Andrews Amy - Lekarz z miasta.pdf - Andrews Amy(1) - gosiadabrowska

Amy Andrews

Lekarz z miasta

(Single Dad, Outback Wife)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy malutki samolot wpadł w kolejną turbulencję, Andrew Montgomery wpił

palce w oparcia fotela i mocno zacisnął powieki. Fantastycznie, po prostu

fantastycznie. Wstrzymując oddech, pomyślał, że ten niespokojny lot to doskonała

metafora jego własnej wyboistej drogi życiowej.

– Przepraszam, doktorze. – Siedzący obok pilot najwyraźniej był w swoim

żywiole.

Andrew otworzył oczy porażony morderczymi myślami, które naszły go na

wysokości tysiąca pięciuset metrów nad ziemią. Powinien był się na to przygotować,

gdy poinformowano go, że czeka go „przejażdżka samolotem pocztowym”. Nie

przyszło mu wtedy do głowy, że będzie leciał skulony w maszynie, która oglądana z

ziemi na tle błękitnego bezkresu nie jest większa od komara. I na dodatek tak samo

bzyczy.

– Zaraz będziemy na miejscu.

Andrew przytaknął i pierwszy raz od początku tej podróży odważył się głębiej

odetchnąć. Poprawił się w fotelu. Było tam okropnie ciasno. Miał wrażenie, że

kolanami zatyka sobie uszy. Taki Bomber to ma dobrze, pomyślał, spoglądając na

pilota. Co najwyżej metr sześćdziesiąt wzrostu, ale skądinąd ciekawe, jakim cudem

ten piwny bandzioch mieści mu się pod sterami. Z rozwichrzoną brodą i ogorzałą

twarzą wygląda, jakby się urwał z planu filmowego. Gdyby nie to, że prowadzi tę

maszynę, Andrew byłby całkiem zadowolony ze znajomości z postacią tak

charakterystyczną dla australijskiego buszu.

Bomber skręcił tak gwałtownie, że Andrew automatycznie uniósł rękę, by zaprzeć

się o sufit. Boże, spraw, żebym wylądował cały i zdrowy. Mam teraz nowe

obowiązki.

– Niech pan popatrzy na ten widok, doktorze. Takiego drugiego nie ma na całym

świecie.

Andrew zmusił się, by otworzyć oczy i wyjrzeć przez brudną szybkę.

Przypomniało mu się podchodzenie do lądowania w Sydney: port oraz gmach opery,

albo na paryskim lotnisku Charlesa de Gaulle’a: szare mury zabytkowych budowli,

Sekwana, Łuk Triumfalny, wieża Eiffla. Czy Bomber widział jakiś inny kraj niż

Australia?

Ale jego zachwyt był w pełni uzasadniony. Taki bezkres ciągnący się po

widnokrąg ma swój urok, pomyślał Andrew. Dziki i prymitywny, ale piękny.

Błękitne niebo bez najmniejszej chmurki stykało się na linii horyzontu z ciemną

czerwienią ziemi. Wpadając w kolejną turbulencję, wyobraził sobie, że znajduje się

we wnętrzu toczącej się kuli, którą nagle ktoś potrząsnął.

Lecieli teraz nad połyskującymi w słońcu rozlewiskami powstałymi w porze

deszczowej, która dopiero co się skończyła. Widać było, że woda już się cofa. Miał

cichą nadzieję, że za sześć tygodni uda mu się wrócić do cywilizacji samochodem i

że jest to jego ostatnia podróż z Bomberem.

Zdumiewała go obfitość zieleni i ostry kontrast barw tego regionu: czerwień

ziemi, błękit nieba, żółć słońca, zieleń roślinności. Ariel od razu by to namalowała.

Wyobraził sobie, jak kładzie na płótno barwne plamy, od czasu do czasu nasłuchując

wibracji w powietrzu, wyczuwając prymitywny rytm ziemi, żeby przełożyć to na

język kolorów.

– To tam – odezwał się Bomber. Wspomnienie Ariel zniknęło. Andrew z ciężkim

sercem popatrzył za kościstym palcem pilota. Lądowisko stanowił pas czerwonej

ziemi, po brzegach obrośnięty kępami traw. Stały tam dwa baraki z blachy falistej i

samochód terenowy. Na jego masce siedział człowiek. To pewnie George Lewis,

pomyślał Andrew.

– Cywilizacja – oznajmił Bomber. Najwyraźniej jego wyobrażenie o cywilizacji

było trochę zawężone, bo w pobliżu lądowiska Andrew nie dostrzegł więcej

budynków ani ludzi. Dwa baraki i jeden człowiek to za mało, by nazwać to

cywilizacją. Andrew miał wrażenie, że wylądował na innej planecie, na przykład na

Marsie, bo podobno Mars jest czerwony.

– Niech się pan trzyma, doktorze. Lądujemy. Andrew zacisnął powieki i wpił się

palcami w siedzenie. Nienawidził lądowania.

Georgina Lewis usłyszała warkot silnika na długo, zanim dostrzegła awionetkę.

Miała doskonały słuch: słyszała, jak milę dalej skaczą kangury. Odgoniła muchę i

rozsiadła się na masce.

Nie powinna wylegiwać się na słońcu. W przypadku rudych i piegowatych

granica między przyjemnością i cierpieniem jest bardzo cienka. Jedna minuta za

długo i dostanie za swoje. Zrobi się czerwona jak burak i zacznie obłazić ze skóry.

Nie wspominając o piegach. Oraz ryzyku raka skóry.

Jasna karnacja była jej przekleństwem od najmłodszych lat. Nie było innego

sposobu, żeby zrekompensować jej pupę w kształcie gruszki? Wszystko by oddała za

gładką oliwkową karnację. Za skórę, która może się delektować każdym promieniem

słońca.

Westchnęła, wyciągając się i opierając zabłocone buty na orurowaniu landrovera.

Odsunęła od siebie myśli o swoich wadach genetycznych. Ogarnął ją błogi spokój

oraz poczucie jedności z przyrodą. Tutaj, w tej pierwotnej krainie, noszenie ubrania

jest bluźnierstwem, pomyślała.

Uśmiechając się, poprawiła leżący na twarzy kapelusz. To by dopiero była

niespodzianka dla doktorka z miasta: witająca go nagusieńka pielęgniarka! Bez

wątpienia Bomber też dostałby zawału. Ma nadciśnienie i rekordowy poziom

cholesterolu, ale prawdę mówiąc, jest tak cenny, że lepiej nie ryzykować. Jak mu się

udaje nie stracić licencji pilota?

Odwróciła głowę w kierunku nasilającego się warkotu silnika. W oddali

dostrzegła błysk słońca odbijający się od metalu. Usiadła i nakładając kapelusz na

głowę, dłonią osłoniła oczy. Westchnęła. Kolejny lekarz z miasta. Szkoda, że jest tu

sama, bo bardzo chętnie z kimś by się założyła o to, w jakim stroju ukaże się im ten

doktor Montgomery.

W garniturze od Armaniego, jak dwaj poprzedni? Czy w kompletnym stroju

roboczym, jak ten trzeci? Albo im się wydawało, że przyjechali tu do pracy przy

przeganianiu bydła i kąpaniu owiec, albo traktowali wszystkich jak parobków, jak

coś śmierdzącego, co im się przylepiło do buta. Może wreszcie z tego samolotu

wysiądzie ktoś normalny. Osobnik, którego interesuje to, co oni tu robią, a nie

ciekawe doświadczenie wpisane do życiorysu. Może będzie to ktoś, kto tu zostanie i

przejmie ster z rąk profesora, który nagle bardzo się postarzał?

Przygryzła wargę, spoglądając na powiększającą się plamkę na niebie. Profesor

bardzo się posunął. Ostatnio wyraźnie osłabł. Do tego stopnia, że zaczęła się

zastanawiać, czy nie kryje się za tym coś poważnego. Po raz pierwszy wgląda na

swoje siedemdziesiąt lat. Tak, nadal ma umysł jak żyleta i w dalszym ciągu

przewyższa intelektualnie wszystkich eleganckich chłopców z miasta, ale rusza się o

wiele wolniej.

Marzy o tym, by przejść na emeryturę i z piwkiem iść na ryby. To bardzo

skromne życzenie jak na wielkiego człowieka, który całe życie poświęcił

eliminowaniu ślepoty i jej zapobieganiu w najodleglejszych zakątkach Australii.

Można by oczekiwać dużo więcej od lekarza światowej sławy, którego prace drukują

prestiżowe pisma medyczne na całym świecie. Georgina jak wszyscy mieszkańcy tej

okolicy wiedziała, że profesor Harry James nigdy nie porzuci swojego programu

walki ze ślepotą.

Zsunęła się z maski land-rovera i bezwiednie wytarła spocone dłonie o spodnie.

Nagle poczuła, że się denerwuje, przewidując, że Andrew Montgomery okaże się

taką samą katastrofą jak jego poprzednicy. Dobry Boże, ześlij mi kogoś, z kim da się

pracować.

Zasłoniła twarz przed pyłem wzniecanym przez lądujący samolot. Podniosła

głowę dopiero, gdy kurz opadł, a śmigło przestało się kręcić. Uśmiechnęła się na

widok Bombera, który machał do niej zza zakurzonej szyby. Nie zdążyła przyjrzeć

się pasażerowi, bo pilot już wyskoczył na ziemię z radosnym okrzykiem:

– George! George!

Ucieszona jego entuzjazmem oparła się o auto, przygotowując się na wylewne

powitanie. Bomber zbliżał się do niej wielkimi krokami. Z długą siwą brodą,

kartoflastym czerwonym nosem i wielkim brzuszyskiem idealnie pasował do roli

Świętego Mikołaja. Rok w rok w dniu Bożego Narodzenia oblatywał swoim

samolotem wszystkie zagrody, rozdając dzieciom prezenty i słodycze.

Porwał ją w ramiona i mimo że był od niej niewiele wyższy, zakręcił nią młynka.

Śmiejąc się, piszczała, żeby postawił ją na ziemi.

– Jak się ma moja dziewczynka? – Wypuścił ją z objęć.

– Bomber, pytasz mnie o to, od kiedy miałam pięć lat!

Bomber uśmiechnął się ciepło.

– Chcesz powiedzieć, że urosłaś? Nie zauważyłem. Roześmiała się.

– Jaki werdykt? – zapytała, głową wskazując na samolot. – Armani czy pastuch?

– Ani jedno, ani drugie – odparł rozbawiony. – Mało się odzywał. Zamyślony.

Ale coś mi mówi, że może okazać się... normalny.

Z jej piersi wyrwało się teatralne westchnienie.

– Jakoś długo nie wysiada – zauważyła, spoglądając pilotowi przez ramię. – Wie,

jak to się robi? A może czeka, aż mu otworzę? – Przeszło jej przez myśl kilka

niepochlebnych komentarzy.

– Daj mu ochłonąć – zarechotał Bomber. – Coś mi się widzi, że nie przepada za

lataniem.

Kapitalnie. Tylko tego im brakowało.

– Przyniosę pocztę – dodał Bomber.

Patrzyła za oddalającym się pilotem, jednocześnie zastanawiając się, co zrobić z

nowo przybyłym. Nie będzie ułatwiać mu życia. Z dłońmi na biodrach czekała. W

końcu drzwi od strony pasażera się otwarły. Nareszcie.

Dużo go kosztowało, by nie paść na kolana i nie ucałować czerwonej ziemi. Nie

ma to związku z rozmiarami samolotu, ale najprzyjemniejszy jest powrót na ziemię.

Z radością czuł pod stopami stały ląd. Stał przez chwilę, wciągając w nozdrza ciepłe

powietrze. Przeszedł na tył maszyny, gdzie Bomber wyładowywał towar.

– Jak się pan czuje, doktorze?

– Dziękuję, dobrze. Teraz już dobrze. Bomber podał mu plecak.

– Pospieszmy się, bo George się niecierpliwi – mruknął.

Andrew włożył ciemne okulary, żeby popatrzeć we wskazanym kierunku. To jest

George Lewis?

– George to... dziewczyna? – spytał lekko zdziwiony, że osoba, z którą wymieniał

korespondencję, jest kobietą. A do tego nader interesującą.

– Tak, to ona – zaśmiał się Bomber. – Georgina Lewis.

Andrew był zaskoczony swoim nieoczekiwanym zainteresowaniem. Żegnaj

George, witaj Georgino. Kiedy po raz ostatni jakaś kobieta zrobiła na nim takie

wrażenie?

Zarzucił plecak na ramię i ruszył w stronę auta, nareszcie zadowolony z

okoliczności, w jakich się znalazł.

Spod szerokiego ronda filcowego kapelusza wystawały kręcone włosy do ramion

koloru ziemi, po której stąpał. Piegi. Piegi, które podkreślały jej regularne rysy,

wydatne kości policzkowe i pełne wargi. Miała lekko zadarty nosek i oczy koloru

miodu.

Drobna, o głowę od niego niższa. W innej sytuacji T-shirt zasłaniałby jej talię, ale

teraz, gdy stała, trzymając się pod boki, nie trzeba było niczego się domyślać. Jej

palce niemal w całości ją obejmowały, prawie się stykały poniżej pępka, a spod jej

dłoni wypływały biodra pełne i kuszące.

Miała na sobie spodnie robocze do połowy łydki, ciężkie buty oraz grube

skarpety. Jej godny uwagi biust opinał czarny T-shirt.

– Witaj, Georgino.

Andrews Amy - Lekarz z miasta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: