Instrukcja Redemptionis Sacramentum.pdf

KONGREGACJA DS. KULTU BOŻEGO I DYSCYPLINY

SAKRAMENTÓW

INSTRUKCJA REDEMPTIONIS SACRAMENTUM

O tym, co należy zachowywać, a czego unikać w związku z

Najświętszą Eucharystią

Spis treści

Wstęp

Rozdział I: Kierowanie świętą liturgią

1. Biskup diecezjalny, arcykapłan swojej owczarni

2. Konferencja biskupów

3. Prezbiterzy

4. Diakoni

Rozdział II: Uczestnictwo wiernych świeckich w celebracji Eucharystii

1. Czynne i świadome uczestnictwo

2. Funkcje wiernych świeckich w celebracji Mszy świętej

Rozdział III: Prawidłowe sprawowanie Mszy świętej

1. Materia Najświętszej Eucharystii

2. Modlitwa eucharystyczna

3. Inne części Mszy świętej

4. Łączenie różnych obrzędów ze sprawowaniem Mszy świętej

Rozdział IV: Komunia święta

1. Zasady przyjmowania Komunii świętej

2. Udzielanie Komunii świętej

3. Komunia święta kapłanów

4. Komunia pod obiema postaciami

Rozdział V: Inne zagadnienia związane z Eucharystią

1. Miejsce sprawowania Mszy świętej

2. Różne rozporządzenia związane ze sprawowaniem Mszy świętej

3. Naczynia liturgiczne

4. Szaty liturgiczne

Rozdział VI: Przechowywanie Najświętszej Eucharystii i jej kult poza Mszą

świętą

1. Przechowywanie Najświętszej Eucharystii

2. Inne formy kultu Najświętszej Eucharystii poza Mszą świętą

3. Procesje i kongresy eucharystyczne

Rozdział VII: Nadzwyczajne funkcje wiernych świeckich

1. Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej

2. Głoszenie słowa Bożego

3. Celebracje szczególne – odbywające się podczas nieobecności kapłana

4. Kapłani wydaleni ze stanu duchownego

Rozdział VIII: Środki zaradcze

1. Ciężkie przestępstwa

2. Poważne wykroczenia

3. Inne nadużycia

4. Biskup diecezjalny

5. Stolica Apostolska

6. Zażalenia w sprawie nadużyć liturgicznych

Zakończenie

WSTĘP

1. Sakrament Odkupienia 1 Matka Kościół z silną wiarą rozpoznaje w Najświętszej

Eucharystii i z radością przyjmuje, celebruje oraz czci z uwielbieniem, głosząc

śmierć Jezusa Chrystusa i wyznając Jego zmartwychwstanie, dopóki nie przyjdzie w

chwale 2 , aby jako Pan i niezwyciężony Władca, wiekuisty Kapłan i Król

wszechświata przekazać królestwo prawdy i życia nieskończonemu majestatowi

wszechmogącego Ojca 3 .

2. Nauka Kościoła o Najświętszej Eucharystii, w której zawiera się całe duchowe

dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha 4 , będącej źródłem i

szczytem całego życia chrześcijańskiego 5 , i której przyczynowe działanie jest

dyskretnie obecne u samych początków Kościoła 6 , ze staranną troską i wielką

powagą została wyłożona na przestrzeni wieków w dokumentach soborów i papieży.

Ostatnio zaś w encyklice Ecclesia de Eucharistia papież Jan Paweł II ponownie

wyjaśnił podstawowe i ważne zasady w tej sprawie, uwzględniając okoliczności

Kościoła obecnej epoki 7 .

Aby Kościół również dzisiaj należycie zachował tak wielką tajemnicę, zwłaszcza

w celebracji świętej liturgii, Ojciec Święty polecił tejże Kongregacji ds. Kultu

Bożego i Dyscypliny Sakramentów 8 , by po konsultacji z Kongregacją Nauki Wiary

przygotowała tę Instrukcję, w której omówione będą niektóre kwestie

dyscyplinarne związane z sakramentem Eucharystii. Stąd to, co przedstawiono w

tej Instrukcji, winno być odczytywane jako kontynuacja wspomnianej encykliki

Ecclesia de Eucharistia.

W Instrukcji tej jednak nie chodzi bynajmniej o opracowanie całości norm

związanych z Najświętszą Eucharystią, ale raczej o przypomnienie, z myślą o

głębszym wzmocnieniu wartości norm liturgicznych 9 , pewnych podstawowych

zasad, które są już zawarte w wypowiedziach lub postanowieniach wciąż

obowiązujących, oraz o wprowadzenie niektórych przepisów, aby dzięki nim te

wcześniejsze były wyjaśnione i uzupełnione, jak również o przedstawienie ich

biskupom, a także prezbiterom i diakonom oraz wszystkim wiernym świeckim, by

każdy odpowiednio do swoich powinności i możliwości, wprowadził je w życie.

3. Należy rozumieć, że normy, które są zawarte w obecnej Instrukcji, odnoszą się

do liturgii w obrządku rzymskim, oraz po dokonaniu koniecznych zmian, w

pozostałych prawnie uznanych obrządkach Kościoła łacińskiego.

4. „Niewątpliwie reforma liturgiczna Soboru w znacznym stopniu przyczyniła się

do bardziej świadomego, czynnego i owocniejszego uczestnictwa wiernych w

Najświętszej Ofierze ołtarza” 10 . Jednak „nie brakuje też i cieni” 11 . Toteż nie mogą

być przemilczane nadużycia, nawet najpoważniejsze, przeciwko naturze liturgii i

sakramentów oraz tradycji i władzy Kościoła, które w naszych czasach nierzadko, w

tym czy innym środowisku kościelnym, obniżają poziom celebracji liturgicznych. W

niektórych miejscach popełnianie nadużyć w sprawach liturgii stało się jakby

zwyczajem, co oczywiście nie może być akceptowane i powinno zniknąć.

5. Zachowywanie norm wypływających z władzy Kościoła domaga się zgodności

myśli i słowa, zewnętrznego działania i skupienia serca. Zachowywanie norm

jedynie zewnętrzne byłoby przeciwne, co jest oczywiste, istocie świętej liturgii, w

której Chrystus Pan pragnie zgromadzić swój Kościół, aby stał się z Nim „jednym

ciałem i jedną duszą” 12 . Dlatego działanie zewnętrzne winno być oświecone wiarą i

miłością, które jednoczą nas z Chrystusem i wzajemnie z sobą oraz rodzą

miłosierdzie wobec ubogich i opuszczonych. Słowa zaś i udoskonalana przez wieki

dokładna wymowa obrzędu liturgicznego są wyrazami uczuć Chrystusa i uczą nas

odczuwać, tak jak On sam 13 ; uzgadniając z tymi słowami naszą myśl, wznosimy

serca do Pana. Wszystko, o czym mówi się w tej Instrukcji, ma na celu

doprowadzenie do owej zgodności naszych uczuć z uczuciami Chrystusa,

wyrażonymi w słowach i obrzędach liturgii.

6. Nadużycia te bowiem „powodują zaciemnianie prawidłowej wiary i nauczania

katolickiego odnośnie do tego przedziwnego Sakramentu” 14 . Wskutek tego powstają

również trudności, z powodu których „wierni nie mogą w pewien sposób ponownie

przeżywać doświadczenia dwóch uczniów z Emaus: «Otworzyły się im oczy i poznali

Go»” 15 . Gdyż w obliczu potęgi i bóstwa Boga 16 oraz blasku Jego dobroci, ukazanej

szczególnie w sakramencie Eucharystii, wypada, aby wszyscy wierni mieli i

rozwijali ową zdolność wysławiania majestatu Boga, jaką otrzymali poprzez

zbawczą mękę Jednorodzonego Syna 17 .

7. Przyczyna nadużyć nierzadko tkwi w fałszywym poczuciu wolności. Bóg jednak

udziela nam w Chrystusie nie tej pozornej wolności, abyśmy przy jej użyciu czynili

to, co chcemy, lecz wolności, dzięki której możemy czynić to, co jest godne i

sprawiedliwe 18 . Odnosi się to bowiem nie tylko do przykazań pochodzących

bezpośrednio od Boga, lecz również, po stosownej ocenie wewnętrznej wartości

każdej normy, do przepisów ogłoszonych przez Kościół. Dlatego wszyscy powinni

dostosować się do rozporządzeń ustanowionych przez prawowitą władzę kościelną.

8. Z wielkim smutkiem należy następnie odnotować, że „tu i ówdzie inicjatywy

ekumeniczne, choć nie pozbawione dobrych intencji, stosują praktyki

eucharystyczne niezgodne z dyscypliną, w jakiej Kościół wyraża swoją wiarę”. A

jednak dar Eucharystii „jest zbyt wielki, ażeby można było tolerować

dwuznaczności i umniejszenia”. Stąd wypada pewne rzeczy skorygować i dokładniej

określić, aby również w tej dziedzinie „Eucharystia nadal jaśniała pełnym blaskiem

całej swojej tajemnicy” 19 .

9. Nadużycia wreszcie częściej wynikają z ignorancji, ponieważ zazwyczaj

odrzuca się to, czego głębszy sens bardzo mało się pojmuje i nie rozpoznaje

historyczności. Albowiem całkowicie „z natchnienia i ducha samego Pisma świętego

powstały prośby, modlitwy i pieśni liturgiczne, z niego też swoje znaczenie biorą

czynności i znaki” 20 . Co do znaków widzialnych, „jakimi posługuje się święta liturgia

na oznaczenie niewidzialnych rzeczywistości Bożych, zostały one wybrane przez

Chrystusa lub przez Kościół” 21 . Wreszcie struktury i formy świętych celebracji,

zgodnie z tradycją każdego obrządku, tak Wschodu, jak i Zachodu, zgadzają się z

Kościołem powszechnym również co do zwyczajów powszechnie przyjmowanych

przez apostolską i nieprzerwaną tradycję 22 , jakie Kościół ma obowiązek wiernie i

starannie przekazać przyszłym pokoleniom. Tego wszystkiego mądrze strzegą i

chronią przepisy liturgiczne.

10. Sam Kościół nie ma władzy nad tym, co zostało ustanowione przez Chrystusa i

co stanowi nie podlegającą zmianom część liturgii 23 . Gdyby natomiast został

zniszczony związek, jaki sakramenty mają z samym Chrystusem, który je ustanowił,

i z wydarzeniami, które poprzedziły założenie Kościoła 24 , w niczym nie pomogłoby

to wiernym, owszem, poważnie by im zaszkodziło. Święta bowiem liturgia jak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: