Aleksander Sowa Era Wodnika.pdf

Projekt okładki: Aleksander Sowa

ISBN 978‐83‐62480‐40‐1

Wydawca: Wydawn ictwo internetowe e‐bookowo

www.e‐bookowo.pl

Kontakt: wydawnictwo@e‐bookowo.pl

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2010

ERA WODNIKA

Aleksander Sowa

Aleksander Sowa: Era Wodnika | 4

Mówią, że śmierć przychodzi nieoczekiwanie. O tak. Tym razem tak właśnie było. Przyszła

co prawda nieunikniona, ale na pewno niespodziewanie.

Bezdomny w pijackim amoku otworzył usta. Chciał przywołać kompana. Zamiast słów

zniecierpliwienia wydał z siebie jednak niezrozumiały bełkot. Skąd mógł wiedzieć, że i tak

zupełnie niepotrzebnie? Martwi przecież, nas, żywych nie są w stanie usłyszeć. Wprawdzie

w sensie fizjologicznym nie był martwy. Ale trupem był właściwie już od dobrych kilku minut.

Z tą różnicą, że serce kloszarda wciąż biło. Jeszcze przez kilka sekund.

Od bezdomnego, mimo chłodu ze swojej natury maskującego wszelkie zapachy, bił niezno‐

śny fetor. Ktokolwiek znalazłby się obok, poczułby smród. Cuchnący melanż kału, moczu, naj‐

podlejszego sortu alkoholu zmiksowany ze smrodem zapalonych po raz kolejny niedopałków.

Bezdomnemu to najwyraźniej jednak nie przeszkadzało. Składało się na to kilka przyczyn.

Przez lata życia na ulicy przyzwyczaił do permanentnego braku higieny.

Drugi powód był znacznie mniej prozaiczny. Ten człowiek umierał. Nie wiedział tego. Nie

był świadomy stanu, w jakim się znalazł. Ale fakty pozostawały nieubłagane. Ogień życia mi‐

gotał już i nie było najmniejszych szans, że jeszcze zapłonie jasnym ogniem. Smród rozlanej na

powierzchni morza ropy, śmiesznie mało przeszkadza kapitanowi idącego na dno tankowca.

Zirytowany nieobecnością swojego cuchnącego identycznie jak on sam towarzysza, męż‐

czyzna postanowił ruszyć. Pijany podniósł się z połamanej, brudnej wersalki. Tylko niezwykle

szczęśliwe zrządzenie losu sprawiło, że nie zranił sobie przy tym dłoni o wystające z materaca

sprężyny. Zamiast kroku w przód, opadł bezsilny na zdezelowany mebel. Tak zakończyła ta

się ekspedycja. Chwilę potem, bezwładne ciało wygiął nagły spazm. Skurczony z głodu i wle‐

wania weń alkoholu żołądek, podniósł się. Z gardła wydobył się charkot. Niczym rezonans

uwięzłych w krtani ciem, szerszeni i nieustannie latających pszczół.

Trwało to krótko. Ot, taka, mniej więcej dziesięciosekundowa agonia. Potem głos z czeluści

robaczywego ciała ucichł. W szalecie nastała głucha, zimna cisza.

Nieruchome ciało przypominało manekina. Jak z witryn butików, ale z kończynami wykrę‐

conymi tajemniczą siłą w nienaturalnej pozie.

Tymczasem, gdzieś dalej w szalecie na pozór identyczny jak ofiara konwulsji, drugi czło‐

wiek w łachmanach wciąż nie wracał. Też bowiem spotkał swój koniec. I to zupełnie według

innego, o wiele bardziej przerażającego i makabrycznego scenariusza.

www.e-bookowo.pl

Aleksander Sowa: Era Wodnika | 5

Brudne i ciemne wnętrze nieczynnego szaletu po kilku minutach wypełnił zapach świeżej

śmierci. Nim trupia woń dotarła do najdalszych zakątków tej mrocznej budowli, pojawił się

ktoś trzeci.

Siedział w ciemnym wnętrzu Volkswagena Transportera w bezruchu. Był klasycznym

przykładem mężczyzny absolutnie szarego, jakich wielu spotykamy na ulicach, co dzień.

W pośpiechu, nie zdając sobie nawet sprawy z ich istnienia, ocieramy się o nich. Mijamy nie‐

świadomi. W drodze do pracy, szkoły, czy innych, własnych spraw. Nie zauważamy ich egzy‐

stencji, jakby żyli na poziomie mchów czy porostów. A kiedy zupełnie niechcący, nie specjal‐

nie – ale, przez przypadek – trącimy ramieniem czy łokciem kogoś takiego, nawet tego nie

zauważamy. Nie zauważamy nawet, gdy krzyczą do nas, że przecież można by, chociaż prze‐

prosić. Nagle okazuje się, że oto jest ktoś, dla kogo nie umiemy znaleźć więcej niż jednego

przymiotnika. Jest on po prostu zwykły.

Emil taki właśnie był. Zwykły. I to tak nieskończenie zwykły, że najwłaściwszym kolorem

określającym tego człowieka, była oczywiście szarość.

Gdziekolwiek się pojawiał, rozmywał się w tle jak kameleon na liściu filodendrona. Nic

dziwnego, że nawet dla tych, którzy się z nim stykali codziennie zastanowienia wymagała od‐

powiedź na pytanie – czy już dzisiaj się z Emilem widzieli. Istotnie, niezwykle trudno było opi‐

sać jego wygląd z pamięci. I tak było od zawsze. Nawet w dzieciństwie.

Miał dwóch braci. Nie był z nich ani najstarszy, ani najmłodszy. Był średni wiekiem. Po‐

środku wzrostem. Nie najwyższy i najniższy. I już wtedy, kiedy miał dopiero kilka lat, niemal

zawsze, matka kończąc ich dziecięcą zabawę w roztargnieniu pytała:

– A Emil gdzie? – On zaś odpowiadał nie bez wyrzutu:

– Tutaj, mamo! Tutaj!

Potem, już przyzwyczajony, że czasem nawet własna matka go nie zauważa, mówił tylko:

– Tutaj! – dodając natychmiast: – Mamo! Znów mnie nie widzisz!

W szkole nie było z nim większych problemów. Dostawał tróje i czwórki. Nie przynosił na

świadectwach ocen niedostatecznych. Nie przyniósł też nigdy żadnej piątki, za wyjątkiem wy‐

chowania fizycznego. Z wiekiem nic się nie zmieniało, może poza tym, że praca stała się lek‐

cjami wuefu. A on po prostu był sobą i wydawało się, że mógłby zniknąć. Nawet wtedy, z całą

pewnością nikt by tego nie zauważył.

www.e-bookowo.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: