Zapraszamy do wspólnej podróży po świecie z Kapitanem JUKĄ. Podczas tej morskiej wyprawy powstał dziennik okrętowy, w którym kapitan zapisał trasę podróży i wszystkie przygody.
Jesienią, zanim okręt wyruszył w rejs, kapitan musiał skompletować załogę, wyszkolić ją i zgromadzić zapasy. Pożegnawszy się ze stałym lądem, podróżnicy wypływają na morze.
Po kilku tygodniach docierają do Krainy Śniegu i Lodu, gdzie spotykają Mikołaja, foki, niedźwiedzie polarne oraz inne zwierzęta i świetnie się bawią.
Po jakimś czasie znów ruszają na morze. Wiosną dopływają do Ameryki Północnej. Tam przeżywają niezwykłe przygody. Poznają Indian, ujeżdżają dzikie konie i strzelają z łuków.
Kolejny długi rejs doprowadza ich do Czarnego Lądu – Afryki, gdzie także czeka ich mnóstwo wrażeń. Poznają czarnoskórych mieszkańców wioski afrykańskiej i wiele groźnych zwierząt, żyjących w buszu i na pustyni.
Pod koniec gorącego lata wracają do domu.
1. RYBA, CHMURA I SŁOŃCE – masażyk
Cele: integracyjna zabawa w parach; rozwijanie wyobraźni plastycznej; relaks; kontakt dotykowy.
Pomoce: piłki, muzyka relaksacyjna.
Uczestnicy: wszystkie grupy wiekowe.
Przebieg zabawy
Dzieci dobierają się parami i siadają jedno za drugim. Na każdą parę przypada jedna piłka. Dziecko siedzące z tyłu rysuje rybę, chmurę lub słońce na plecach partnera, którego zadaniem jest odgadnięcie narysowanej figury.
2. PODWODNY ŚWIAT
Cele: tworzenie wspólnej pracy plastycznej, rozwijanie wyobraźni; integracja grupy, czerpanie radości ze wspólnej zabawy; relaks i odprężenie.
Pomoce: chusta animacyjna, kartki papieru w kolorach chusty, nożyczki, wąskie paski krepiny o długości około 30 cm, taśma klejąca dwustronna, muzyka relaksacyjna.
Każde dziecko otrzymuje kolorową kartkę papieru. Odrysowuje na niej kredką kontur swojej dłoni, a następnie łączy linie rysunku tak, aby przypominał kształtem rybkę (młodszym dzieciom pomaga nauczyciel). Następnie każdy uczestnik wycina nożyczkami swoją rybkę i przykleja ją taśmą na dowolnym klinie chusty. Pod spodem chusty dzieci przyklejają paski krepiny – wodorosty. Przy muzyce relaksacyjnej uczestnicy poruszają delikatnie chustą. Dzieci, które nie chcą brać udziału w zabawie, mogą leżeć pod chustą i odpoczywać.
3. ZABAWA RYBEK
Cele: doskonalenie koncentracji uwagi; pobudzenie do ruchu i aktywności.
Pomoce: chusta animacyjna ozdobiona rybkami z papieru i wodorostami z krepiny.
Dzieci trzymają chustę za uchwyty, poruszają materiałem robiąc na przemian raz małe, raz duże fale i słuchają poleceń prowadzącego. Na hasło nauczyciela, np. „Czerwone rybki!” – dzieci stojące przy czerwonym klinie wchodzą pod chustę i poruszają się pod nią, naśladując pływające rybki. Na polecenie, np. „Zielone i fioletowe rybki – zmiana miejsc!” – dzieci stojące przy zielonym klinie zamieniają się miejscami z dziećmi przy fioletowym klinie.
4. MIKOŁAJ I WOREK Z PREZENTAMI
Cele: dobieranie dzieci w grupy, integracja; rozwijanie wyobraźni i umiejętności ładnego opisu wyobrażonego przedmiotu.
Pomoce: worek z piłkami.
Mikołaj (nauczyciel) chodzi z workiem między siedzącymi na podłodze dziećmi. To, przed którym się zatrzyma – wstaje. Mikołaj pozwala dziecku wylosować piłkę-prezent. Następnie obdarowany krótko opisuje swój prezent wykorzystując własną wyobraźnię. Najczęściej dzieci opisują prezent, o którym marzą.
To może być koniec zabawy. Ale można też jej skróconą wersję (bez opisów prezentów) wykorzystać do podziału dzieci na grupy, na przykład przed jakimiś zawodami, konkurencjami sportowymi, pracą zespołową. Drużynę tworzą dzieci z piłkami tego samego koloru. W ten sposób dobór do grup jest przypadkowy, a dzieci muszą to zaakceptować.
5. BAŁWAN I ŚNIEŻKI
Cele: tworzenie wspólnego dzieła plastycznego, zręczność, integracja grupy.
Pomoce: duże arkusze szarego lub czarnego papieru, kreda w kolorach białym i pomarańczowym (bałwan i jego nos), różne ciekawe akcesoria do wykonania naklejonych guzików, piłki.
Dzieci wspólnie wykonują dużego bałwana, którego nauczyciel mocno przymocowuje do ściany. Następnie odbywają się zawody w rzucaniu śnieżkami (piłki) w bałwana. Im starsze dzieci, tym dalej od bałwana ustala się miejsce rzutu. Uczestnicy obserwują rzucającego i głośno mówią, gdzie trafiła piłka (głowa, brzuch, nogi albo „pudło”).
6. LODOWE RZEŹBY
Cele: współdziałanie w grupie; rozwijanie wyobraźni ruchowej i przestrzennej; nawiązanie kontaktu dotykowego.
Pomoce: piłeczki, muzyka relaksacyjna, np. Zima cz.2 z Czterech pór roku A. Vivaldiego.
Każde dziecko otrzymuje piłeczkę i przy muzyce improwizuje ruchem taniec płatka śniegowego. Przy wyciszeniu muzyki dzieci odnajdują innych uczestników z taką samą piłką i ustawiają się według własnej inwencji, tworząc wspólną rzeźbę lodową (dzieci powinny się dotykać piłeczkami lub jakąś częścią ciała). Na koniec zabawy nauczyciel może polecić utworzenie wspólnej rzeźby przez całą grupę.
7. ŚNIEG
Cele: współdziałanie w grupie, rozwijanie umiejętności manualnych, czerpanie radości ze wspólnej zabawy.
Pomoce: chusta animacyjna, białe serwetki lub kolorowa bibuła.
Uczestnicy: młodsze dzieci.
Na rozłożonej chuście siadają wszystkie dzieci. Nauczyciel rozdaje uczestnikom cienkie białe serwetki lub kolorową bibułę. Dzieci drą papier na małe kawałki i ugniatają w kuleczki. Tak zrobiony śnieg układają na chuście, stają dookoła niej i chwytają za uchwyty. Na ustalony sygnał – wszyscy w tym samym czasie – silnym, zamaszystym ruchem podnoszą i opuszczają chustę, tak aby śnieg podskakiwał do góry i opadał. Dzieci tak długo poruszają chustą, aż wszystkie kuleczki spadną na podłogę.
8. BAŁWANEK
Cele: współdziałanie w grupie, rozwijanie wyobraźni.
Pomoce: piłeczki.
Uczestnicy: dzieci starsze.
Nauczyciel dzieli grupę na dwa zespoły i rozdaje dzieciom piłeczki. Zadaniem zespołów jest wspólne utworzenie z piłeczek konturów dowolnie wybranego przedmiotu, np. bałwanka. Prowadzący daje sygnał do rozpoczęcia pracy i odmierza czas. Wygrywa ten zespół, który szybciej wykona polecenie.
9. TANIEC NA KRZE
Cele: rozwijanie fantazji ruchowej; kształtowanie interakcji, koncentracji, świadomości własnego ciała.
Pomoce: piłeczki, gazety, muzyka taneczna.
Dzieci dobierają się w pary. Nauczyciel daje każdej parze jedną gazetę i jedną piłeczkę. Dzieci rozkładają gazetę na podłodze w wybranym miejscu sali i stają na niej.
Partnerzy trzymają piłeczkę między sobą, używając różnych części ciała i poruszają się w rytm muzyki. W czasie tańca piłeczka nie może spaść na ziemię. Na przerwę w muzyce, uczestnicy umieszczają piłeczkę rękami w miejscu wymienionym przez prowadzącego, np. przytrzymują ją wspólnie rękami, ramionami, plecami, czołami. Jeżeli którejś parze piłeczka wypadnie, musi ona wykonać jakieś polecenie, np. zaśpiewać fragment piosenki. Nauczyciel zapisuje punkty. Wygrywają te pary, którym uda się nie upuścić piłeczki.
10. NIEDŹWIEDZIA JASKINIA
Cele: doskonalenie sprawności ruchowej, kształtowanie reakcji na nastrój muzyki.
Pomoce: chusta animacyjna, L. van Beethoven V Symfonia cz.1, C. Saint-Saëns Łabędź.
Dzieci wraz z nauczycielem słuchają obydwu fragmentów muzycznych, a następnie określają ich nastrój. Później nauczyciel dzieli dzieci na dwie równe grupy. Jedna trzyma rozłożoną chustę – niedźwiedzia jaskinia, druga – to misie polarne. W ciszy niedźwiedzie chodzą po sali na czworaka, ale nie mogą wchodzić pod chustę. Dopiero gdy nauczyciel włączy muzykę, chowają się do jaskini – wchodzą pod chustę. Przy muzyce Beethovena – jest to szybka ucieczka przed niebezpieczeństwem, przy Łabędziu – układanie się w jaskini do snu. Zabawa powtarza się kilkakrotnie, po czym następuje zamiana grup.
11. FOKI
Cele: doskonalenie sprawności ruchowej, kształtowanie prawidłowej sylwetki, doskonalenie umiejętności powtarzania schematów rytmicznych.
Pomoce: piłki, bębenek.
Dzieci dostają po dwie piłeczki. Leżą na podłodze, trzymając je w dłoniach. Nauczyciel gra na bębenku rytm (dla dzieci młodszych bardzo prosty i krótki), a następnie dzieci powtarzają ten rytm, uderzając piłka o piłkę, jak najwyżej nad podłogą.
12. ZAWODY PINGWINÓW
Cele: rozwijanie sprawności ruchowej i umiejętności współzawodnictwa zespołowego.
Pomoce: piłeczki, dwa pojemniki lub kosze, dwie szarfy.
Prowadzący dzieli grupę na dwa zespoły. Dzieci ustawiają się w dwóch rzędach w wyznaczonym miejscu sali. W odpowiedniej odległości nauczyciel umieszcza kosze i złożone na pół szarfy. Każde dziecko otrzymuje piłeczkę, którą wkłada między uda. Zadaniem każdego uczestnika jest podbiec wyznaczonym torem do szarfy tak, aby piłeczka nie upadła na podłogę, następnie wrzucić z tego miejsca piłeczkę do kosza i wrócić na koniec swojego rzędu. Nauczyciel daje sygnał do startu. Wygrywa ten zespół, który poprawnie wykona zadanie i w jego koszu znajdzie się najwięcej piłeczek.
13. SZOROWANIE POKŁADU
Cele: doskonalenie szybkiej reakcji na zmianę tempa; ćwiczenie dłoni.
Dzieci siedzą, kucają lub klęczą na podłodze. Każde ma jedną piłeczkę. Nauczyciel gra na bębenku w różnym tempie. W takt bębenka dzieci naśladują szorowanie pokładu (piłka to gąbka). Na przerwę w muzyce dzieci wyciskają wodę z gąbki, a następnie zmieniają rękę.
14. POGODA NA MORZU
Cele: rozwijanie koncentracji i pamięci; ćwiczenie szybkiej reakcji ruchowej na polecenie słowne.
Pomoce: chusta animacyjna.
Chusta leży rozpostarta na podłodze. Dookoła niej, w miejscach uchwytów, stoją wszystkie dzieci. Na hasło nauczyciela, uczestnicy wykonują umówione wcześniej czynności. „Słońce” – dzieci biorą uchwyty i delikatnie poruszają materiałem chusty. „Deszcz!” – kładą chustę i siadają na podłodze, a następnie stukają palcami o chustę naśladując głosem krople deszczu: kap! kap!... „Chmury!” – dzieci trzymają chustę za uchwyty i chodzą dookoła, lekko nią falując. „Burza!” – podnoszą chustę do góry i chowają się pod nią.
15. ŻEGLARSKA ORKIESTRA
Cele: rozwijanie koncentracji uwagi; rozwijanie umiejętności gry na instrumentach perkusyjnych; kształtowanie poczucia sprawstwa oraz umiejętności podporządkowania się regułom zabawy.
Pomoce: chusta animacyjna, dziecięce instrumenty perkusyjne.
Rozpostarta chusta leży na podłodze. Dookoła niej siedzą dzieci, maksymalnie dwoje przy jednym klinie. Nauczyciel daje każdemu dziecku instrument perkusyjny i wybiera jednego z uczestników do roli dyrygenta. Dyrygent spaceruje po klinach chusty, a w tym czasie odzywają się poszczególne instrumenty. Grają tylko te dzieci, na których klinie stoi dyrygent. Dziecko-dyrygent może poruszać się po chuście wolno lub szybko, iść do przodu i do tyłu, przeskakiwać kliny. Gdy stanie w otworze chusty, następuje cisza – pauza. Dyrygent może również poruszać się po jednym wybranym klinie; wówczas, jeżeli stoi bliżej środka chusty – dzieci grają cicho, gdy skieruje się ku jej brzegom – grają coraz głośniej (kliny – znaki dynamiczne). Po jakimś czasie następuje zmiana dyrygenta.
Z dziećmi młodszymi można zabawę przeprowadzić bez zmian dynamicznych.
flek