Cook Robin - Toksyna.pdf - Cook Robin - inej71

ROBIN COOK

TOKSYNA

Prolog

9 stycznia

Niebo było ogromną, odwróconą misą pełną szarych chmur rozciągających się od jed-

nego kresu horyzontu po drugi. Takie niebo widuje się nad amerykańskim Środkowym Za-

chodem. Latem te ziemie zalewałoby morze kukurydzy i soi, ale teraz, w środku zimy, było

to zamarznięte ściernisko z plamami brudnego śniegu i paroma samotnymi, ogołoconymi z

liści drzewami.

Przez cały dzień z ponurych ołowianych chmur sączyła się mżawka - raczej mgła niż

deszcz. Około drugiej po południu opady ustały i jedyna sprawna wycieraczka na przedniej

szybie starej ciężarówki, należącej kiedyś do United Parcel Service, nie była już dłużej po-

trzebna, kiedy pojazd brnął przez koleiny polnej drogi.

- Co powiedział stary Oakly? - zapytał Bart Winslow.

Bart był kierowcą ciężarówki. On i jego partner, Willy Brown, siedzący na miejscu dla

pasażera, byli już po pięćdziesiątce i mogliby uchodzić za braci. Zmarszczki na ich twarzach

świadczyły, że przez całe życie pracowali na farmie. Obaj ubrani byli w wytarte, popla-

mione ziemią drelichy i kilka warstw przepoconych koszul, obaj też żuli tytoń.

- Benton Oakly nie mówił zbyt wiele - odparł Willy, starłszy wierzchem dłoni nieco

śliny z brody. - Po prostu powiedział, że jedna z jego krów obudziła się chora.

- Jak bardzo chora? - zapytał Bart.

- Tak bardzo, że nie mogła wstać - powiedział Willy. - Ma silną biegunkę.

Z upływem lat Bart i Willy ze zwykłych pomocników na farmie stali się zespołem,

który miejscowi farmerzy nazywali 3-U: obaj jeździli po okolicy i zbierali umarłe, umiera-

jące i upośledzone zwierzęta, szczególnie krowy, które odwozili do rzeźni. Nie była to

praca godna pozazdroszczenia, ale Bartowi i Willy'emu całkiem odpowiadała.

Ciężarówka skręciła w prawo przy zardzewiałej skrzynce pocztowej i pojechała błot-

nistą drogą biegnącą między płotami z drutu kolczastego. Milę dalej droga wychodziła na

małą farmę. Bart podjechał ciężarówką do stodoły, zawrócił na trzy razy i cofnął pod

otwarte drzwi. Kiedy Bart i Willy wysiadali z ciężarówki, pojawił się Benton Oakly.

- Dobry - rzucił na powitanie.

Był równie zwięzły i lakoniczny jak Bart i Willy. Tutejszy krajobraz miał w sobie coś

takiego, że ludziom nie chciało się za dużo gadać. Benton był wysokim, chudym mężczyzną

o popsutych zębach. Wobec Barta i Willy'ego zachowywał dystans, podobnie jak jego pies,

Shep, który ujadał głośno, zanim Bart i Willy wysiedli z ciężarówki. Teraz świdrująca noz-

drza woń śmierci sprawiła, że pies schował się za swojego pana.

- W stodole - rzekł Benton. Wskazał ją ręką i poprowadził swoich gości do ciemnego

wnętrza. Zatrzymawszy się przy zagrodzie, jeszcze raz pokazał ręką za ogrodzenie.

Bart i Willy podeszli nieśmiało i zajrzeli do środka. Pomieszczenie cuchnęło świeżym

nawozem.

Chora krowa leżała w zagrodzie we własnych odchodach. Uniosła chwiejnie głowę i

spojrzała na Barta i Willy'ego. Jedna z jej źrenic była koloru szarego marmuru.

- Co jest z jej okiem? - spytał Willy.

- Miała takie już jako cielak - odparł Benton. - Odbiła je sobie albo co.

- Choruje dopiero od rana? - zapytał Bart.

- Tak - powiedział Benton. - Ale już od miesiąca dawała mniej mleka. Chcę się jej

pozbyć, zanim inne krowy dostaną biegunki.

- Jasne, weźmiemy ją - stwierdził Bart.

- Dwadzieścia pięć dolców za odstawienie jej do rzeźni? - upewnił się Benton.

- Tak - potwierdził Willy. - Czy możemy ją opłukać, zanim załadujemy ją na cięża-

rówkę?

- Proszę bardzo - powiedział Benton. - Wąż jest przy ścianie.

Willy poszedł po wąż, a Bart otworzył wejście do zagrody. Ostrożnie postawił jedną

nogę, drugą dał krowie kilka kopniaków w zad. Zwierzę niechętnie podniosło się i powlokło

przed siebie.

Willy wrócił z wężem i polewał krowę wodą, dopóki nie nabrała względnie czystego

wyglądu. Potem stanęli za nią i razem wywabili ją z zagrody. Z pomocą Bentona wyprowa-

dzili zwierzę na zewnątrz i umieścili je w ciężarówce. Willy zamknął tylne drzwi wozu.

- Co tam macie? Jeszcze cztery sztuki? - spytał Benton.

- Owszem - odparł Willy. - Wszystkie padły dziś rano. Gdzieś przy farmie Silverton

jest jakaś zaraza.

- Koszmar - rzekł zaniepokojony Benton. Wcisnął Bartowi w rękę kilka zmiętych zielo-

nych banknotów. - Zabierzcie mi to stąd.

Bart i Willy splunęli, wsiadając na swoje miejsca. Zmęczony silnik prychnął czarnym

dymem i ciężarówka wytoczyła się z farmy.

Tak jak to mieli w zwyczaju, Bart i Willy nie odezwali się do siebie słowem, póki auto

nie znalazło się na utwardzonej drodze należącej do hrabstwa. Bart przyspieszył i wreszcie

wrzucił czwarty bieg.

- Myślisz o tym samym co ja? - zapytał.

- Zapewne - powiedział Willy. - Ta krowa nie wyglądała tak źle, kiedy ją umyliśmy.

Do diabła, wyglądała o wiele lepiej niż ta, którą sprzedaliśmy do rzeźni w zeszłym tygodniu.

- Stała o własnych siłach, a nawet chodziła - zgodził się Bart.

Willy spojrzał na zegarek.

- W samą porę - stwierdził.

Ekipa 3-U zamilkła. Willy i Bart zjechali z szosy na drogę biegnącą wokół rozległych,

niskich budynków niemal pozbawionych okien. Na szyldzie wielkości tablicy ogłoszeniowej

widniał napis: Higgins i Hancock. Na tyłach budynku znajdowała się pusta zagroda dla bydła

- istne morze zdeptanego błota.

- Zaczekaj tutaj - polecił Bart, zatrzymując ciężarówkę w pobliżu tunelu łączącego

zagrodę z fabryką.

Wysiadł z ciężarówki i zniknął w tunelu. Chwilę później Willy też wysiadł i oparł się o

tylne drzwi ciężarówki. Po pięciu minutach nadszedł Bart z dwoma przysadzistymi mężczy-

znami w poplamionych krwią białych kitlach, żółtych kaskach budowlanych i żółtych gu-

miakach do połowy łydki. Obaj mieli plakietki identyfikacyjne. Plakietka tęższego głosiła:

JED STREET, KIEROWNIK, plakietka drugiego: SALVATORE MORANO, KONTROLER JAKOŚCI.

Jed trzymał w ręku podręczny notes.

Bart dał znak Willy'emu, a ten odbezpieczył tylne drzwi ciężarówki i otworzył je.

Salvatore i Jed zajrzeli do środka, zatykając nosy. Chora krowa uniosła głowę.

- To zwierzę może stać? - Jed zwrócił się do Barta.

- Pewnie. Nawet trochę chodzi.

Jed spojrzał na Salvatora.

- No, co o tym myślisz, Sal?

- Gdzie jest kontroler weterynaryjny? - zapytał Salvatore.

- A gdzie ma być? - odpowiedział Jed. - Jest w świetlicy, zawsze tam łazi, kiedy my-

śli, że ostatnie zwierzę zostało odprawione.

Salvatore odchylił połę kitla, żeby wyciągnąć zawieszoną u pasa krótkofalówkę.

Włączył ją i podniósł do ust.

- Słuchaj, Gary, czy ta ostatnia skrzynia dla Mercer Meats jest już pełna?

- Prawie. - Szum zagłuszył nieco odpowiedź.

- Okay - powiedział Salvatore. - Wysyłamy wam jeszcze jedno zwierzę. To powinno

wystarczyć.

Salvatore wyłączył krótkofalówkę i popatrzył na Jeda.

- Do dzieła - rzekł.

Jed kiwnął głową i zwrócił się do Barta:

- Wygląda na to, że dobiliście targu, ale, jak mówię, płacimy tylko pięćdziesiąt do-

lców.

- Pięćdziesiąt dolców - skinął Bart. - Zgoda.

Podczas gdy Bart i Willy wchodzili na tył ciężarówki, Salvatore oddalił się w kierunku

tunelu. Z kieszeni wyjął zatyczki do uszu. Kiedy wchodził do rzeźni, nie zaprzątał już sobie

głowy chorą krową. Myślał o milionach formularzy, które będzie musiał wypełnić, zanim

pójdzie do domu.

Zatkał uszy, aby nie słyszeć hałasu, który panował w tej części rzeźni, gdzie dokony-

wano uboju zwierząt. Podszedł do Marka Watsona, kierownika linii, i zwrócił na siebie jego

uwagę:

- Mamy jeszcze jedno zwierzę! - wrzasnął, usiłując przekrzyczeć harmider. - Ale tyl-

ko na wołowinę bez kości. Kadłuba nie bierzemy. Kapujesz?

Marle przytknął palec wskazujący do kciuka na znak, że rozumie.

Następnie Salvatore przeszedł przez dźwiękoszczelne drzwi, które wiodły do ad-

ministracyjnej części budynku. Wszedłszy do swego biura, ściągnął z siebie zakrwawiony

kitel i kask. Usiadł za biurkiem i zajął się swymi formularzami.

Tak bardzo skupił się na pracy, że nie miał pojęcia, ile czasu upłynęło, gdy w

drzwiach nagle zjawił się Jed.

- Mamy mały problem - powiedział.

- Co znowu? - spytał Salvatore.

- Głowa tej krowy, która padła, zsunęła się z szyny.

- Czy widział to któryś z inspektorów? - zapytał Salvatore.

- Nie - odpowiedział Jed. - Wszyscy siedzą w świetlicy i jak zwykle gadają z tymi z

weterynarii.

- No to powieś tę głowę z powrotem na szynie i opłucz ją.

Cook Robin - Toksyna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: