Waltari Mika - Komisarz Palmu 02 Błąd komisarza Palmu (skan).pdf - Waltari Mika - ssonja

Mika

WALTARI

Błąd komisarza Palmu

przełożył SEBASTIAN

MUSIELAK

Wydawnictwo Literackie

Tytuł oryginału Komisario

Palmun erehdys

Text © Mika Waltari

Wydanie oryginalne © WSOY, Finlandia

Po raz pierwszy opublikowane w języku fińskim

przez Werner Soderstróm Corporation (WSOY)

w roku 1940, Helsinki, Finlandia.

Przekład polski opublikowany w porozumieniu

z Werner Soderstróm Ltd.

by Sebastian Musielak

Wydanie pierwsze

Przekład dofinansowany przez FILI —

Finnish Literaturę Exchange

FILI

ISBN 978-83-08-04785-9

Jesienny poniedziałkowy poranek na komendzie

policji i przemyślenia komisarza Palmu

o morderstwie jako temacie literackim. • Porucznik

Hagert i skutki Dni Skandynawskiej Policji. • Palmu

odwołuje się do fińskiego sądownictwa i daje mi

wykład z ekonomii. • Na scenę wkracza Batler.

Był jesienny poniedziałkowy poranek w tamtych czasach,

kiedy jeszcze nie wszystko wyglądało zupełnie inaczej niż

teraz.

Był jesienny poniedziałkowy poranek. I powtarzam to z

pełną świadomością.

Albowiem ze wszystkich przeklętych dni na komendzie

poniedziałek jest dniem najgorszym. A jesienna szaruga na

Rynku przywodzi na myśl dudniące korytarze więzienia,

najtańsze szare mydło i smród pasiastych chałatów.

Komisarz Palmu miał jeszcze gorszy nastrój niż zazwy-

czaj w poniedziałkowy poranek. Przez zmrużone powieki

patrzył gdzieś w dal nieobecnym wzrokiem, kreśląc

ołówkiem krzyżyki i jakieś gęby na marginesie protokołu

przesłuchania, który zostawiłem mu na biurku, aby mnie

zmusić do przepisania go na czysto z powodu dwóch nie-

istotnych błędów. Dobrze wiedział, że tak zabazgranego

raportu nie odważę się zanieść Hagertowi.

— Morderstwo... — odezwał się zamyślony. — Ze

wszystkich zbrodni morderstwo jest czynem najbardziej

skończonym i rozstrzygającym, gdyż nie sposób go już

nigdy niczym odkupić.

Poprawił się na krześle, obrzucił krytycznym wzrokiem

swoje artystyczne dokonania na marginesie protokołu, po

czym znów spojrzał za okno, na jesienną szarugę Rynku.

— Skradziony przedmiot można zwrócić — podjął tym

swoim zrzędliwym, poniedziałkowym tonem — fałszerstwo

można wynagrodzić, ślady pobicia znikną, nawet zdrada

może pójść w niepamięć... Wszystko, wszystko z czasem

idzie w zapomnienie, bo ludzka pamięć jest

niewypowiedzianie krótka. Lecz zabitemu człowiekowi już

nikt nigdy życia nie przywróci.

— Pff — sapnąłem mimo woli, bo aż kipiałem z tajonej

wściekłości, patrząc na czubek jego ołówka, który znów

zaczął bezlitośnie kreślić siatkę na brzegu kartki.

— I dlatego — podjął po chwili Palmu, odkładając

ołówek i opuszczając swoją ciężką dłoń na zbezczeszczony

protokół — dlatego właśnie morderstwo jest jedynym

tematem godnym powieści detektywistycznej. I dlatego

oddasz panu Venho akta sprawy tego fałszerza, jeżeli nadal

chcesz tu pracować jako m ó j podwładny. A potem

przepiszesz na czysto ten raport! — Jego gruba dłoń znów

spoczęła pieszczotliwie na pokreślonym protokole i

komisarz dodał z dobroduszną ironią: — Będziesz mógł się

wykazać swoim literackim talentem.

— Pięknie — powiedziałem. — Nie ma co!

I po raz kolejny zapałałem do niego zapiekłą, czarną

nienawiścią, bo w głębi ducha wiedziałem, że Palmu ma

znowu rację. Przygnębiony, otworzyłem swoją szufladę i

zacząłem zbierać materiały komisarza Venho, aby mu je

odnieść. Serce mi się krajało.

Sprawy miały się tak, że gdy razem z Palmu rozwiąza-

liśmy zagadkę morderstwa pani Skrof, opisałem to w li-

terackiej formie. Moja powieść detektywistyczna zyskała

zaskakującą popularność, choć przecież i ja uważałem, że to

całkiem niezła literatura. Teraz oczywiście pałałem chęcią

kontynuowania twórczości, bo dzięki swojej książce

poznałem wielu prawdziwych pisarzy i ich życzliwe uwagi

pobudziły moją ambicję. Brakowało mi jednak

odpowiedniego tematu. Miesiące mijały, a ja wciąż nie

miałem nic nowego, więc komisarz Venho namówił mnie w

końcu, abym opisał pewną frapującą i skomplikowaną

sprawę fałszywego bankructwa, którą o n rozwiązał. To zaś

oczywiście zupełnie nie pasowało komisarzowi Palmu, gdyż

między oboma panami zawsze nieco iskrzyło.

I mimo że drugi mąż mojej ciotki był sekretarzem mi-

nistra, Palmu na pewno potrafiłby obrzydzić mi życie w

helsińskiej komendzie miejskiej, gdybym tylko śmiał

sprzeciwić się jego woli. Dlatego uznałem, że najlepiej

zebrać materiały komisarza Venho, odnieść mu je i dalej

siedzieć bezczynnie i czekać na temat, który może się po-

jawić dopiero za dziesięć lat.

— Otóż to — rzekł Palmu, wodząc za mną przymrużo-

nymi oczami niemal ze współczuciem. — Niejeden przed

tobą zaprzepaścił wszystko, bo się zbytnio spieszył. Jesteś

jeszcze młody, ale w moim wieku będziesz już umiał cze-

kać, siedzieć i czekać bez końca.

Waltari Mika - Komisarz Palmu 02 Błąd komisarza Palmu (skan).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: