Cook Robin - Zabójcza Kuracja.pdf - Cook Robin - inej71

Robin Cook

ZABÓJCZA KURACJA

Przełożyła Magda Pietrzak- Merta

Opowieść ta jest całkowicie fikcyjna. Opisane tutaj

wydarzenia, jak również miejsca i postaci, zostały

wymyślone. Jeśli nawet autor użył jakiejś

prawdziwej nazwy, to nie w celu przedstawiania

konkretnych miast czy osób. Nie chciał też

sugerować, że opisane tu zdarzenia rzeczywiście

miały miejsce.

Książkę tę dedykuję

duchowi reform w służbie zdrowia

oraz świętości, jaką są stosunki

między pacjentem a lekarzem.

Żywię gorącą nadzieję, że obie te sprawy

nie muszą się wzajemnie wykluczać.

Prolog

Siedemnasty lutego był pechowym dniem dla

Sama Flemminga.

Sam uważał siebie za człowieka, któremu zawsze

dopisywało szczęście. Jako broker jednej z

głównych firm przy Wall Street już w wieku lat

czterdziestu sześciu stał się bardzo zamożny.

Wówczas, jak hazardzista, który wie, kiedy należy

wycofać się z gry, zabrał zarobione przez siebie

pieniądze i uciekł z betonowych kanionów Nowego

Jorku na północ, do idyllicznego Bartlet w

Vermont. Tam zaczął wreszcie robić to, o czym

marzył przez całe życie: malować.

Jedną z podstaw wiary, że sprzyja mu szczęście,

stanowiło dla Sama dobre zdrowie, dopóki

siedemnastego lutego, o godzinie wpół do piątej,

nie stało się coś dziwnego. Liczne molekuły wody

w jego komórkach zaczęły rozpadać się na dwie

części: stosunkowo nieszkodliwy atom wodoru

oraz wysoce reaktywny, niszczycielski wolny

rodnik hydroksylowy.

W odpowiedzi na owe molekularne reakcje u Sama

uruchomił się system obrony komórkowej. Jednak

tego szczególnego dnia mechanizmy obronne

zwalczające wolne rodniki szybko się wyczerpały i

nawet takie przeciwutleniacze jak witaminy E, C

oraz beta-karoten, które codziennie skrupulatnie

łykał, nie zdołały powstrzymać tej nagłej,

druzgoczącej nawałnicy.

Wolne rodniki hydroksylowe zaczęły atakować jego

ciało i wkrótce w błonie dotkniętych chorobą

komórek zabrakło płynu i elektrolitów. W tym

samym czasie niektóre z komórkowych enzymów

proteinowych zaczęły się rozszczepiać i

inaktywować. Zaatakowanych zostało także wiele

molekuł DNA, co spowodowało zniszczenie

pewnych genów.

Leżąc w łóżku w Bartlet Community Hospital, Sam

nie był świadomy toczącej się wewnątrz jego

komórek walki na śmierć i życie, odczuwał jedynie

jej następstwa: podwyższoną temperaturę,

burczenie w brzuchu i początki zastoju krwi w

klatce piersiowej.

Kiedy tego samego popołudnia lekarz Sama,

doktor Portland, przyjechał go odwiedzić,

zaniepokoił się wysoką gorączką pacjenta.

Osłuchawszy go, próbował powiedzieć mu, że

wystąpiły pewne komplikacje i szybki powrót do

zdrowia po operacji złamanego biodra został

niespodziewanie zakłócony przez zapalenie płuc.

Najwyraźniej jednak słowa lekarza wcale do Sama

nie docierały. Nie zareagował na wiadomość o

przepisaniu antybiotyku, apatycznie też przyjął

zapewnienia o rychłym wyzdrowieniu.

Co gorsza, prognozy doktora nie sprawdziły się.

Antybiotyk nie zdołał powstrzymać rozwijającej się

infekcji. Stan Sama nigdy nie polepszył się na tyle,

by mógł uświadomić sobie ironię losu: uszedł z

życiem dwóm rabusiom, którzy napadli go w

Nowym Jorku, przeżył rozbicie się samolotu

czarterowego w hrabstwie Westchester i wyszedł

cało z karambolu czterech samochodów na New

Jersey Turnpike - wszystko po to, by umrzeć na

skutek komplikacji wynikłych po upadku na

oblodzonej ścieżce przed sklepem żelaznym

Staleya w Bartlet w Vermont.

Czwartek, 18 marca

Stojąc przed najważniejszymi pracownikami

Bartlet Community Hospital, Harold Traynor

milczał dostatecznie długo, by rozkoszować się tą

chwilą. Właśnie przywołał zebranych do porządku.

Zgromadzeni posłusznie ucichli i wszystkie

spojrzenia skierowały się w jego stronę.

Poświęcenie, z jakim wypełniał obowiązki prezesa

zarządu szpitala, stanowiło dlań prawdziwy powód

do dumy, dlatego też napawał się podobnymi

momentami dotąd, aż poczuł, iż jego osoba budzi

lęk.

- Dziękuję wam wszystkim za przybycie w ten

śnieżny wieczór - powiedział. - Zwołałem to

zebranie, by udowodnić wam, jak poważnie zarząd

szpitala traktuje tę okropną napaść na siostrę

Prudence Huntington na dolnym parkingu w

zeszłym tygodniu. Fakt, że gwałt został na

szczęście udaremniony dzięki przypadkowemu

pojawieniu się jednego ze strażników, w żaden

sposób nie zmniejsza powagi sytuacji.

Traynor umilkł, patrząc znacząco na Patricka

Sweglera. Dowódca straży szpitalnej odwrócił

wzrok, unikając oskarżycielskiego spojrzenia

szefa. Napad na pannę Huntington był trzecim

tego rodzaju wypadkiem w ciągu ostatniego roku i

ze zrozumiałych względów Swegler czuł się za to

odpowiedzialny.

- Trzeba położyć temu kres! - stwierdził

dramatycznie Traynor, zerkając na Nancy Widner,

przełożoną pielęgniarek. Wszystkie trzy ofiary były

jej podwładnymi. - Bezpieczeństwo personelu jest

naszą największą troską - dodał, przenosząc wzrok

z Geraldine Polcari, kierowniczki kuchni, na Glorię

Suarez, szefową intendentów. - Zarząd

zaproponował więc, aby na terenie niższego

parkingu powstał wielopoziomowy garaż,

połączony bezpośrednio z głównym budynkiem

szpitala. Byłby on porządnie oświetlony i

wyposażony w kamery.

Traynor skinął głową w stronę Helen Beaton,

dyrektora administracyjnego szpitala. Na dany

znak kobieta zdjęła tkaninę okrywającą stół

konferencyjny. Oczom zebranych ukazał się

szczegółowy architektoniczny model już

istniejącego kompleksu szpitalnego wraz z

proponowanym, dwupiętrowym, obszernym

garażem, usytuowanym na tyłach głównego

budynku.

Wśród licznych pomruków aprobaty Traynor

obszedł stół dookoła i stanął tuż obok modelu. Stół

konferencyjny często służył do prezentowania

sprzętu medycznego, którego zakup rozważano,

dlatego też Traynor musiał najpierw usunąć stos

lejkowatych sond, żeby wszyscy mogli lepiej

zobaczyć makietę. Powiódł wzrokiem po

zebranych. Wszystkie oczy utkwione były w

modelu; wszyscy też - oprócz Wernera Van

Slyke'a - wstali z miejsc.

Parkowanie zawsze stanowiło problem w Bartlet

Community Hospital - szczególnie przy brzydkiej

pogodzie. Traynor wiedział, że jego projekt

zyskałby poparcie nawet bez serii napadów na

dolnym parkingu. Tak jak przewidywał, wszystko

potoczyło się po jego myśli. Zgromadzeni odnieśli

się do pomysłu entuzjastycznie. Tylko ponury Van

Slyke, odpowiadający za aparaturę i konserwację

budynków, pozostał niewzruszony.

- O co chodzi? - zapytał Traynor. - Czyżby nie

podobał ci się ten projekt?

Van Slyke popatrzył na Traynora z

nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- No więc? - powtórzył z napięciem prezes

zarządu. Van Slyke irytował go. Nigdy nie lubił

tego zamkniętego w sobie, mrukliwego człowieka.

- Jest w porządku - odparł ponuro Van Slyke.

Niespodziewanie drzwi sali konferencyjnej

otworzyły się gwałtownie, z hałasem uderzając o

przykręconego do podłogi odboja. Wszyscy,

włącznie z Traynorem, podskoczyli.

W progu stanął Dennis Hodges, energiczny, krępy,

siedemdziesięcioletni mężczyzna o grubo

ciosanych rysach twarzy i wyblakłej cerze. Nos

miał różowy, kartoflowaty, oczy zaś paciorkowate i

kaprawe. Ubrany był w ciemnozieloną, wełnianą

marynarkę i pogniecione sztruksowe spodnie. Na

głowie miał oproszoną śniegiem czapkę myśliwską

w czerwoną kratę.

Nie ulegało wątpliwości, że Hodges jest wściekły. Z

daleka czuć było od niego alkohol. Zimnymi jak

lufy rewolwerów oczyma wodził przez chwilę po

zebranych, po czym utkwił wzrok w prezesie

zarządu.

- Chciałbym porozmawiać z tobą na temat kilku

moich byłych pacjentów, Traynor. Z tobą także,

Beaton - powiedział, rzucając kobiecie przelotne,

niechętne spojrzenie. - Nie wiem, jakiego rodzaju

szpital chcecie tu stworzyć, ale mogę wam

powiedzieć, że ani trochę mi się to nie podoba!

- Och, nie! - jęknął prezes, ochłonąwszy nieco po

nieoczekiwanym wtargnięciu Hodgesa.

Zaskoczenie szybko Ustąpiło miejsca irytacji.

Pośpieszne rozejrzenie się po sali upewniło go, że

inni podzielają jego uczucia.

- Doktorze Hodges... - zaczął, za wszelką cenę

starając się, by zabrzmiało to uprzejmie. - Sądzę,

że łatwo spostrzec, iż odbywa się tu zebranie.

Gdyby był pan tak dobry i opuścił tę salę...

- Nie obchodzi mnie, do diabła, co tutaj robicie -

warknął Hodges. - Cokolwiek by to było, jest

nieważne w porównaniu z tym, jak ty i cały zarząd

postępujecie z moimi pacjentami. - Sztywnym

krokiem podszedł do Traynora, który

instynktownie odchylił się do tyłu. Bijący od

przybysza zapach whisky stał się jeszcze bardziej

intensywny.

- Doktorze Hodges! - powiedział z nie skrywaną

złością prezes zarządu. - Nie czas teraz na

awantury. Będę szczęśliwy, mogąc spotkać się z

panem rano i wysłuchać wszystkich zażaleń. A

teraz proszę być tak miłym i opuścić nas. Musimy

zająć się innymi sprawami...

- Chcę porozmawiać teraz! - wrzasnął Hodges. -

Nie podoba mi się to, co ty i twój zarząd tutaj

wyprawiacie!

Cook Robin - Zabójcza Kuracja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: