Ahern Jerry - Krucjata 01 - Wojna totalna.pdf - Ebooks PL 21 Wojenne - pilot1216

Ahern Jerry

Wojna Totalna

Krucjata 01

ROZDZIAŁ I

– Teraz! – krzyknął Rourke prostując się i dając znak ręką.

Potem rzucił się biegiem po stromej, piaszczystej skarpie w kierunku autostrady. Tuż za nim

biegło dwunastu młodych ludzi ubranych w mundury polowe Pakistańskiej Antyterrorystycznej Grupy

Uderzeniowej, wydając wściekłe okrzyki. Atakowali grupę przemytników, strzelając w biegu ze

swych zaopatrzonych w tłumiki półautomatycznych karabinów, ze składanymi kolbami.

Zaatakowani próbowali się ukryć za swymi ciężarówkami. Kiedy jednak grupa Rourke’a

przebyła połowę drogi do autostrady, przemytnicy otworzyli ogień z ustawionych na ciężarówkach

ciężkich karabinów maszynowych. Przez otwarte okna wyładowanych opium samochodów strzelano

z broni ręcznej.

Rourke wystrzelił rakietę. Pocisk wzniósł się w niebo, a następnie eksplodował.

Ze swojej pozycji na skarpie Rourke widział, jak ciężko uzbrojony wóz pancerny Armii

Pakistańskiej zajmuje swoje stanowisko i blokuje drogę jakieś pół kilometra dalej. Chowając pustą

rakietnicę w zewnętrznej kieszeni kurtki z owczej skóry, Rourke wydobył swój półautomatyczny

karabinek i biegnąc w dół zbocza, poprowadził swoich ludzi.

W tym samym momencie zobaczył, jak pierwsza z ciężarówek nagle zawraca, trafiona

huraganowym ogniem wojskowego pojazdu. Koła niebezpiecznie zabuksowały, lecz w chwilę potem

samochód ruszył w kierunku Rourke’a ze stale wzrastającą szybkością.

Opróżniając cały magazynek, Rourke padł na piaszczyste pobocze drogi i odrzucił broń. Prawą,

a następnie lewą ręką sięgnął po dwa pistolety automatyczne, które nosił w kaburach pod kurtką.

Kciukiem prawej ręki odciągnął iglicę automatu, zacisnął dłoń na rękojeści. Wystrzelił cały

magazynek celując w kabinę nadjeżdżającej ciężarówki. W tej samej chwili plunął ogniem pistolet

w jego lewej ręce. Dwie serie połączyły się w jedną, ciało kierowcy wypadło z kabiny.

Rourke stoczył się z nasypu autostrady. Pozbawiona kontroli ciężarówka wciąż pędziła na niego.

Kiedy samochód podskoczył na krawężniku, Rourke strzelił, trafiając w zbiornik paliwa. Nastąpiła

potężna eksplozja, płomienie błyskawicznie ogarnęły toczącą się siłą rozpędu ciężką maszynę.

Patrząc w górę autostrady, Rourke dostrzegł następną z ciężarówek, która wpadłszy w poślizg

uderzyła w zbocze. Opiumowa fortuna stanowiąca jej ładunek rozsypała się po szosie. Strażnik

próbował wydostać się z kabiny przez opuszczoną szybę, ale po chwili zrezygnował i wyciągnął

automatyczny karabin.

Rourke widział, jak seria powala dwóch jego ludzi. Rzucił się na ziemię i zjeżdżając na kolanach

w kierunku ciężarówki, ponownie nacisnął spusty obu automatów. Ciało przemytnika drgnęło, impet

uderzenia wytrącił mu z rąk broń i wyrzucił ją w górę.

Rourke zerwał się i zbiegł drogą do pozostałych dwóch ciężarówek. Ponad dziesięciu

przemytników nadal się ostrzeliwało.

– Granaty! – krzyknął przez ramię do biegnących za nim żołnierzy.

Czterdziestomilimetrowe ładunki gwizdały mu nad głową i wybuchały w celu. Rourke znów padł

na ziemię, tuląc twarz do piasku, kiedy jeden z nich eksplodował tuż przy nim. Uniósł głowę

i zobaczył wznoszący się nad ciężarówką słup ognia i dymu. Z nieba spadł deszcz opium i krwawych

szczątków. Zagrzmiał kolejny wybuch. Ostatnia ciężarówka wyleciała w powietrze.

Rourke uniósł się na łokciach, poderwał na nogi.

– Wykończyć ich! – krzyknął do swoich ludzi.

Jego drużyna była teraz blisko wroga, żołnierze walczyli wręcz. Rourke wystrzelił magazynki obu

automatów, wsunął je do kabur i sięgnął do biodra, gdzie nosił swojego pytona. Trafił pierwszym

wystrzałem najbliższego Pakistańczyka, po czym przeniósł ogień na dwóch innych, którzy do niego

mierzyli. Uderzeniem kolbą rewolweru powalił jednego z przemytników, błyskawicznie obrócił się

na pięcie. Rosły mężczyzna w turbanie powoli zbliżał się do niego trzymając w dłoni długi nóż.

Rourke odskoczył w bok i wsunął rewolwer z powrotem do kabury; nie miał czasu na ładowanie.

Kiedy Pakistańczyk się cofnął, Rourke ruszył na niego, wyciągając swój nóż.

Przemytnik ponownie runął do przodu. Rourke wykonał unik, a następnie błyskawicznym ruchem

przeciął tętnicę napastnika. Odwrócił się, blokując prawą ręką cios następnego. Nóż wypadł mu

z ręki, uderzył w brzuch Pakistańczyka, odrzucając go od siebie. Następnym ciosem wymierzonym

w gardło atakującego zmiażdżył mu tchawicę.

Rourke stanął nad pokonanym.

Któryś z żołnierzy powalił kolbą karabinu ostatniego przemytnika.

Wyprostowując ramiona, Rourke odetchnął głęboko. Z ładownicy u pasa wyciągnął zapasowy

magazynek i przeładował jeden ze swoich pistoletów maszynowych, uregulował spust i ostrożnie

umieścił pierwszy nabój w komorze. Cofnął iglicę automatu i schował go do kabury pod pachą.

Ładowanie drugiego przerwał mu znajomy głos.

– Twoi ludzie, i ty sam, Johnie Thomasie, byliście świetni.

Uśmiech rozjaśnił delikatną, dokładnie ogoloną twarz. – Usłyszeć to z twoich ust, kapitanie, to

największy komplement. Straciliśmy jednak dwóch ludzi. Trzymali się razem, a ostrzegałem ich

przed tym.

Mężczyzna pokiwał głową. – Ale może pozostali nauczą się czegoś. I ty, i ja wiemy, że to, co

najtrudniej zapamiętać, trzyma nas przy życiu.

– Masz rację.

– Myślę jednak, że ludzie, których ćwiczyłeś będą sobie doskonale radzili w prowadzonej przez

nas opiumowej wojnie. – Pakistański kapitan z gęstym, czarnym wąsem, zapalił papierosa, potem

zaproponował to samo Amerykaninowi.

– Nie, dziękuję, Muhammedzie – mruknął Rourke, sięgając do kieszeni koszuli po cygaro

i wkładając je między zęby.

– Wezmę ogień – powiedział pochylając głowę nad złączonymi dłońmi kapitana. Zaciągnąwszy

się dymem, wydychał go powoli. Obserwował, jak szarą chmurkę porywa wiatr i rozprasza nad

tlącymi się jeszcze ciężarówkami.

Rourke przebiegł palcami lewej ręki przez ciemnobrązowe włosy, odgarniając je z wysokiego

czoła. – Wciąż planujecie całkowicie wyczyścić tutejsze okolice?

Pakistańczyk przytaknął garbiąc plecy smagane ostrym wiatrem.

– Czas, byś pożegnał się ze swoimi ludźmi.

– Tak, słusznie – powiedział, spoglądając przez ramię i kończąc ładowanie sześciu nowych kuł

w bęben Pytona, którego następnie schował do kabury przy biodrze.

– Poczekaj chwilę – rzucił Pakistańczykowi, odwrócił się i skierował ku swojej dziesiątce

żołnierzy. Jeden z młodych mężczyzn stanął na baczność, kiedy Rourke się zbliżył, ten jednak dał znak

spocznij. – Dobrze się spisaliście, chłopcy – powiedział. – Dlatego żyjecie. Muli i Ahmed nie

pamiętali o tym, czego was uczyłem. I dlatego zginęli. Byli dobrymi żołnierzami, ani gorszymi, ani

lepszymi niż wy. Musicie zrozumieć; przetrwać, czy to w walce, czy nawet w ruchu ulicznym po

drodze do domu, to znaczy mieć głowę na karku, pamiętać, co należy zrobić, uczyć się reagować

w odpowiedni sposób i tak właśnie działać. Nie będzie mnie tu przez jakiś czas, muszę wracać do

Stanów. Może kiedyś znowu będziemy razem walczyć. I jeżeli zapamiętacie tę najważniejszą we

wszystkim zasadę – mieć głowę na karku – to na pewno spotkamy się żywi.

Rourke uścisnął dłoń każdego z nich, najdłużej jednak dłoń kaprala Ahmada. Kiedyś mylił go

z Ahmedem, przez podobieństwo imion.

– Powodzenia, przyjacielu – szepnął Rourke, obejmując go i odwzajemniając ciepły uśmiech.

– To należy do ciebie – dodał, wręczając młodemu żołnierzowi rakietnicę Heckler And Koch. –

Teraz ty jesteś szefem grupy. Będzie ci potrzebna.

Przysłany helikopter wynurzał się już zza horyzontu, odległy dźwięk wirujących śmigieł był jak

brzęczenie owada.

Rourke i Muhammed stali bez słowa. Śmigłowiec krążył przez chwilę nad górską drogą, zanim

wylądował. Niebezpiecznie blisko krawędzi zbocza – zdaniem Rourke’a.

Podbiegł ku prawej burcie maszyny i wśliznął się na miejsce obok pilota. Muhammed usiadł

z tyłu. Rourke machał na pożegnanie swoim żołnierzom, oni jednak tego nie widzieli. Wchodzili na

wzgórza, by przejąć łącznika, który miał otrzymać i przekazać dalej kolejny ładunek czystego opium.

Pilot podniósł maszynę i przez parę kilometrów leciał równolegle do górskiej drogi, potem

wzniósł się wyżej. Rourke chciał spojrzeć za siebie, lecz wcześniej poczuł na ramieniu rękę

Muhammeda. – Lecimy nad Przełęcz Czajber, to niedaleko. Jeden z naszych punktów granicznych

przerwał nadawanie regularnych meldunków. Chcemy się upewnić, że to tylko wada sprzętu.

– Dobrze – powiedział Rourke, skinąwszy bez zainteresowania głową.

Patrzył przez okrągłe okienko na płaską dolinę, setki metrów niżej. Za jakiś czas odezwał się

Muhammed:

– Czytałem twoje akta, ale powiedz mi, jak zostałeś ekspertem uzbrojenia, ekspertem technik

przetrwania, zarabiając na życie nauką metod walki antyterrorystycznej.

– Czytałeś akta – rzucił Rourke, żując niedopałek cygara. – Tak jak tam jest napisane,

pracowałem w sekcji antyterrorystycznej CIA. – Zmrużył oczy w uśmiechu, w rzeczywistości był

oficerem w Sekcji Operacji Maskujących. – Uzbrojenie – kontynuował – było tego naturalną częścią.

Od dziecka potrafię obchodzić się z bronią. Dużo polowałem, lubiłem las i obozowanie gdzieś na

odludziu. To spowodowało, że zająłem się szkołą przetrwania. Poza tym, czytałem gazety i to

dopiero napędziło mi stracha. Studiowałem, co mogłem o przetrwaniu w trudnych warunkach. Potem

dostałem zadanie, podobne do tego, w Ameryce Środkowej – mówił przekrzykując warkot

helikoptera. – Tak czy owak – opowiadał dalej, kierując wzrok ku niedopalonemu cygaru – to były

moje najtrudniejsze dni. Z grupą partyzantów walczących z komunistami wpadliśmy w zasadzkę.

Ahern Jerry - Krucjata 01 - Wojna totalna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: