Złoto Gór Czarnych 3 - Ostatnia walka Dakotów.pdf - E-BOOKI - Arbancjoza20011969



Księgozbiór DiGG



2012

PROLOG



OSTATNIA MODLITWA SZAMANA

a niewielkim pagórku w głębi mrocznego boru siedział na powalonym pniu

Indianin oparty plecami o pochyłą sosnę. Jak wskazywał ubiór, musiał być

wybitną osobistością w swoim plemieniu. Na głowie miał obcisłą, okrągłą

czapę ze skóry białego wilka, z której boków wystawały zakrzywione rogi

bizona. Taki strój głowy przysługiwał jedynie szamanom obdarzonym przez

duchy nadnaturalną mocą. Do tejże czapy, od czoła przez środek głowy,

przymocowany był długi skórzany lampas ze wspaniałymi orlimi piórami.

Odpowiednie znaki i nacięcia na każdym piórze określały czyn wojenny, za

który rada starszych plemienia przyznała to zaszczytne odznaczenie. Tak więc

trzydzieści dwa pióra świadczyły, że posiadacz pióropusza gołą dłonią dotknął

w wirze walki kilku przeciwników nie ponosząc jakiegokolwiek szwanku, że

dwukrotnie był ranny w boju, ocalił swe plemię od zagłady, naraził się na

wielkie niebezpieczeństwo dla ratowania towarzysza, wkradł się do obozów

nieprzyjaciół, umknął z niewoli, że zabił dziewięciu wrogów, zdobył pięć

skalpów, porywał jeńców i uprowadzał konie. Był to zatem nie tylko potężny

szaman, lecz również i znamienity wojownik, co także potwierdzały znaki na

jego groźnej, pomalowanej na żółto twarzy: dwa czarne półksiężyce na

policzkach oraz biała krecha na czole. Takie znaki nosił przywódca

żołnierskiego stowarzyszenia „Złamane Strzały”, które istniało w plemieniu

Wahpekute, należącym do Santee Dakotów, czyli Dakotów Wschodnich.

Przebiegły Wąż - takie właśnie imię wojenne nosił samotny Indianin -

ubrany był w przepaskę biodrową, nogawice i mokasyny. Jego nagie, o

miedzianym odcieniu ciało znaczyły sinawe blizny po ranach zadanych

podczas prób męstwa, samotortury i w walce. Z szyi zwisał mu na piersi duży

naszyjnik z niedźwiedzich kłów i pazurów oraz żołnierska świstawka z kości

skrzydłowej orła. Stalowy nóż, tkwiący za rzemieniem podtrzymującym

przepaskę biodrową, stanowił jedyny dowód, że Santee Dakotowie już zetknęli

się z białymi ludźmi, obok pnia bowiem, na którym siedział, leżała tradycyjna,

oryginalna broń indiańska: kołczan z łukiem i strzałami oraz krótka maczuga z

osadzonym na końcu kamieniem.

Szaman-wojownik siedział nieruchomo. Głęboko zadumany spoglądał w

Złoto Gór Czarnych 3 - Ostatnia walka Dakotów.pdf