Abbott Jeff - 02 - Strach.pdf - Abbott Jeff - gosiadabrowska

JEFF ABBOTT

STRACH

Pamięci mojego brata Danny’ego

Nie jesteśli zdolnym

Poradzić chorym na duszy? Głęboko

Zakorzeniony smutek wyrwać z myśli?

Wegnać zaległe w mózgu niepokoje?

I antydotem zapomnienia wyprzeć

Z uciśnionego łona ten tłok, który

Przygniata serce?

William Szekspir, Makbet

Powiedz mi, jeśli potrafisz, czymże jest odwaga.

Platon

Zabiłem mojego najlepszego przyjaciela.

Miles spoglądał na te słowa, tworzące czarne kreski na białym papierze. Po raz pierwszy napisał

prawdę. Znowu wziął do ręki długopis.

Nie chciałem go zabić, naprawdę nie chciałem. Ale zrobiłem to.

- Obnażanie swojej duszy nic ci nie pomoże - powiedział Andy, który opierał się o krawędź

kuchennego stołu i patrzył, jak Miles pisze. - Ona cię znienawidzi.

- Nieprawda - odparł Miles.

Andy zapalił papierosa i wypuścił błękitną chmurę dymu nad pisanym przez Milesa wyznaniem.

- Okłamujesz Allison od wielu tygodni...

- Kłamstwo to chyba za mocne słowo.

- Nie tak mocne jak morderstwo. Nie poczujesz się lepiej, kiedy powiesz jej, co zrobiłeś - oświadczył

Andy, patrząc na tańczący w powietrzu dym, który unosił się z czubka papierosa.

- Zamknij się - warknął Miles i skończył pisać swoje wyznanie.

Andy przeszedł do kuchni, przetrząsnął lodówkę i wyciągnął z niej piwo.

- Księża mówią, że spowiedź uzdrawia duszę, ale tym razem to wyjątkowo zły pomysł. Zawarliśmy

umowę - powiedział.

- To ciebie nie dotyczy - odparł Miles i podpisał się na dole strony nazwiskiem, swoim prawdziwym

nazwiskiem: Miles Kendrick.

- Jeśli powiesz jej, co się stało, wtedy zacznie mnie dotyczyć. - Andy uderzył dłonią w stół. - Daj mi

przeczytać, co napisałeś. - Miles podsunął mu kartkę, po czym nalał sobie czarnej kawy do kubka. Zwykle z

samego rana najpierw pił kawę, ale dzisiaj chciał napisać swoje wyznanie, zanim minie mu odwaga.

Poszedł do łazienki i spryskał sobie twarz zimną wodą. Spojrzał w lustro.

Kiedyś byłem kimś, pomyślał. Byłem sobą, zwykłym facetem, przeciętnym Amerykaninem z własnym

domem, pracą i życiem, a teraz już nie wiem, kim jestem. Dawny ja nie żyje. A nowy nie chce się narodzić.

- To stek kłamstw! - zawołał Andy. Miles wytarł twarz i wrócił do kuchni.

- Napisałem prawdę. Andy uderzył w kartkę.

- Prawdę, którą pamiętasz, a nie to, co się naprawdę stało.

- Tylko tyle pamiętam.

- Nie ocaliłeś tych gliniarzy.

- Przecież wiesz, że ocaliłem.

- Ale przyszło ci za to zapłacić wysoką cenę, Miles. Miles obszedł go, wziął kartkę, złożył ją i wsunął

do koperty.

- Muszę być wobec niej szczery.

- Łamiesz naszą umowę.

- Nasza umowa istnieje tylko w twojej wyobraźni. Muszę iść. Zmyj się stąd, zanim wrócę.

- Jeśli dasz jej to wyznanie, zabiję cię.

Miles zatrzymał się przy drzwiach mieszkania, włożył kurtkę i wsadził kopertę do kieszeni.

- Naprawdę to zrobię - powiedział Andy niskim głosem i Miles poczuł na skórze zimny dreszcz, jakby

ktoś przesunął mu po żebrach kostkę lodu. - Wsunę ci lufę pistoletu w gardło. Pociągnę za spust. Wyrównam

rachunki.

Przeszedł przez kuchnię, krzyżując ramiona na piersi. - Tylko spróbuj - odparł Miles.

Zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie. Po chwili zbiegł szybko po schodach, minął strefę

cynamonowego zapachu z piekarni, znajdującej się na parterze bloku, w którym mieszkał. Przed głównym

wejściem zatrzymał się i popatrzył na wąskie uliczki, przyglądając się uważnie każdemu samochodowi i

przechodniowi.

Nikt nie czaił się, żeby go zlikwidować. Żadnych samochodów pełnych czyhających na niego

zabójców, gotowych skosić go, zanim zdąży zrobić kilka kroków. Ruszył w kierunku biura Allison. Nie

korzystał z auta. Bał się, że jeśli Barradowie go znajdą, podłączą bombę do stacyjki. Zabili już w ten sposób

dwie osoby, które zeznawały przeciwko nim. Centrum Santa Fe, gdzie teraz mieszkał, mógł obejść piechotą. To

miasto było o wiele mniejsze i cichsze od pełnego nieustannego jazgotu Miami. Przeciął plac w samym sercu

śródmieścia, minął Murzynów sprzedających na ulicy tandetną biżuterię, rozłożoną na czarnych filcowych

matach. Potem poszedł wzdłuż Palace Street, minął młodą matkę popychającą spacerówkę, w której siedziały

owinięte różowym kocykiem bliźniaki, jakichś turystów zwiedzających najciekawsze zakątki miasta i

miłośników joggingu przemykających uliczkami w świeżym powietrzu górskiego poranka. Pomyślał, że może

też powinien zacząć biegać. Ćwiczenia fizyczne mogłyby usunąć trawiącą go zgniliznę.

Zerknął przez ramię, czy Andy go nie śledzi. Nie zobaczył go, lecz wiedział, że gdyby Andy naprawdę

chciał postawić na swoim, dogoniłby go bez wysiłku.

Wyznanie w zaklejonej kopercie szeleściło cicho przy każdym kroku, włożył więc rękę do kieszeni i

wyprostował papier.

Ta kartka zmieni całe jego życie. Znowu.

Minął okazały kościół episkopalny Świętej Wiary, a potem elegancki hotel Posada i salon odnowy

biologicznej. Większość domów na tym odcinku Palace Street została przekształcona w lokale biurowe. Allison

Vance udzielała porad swoim pacjentom w starym wiktoriańskim domu z czerwonej cegły, wyróżniającym się

spośród innych, zwykle zbudowanych z cegieł suszonych na słońcu. W ogródku rosły pojedyncze świerki i

topole. Z otwartego okna na piętrze dobiegał jazgot elektrycznej piły. Właściciel odnawiał dwa górne piętra, a

Allison odnawiała ludzkie umysły.

Miles podszedł do budynku, oglądając się przez ramię. Zobaczył stojącego na chodniku Andy’ego,

skulonego z zimna, ubranego w koszulę z tropikalnym nadrukiem i spodenki khaki, zupełnie niepasujące do

chłodnego wiosennego poranka w Santa Fe.

- Idź stąd - syknął.

- Jeśli dasz jej swoje wyznanie, niczego to nie zmieni - powiedział Andy. - Bo to ciebie boli, a nie mnie,

rozumiesz?

Miles nakazał mu gestem, żeby odszedł.

- To jeszcze nie koniec - oświadczył Andy, po czym rzucił papierosa na ulicę i pomaszerował z

powrotem w kierunku Plaża.

Miles uspokoił oddech i wszedł do środka budynku. Na drzwiach z prawej strony widniała tabliczka:

ALLISON VANCE, LEKARZ PSYCHIATRA. Otworzył je, wszedł i zamknąwszy za sobą drzwi, oparł o nie

głowę.

- Dzień dobry, Michael - powiedziała Allison, spoglądając na jego plecy. - Cieszę się, że dzisiejszego

ranka udało ci się wpaść.

- Umówiliśmy się na bardzo wczesną godzinę. - Bywały dni, gdy w ogóle nie mógł się zmobilizować i

przyjść na wizytę, przerażony wizją grzebania w najczarniejszych zakamarkach swojej pamięci i tym, co mógłby

w nich odnaleźć. - Co się stało? - spytał.

- Nic, Michael. Naprawdę nic - odparła. Napięcie widoczne na jej twarzy szybko znikło. - Chcesz

filiżankę zielonej herbaty?

Nienawidził zielonej herbaty.

- Super, poproszę - odrzekł.

Zdjął kurtkę, w której kieszeni wciąż tkwiła koperta z wyznaniem, powiesił ją na haczyku, a potem

usiadł w wielkim, obitym skórą fotelu. Nalała filiżankę parującego napoju i podała mu.

- Dziękuję.

- Wyglądasz na zmęczonego, Michael. - Było to jego nowe imię, wymyślone przez anonimowego

pracownika Programu Ochrony Świadków w Waszyngtonie. Czy ten gryzipiórek uważał go za głupca, który nie

zapamiętałby żadnego imienia niepodobnego do „Miles”?

- Nie jestem rannym ptaszkiem - mruknął i pociągnął łyk herbaty.

- Jako detektyw pewnie często zarywałeś noce. Pierwsza próba zachęcenia go do mówienia. To, że

kiedyś pracował jako prywatny detektyw, było jedną z trzech prawdziwych rzeczy, jakie Allison wiedziała na

temat dawnego życia Milesa.

- Noc to najlepszy czas - powiedział. - Skłonni do zdrady małżonkowie są aktywni głównie nocą.

- Czy to właśnie kogoś takiego zastrzeliłeś? Zdradzającego żonę męża?

Druga próba, oparta na drugiej informacji. Ale wciąż ta sama melodia. Będzie usiłowała zmusić go do

mówienia o tej strasznej chwili, w której umarło jego dawne życie, do skoncentrowania się i przypomnienia

sobie szczegółów, których nie pamiętał. A on będzie wykonywał uniki i uciekał, szukał schronienia za żartami i

zwykłą paplaniną.

- Nie. Nigdy nie nosiłem broni. - Te słowa wypłynęły z jego ust jak melasa. Wstań, daj jej swoje

wyznanie, powiedział sobie.

Za Allison pojawił się Andy.

- Co się dzieje, Miles? Straciłeś pewność siebie? No, dalej. Powiedz pięknej pani, co mi zrobiłeś.

Miles poczuł na całym ciele lodowaty dreszcz, bo Andy nigdy dotąd nie postawił nogi w gabinecie

Allison. Zerknął na swoją kurtkę, w której spoczywała kartka z wyznaniem, po czym przeniósł wzrok na

uśmiechniętego Andy’ego.

- Michael? Coś nie tak? - Allison pochyliła się ku niemu, marszcząc czoło.

Ukrył się za długim łykiem herbaty, uspokoił oddech nad brzegiem filiżanki. Gdy w końcu podniósł

głowę, Andy złożył palce, jakby trzymał w nich pistolet, i wycelował w Milesa.

- Michael, kiedy wspominam o strzelaniu, zawsze zamykasz się w sobie.

- Wiem. - Odstawił filiżankę. - Nie chcę... nie potrafię przypomnieć sobie, co się wtedy wydarzyło.

Potrzebuję do tego twojej pomocy.

Usiadła naprzeciwko niego.

- Oczywiście, Michael. To duży krok naprzód. Chęć wyleczenia swoich ran to najważniejszy element,

którego dotąd brakowało w naszej wspólnej pracy.

- Nie chciałbym, żebyś mnie znienawidziła.

- Nie mogłabym. Nigdy w życiu. - Uśmiechnęła się lekko. - Chyba rozumiem cię lepiej, niż myślisz.

- Zaczekaj, aż się dowiesz, co zrobiłem. Nawet nie pamiętam wszystkich szczegółów. Nie mogę ich

sobie przypomnieć.

- Najważniejsze, że w ogóle chcesz o tym rozmawiać.

- Wiem, że z tobą nie współpracowałem, ale chcę mieć pewność, że... nadal zostanę twoim pacjentem.

Tylko ty możesz mi pomóc.

- To bardzo miłe z twojej strony, dziękuję, ale... Uniósł dłoń.

- Tylko mi nie mów, że każdy psychoterapeuta jest dobry i tak dalej. I nie wysyłaj mnie do szpitala. Nie

mogę tam pójść i nie pójdę.

Na jej twarzy pojawiło się zaskoczenie, a może rozczarowanie, sam nie wiedział. Po chwili jednak

kiwnęła głową.

- Zgoda, żadnych szpitali. Wspaniale, że zmieniłeś swoje podejście do terapii. Od którego miejsca

chciałbyś zacząć?

Zdecydował, że musi ją przygotować na swoje wyznanie.

- Wciąż widzę człowieka, którego zastrzeliłem. Nie mogę tak żyć, on towarzyszy mi przez cały czas.

Albo się wyleczę, albo zwariuję jeszcze bardziej.

Jej twarz wyglądała, jakby była wyrzeźbiona w kamieniu.

- Czy on jest teraz tutaj?

- Tak. To jak gorączka, której nie mogę się pozbyć. Dziś rano powiedział, że chce mnie zabić.

- Jak się nazywa?

- Andy.

Stojący za nią Andy skrzyżował ramiona na piersi.

- Naprawdę źle robisz, Miles, że stawiasz między nami tę sukę, która wszystkich uszczęśliwia na siłę.

- Porozmawiajmy o tamtym dniu - zaproponowała Allison.

- Już mówiłem, nie pamiętam wszystkich szczegółów.

- Może zacznij od miejsca, w którym to się stało. Poczuł, że coś zatyka mu gardło, ale odchrząknął i

zdołał wykrztusić:

- Miami.

- To twoje rodzinne miasto?

- Tam się wychowałem. Tak samo jak Andy.

- Gdzie doszło do tej strzelaniny?

- W magazynie. Byłem tam tylko ja i... - urwał. Nie mógł na nią spojrzeć. Nie potrafiłby jej teraz

wręczyć swojego wyznania. Czuł, że ogarnia go panika. - Ja, dwóch policjantów i Andy...

Stojący za Allison Andy zaśmiał się cicho.

- Weź nóż, który leży w szufladzie w kuchni - wyszeptał. - Ostry jak diabli. Weź go, a potem pomogę ci

przygotować ciepłą kąpiel. Wtedy przetniesz sobie nadgarstki i wszystko będzie jak trzeba.

- Chcę znowu być zdrowy - powiedział Miles. - Chcę odzyskać moje życie... - Wstał i zaczął chodzić

po pokoju, kryjąc twarz w dłoniach.

- Daj sobie pomóc. Opowiedz mi o tym.

- Przecież tego nie pamiętam. Jak możesz mi pomóc, skoro nic nie pamiętam?

- Małymi kroczkami. Zastrzeliłeś swojego przyjaciela.

- Tak, tak...

- Dlaczego?

Przed oczami Milesa przemknęły różne obrazy, jak zdjęcia rozrzucone bezładnie na podłodze.

- Śmialiśmy się i nagle Andy’emu coś odbiło. Wyjął broń i wycelował w głowę jednego z policjantów.

- I wtedy go zastrzeliłeś? Miles zapadł się głębiej w fotel.

- Tak, ale nic z tego nie pamiętam.

- Czy piękna pani nie zasługuje na prawdę - zapytał Andy - zanim dasz jej swój naszpikowany

kłamstwami liścik?

- No dobrze, zostawmy to na razie - rzekła Allison. - Może porozmawiajmy o tym, co widzisz, gdy

myślisz o tamtej chwili.

Miles pociągnął łyk zielonej herbaty. Szkoda, że w filiżance nie ma burbona, pomyślał.

Abbott Jeff - 02 - Strach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: