142 - Leone Laura - Tropikalna noc.pdf - Harlequin Desire +++ - borutka69

Laura Le one

Tropikalna noc

Rozdział 1

Znalazła go o świcie. Z twarzą zanurzoną w mokrym piasku leŜał tak blisko

wody, Ŝe fale omywały mu nogi. Idąc wzdłuŜ brzegu, była tak oczarowana

widokiem przepastnych wód Morza Karaibskiego wzburzonego po nocnym

sztormie, Ŝe nie zauwaŜyła leŜącej na ziemi postaci. Potknęła się.

– Och! – wykrzyknęła.

Upadła wprost na nieruchome ciało.

– Hej, Doc! – zawołał Luke Martinez. Nie potrafił dotrzymać jej kroku i, jak

zwykle, pozostał w tyle.

Z trudem uniosła się i zsunęła na piasek. Dopiero teraz zobaczyła, o co się

potknęła.

– Och! – jęknęła.

– Hej, Doc! – krzyknął znów Luke. Z daleka zobaczył, Ŝe się przewróciła.

Zaczął szybko biec w jej stronę.

– Och, mój BoŜe!

Ogarnęła ją panika.

– Doc, czy coś ci się stało? – Zaniepokojony Luke dopadł wreszcie miejsca, w

którym się znajdowała.

– Och, mój BoŜe! – powtórzyła.

Podniosła się i popatrzyła na ziemię. U jej stóp leŜał męŜczyzna. Martwy lub

nieprzytomny. Dziwnie wygięty, mokry i oblepiony piaskiem. Dojrzała poraniony

kark i szyję.

– Santa Maria! – wykrzyknął Luke na ten widok, a po chwili dodał z przyganą

w głosie: – Mówiłem ci przecieŜ, Doc, Ŝebyś tak wcześnie rano nie chodziła nad

morze.

Popatrzyła na chłopca. Dziesięcioletni Luke z uporem towarzyszył jej wszędzie.

Postanowił się nią opiekować i chronić przed złymi mocami. Duchami piratów,

morskimi potworami, straszydłami, duendes i jadowitymi węŜami. Dziś jednak

zobaczył coś, czego nawet mimo bujnej fantazji nie potrafił sobie wyobrazić.

Nieruchome ciało nieznanego męŜczyzny. Był to dla chłopca widok niesamowity,

bo na wyspę prawie nigdy nie docierali cudzoziemcy.

– śyje? – zapytał przeraŜony.

– Nie wiem – odparła Cherish. Instynktownie pragnęła udzielić pomocy

nieprzytomnemu męŜczyźnie. Bała się jednak dotknąć trupa. Otrzymała wprawdzie

staranne akademickie wykształcenie, a nawet uzyskała doktorat, ale nikt nigdy jej

nie nauczył, jak postępować w podobnych sytuacjach.

– Jeśli nie wiesz, to sprawdź – powiedział Luke.

Zagryzła wargi, pochyliła się i drŜącymi palcami dotknęła Ŝyły na szyi

męŜczyzny. Po chwili wyczuła puls. Silny i miarowy. Odetchnęła z ulgą.

– śyje – stwierdziła.

– Kto to jest? Skąd wziął się tutaj ten człowiek?

– Nie wiem.

MęŜczyzna miał na szyi koło ratunkowe. Ono to sprawiało, Ŝe leŜał w

dziwacznej pozycji. Lewą ręką przyciskał do boku jakiś przedmiot. Nie mogła

dojrzeć, co to jest.

– Pewnie podczas sztormu fala zmyła go z pokładu – powiedziała do Luke’a.

Poprzedniego dnia oraz przez całą noc fale sztormowe biły o brzeg i wyrzucały na

wyspę róŜne przedmioty. – Ma szczęście, Ŝe przeŜył.

– To niemądry człowiek. Jak moŜna kąpać się lub – Ŝeglować podczas takiej

okropnej pogody! – Chłopiec nie był w stanie zrozumieć postępowania

nieznajomego– Miał wypadek. Musiało się zdarzyć coś nieprzewidzianego. PomóŜ

mi przewrócić go na plecy.

Twarzą do góry.

Oboje zaczęli ostroŜnie ciągnąć męŜczyznę za ramię. Z trudem zdjęli mu z szyi

koło ratunkowe i ułoŜyli go równo na piasku.

– Widzisz, Doc! – wykrzyknął Luke, spoglądając na nieruchomą postać.

Cherish rzuciły się w oczy niemal równocześnie dwie rzeczy. Krwawiąca rana

na lewym ramieniu, częściowo zakryta strzępami koszuli, i wypchany, pluszowy

królik, zwykła dziecinna zabawka, którą męŜczyzna przyciskał kurczowo do siebie.

Rana wyglądała na zadaną noŜem.

– To nie są ślady zębów rekina – stwierdził Luke, pochylając się nad leŜącym i

oglądając jego ramię.

– Masz rację.

Odchyliła podartą, zakrwawioną koszulę męŜczyzny. Chciała się przekonać, jak

głęboka jest rana. Musiało go to zaboleć, gdyŜ nagle drgnął i jęknął głośno.

Zamrugał powiekami i otworzył oczy. Były szare jak niebo nad ich głowami,

jeszcze zaciągnięte chmurami po sztormie.

– Proszę się nie bać. Wszystko będzie dobrze. JuŜ jest pan bezpieczny –

szepnęła Cherish uspokajająco do leŜącego.

Zobaczyła wyraz ulgi na ściągniętej bólem twarzy męŜczyzny. Rozchylił sine

wargi. Próbował coś powiedzieć. Przysunęła się bliŜej.

– Czy pan coś mówił? – zapytała.

Z wielkim wysiłkiem ponowił próbę. Bezskutecznie. Wreszcie udało mu się

wyszeptać pytanie:

– Kim pani jest?

– Jestem Cherish Love.

– Cherish Love – powtórzył. – Patrzył przez chwilę na pochyloną nad nim

kobietę. I ku jej ogromnemu zaskoczeniu, zdobył się na lekki uśmiech. – Miłość. Z

pewnością nią jesteś – szepnął i stracił przytomność.

Posłała Luke’a do wsi po pomoc. Wrócił dziesięć minut później, prowadząc z

sobą dwóch męŜczyzn. Wysokich, barczystych rybaków o ciemnobrązowej skórze,

odziedziczonej po afrykańskich przodkach. Cherish odniosła wraŜenie, Ŝe fakt, iŜ

znalazła nad brzegiem morza nieprzytomnego cudzoziemca, uznali za jedno z jej

małych dziwactw, na które zwykle przymykali oczy. Wzięli na ręce bezwładne

ciało i zanieśli do chaty, w której mieszkała.

– Trzeba się nim zająć – powiedziała do chłopca, gdy tylko rybacy wykonali

swoje zadanie i odeszli. – Luke, będzie mi potrzebna pomoc twojej babki.

– Pójdę jej poszukać – zaofiarował się chłopiec i pędem wybiegł z chaty.

Została sam na sam z nieznajomym. Nieprzytomny męŜczyzna spoczywał na jej

łóŜku. Zabarwiona krwią, zapiaszczona słona woda zniszczyła bezpowrotnie

pościel. Cherish zabrała znad morza koło ratunkowe, które nieznajomy miał przy

sobie, i mokrego, wypchanego królika. Trzymała go palcami za ucho i oglądała z

odrazą. Plusz puścił farbę i róŜowa woda ściekająca z królika kapała na jej jasną

bluzkę. OdłoŜyła zabawkę na stos gazet. Koło ratunkowe oparła o ścianę. Przedtem

jednak na zniszczonej powierzchni z trudem odcyfrowała zatarty napis: „Lusty

Wench”.

– Sądząc po nazwie, moŜna załoŜyć, Ŝe nie jest to jednostka marynarki Stanów

Zjednoczonych – z przekąsem mruknęła pod nosem, wychodząc z izby, która

słuŜyła jej za sypialnię. Mała chata, złoŜona tylko z dwu pomieszczeń, stała na

skraju wsi. Cherish wynajęła ją od dziadka Luke’a.

Zamyślona, przeszła do drugiej izby. Czy „Lusty Wench” to jacht? A moŜe

statek wycieczkowy? Na te pytania nie potrafiła odpowiedzieć.

Mimo Ŝe na wyspie nie było elektryczności, Cherish miała w chacie bieŜącą

wodę. Mogła mieć nawet gorącą, dzięki zbiornikom z gazem, wymienianym co

kilka tygodni. Czekało ją teraz trudne zadanie. Musiała zająć się nieprzytomnym

męŜczyzną. Napełniła wiaderko ciepłą wodą i wyciągnęła z szuflady parę czystych

szmatek. Zaniosła wszystko do izby, w której leŜał męŜczyzna. Stanęła przy łóŜku i

zaczęła mu się przyglądać.

JuŜ na pierwszy rzut oka było widać, Ŝe stan nieznajomego jest zły. Oprócz

groźnie wyglądającej rany na ramieniu miał wiele innych obraŜeń. Pewnie jest ich

jeszcze więcej pod grubą warstwą mokrego piasku, pomyślała Cherish. Policzek

męŜczyzny przecinała długa, świeŜa blizna. Miał podbite lewe oko i pokaleczoną

skórę na twarzy. Wszystko to jednak nie potrafiło ukryć faktu, Ŝe był młody. I

bardzo przystojny.

Wyraziste i regularne rysy twarzy wskazywały na dobre, a moŜe nawet

arystokratyczne pochodzenie. Miał prostokątną szczękę, wydatne kości

policzkowe, prosty, kształtny nos i szerokie, zmysłowe usta. Nie golił się od co

najmniej dwóch dni. Świadczył o tym ciemny zarost na twarzy. Ale Cherish

dostrzegła inne szczegóły, które wskazywały na to, Ŝe męŜczyzna był przed

wypadkiem człowiekiem dbającym o swój wygląd. Jego faliste, brązowe włosy

były krótko przystrzyŜone. Miał dobrze utrzymane ręce, z długimi palcami i

wypielęgnowanymi paznokciami. Twardy naskórek dłoni wskazywał jednak na to,

Ŝe nie stronił od pracy fizycznej.

Strój męŜczyzny, mimo Ŝe skąpy, bo złoŜony ze strzępków koszuli i

zniszczonych szortów, był dobrej jakości. Na ręku Cherish zobaczyła zegarek.

Bardzo kosztowny, oceniła. Odpięła go i zdjęła z ręki leŜącego. Pod paskiem

ujrzała dziwną ranę. PodłuŜną, biegnącą wokół nadgarstka. Podobną do tej, którą

juŜ wcześniej zauwaŜyła na drugim ręku.

Obejrzała dokładnie zegarek. Na kopercie zobaczyła napis: „Kochanemu

Ziggy’emu od Catherine”.

Cherish spojrzała na potęŜne, umięśnione ciało męŜczyzny. Ziggy? Z

niesmakiem odłoŜyła zegarek. MoŜe to tylko zdrobnienie, którego prawie nigdy nie

uŜywa, mimo woli usiłowała usprawiedliwiać nieznajomego. Ziggy to było bardzo

pretensjonalne imię.

Usiadła na brzegu łóŜka, noŜyczkami rozcięła do końca postrzępioną koszulę i

zdjęła ją z nieruchomego ciała. MęŜczyzna pozostał tylko w krótkich spodenkach.

Jedną z przyniesionych szmatek umoczyła w ciepłej wodzie i zaczęła obmywać

piasek z pokaleczonego torsu.

Tak, jest przyzwyczajony do pracy fizycznej, uznała. Miał dobrze rozwiniętą

klatkę piersiową, umięśnione ramiona i nogi. Musiał ponadto duŜo przebywać na

powietrzu. Jego silne ręce były ogorzałe od słońca. Przemywała teraz dłonie i

142 - Leone Laura - Tropikalna noc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: