Szatan i Judasz 10 - Ocalone miliony.pdf - Karol May - A-western

K AROL M AY

O CALONE M I IL I IONY

C YKL : : S ZATAN I I J UDASZ TOM 10

Mogollonowie

S taliśmy na zboczu wierzchołka i spoglądaliśmy na obóz. Niestety, Jasnej Skały nie

mogliśmy rozpoznać. Po nocy wszystko czerniło się jednakowo. W obozie migały liczne

światełka. Namioty rysowały się w niewyraźnych konturach.

— Tak, jesteśmy na miejscu — rzekł Dunker. — Ale co dalej?

— Nie można rozpoznać namiotów — odparłem. — Gdyby to była pełnia i księżyc by

świecił, wówczas moglibyśmy działać!

— Mrok ma też swoje zalety.

— Rozumie się. Ale teraz przede wszystkim powinniśmy się dowiedzieć, w którym

namiocie jest Melton, a w którym pani Werner.

— Wiem to, ale nie potrafię dokładnie ani określić, ani też wskazać. Ale gdybym nawet

mógł, co by pan wtedy zrobił?

— Podkradłbym się do obozu.

— W jakim celu?

— Aby przynajmniej rozmówić się z lady, jeśli niepodobna byłoby ją wykraść.

— Byłby to jeden z tych wspaniałych wyczynów pana lub Winnetou, o których niesie

fama. Ale musi pan wiedzieć, że dookoła obozu gęsto rozstawiono posterunki. Jakże by się

pan przedostał?

— Najzwyklejszą drogą, mianowicie przez wodę. Nie odejdę stąd, dopóki przynajmniej

nie spróbuję porozmawiać z panią Werner. Co to za namioty? Letnie czy zimowe?

— Letnie.

— A zatem płócienne, umocowane na kołkach, które łatwo wyciągnąć. Czy oba namioty,

których będę szukać, są bardzo oddalone od wody?

— Przeciwnie, stoją tuż nad rzeką.

— To dobrze, a więc idę. Wróćcie do koni i czekajcie na mnie. Oto moja broń, pas i

drobiazgi, które mogą się zamoczyć.

— Czy mój brat nie naraża się aż nazbyt? — odezwał się zatroskanym głosem Winnetou.

— Może będzie lepiej, jeśli i Winnetou z nim pójdzie?

— Przecież ty również nie znasz miejsca obozowania.

Naraz zapytał Dunker:

— Wchodzi pan do wody?

— Naturalnie! Na jednym brzegu wznosi się skała, na drugim rośnie zagajnik, pod ich

osłoną, w ich cieniu przejdę niepostrzeżenie przez cały obóz.

— Czy sądzi pan, że mógłbym w czymś pomóc?

— Hm, czy potrafi pan pływać, nurkować i chodzić w wodzie?

— Wcale nieźle.

— A czy rzeczułka jest głęboka?

— Tego nie wiem.

— Jaki ma nurt, czy bystry?

— Nie.

— Czy woda była dziś czysta czy mętna?

— Mętna. Zamulona trawą i sitowiem.

— To jest nam bardzo na rękę. Spleciemy z sitowia pływające wysepki i pod nimi

skryjemy się przed wzrokiem Mogollonów.

— Wysepki? — zapytał zdziwiony.

— Tak.

— Niech mi to pan wyjaśni, gdyż nie bardzo rozumiem.

— Nie jest to nic nadzwyczajnego. Każde dziecko potrafi związać sitowie, zlepić je

mułem, aby pływało po rzece na kształt wysepki, unoszonej nurtem wody. Pośrodku wysepki

tworzy się kopułę pustą wewnątrz i przedziurawioną w wielu miejscach. Gdy wejdę pod taką

wysepkę, a moja głowa znajdzie się we wnętrzu kopuły, mam nie tylko dosyć powietrza do

oddychania, ale i doskonały widok przez dziury. A zatem, słyszę i widzę wszystko, sam będąc

niezauważony przez nikogo.

— Kapitalny, fantastyczny pomysł, sir! Tak, od Old Shatterhanda i Winnetou niejeden

wyga może się wiele nauczyć.

— Trzeba mieć głowę na karku, mister Dunker. Niekiedy od takich rzeczy zależy nie tylko

powodzenie przedsięwzięcia, lecz nawet życie. Co do mnie, to już nieraz takie sztuczne

wysepki ocalały moje życie.

— Wysepki mają pływać, a więc trzeba pływać wraz z nimi?

— Pływać, kiedy głęboko, brnąć, gdy płytko. Pod żadnym pozorem nie wolno wywołać

najmniejszej fali, bo czujny obserwator może się wszystkiego domyślić. Czy pan mnie

rozumie, mister Dunker?

— Oczywiście, sir, bardzo dobrze. Mam nadzieję, że nie okryję swego imienia wstydem.

— Poczekajże, master! To jeszcze nie wszystko. Trzeba przypuścić, że będziemy mieli

uważnych i przenikliwych obserwatorów. Zatem nie wolno poruszać się szybciej niż woda,

niż wszystko, co pływa dookoła, a więc i wysepka. Nie należy iść pod prąd, ale zgodnie z

nurtem. Nie wolno się zatrzymywać, gdyż sprzeciwia się to prawom natury. W miejscach,

gdzie są wiry, należy również wirować, a skoro się przybija do brzegu, to tylko w miejscach

stosownych, a więc tam, gdzie woda jest spokojna i gdzie wysunięty cypel brzegu może

usprawiedliwić zatrzymanie się wysepki.

— Hm, trudniejsze to zadanie, niż sądziłem.

— Rozwaga i przezorność może zastąpić brak wprawy. A więc czy starczy panu odwagi?

— Ależ naturalnie!

— Świetnie! Ale poczuwam się do obowiązku przestrzec pana, że igra pan ze śmiercią.

Jeśli nas spostrzegą, jeśli powezmą podejrzenia, to możemy zginąć.

— Nie tak prędko, jak pan myśli. Przecież możemy się bronić.

— Czym? Wszak nie bierzemy z sobą broni palnej, najwyżej możemy zabrać noże. Przy

pierwszym alarmie setki Indian skupią się nad brzegiem rzeki i rozpoczną atak. Jeśli nawet

wyskoczymy z wody i zechcemy rzucić się na nich z nożami, to prędzej padniemy

przedziurawieni jak rzeszota, niż dosięgniemy wrogów.

— Czy oni mogą mieć broń w pogotowiu?

— Nawet gdyby nie mieli broni… Stu wojowników na jednego zgniotłoby nas gołymi

rękami. A zatem, niech się pan zastanowi.

— Nie mam się nad czym zastanawiać. Idę! Chcę choć raz w życiu tkwić pod pływającą

wysepką i móc się później chwalić, że nauczył mnie tego Old Shatterhand. Nigdy jeszcze

takiej sytuacji nie doświadczyłem. Skoro więc nadarza się sposobność, nie chcę jej przegapić.

— Zgoda. Czy wie pan, gdzie są rozstawione straże?

— Tak, od południa.

— A więc może mnie pan prowadzić. Oczywiście, wejdziemy do wody daleko przed

obozem, a wyjdziemy poniżej niego. Ponieważ później nie będę miał czasu, przeto powiem

panu już teraz, jak się należy zachować. Lekkie mlaśnięcie językiem oznacza chęć

porozumienia się z towarzyszem. Wówczas obie wysepki zbliżają się do siebie tak, aby

można było mówić do siebie i słyszeć. Poza tym powinien pan trzymać się mnie i czynić to

samo, co ja. Skoro przybiję do brzegu, pan również przybije. Gdy odbiję, pan zrobi to samo.

Tylko w tym wypadku, kiedy opuszczę wysepkę i wyląduję, aby podkraść się do namiotu, nie

będzie mnie pan naśladować, przyrzeka pan?

— Do stu piorunów! Odważy się pan na to?

— To oczywiste. Proszę tylko zwrócić moją uwagę na poszukiwane namioty, zanim do

nich dopłyniemy, gdyż nie wolno będzie się cofać. Zresztą powiem panu, że nie taki diabeł

straszny, jak go malują. Na tym brzegu rzeczułki, gdzie wznosi się skała, nie ma nikogo. Z tej

strony więc nic nam nie grozi. Drugi zaś brzeg jest zarośnięty krzewami, które nas osłonią.

Dodajmy do tego zachmurzone niebo, mrok dzisiejszej nocy i drżenie ognia, które nie

pozwala dostrzec wyraźnie w rzece żadnego kształtu. A więc naprzód! Przede wszystkim

zawiadomimy Emery’ego, a potem rozpoczniemy akcję.

— Czy nie lepiej poczekać, aż ogniska wygasną i Indianie ułożą się do snu?

— Nie, bo cóż nam z tego przyjdzie? Wszak chcę się rozmówić z lady i podpatrzyć Indian,

aby dowiedzieć się jakichś szczegółów z wyprawy przeciwko Nijorom. Albo odważymy się

na wszystko, albo w ogóle zrezygnujemy.

Niepotrzebne drobiazgi i większe przedmioty, na które woda źle działa, przekazaliśmy

Emery’emu. Za całą broń miały nam wystarczyć noże. Ponieważ Dunker nie miał własnego,

więc dostał nóż Apacza. Nie mogliśmy wyperswadować Winnetou, aby nie towarzyszył nam,

nawet w drodze do rzeki. Chciał bowiem koniecznie pomóc przy kleceniu wysepek, na co

zresztą w końcu chętnie przystałem, gdyż mogliśmy dzięki temu zaoszczędzić swój czas.

Oczywiście, do dzieła trzeba było się wziąć z największą przezornością. Wyminąwszy

przedni, wysunięty nad obozem posterunek, szliśmy dalej naprzód, dopóki nie znaleźliśmy

sitowia. Musieliśmy je ścinać tylko pod wodą, ponieważ w dzień przerzedzone zarośla

mogłyby się Mogollonom wydawać podejrzane. Wśród pobliskich krzewów było wiele

suchego drzewa. Mając więc pod ręką potrzebne materiały, wzięliśmy się do budowania

wysepek. Musiały być lekkie, ale mocne, gdyż zerwanie się lub rozpłynięcie którejś z nich

wystawiłoby pływaka na największe niebezpieczeństwo. Kształt nie powinien był zwracać na

siebie uwagi — jak gdyby nurt wody zniósł i sklecił w jedną całość poszczególne części

wysepki.

Na przygotowaniach minęła nam godzina. Pierwszy wszedł do rzeki Dunker, aby dokonać

próby. Udała się. Winnetou oddalił się oświadczywszy, że będzie czuwał z moim sztucerem

w pogotowiu, aby w razie potrzeby przybyć nam z pomocą. Także i ja zanurzyłem się w

wodzie. Wszedłszy pod swoją wysepkę, wsunąłem głowę w kopulaste wydrążenie.

Nie jest zbyt przyjemnie tkwić w wodzie w ubraniu. Wprawdzie zostawiliśmy Emery’emu

zbyteczny balast, ale ja, chcąc rozmówić się z Martą, musiałem mieć na sobie jakąś odzież,

która już wkrótce zaczęła mi ciążyć i przeszkadzać w pływaniu.

Rzeczułka nie była szeroka, ale skoro tylko opuściliśmy brzeg, grunt uciekł nam spod nóg i

musieliśmy płynąć. Przystosowałem się do prądu, zaś towarzysz mój poruszał się o kilka

łokci za mną. Było ciemno, a jednak po przebyciu pewnej odległości zobaczyłem pierwszą

wartę na brzegu. Wyminęliśmy ją szczęśliwie; w strażniku, zwróconym twarzą ku rzece, oba

skupiska gałęzi i sitowia nie wzbudziły żadnego podejrzenia. To mnie przekonało, że nasze

wysepki wyglądają naturalnie, i mogłem się spodziewać, że również inni wartownicy nie

zwrócą na nie uwagi.

Nie mieliśmy już przed sobą posterunków, prócz tego oczywiście, który zapewne stał za

obozem. Niebawem ujrzeliśmy pierwsze oświetlone namioty. Stały na lewym, ocienionym

zaroślami brzegu. Gdybyśmy się zatem trzymali tego brzegu, obserwację utrudniałyby nam

gęste chaszcze. Dlatego podpłynęliśmy do brzegu prawego. Mogliśmy tu przeprawić się przez

rzekę a nawet sprawdzić zagajnik.

Teraz rzeka toczyła swe wody wolniej, gdyż zakreślała szeroki łuk na prawo, gdzie

podmywała Jasną Skałę. Dzięki temu powstało wewnątrz łuku, po naszej lewej stronie,

miejsce dla namiotów, które rozbito w pobliżu rzeki, aby wodę mieć pod ręką.

Wyminęliśmy już dwanaście czy czternaście namiotów, gdy nagle Dunker dał znak, że

chce się ze mną porozumieć. Ponieważ płynął niedaleko, więc nie zatrzymując się, natężyłem

jedynie słuch.

— Wielki namiot, przed którym wbito dwie dzidy z lekami, to namiot wodza —

usłyszałem cichy szept.

Szatan i Judasz 10 - Ocalone miliony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: