Binchy Maeve - Czerwony buk.pdf - Binchy Maeve - gosiadabrowska

Victoria Holt

CZERWONY BUK

Dla Cjordona, który uczynił moje życie

dobrym i szczęśliwym

– z wdzięcznością i miłością

–

Szkoła w Shancarńg

Ojciec Gunn zdawał sobie sprawę, że jego gospodyni, pani Kennedy, potrafiłaby

zrobić wszystko znacznie lepiej niż on sam. Rzeczywiście, umiałaby

wywiązywać się lepiej ze wszystkiego, niezależnie od tego, czy chodziłoby o

wysłuchiwanie spowiedzi, rozgrzeszanie, odśpiewanie „Tantum er-go" przy

okazji udzielania błogosławieństw czy też przy chowaniu zmarłych. Pani

Kennedy miała również stosowny ku temu wygląd: była wysoka i kanciasta jak

biskup, a nie pulchna i niska jak ojciec Gunn. A jej oczy, pełne uczucia,

sprawiały wrażenie, jakby rozumiały smutek świata.

Ojciec Gunn czuł się zazwyczaj bardzo szczęśliwy w Shan-carrig, cichej,

spokojnej miejscowości w środkowej części kraju. Większość ludzi słyszała o

tym miejscu jedynie ze względu na olbrzymi głaz wieńczący wzgórze, u

podnóża którego rozciągał się las Barna. Kiedyś ów głaz budził spore

zainteresowanie, intrygował swoją obecnością. Może był dawniej fragmentem

czegoś większego? Może przedstawiał jakąś dużą wartość pod względem

geologicznym? Ale eksperci, którzy przybyli na miejsce, orzekli, że nawet jeśli

wznosiły się tu kiedyś mury jakiegoś domu, ulewy i burze stuleci zmyły

wszelkie jego ślady. W każdym razie nie wspominały o czymś takim żadne

podręczniki do historii. Jedyną rzeczą, której istnienia nikt nie kwestionował,

był ów głaz. A ponieważ irlandzkim odpowiednikiem słowa „głaz" jest „carrig",

tak właśnie nazwano miejscowość: Shancarrig, Stary Głaz.

Życie w kościele pod wezwaniem Świętego Zbawiciela w Shancarrig biegło

spokojnym trybem. Proboszcz parafii

Czerwony buk

monsinior 0'Toole, człowiek uprzejmy i delikatny, pozostawiał wikaremu wolną

rękę, nie narzucał mu niczego. Ojciec Gunn ubolewał, że dla parafian nie robi

się czegoś więcej, tak aby nie musieli, jak to się często zdarzało, stawać na

peronie stacji kolejowej i machać na pożegnanie synom i córkom, emigrującym

do Anglii lub Ameryki. Ubolewał, że jest tu tak dużo zawilgoconych domów,

stanowiących pożywkę dla gruźlicy, która nie przestaje zapełniać cmentarza

ludźmi zbyt jeszcze młodymi, aby umierać. Ubolewał, że zapracowane,

pozbawione sił kobiety muszą wydawać na świat tak wiele dzieci i utrzymywać

je potem z trudem. Wiedział jednak, że jego rówieśnicy, którzy ukończyli

seminarium wraz z nim i osiedli w podobnych parafiach, miewają obecnie takie

same problemy jak on. Nie uważał się za człowieka zdolnego zmienić świat.

Przede wszystkim nie wyglądał wcale jak ktoś, kto mógłby tego dokonać. Oczy

ojca Gunna przywodziły na myśl dwa rodzynki w pulchnej, słodkiej bułeczce.

Dawno temu, na długo przed nastaniem w parafii ojca Gunna, żył tu pan

Kennedy, zmarł jednak na zapalenie płuc. Co roku w rocznicę śmierci odbywała

się msza w jego intencji i co roku smutek na twarzy pani Kennedy pogłębiał się

z tej okazji bardziej, choć wydawało się to już niemożliwe. Teraz jednak, choć

do rocznicy śmierci jej męża brakowało jeszcze dużo czasu, twarz pani Kennedy

była szczególnie posępna - a fakt ten wiązał się ze szkołą w Shancarrig.

Zbliżał się termin przyjazdu biskupa, a ona była do tej pory przekonana, że w

takiej sytuacji jej jako gospodyni proboszcza przysługuje przywilej trzymania

ręki na pulsie. Nie zamierzała niczego narzucać, powtarzała to wielokrotnie, ale

czy ojciec Gunn wie, co robi. Dlaczego całą ceremonię organizują nauczyciele,

ci świeccy nauczyciele z tutejszej szkoły wraz z uczącymi się tam dziećmi?

- Oni nie nawykli do obcowania z biskupem - protestowała, dając do

zrozumienia, że jadała już śniadania, obiady i podwieczorki z reprezentantami

wyższych sfer duchowieństwa.

Jednak ojciec Gunn okazał się nieugięty. Biskup miał przyjechać po to, aby

poświęcić szkołę, a więc na kolejną ce-

Szkoła w SHancarrig

remonię związaną z obchodami Roku Świętego. Do przygotowania uroczystości

należy jednak zaangażować dzieci i nauczycieli. Nie jest to zadanie dla

Kościoła.

- Ale wszystkim kieruje przecież monsinior OToole - nie dawała za wygraną

pani Kennedy. Proboszcz, człowiek cichy i już w podeszłym wieku, nie

uczestniczył jednak zbyt aktywnie w życiu parafii; wyręczał go w tym jego

żwawy, tryskający energią wikary, ojciec Gunn.

Pod wieloma względami byłoby oczywiście znacznie prościej zlecić wszystko

pani Kennedy, pozwolić jej wprawić całą maszynę w ruch, zająć się

nieśmiertelnymi biszkoptami i dużymi dzbankami herbaty, podawanymi

zazwyczaj na uroczystościach tego rodzaju. Jednak ojciec Gunn nie dał się

przekonać. To wydarzenie było związane ze szkołą i do szkoły należała

organizacja imprezy.

Pomyślał na moment o pani Kennedy, stojącej tam w kapeluszu, w

rękawiczkach i z pełnym dezaprobaty wyrazem twarzy - i natychmiast zaczął po

cichu prosić Boga, aby wszystko poszło jak należy, aby nauczyciele Jim i Nora

Kelly, poprowadzili uroczystość składnie, a także aby ta zgraja młodych

dzikusów, których oboje uczą, nie wymknęła się spod kontroli.

Przecież w końcu Bóg też jest chyba zainteresowany odpowiednim przebiegiem

całej ceremonii, tak aby parafia uczciła w odpowiedni sposób Rok Święty. Z

pewnością Bóg chce, aby wszystko się powiodło; chodzi nie tylko o to, żeby

biskup był usatysfakcjonowany, lecz także aby uczniowie zapamiętali na zawsze

swoją szkołę i sens wartości, jakie tu poznali. Ojciec Gunn lubił bardzo tę

szkołę, niewielki murowany dom pod olbrzymim, czerwonym bukiem. Z

przyjemnością składał tam wizyty i spoglądał na głowy dzieci, pochylone nad

zeszytami.

„Odkładanie spraw na później to marnowanie czasu", pisali posłusznie

uczniowie.

- Jak myślicie, co to znaczy? - zapytał kiedyś.

- Tego nie wiemy, ojcze. Mamy to tylko przepisać do zeszytów - pośpieszył z

wyjaśnieniem jeden z uczniów.

Te dzieciaki naprawdę nie były złe - regularnie wysłuchiwał przecież ich

spowiedzi. Największym grzechem, za jaki

CzLrwony buk

mógł im wyznaczyć stosowną pokutę, było czepianie się ciężarówek. Jeśli ojciec

Gunn rozumiał należycie charakter tego uczynku, dzieci chwytały się tyłu

samochodu i bez wiedzy kierowcy przejeżdżały w ten sposób kawałek drogi.

Nic więc dziwnego, że wywoływało to gniew i dezaprobatę u rodziców i

przechodniów, on natomiast musiał potępiać zło tkwiące w tego typu

wybrykach, zadając do odmówienia dziesiątek różańca; pokutę rzadko

stosowaną wobec dzieci. Ale pomijając czepianie się samochodów, dzieciaki

naprawdę nie były złe. Z pewnością nie przyniosą wstydu szkole ani całemu

Shancarrig, kiedy przyjedzie biskup.

Uczniowie rozmawiali niemal wyłącznie o czekającym ich spotkaniu z

biskupem. Nauczyciele zapewniali ich bezustannie, że to dla nich wielki

zaszczyt: biskup zazwyczaj nie odwiedza tak małych szkół. Będą mieli okazję

gościć go pod swoim dachem, nie tak jak inne dzieci w kraju, które mogą ujrzeć

biskupa dopiero podczas ceremonii bierzmowania w dużym mieście.

Całymi dniami porządkowano szkołę. Odmalowano drzwi i okna, szopę na

rowery odnowiono nie do poznania, klasy wysprzątano do połysku. Może Jego

Binchy Maeve - Czerwony buk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: