZESNA TEORIA CZYTELNICTWA (K. MIGOİ)
czytelnictwo jest przede wszystkim rezultatem procesów bibliologicznych, to znaczy uwarunkowanych
społecznie czynnoĻci wydawania ksiĢŇek, ich rozprowadzania i informowania o nich .
np. rola materialnych składników ksiĢŇki w procesie lektury (czcionka, typograficzna struktura tekstu,
ukształtowanie artystyczne)
znaczenie czynników instytucjonalnych w tworzeniu rynku ksiĢŇkowego (struktura i charakter rynku
wydawniczego, podaŇ ksiĢŇek, ich ceny, dostħpnoĻę ksiħgarı i bibliotek)
wyniki badaı nad czytelnictwem – cele poznawcze i praktyczne (praktyka wydawnicza, ksiħgarska,
biblioteczna, działania pedagogiczne, oĻwiatowe, społeczno-kulturalne)
naukowe podstawy pracy z ksiĢŇkĢ, zalecenia dotyczĢce kierowania czytelnictwem, typologia ksiĢŇki
ze stanowiska czytelnika
K. MIGOİ – CZYTELNICTWO A NAUKA O LITERATURZE
analiza „oczytania” w badaniach nad autorem (geneza twórczoĻci)
funkcjonowanie literatury w społeczeıstwie: psychologia literatury, socjologia literatury, komunikacja
literacka, kultura literacka, recepcja literatury
problemy odbioru tekstu w analizie procesów twórczych i struktury dzieła; „biografia dzieła
literackiego”
apelacyjna struktura tekstu literackiego – jego odbiór wymaga aktywnoĻci czytelnika; czytelnik jako
współtwórca
publicznoĻę czytajĢca jako aktywny czynnik Ňycia literackiego
K. MIGOİ – CZYTELNICTWO A SOCJOLOGIA LITERATURY
recepcja i oddziaływanie literatury:
Co i dlaczego czyta publicznoĻę?
Jaka jest wartoĻę i znaczenie literatury dla konkretnych odbiorców?
Jaki jest wpływ literatury na społeczeıstwo?
Naukoznawstwo – psychologia i recepcja twórczoĻci naukowej (szukanie Ņródeł natchnienia?)
Historia – rola ksiĢŇki w dziejach ĻwiadomoĻci społecznej
Translatoryka, sztuka ksiĢŇki
K. MIGOİ – CZYTELNICTWO A PSYCHOLOGIA, PEDAGOGIKA, SOCJOLOGIA
psychologia czytania, percepcja tekstu
socjologia czytelnictwa
wychowawcze aspekty pracy z ksiĢŇkĢ (waŇne w ksiħgarstwie i bibliotekarstwie)
informacja naukowa a czytelnictwo – uŇytkownicy i ich potrzeby
WyraŅnie ukierunkowane działania informacyjne, adresowane do konkretnych grup odbiorców, nie
pozwalajĢ na ujħcia tak rozległe i w takim stopniu powiĢzane z procesami społecznymi, jakie sĢ
moŇliwe na gruncie problematyki czytelnictwa. Z aparatu pojħciowego i metodologicznego badaczy
czytelnictwa, zajmujĢcych siħ takŇe od dawna uŇytkowaniem ksiĢŇek i czasopism naukowych, teoretycy i
praktycy informacji naukowej mogĢ jeszcze wiele zaczerpnĢę . (1984)
Koıcowa faza procesów komunikacyjnych realizowanych za poĻrednictwem druku (informacyjnych,
naukowych, literackich)
UporzĢdkowany, otwarty system wiedzy , w specjalny sposób scalajĢcy i klasyfikujĢcy materiały
wybrane z róŇnych dziedzin nauki
Ujħcie ksiħgoznawcze – badanie procesów konsumpcji ksiĢŇki, ich skutków, instytucji i ludzi w nich
uczestniczĢcych, z nastawieniem funkcjonalnym (K. Migoı)
XIX w. – problem społecznego obiegu literatury
historia czytelnictwa jako waŇny składnik historii literatury
CZYTELNICTWO – DEFINICJE (J. WOJCIECHOWSKI)
GŁÓWNE POJĦCIA W CZYTELNICTWIE - (J. WOJCIECHOWSKI)
Czytaę (czytanie) – forma kontaktu jednostki (lub zbiorowoĻci) ze słowem pisanym
aspekt psychofizyczny – rozpoznawanie znaków pisarskich (liter) i łĢczenie ich w wyrazy lub wiħksze
jednostki znaczeniowe, kojarzĢc ich sens
aspekt psychologiczny – zapoznawanie siħ z TREĺCIġ pisma, rozumienie myĻli zawartych w tekĻcie
(ich przekład na własne kategorie rozumowania) – proces twórczy, obejmujĢcy wszystkie procesy
myĻlowe aktywizujĢce siħ w trakcie interpretacji znaczeı i pojħę przekazywanych w formie pisemnej
aspekt socjalno-kulturowy – szczególna forma zachowania siħ, polegajĢca na twórczym uczestnictwie
w pisemnej postaci komunikacji społecznej
Faza wstħpna – konstytuowanie celu czytania i nastawienia wobec tekstu
Faza lektury/ odbioru/ recepcji – przejħcie i przyswojenie treĻci zawartych w tekĻcie
Faza postlekturowa – koıcowa ocena tekstu, refleksje na jego temat
CZYTELNICTWO
czytanie wystħpujĢce w zbiorowoĻci, jako zjawisko społeczne (makrospołeczne), obserwowane z
perspektywy zachowaı całych grup
LEKTURA
732324423.002.png 732324423.003.png 732324423.004.png 732324423.005.png 732324423.001.png
zespół zagadnieı zwiĢzanych ze stosunkiem ludzi do tekstów pisemnych
proces społeczny polegajĢcy na zaspokojeniu estetycznych, intelektualnych, naukowych,
informacyjnych i rozrywkowych potrzeb ludzi, poprzez przyswajanie przekazywanego pisemnie
dorobku ludzkich myĻli, uczuę i wiedzy (M. Skwarnicki)
wiedza o czytelnictwie
czytelnictwo powszechne – czytanie nie zwiĢzane z obowiĢzkami zawodowymi
CZYTELNICTWO ¬ CZYTANIE KSIġņEK
CZYTELNIK
ten, kto czyta
osoba wykonujĢca w danym momencie czynnoĻę czytania lub ktoĻ w ogóle realizujĢcy procesy
lekturowe
uczestnik komunikacji realizowanej za poĻrednictwem pisma (druku)
w bibliotekarstwie – czytelnik jako uŇytkownik biblioteki (indywidualny i zbiorowy)
w nauce o literaturze – odbiorca dzieła, adresat
CZYTELNIK
Nie-czytelnik (?)
Odbiorca sporadyczny
Artysta lektury (sztuka lektury)
PUBLICZNOĺĘ
czytelnicza – czħĻę populacji czytajĢca teksty drukowane, zainteresowana treĻciami przekazywanymi za
pomocĢ druku (min. 6 ksiĢŇek rocznie)
literacka – zbiorowoĻę odbiorców literatury
biblioteczna – zbiorowoĻę uŇytkowników bibliotek
Granica publicznoĻci czytelniczej wyznacza społeczny ZASIĦG czytelnictwa, podział na czytajĢcych i
nieczytajĢcych
PRZEKAZ
jako przedmiot recepcji
moŇliwoĻci i skutki odbioru
pisemny charakter przekazu – ksiĢŇka, periodyk, dokument piĻmienniczy
ksiĢŇka jako najbardziej typowa forma przekazu pisemnego
zespół treĻci utrwalonych w tekĻcie, elementów materialnych oraz funkcji społecznej, polegajĢcej na
oddziaływaniu tych treĻci na Ňycie umysłowe i społeczne
potocznie: dokument tekstowy majĢcy postaę kodeksu lub wydawnictwo zwarte objħtoĻci powyŇej 64
stron, bĢdŅ dokument tekstowy powielony technikĢ poligraficznĢ albo fotomechanicznĢ, lub dokument
w postaci zespołu kart, zawierajĢcych tekst przeznaczony do upowszechniania
ksiĢŇka elektroniczna?
KULTURA CZYTELNICZA
zbiór norm społecznej recepcji tekstów piĻmienniczych oraz
zespół przeĻwiadczeı społecznych dotyczĢcych piĻmiennictwa,
a takŇe poziom (zdolnoĻę) produkcji i rozpowszechniania tekstów drukowanych
Czytelnictwo2. Ujħcie psychologiczne
PSYCHOFIZYCZNY PROCES CZYTANIA
mowa – lepiej odbierana prawym uchem
jħzyk pisma odbierany przez receptor wzroku
sygnały wizualne przesyłane do płata potylicznego
prawej strony mózgu
bodŅce pisemne przesyłane do oĻrodka Wernickiego
w lewym płacie skroniowym (miejsce rozkodowania)
czytanie ze zrozumieniem – róŇne pola mózgu
bezpoĻredni odbiorca tekstu pisemnego
Czytelnik
czytanie głoĻne – takŇe oĻrodek Broca w dolnej czħĻci lewego płata czołowego mózgu, decydujĢcy o
artykulacji mowy
TECHNIKA CZYTANIA
oko w procesie czytania przesuwa siħ linearnie wzdłuŇ wiersza, ruchem skokowym (ruchem migotania)
fiksacje zajmujĢ 93-95% czasu czytania
oko odbiera pojedyncze znaki i ich zespoły (słowa, zbiory słów)
pole widzenia wyraŅnego: 4-15 liter, w prawej stronie strefa widzenia mniej wyraŅnego (peryferyjnego)
oko w czytaniu wybiera zwykle litery „waŇniejsze” – samogłoski i pierwsze litery (pierwsza czħĻę
słowa, górna czħĻę wiersza)
„pusty kurs” powrót oka do poczĢtku nastħpnej linijki
ruchy regresywne, wsteczne (zmniejszajĢ szybkoĻę czytania) – puste kursy, regresje spowodowane
niedokładnym odbiorem znaków, niezrozumieniem słów, zakłóceniem rytmu czytania
SZYBKOĺĘ CZYTANIA
Liczba słów przeczytanych w ciĢgu 1 minuty – przy załoŇeniu poziomu zrozumienia tekstu w 70%
V = (Qsł : Tmin) x K
gdzie
V – szybkoĻę czytania
Q – liczba słów w tekĻcie
T – czas czytania (w minutach)
K – współczynnik zrozumienia
Przeciħtne normy szybkoĻci czytania w USA:
uczniowie klas poczĢtkujĢcych
80-158 słów/min
uczniowie klas starszych
214-250 słów/min
studenci
250-280 słów/min
czytanie normalne
200-300 słów/min
czytanie przyspieszone
300-500 słów/min
czytanie selektywne
800-1600 słów/min
szybkoĻę mowy – 150 słów/min
czytanie normalne – eliminacja artykulacji wewnħtrznej i wstecznych ruchów oka, zmniejszenie liczby
spoczynków, poprawa koncentracji
kolejny poziom – czytanie selektywne, tylko wybrane informacje, załoŇony schemat (tylko teksty
zawodowe i specjalistyczne)
czytanie szybkie – lektura selektywna i rozwiniħte postrzeganie peryferyjne (cała linijka w 1 fiksacji),
zmiana ruchu oka z poziomego w pionowy
proces poĻredniczĢcy – aktywnoĻę mózgu, która utrzymuje pobudzenia takŇe po ustaniu sygnałów;
podstawa wszystkich procesów myĻlowych wywołanych przyjħciem tekstu, wchodzĢcych w skład aktu
czytania
Procesy myĻlowe:
przekład znaczeı na jħzyk myĻli odbiorcy,
procesy kojarzenia, kalkulacji i wnioskowania,
refleksje naddane,
wnioski
po przesuniħciu nastħpuje fiksacja
optymalny poziom czytania cichego – 4-krotnie wyŇszy od szybkoĻci czytania głoĻnego
CZYTANIE A OPERACJE MYĺLOWE
przyswojenie treĻci,
Zgłoś jeśli naruszono regulamin