Jump_Shirley_Pocalunek_kwiaciarki.pdf

Shirley Jump

Pocałunek kwiaciarki

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Może paradowanie w przebraniu banana nie było najbardziej

poniżającym zajęciem w życiu Katie, ale plasowało się na drugim

miejscu.

– Hej, kochanie! Obrać cię ze skórki? – usłyszała z samochodu

pełnego rozwrzeszczanych nastolatków.

Cóż, widać dwudziestoczteroletnia kobieta, metr pięćdziesiąt

siedem wzrostu, ubrana od stóp do głów w żółty filc, stanowiła

największą atrakcję w miasteczku Mercy, w stanie Indiana.

Musiała mieć chyba nie po kolei w głowie, żeby przekonywać

Sarę, swoją najlepszą przyjaciółkę i wspólniczkę, że coś takiego

zwiększy obroty w sklepie.

Kwiaciarnia. Tylko o niej myślała. Od początku, to znaczy od

roku, sprzedaż była niska i nadal spadała. Za dwa tygodnie

upływał termin zapłaty czynszu, a na koncie bankowym było

prawie pusto. Jak dotąd Katie i Sarze nie udało się podbić

mieszkańców Mercy. Śluby, pogrzeby, przyjęcia – wszystkie

uroczystości i okazje obsługiwała konkurencyjna kwiaciarnia z

pobliskiego Lawford. Nikt nie zamawiał kwiatów w

niezapominajce”. To chyba wystarczający powód, by paradować

w idiotycznym przebraniu banana.

Katie westchnęła.

– Jesteś marzeniem King Konga!

Zignorowała i tę obelgę, choć policzki płonęły jej z gniewu –

co za upokorzenie! Dzięki Bogu piankowy kapelusz zakrywał

większą część twarzy. Nie chciała, by ktoś ją rozpoznał.

Właśnie poprawiała tabliczkę reklamującą wyprzedaż

owocowych koszy, gdy kątem oka dostrzegła czarny, błyszczący

od chromu motocykl, który z piskiem opon zatrzymał się obok.

Zacisnęła zęby, czekając na następną próbkę młodzieńczego

poczucia humoru. Motocyklista zdjął kask i zsiadł z motoru.

O rany, nie był to ani nastolatek, ani żartowniś. Odgarnął z

czoła ciemne, brązowe włosy, odsłaniając oczy koloru nieba o

zmierzchu. Był wysoki, dużo wyższy od ustrojonej w bananowy

strój dziewczyny, o szczupłej, wysportowanej sylwetce. Sprane

dżinsy opinały wąskie biodra, a pod białym podkoszulkiem

zaznaczał się muskularny tors. W podniszczonej skórzanej kurtce

wyglądał tak, jakby wyskoczył z filmu z Jamesem Deanem.

Było w nim coś znajomego, lecz Katie nie potrafiła dopasować

do jego twarzy żadnego nazwiska. Może tu kiedyś mieszkał i

wyjechał, zostawiając za sobą gromadę złamanych serc?

Mężczyzna uśmiechnął się leniwie na widok bananowego

kostiumu. Wyglądał na faceta, który dobrze wie, co to znaczy

przyjemność – umie ją dawać, ale potrafi też brać .

– Świetny pomysł marketingowy – pochwalił, nim zniknął w

kwiaciarni.

Katie z żalem poprawiła przekrzywiony kapelusz, zła, że faceci

o urodzie gwiazd filmowych zjawiali się tylko wtedy, gdy

wyglądała jak przebieraniec na Halloween.

Ciekawe, kto to?

Po raz pierwszy w życiu zapragnęła przezwyciężyć nieśmiałość

i wykorzystać okazję. Poflirtować trochę. Zaszaleć.

Niestety, takie zachowanie nie leżało w jej naturze. Okazała się

zbyt nudna nawet dla narzeczonego, który porzucił ją przed

ołtarzem i uciekł z druhną. Od tamtej pory Katie stała się

najbardziej godną politowania osobą w mieście. Przez całe życie

była grzeczną dziewczynką, na której można było polegać. I co na

tym zyskała? Nic. W wieku dwudziestu czterech lat wciąż

pozostawała dziewicą. Kiedyś była dumna ze swoich niezłomnych

zasad, teraz czuła się jak największa idiotka na świecie. A raczej

jak największy banan na świecie, poprawiła się w myślach.

Ale ten motocyklista... sam jego widok wystarczył, by wyrzucić

zasady przez okno.

Moje hormony oszalały, pomyślała Katie. Nadal kręciło się jej

w głowie na wspomnienie sennego uśmiechu nieznajomego.

Ciekawe, jak on całuje...

Otarła pot z czoła. W promieniach późnego, kwietniowego

słońca czuła się jak indyk pieczony na Święto Dziękczynienia.

Kusiło ją, by zrzucić bananowy kostium, wrócić do ludzkiej

postaci, wyciągnąć mrożoną wodę z lodówki i rozkoszować się

chłodnymi podmuchami wentylatora.

Zrobiła krok do tyłu, by skryć się w cieniu markizy, i

nieoczekiwanie zderzyła się z czymś twardym. Zachwiała się i

byłaby się przewróciła, gdyby nie pochwyciły jej silne, męskie

ręce.

– Dziękuję – odwróciła się do swego wybawcy, drobiąc jak

gejsza.

Och, czy nie dość upokorzeń jak na jeden dzień? Za nią stał

motocyklista. Z bukietem róż w ręku i z tym samym leniwym

uśmiechem rozjaśniającym twarz.

– W porządku?

– Tak – zdołała wykrztusić. – Dzięki.

– Nieczęsto mam okazję ratować banana będącego w potrzebie.

Ciekawość, wsparta anonimowością przebrania,

przezwyciężyła naturalną skłonność Katie do rezerwy.

– Trudno tu o lepszą rozrywkę o tej porze roku. – Ta ironiczna

uwaga wymknęła się z ust dziewczyny w sposób tak naturalny,

jakby codziennie rozmawiała w taki sposób. O rany, wystarczy

głupi kostium i zamieniam się w błazna. – Choć może to o niebo

lepsze od potknięcia się o skórkę od banana...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: