Colin Forbes - Na Szczytach Zervos.pdf - Colin Forbes - gosiadabrowska

Colin Forbes

NA SZCZYTACH ZERVOS

(The Heights of Zervos)

(przełoŜył: Marek Gołębiowski)

Warszawa 1991

Rozdział 1

Czwartek, 3 kwietnia 1941 roku

Do punktu zero, momentu detonacji, pozostało mniej niŜ dziesięć minut. Macomber, który leŜał

na brzuchu na wierzchu wagonu cysterny, nasłuchiwał, jak zbliŜa się niemiecki patrol

dokonujący obchodu bukareszteńskiej stacji towarowej. Droga ucieczki była zablokowana, ciało

przemarzło mu do szpiku kości wskutek padającego przez całą noc śniegu, a bębenki uszu

rozsadzało straszliwe ujadanie owczarków, przerywane przez głosy Niemców wywrzaskujących

rozkazy.

- UwaŜajcie na druty...! Zobaczycie ruch, to strzelajcie...! Günther, zajmij się nastawnią -

będziesz widział stamtąd, co się dzieje...!

Była trzecia noc kwietnia, a Rumunia ciągle trwała w okowach zimy, ciągle kuliła się przed

lodowatym wichrem wiejącym ze wschodu, ze stepów Rosji, znad Syberii. śadne oznaki nie

zapowiadały nadejścia wiosny. Przenikliwe zimno godziny drugiej nad ranem przesączało się

przez skórzany płaszcz Macombera, kiedy leŜał tak rozciągnięty na krzywiźnie cysterny. Bał się

nawet poruszyć palcem w rękawiczce, gdy w dole wzdłuŜ toru przechodził niemiecki Ŝołnierz, a

skrzypienie butów na ubitym śniegu dolatywało do schwytanego w potrzask Szkota jak dźwięk

łamanych gałązek.

Temperatura poniŜej zera, świadomość, Ŝe ramiona, nogi, stopy tracą stopniowo wszelką

zdolność odczuwania, tupot Ŝołnierzy przechodzących koło wagonu - wszystko to przestało go

martwić, kiedy przypomniał sobie, na czym spoczywa jego niepewnie zawieszone ciało. LeŜał

na kilku tysiącach galonów wysokooktanowego paliwa lotniczego znajdującego się juŜ w drodze

do Luftwaffe - chociaŜ Wehrmacht dopiero niedawno zajął Rumunię - a do brzucha tej ogromnej

cysterny przymocowany był dziesięciokilogramowy składany ładunek wybuchowy. Zapalnik

czasowy nastawiony przez samego Macombera, zsynchronizowany z innymi ładunkami

rozmieszczonymi wzdłuŜ całego pociągu z benzyną, odmierzał czas do zera. I właśnie teraz

pojawił się patrol; Ŝołnierze sprawdzali, czy nie zakradł się jakiś intruz, i szukali sabotaŜysty -

chociaŜ być moŜe sabotaŜ jeszcze nie przyszedł im do głowy, skoro tak systematycznie krąŜyli

wokół pociągu z benzyną.

Śnieg - wilgotny i paraliŜująco zimny - tworzył na odkrytym karku lodowaty kołnierz tam, gdzie

wełniany szalik rozstawał się z gołą skórą, Macomber jednakŜe trwał w doskonałym bezruchu,

dziękując Bogu, Ŝe przynajmniej głowę ma osłoniętą miękkim kapeluszem wciśniętym na czoło.

Jest mnie cholernie duŜo do tej gry w chowanego, myślał sobie. Przy wzroście ponad sześć stóp i

wadze dobrych stu dziewięćdziesięciu funtów, było go o wiele za duŜo, lecz przegnał tę myśl z

głowy, kiedy tylko popatrzył na fosforyzujące wskazówki swego zegarka, przesuniętego na

wewnętrzną stronę nadgarstka, tak aby świecąca tarcza nie zdradzała jego połoŜenia.

Pozostawało osiem minut do momentu zero. Osiem minut i wybuchną ładunki - a cysterny o

sekundy później - przekształcając dworzec w płonącą czeluść, która pochłonie Iana Macombera.

Jeszcze jedno niebezpieczeństwo uniemoŜliwiało mu ochronę przed Ŝywiołami, które powoli

pokrywały go całunem zamarzającego śniegu, jakby przygotowując jego ciało do nieuchronnej

kremacji. Na metalowej powierzchni cylindrycznej cysterny tworzył się lód, po którym mógł

zjechać w dół pod nogi patrolujących Ŝołnierzy, gdyby ośmielił się zmienić pozycję chociaŜ o

cal. LeŜał więc jak martwy i obserwował postacie w mundurach feldgrau, które pod lampą w

pobliŜu drutów wspinały się po schodkach prowadzących do nastawni i wchodziły do chatki na

palach, skąd był dobry widok na pociąg.

Zarówno ta lampa, jak i wszystkie latarnie na terenie dworca, zostały osłonięte, by nie było

moŜna dostrzec ich z góry, z lecącego samolotu. Jednocześnie zmniejszało to ryzyko

naprowadzenia bombowców alianckich, które mogły się pojawić, lecąc w kierunku waŜnych pól

naftowych w Ploesti. Co nie znaczyło, Ŝe Macomber spodziewał się nalotu RAF-u - stały deficyt

bombowców, wręcz brak maszyny, która mogłaby pokonać taki dystans, gwarantowały

Niemcom bezpieczeństwo ich świeŜo zdobytych rezerw ropy - stąd konieczność dokonywania

sabotaŜu niemieckiego surowca. Znów czyjeś kroki zaskrzypiały w śniegu i ucichły dokładnie

poniŜej miejsca, w którym leŜał Macomber. Mimowolnie napiął mięśnie, ale zaraz je rozluźnił.

Metalowa drabinka przyspawana do boku cysterny kończyła się o kilka cali od jego głowy, a

ostatni szczebel na tyle zbliŜał się do otworu wlewowego, Ŝe go zasłaniał. CzyŜby ktoś wchodził

po drabinie, aby tu się rozejrzeć? Mózg szkota jeszcze się zmagał z tą ewentualnością, kiedy

padł nowy cios: coś metalicznie szczęknęło o koło. Ładunek wybuchowy zaś ukryty był za

przednim kołem. O Jezu, znaleźli go!

- Wejdźcie pod wagon, przejdźcie na drugą stronę i tam zaczekajcie. - Głos przemawiał po

niemiecku, w języku, który Macomber rozumiał i którym płynnie mówił. Podoficer wydający

rozkaz Ŝołnierzowi - a więc było ich dwóch, i stali od agenta w odległości mniejszej niŜ

piętnaście stóp. Głos, szorstki i napięty w mroźnym powietrzu, ciągnął: - Jeśli będzie uciekał,

pobiegnie w kierunku drutów. Rozstawiam ludzi wzdłuŜ całego pociągu...

A więc wiedzieli, Ŝe ktoś jest na terenie stacji. Macomber zamrugał, kiedy podmuch śnieŜycy

wcisnął się pod jego kapelusz i zamglił oczy. Obawiając się, Ŝe śnieg moŜe zamrozić mu

powieki, znów mrugnął kilka razy, czekając, aŜ Ŝołnierz wczołga się pod cysternę. Musi, to

oczywiste, znaleźć ładunek wybuchowy. Przynajmniej nie było oznak działania ze strony

nastawni, gdzie dostrzegał dwa cienie, oświetlone przez niebieską lampę za oknem - to zapewne

Günther rozglądał się u nastawniczego. Znów zaskrzypiały buty na śniegu i wkrótce oddaliły się

wraz z podoficerem rozstawiającym wzdłuŜ pociągu ludzi, którzy nieuchronnie zamkną drogę

ucieczki. A to nie oznaczało szansy na przebycie stu jardów dzielących go od dziury w drutach,

którą wyciął przy wejściu. NoŜyce do cięcia drutu - teraz juŜ zbędny balast - spoczywały w jego

kieszeni; kiedy miejsce było tak obsadzone, nie mógł mieć nadziei na zrobienie nowej dziury bez

zwrócenia na siebie uwagi. Posłyszał na dole nowy dźwięk - zgrzytanie metalu o cysternę - to

Ŝołnierz zaczął się gramolić pod wagon. Jakiś niezdarny Szwab. MoŜe nawet i głupi, ale nie na

tyle głupi, aby przegapić ładunek...

Coraz więcej odgłosów gramolenia się, pośpiesznych szmerów spod cysterny. Niemcowi nie

podobało się przechodzenie w poprzek toru w obliczu moŜliwości, Ŝe pociąg moŜe nagle ruszyć.

Lęk ten był irracjonalny, poniewaŜ nie przetaczano by wagonów w trakcie przeszukiwań,

niemniej Macomber rozumiał reakcję, jakiej sam uprzednio doświadczył. Zastanawiając się, czy

jeszcze kiedykolwiek będzie zdolny choćby drgnąć, leŜał bez ruchu i oczekiwał nagłego ustania

dźwięków. Byłby to sygnał, Ŝe znaleziono ładunek. Potem znów oczekiwanie - tym razem

krótsze - na okrzyk Ŝołnierza oznajmiającego o swym śmiercionośnym odkryciu. Odgłosy

przepychania ustały i Macomber wstrzymał oddech, jednakŜe rozległ się jedynie chrypiący

kaszel i przytupywanie zziębniętych stóp. Dzięki Bogu, cholerny głupek go przegapił. Stał teraz

po drugiej stronie cysterny - tej od nastawni - oddzielając Macombera od drutów. Szkot

sprawdził godzinę. Pięć minut do punktu zero.

Niesamowita cisza zimowego mroku ponownie zapanowała na stacji. Psy odciągnięto od torów,

ucichł odgłos butów skrzypiących w śniegu, a wiatr ustawał. Scena była gotowa, Wehrmacht

znajdował się na miejscach, teraz juŜ tylko miały zawieść nerwy Macombera, by dał się

schwytać w czasie schodzenia po drabince, co zakończyłoby jego karierę agenta na torach

odludnego węzła kolejowego, o którym słyszało niewielu ludzi. PoniewaŜ śnieg padał rzadziej i

wszędzie panowała kompletna cisza, moŜna było usłyszeć z oddali, jak węgiel zsuwa się po

zsypie do węglarek we wschodniej części stacji. Tę ciszę przerwał dźwięk otwieranego okna i

rozłupywanego na kawałki lodu pokrywającego parapet. Gunther wychylił się z okna i patrzył

wprost na pokryty całunem śniegu garb na ostatniej cysternie.

Macomber równie intensywnie wpatrywał się w sylwetkę Gunthera, poruszając jedynie oczami,

aby ocenić to nowe zagroŜenie. Był w pułapce - obserwowany z odległości i uwięziony przez

Ŝołnierza z dołu. Oczy jego przesunęły się znów na zegarek. Cztery minuty do zera i ciągle

Ŝadnej szansy ucieczki, nawet cienia moŜliwości odwrócenia uwagi poszukujących, co dawałoby

jakąś nadzieję. To jego łabędzi śpiew jako brytyjskiego sabotaŜysty, koniec niebezpiecznego

przejścia przez Bałkany: szlaku rozświetlanego nie tylko serią destrukcyjnych wybuchów, które

zniszczyły znaczne ilości strategicznych materiałów wojennych - lecz takŜe szlaku, po którym

podąŜała słuŜba wywiadowcza Abwehry. Była zawsze tuŜ o krok za nim. RozwaŜył swoje

szanse.

Przy ogromnej dozie szczęścia parabellum, które miał w kieszeni, mogło wyeliminować

Ŝołnierza pod wagonem, lecz wtedy pozostawał Niemiec w nastawni, który, jak się wydawało,

nie zauwaŜył nic niewłaściwego i odszedł od okna na dalszą pogawędkę z sygnalistą. Były

jeszcze druty niemoŜliwe do przeskoczenia i wielu Ŝołnierzy Wehrmachtu rozstawionych wzdłuŜ

pociągu - równieŜ po to, aby obserwować druty i strzelać bez ostrzeŜenia. Umysł Macombera,

oceniając szanse, pracował jak oszalały, ale jeszcze bardziej szalał jego zegarek. Pozostawały

trzy minuty i trzydzieści sekund. RozwaŜył wszystkie "za" i "przeciw" i stwierdził, Ŝe układają

się nieproporcjonalnie źle dla niego. Dźwięk zapuszczanego silnika samochodu tak go

zaskoczył, Ŝe niemal stracił równowagę; nie zdawał sobie sprawy z obecności pojazdu. Teraz

jednak, gdy kierowca włączył wewnętrzne oświetlenie, Macomber ujrzał wóz zaparkowany w

pobliŜu nastawni po drugiej stronie drutów. Mercedes. Kierowca miał kłopoty z zapuszczeniem

silnika. Jedna szansa na tysiąc - ale powtarzające się grzechotanie uruchamianego silnika

ogromnie oŜywiło nadzieje Szkota i przyspieszyło krąŜenie krwi w jego na pół zamarzniętym

ciele. Zastanawiał się, jak wykorzystać to niespodziewane zrządzenie losu.

Pomiędzy kichnięciami opornego silnika słyszał przytupywanie nóg Ŝołnierza, który starał się

przywrócić normalny obieg krwi w swoim zmarzniętym organizmie, oraz jego chrypiący kaszel.

Stopy zaczęły brnąć przez śnieg, oddaliły się od wagonu przez pusty sąsiedni tor - Macomber

odgadł, Ŝe Ŝołnierz improwizuje własny obchód w celu zneutralizowania okropnego zimna.

Otwarte okno nastawni ciągle świeciło pustką, a Niemiec oddalał się coraz bardziej; gdyby tylko

ten cholerny silnik zechciał zaskoczyć, uruchomić mercedesa - bo samochód stojący był

bezuŜyteczny. Czuł jak z desperackiej niecierpliwości drŜą mu nerwy, gdy kierowca ponawiał

próby rozbudzenia martwego motoru. Zmaganiom kierowcy towarzyszyły modlitwy

Colin Forbes - Na Szczytach Zervos.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: