Colin Forbes - Grecki Klucz.pdf - Colin Forbes - gosiadabrowska

Colin Forbes

Grecki klucz

PrzełoŜył: Wacław Niepokólczycki

Warszawa 1991. Wydanie I

PROLOG [top]

Kair, luty 1944.

SierŜant sztabowy Higgins — dla przyjaciół Higgy — nie wiedział, Ŝe juŜ ostatni raz wjeŜdŜa

skrzypiącą, powolną windą na czwarte piętro gma-chu Antikhana.

O dziesiątej wieczorem w murach tego trójbocznego budynku pano-wała cisza jak w grobie.

Jedynym odgłosem było niesamowite poskrzy-pywanie starej windy pełznącej w górę obok

pustych o tej porze pode-stów. Przez Ŝelazne kraty widział kamienne schody biegnące wokół

cen-tralnie umieszczonego szybu windy. Zdawało mu się, Ŝe poza nim nikogo tu nie ma —

nikogo, prócz sudańskiego recepcjonisty na parterze.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdybym wracał pierwszy, myślał Higgy. W małych klitkach

na dachu sypiali tylko nieliczni wojskowi. I rzadko wracali z popijaw i kolacyjek w Kairze

przed jedenastą. On osobi-ście lubił kłaść się wcześnie...

Kiedy winda zatrzymała się z bujnięciem, wysiadł i zamknął drzwi za sobą. Zmarszczył

czoło. W biegnących wzdłuŜ trzech ścian budynku kory-tarzach gaszono światła o siódmej.

Skąd więc pada ten blask zaraz za wej-ściem?

Wahał się, nasłuchując. Normalnie ruszyłby wprost ku jednej z trzech klatek spiralnych

schodów w rogach budynku — schodów wiodą-cych na dach. Światło wydostawało się spod

zamkniętych drzwi przy końcu korytarza. Z Sekcji Greckiej.

Nie miał pojęcia, czym mógł się zajmować zbiegły z okupowanej Grecji Ionides. Mówiono,

Ŝe jakąś propagandą. Pewnie przed wyjściem na kwaterę zapomniał zgasić światło. A moŜe

jeszcze pracuje?

Podciągnąwszy drelichowe spodnie koloru khaki, Higgy ruszył cicho wykładanym kafelkami

korytarzem. Poczuł się nieswojo, kiedy wydało mu się, Ŝe słyszy jakiś odgłos w

przedostatnim pokoju. Pokój ten równieŜ nale-Ŝał do Sekcji Greckiej — oba były połączone

wewnętrznymi drzwiami. Ale spod drzwi przedostatniego pokoju nie padało światło. Kto

mógł prze-bywać w całkowicie ciemnym pomieszczeniu?

Zatrzymał się, chwycił za klamkę, nacisnął ją wolno, pchnął. Drzwi ani drgnęły. Zesztywniał.

Jeszcze się nie zdarzyło, aby te drzwi były za-mknięte, kiedy ktoś z Sekcji Greckiej pracował.

Przeszedł kilka kroków do następnych drzwi. Za nimi, w końcu kory-tarza, ziało czernią

wejście na spiralne schody. Higgy chwycił klamkę, na-cisnął, wszedł do środka. Zamarł.

* * *

W pierwszej chwili przemknęło mu przez myśl, Ŝe moŜe to kolega Ionidesa, Gavalas, który

pracował do późna. Lecz to był Ionides. Tyle Ŝe...

Higginsowi nie brakowało odwagi i hartu ducha. Jako były dowódca czołgu nieraz widywał

kolegów śmiertelnie poparzonych w tym, co między sobą niefrasobliwie zwali

„piekarnikiem”. Nie chodziło bynajmniej o zwy-kły piekarnik do pieczenia ciasta, lecz

trafiony niemieckim pociskiem czołg, nagle stający w płomieniach. Zamknięci w stalowym

pudle Ŝołnierze rzadko uchodzili z Ŝyciem.

Biuro z okratowanymi oknami wychodzącymi na dzielnicę tubylczą po drugiej stronie ulicy

wyglądało jak po przejściu huraganu. Szuflady powyciągane, ich zawartość wywalona na

podłogę. Segregatory porozrzu-cane. Białe ściany pochlapane krwią.

Wśród tego bałaganu, na stosie papierów na podłodze, leŜał młody czarnowłosy Ionides, cały

we krwi. Czarne oczy patrzyły niewidząco w su-fit. Głowę miał niemal oddzieloną od

tułowia, twarz zmasakrowaną. Krew pokrywała wszystko — nawet biurko, przy którym

zapewne pracował.

Higgy zadygotał. Zamknął zewnętrzne drzwi. Wysoki, potęŜnie zbudo-wany

dwudziestoośmioletni sierŜant sztabowy stał nieruchomo, patrząc na przeraŜające szczątki

leŜące o kilka stóp od niego. Potem przypomniał sobie hałas, jaki usłyszał w zamkniętym

pokoju. Spojrzał na wewnętrzne drzwi. BoŜe! Szaleniec, który to uczynił, musi znajdować się

za nimi.

Ogarnął go paniczny strach. W pierwszym odruchu chciał otworzyć drzwi zewnętrzne i

pognać na złamanie karku po spiralnych schodach na dach. Gardło miał suche, ręce mu

drŜały. Zdradliwa cisza panująca w po-koju obok sprawiała, Ŝe chciał krzyczeć.

Cisza trwała nadal. Zza zamkniętych drzwi nie dochodził Ŝaden szmer. Higgy wciągnął

głęboko powietrze w płuca. MoŜe to wyobraźnia spłatała mu figla albo napięte nerwy. Czy

rzeczywiście coś słyszał?

Spojrzał w dół i znów zobaczył te okropne zwłoki. Na podłodze leŜała

trzydziestocentymetrowa czarna hebanowa linijka. Podniósł ją, wziął się w garść i podszedł

do zamkniętych drzwi wewnętrznych. WciąŜ ani dźwięku.

Bał się jak wszyscy diabli. Nabierał coraz to większego przekonania, Ŝe sąsiedni pokój jest

pusty, lecz jeśli morderca wciąŜ tam jest, on, Higgy, nie pozwoli skurwielowi uciec. Ionides

był miłym chłopakiem, zawsze sko-rym do Ŝartów i pogawędki. Higgy uniósł linijkę jak pałkę

i sięgnął lewą ręką do klamki.

Jeśli zabójca jest w środku, na pewno trzyma w ręku nóŜ, którym zadał te straszliwe ciosy

Ionidesowi. Wszystko wskazywało, Ŝe Grek sto-czył walkę o Ŝycie. Nie, myślał Higgy, jeśli

morderca wciąŜ tam jest, to niech mnie wszyscy diabli, nie pozwolę draniowi uciec.

Uchylił ostroŜnie drzwi. W pokoju było ciemno. Sięgnął lewą ręką do środka, namacał

kontakt, przekręcił. Pokój zalało światło, a wtedy, roz-płaszczony przy ścianie, pchnął drzwi

na całą szerokość. Prawa stopa za-plątała się w coś. Bezładny stos papierów, cała masa, a

wszystkie arkusze zaplamione ciemnoczerwono. Krew.

Zrobił krok w głąb pokoju często uŜywanego przez Gavalasa. Słyszał, Ŝe Gavalas wyjechał na

urlop. O ile się zorientował, nie było w tym pokoju śladu niczyjej obecności. Ścisnął mocniej

linijkę i wszedł głębiej.

Przemierzył cały pokój i nie znalazł Ŝadnych oznak morderczej walki jak w pierwszym. Musi

natychmiast o wszystkim zameldować. W oszo-łomieniu spróbował otworzyć drzwi wiodące

na korytarz, bez przekręca-nia klucza. Drzwi się otworzyły.

Wymowa tego faktu wstrząsnęła nim. Drzwi były zamknięte na klucz, kiedy próbował je

otworzyć od strony korytarza. Potwierdzenie przypusz-czenia, Ŝe zabójca ukrywał się w

ciemnym pokoju w kilka chwil po dokona-niu ohydnej zbrodni, było dla sierŜanta Higgy’ego

czymś przeraŜającym.

Zemdliło go. Pchnąwszy drzwi pobiegł do najbliŜszej toalety i za-mknął się na klucz. Później

nigdy nie wiedział na pewno, ile czasu przesie-dział na sedesie.

* * *

Zszedł po kamiennych schodach na dół opustoszałego budynku. Klatka windy mogła się

okazać śmiertelną pułapką. Sudański recepcjoni-sta stłumił ziewnięcie, gdy Higgy ukazał się

u stóp schodów, i patrząc na czarną linijkę, którą ten wciąŜ trzymał w dłoni — poprawił

czerwony fez na głowie.

— Kto wychodził z budynku po moim przyjściu? — zapytał Higgy.

— Nikt, panie sierŜancie, bo bym widział. KaŜdy musi przejść koło mo-jego biurka...

— Wiem. A kto wchodził?

— TeŜ nikt — odparł Sudańczyk doskonałą angielszczyzną. — Pan jest w tej chwili jedyną

osobą w całym domu.

— Selim, ty zasypiasz — oskarŜył go Higgy.

— Nie, panie sierŜancie — zaprotestował tamten. — Pracuję zwykle na nocną zmianę.

Sypiam w ciągu dnia.

— Więc połącz mnie z SIB. Szybko! To pilne.

— SIB...?

— Wydział Badań Specjalnych, idioto. — Ledwie powiedział to obraź-liwe słowo,

natychmiast tego poŜałował. — Po prostu mnie połącz — po-wtórzył. — Ktoś został zabity.

Sam z nimi porozmawiam, kiedy mnie połą-czysz.

Kiedy Sudańczyk wykręcał numer SIB, Higgy usiadł na kamiennym stopniu. Czuł się wyŜęty,

wyczerpany. AŜeby ukryć drŜenie rąk przed Seli-mem, ściskał w dłoniach hebanową linijkę

jak w imadle. Czekając na połą-czenie wciąŜ zadawał sobie jedno pytanie. Jak ktokolwiek

mógł wejść niepostrzeŜenie do budynku, skoro jedynym wejściem były wielkie po-dwójne

drzwi za biurkiem Selima?

* * *

Podporucznik Samuel Partridge z Wydziału Badań Specjalnych sie-dział obok swego szefa,

kapitana Orde’a Humble’a, który prowadził wolno jeepa, zbliŜając się do brudnoszarego

gmachu Antikhana. Był ranek po nocnym telefonie sierŜanta Higginsa i zapowiadał się

jeszcze jeden wspa-niały, słoneczny dzień.

— Wydaje się, Ŝe byliśmy tutaj zaledwie przed pięcioma minutami — zauwaŜył Partridge,

kiedy przed wejściem do budynku zatrzymało się konne gharry powoŜone przez Araba.

— Dokładnie trzy godziny temu — burknął Humble i zaparkował jeepa przy krawęŜniku.

Partridge, dwudziestolatek z jedną gwiazdką, poŜałował jeszcze raz, Ŝe się nie ugryzł w język.

Humble, pięćdziesięciosześcioletni eks-detektyw Scotland Yardu, był ponury i skłonny do

pesymizmu. Nigdy nie tracił okazji, Ŝeby poprawić Partridge’a. NajniŜszego z najniŜszych —

z jedną gwiazdką na naramiennikach. A czy to wina Partridge’a, Ŝe go odkomen-derowano do

SIB w tak młodym wieku? Nie jest przecieŜ winien, Ŝe ma płaskostopie. Został usunięty z

pułku przez lekarza wojskowego, który za-uwaŜył ten fizyczny defekt. „Z takimi stopami nie

moŜesz nosić wojsko-wych butów, mój chłopcze...”

Ładna jasnowłosa dwudziestokilkuletnia dziewczyna w słomkowym kapeluszu z szerokim

rondem, w niebieskiej sukience i pantofelkach na wysokich obcasach, zapłaciła woźnicy

gharry i szła schodami ku wielkim zamkniętym podwójnym drzwiom. Patrząc na jej

śnieŜnobiałą cerę Par-tridge czuł, Ŝe poziom adrenaliny podnosi mu się we krwi.

Humble wyskoczył z jeepa i podszedł do niej. Popatrzyła na niego aro-gancko, sięgając do

dzwonka. Odpowiedziało jej nieugięte spojrzenie cy-nicznych oczu w pomarszczonej twarzy

o wąskich ustach, ustach czło-wieka, który z latami nauczył się dobierać słów.

— Proszę nie naciskać dzwonka. Wstęp wzbroniony. A w ogóle kim pani jest?

— Jestem Ŝoną porucznika RAF-u, Malloya. Tu mieści się jego jed-nostka. A mogę zapytać,

jakim prawem pan mi rozkazuje? I przy okazji, kim jest ten młody chłopiec, który wysiada z

pańskiego jeepa?

Z nie skrywanym zainteresowaniem przyglądała się Partridge’owi. Jak spod ziemi pojawiła

się gromada arabskich uliczników i otoczyła jeepa.

— Oto jakim prawem, SIB. — Humble podsunął jej pod nos legityma-cję. — Wczoraj w tym

budynku dokonano szczególnie odraŜającego mor-derstwa.

— Doprawdy? Pewnie jakiś Arab... Próbowałam dodzwonić się do męŜa, ale nie chciano

mnie połączyć. Co za pasztet!

— Zgodnie z rozkazami, proszę pani, wszelka łączność została prze-rwana. Proponuję, aby

pani wróciła na swoją kwaterę. — WłoŜył dwa palce w usta i przywołał gwizdem

przejeŜdŜające gharry. — Oto pani pojazd.

— Jak pan śmie! Ja się poskarŜę...

Kiedy schodziła po schodach, Partridge wręczał właśnie kilka pia-strów przywódcy

uliczników.

— Pilnujcie tego jeepa, póki nie wrócimy. JeŜeli wszystko będzie w po-rządku, dostaniecie

drugie tyle.

Był to konieczny środek ostroŜności. Po powrocie bowiem mogli stwierdzić, Ŝe nie mają kół.

Partridge słyszał kaŜde słowo rozmowy Hum-ble’a z panią Malloy. Minął ją idąc w górę po

schodach. Rzuciła mu śmiałe spojrzenie spod wpółprzymkniętych powiek i poszła dalej.

— Wariacka placówka — utyskiwał Humble przyciskając guzik dzwonka. — śeby pozwalać

kobietom ot tak sobie przychodzić. Najpierw idziemy do pułkownika Grogana. Z tego, co

słyszałem, niezły z niego eg-zemplarz. To on kieruje całą tą lalusiowatą zgrają.

— A ta przystojna dziewczyna, z którą pan rozmawiał... — zaczął Par-tridge.

— śona jakiegoś typka z RAF-u. Porucznika Malloya. I wpadłeś jej w oko, jeŜeli wiesz, co

mam na myśli. — Humble zrobił palcami niejasny gest, który podporucznik uznał za

niesmaczny.

— Chciałem powiedzieć — próbował dokończyć Partridge, gdy Hum-ble naciskał dzwonek

po raz drugi — Ŝe to dziwne. Wcale nie zapytała, kogo zamordowano.

— Nigdy nie wiadomo, co się dzieje w umyśle kobiety.

Drzwi otworzył szeregowiec SIB.

— WciąŜ badają pokój — poinformował Humble’a. — Jak dotąd, ni-czego nie znaleziono —

ciągnął odprowadzając ich do windy. — Zwłoki za-brano przed paru godzinami.

— Wiem. Nie musicie z nami iść. Pułkownik Grogan na trzecim pię-trze...? Sami go

znajdziemy.

— Jest juŜ coś od patologa? — zapytał Partridge, gdy winda zaczęła reumatyczną

wspinaczkę.

— Całą noc ślęczał nad corpus delicti. Jak dotąd moŜe jedynie powie-dzieć, Ŝe narzędziem,

którym porŜnięto Ionidesa, był zapewne nóŜ koman-doski. Zapewne — prychnął. — Muszę

skłonić tych facetów do bardziej zdecydowanych odpowiedzi.

Drzwi biura pułkownika Grogana znajdowały się naprzeciwko windy, tuŜ za wejściem na

korytarz biegnący wokół całego budynku. Humble zapukał w górną ich płycinę i usłyszeli

szorstki głos:

— Wejść. Zamknąć drzwi. Macie dwie minuty spóźnienia.

— Zostało to spowodowane dwuminutowym oczekiwaniem na wpuszczenie do wnętrza

budynku.

— Siadajcie. Ten budynek, jak go nazywacie, jest jednym z najwaŜniej-szych ośrodków

propagandy dowództwa na Środkowym Wschodzie. Z kim mam przyjemność?

Humble przedstawił siebie i swojego towarzysza, pokazał legityma-cję. Grogan rzucił na nią

okiem i usiadł z powrotem na krześle. Humble ocenił go jednym rzutem oka. Zawodowy

oficer, gardzący wszystkimi „czasu wojny”, do których zdawał się zaliczać równieŜ swoich

gości.

Grogan zdaniem Humble’a musiał być blisko sześćdziesiątki. Miał siwe, przystrzyŜone przy

kościstej czaszce włosy, gładko ogoloną twarz o ponurym wyrazie, porytą zmarszczkami.

Siedział na krześle, jakby po-łknął kij.

— Czego chcecie? — zapytał.

— OtóŜ, panie pułkowniku, badamy sprawę pewnego szczególnie pa-skudnego morderstwa,

które miało tutaj miejsce...

— Do rzeczy. Nie mogę wam poświęcać całego dnia.

— Do tej pory przesłuchaliśmy sierŜanta Higginsa, który znalazł zwłoki. Niewiele zdołał nam

powiedzieć. Ale, o ile mi wiadomo, wśród jednostek pod pana nadzorem...

— Dowództwem! — warknął Grogan.

Colin Forbes - Grecki Klucz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: