Hunter Jillian - Złodziejka.pdf - Hunter Jullian - halina21

Jillian Hunter

Złodziejka

Rozdział 1

Edynburg, Szkocja

Nie była to najlepsza noc na włamanie, zwłaszcza że chodziło o

dom najpotężniejszego człowieka w Szkocji. Wszystko od samego

początku sprzysięgło się przeciw niej. Burza z piorunami,

niedoświadczony wspólnik i seria niemiłych niespodzianek, które

można by odczytać jedynie jako zły omen. Maggie wciąż powtarzała

sobie w duchu, że w grę wchodzi czyjeś życie. Myśl ta dodawała jej

odwagi. Paraliżujące przerażenie częściowo ustąpiło.

- Nie mogę uwierzyć, że dałam się w to wplątać - szepnęła do

chudego dryblasa, wiszącego niczym gargulec na gzymsie

trzypiętrowej kamienicy. - Nigdy w życiu nie zrobiłam nic równie

szalonego.

- Coś taka nerwowa? Mówiłem ci, że wiem, co robię.

- Omal nie skręciliśmy karku, wdrapując się na balkon, Hugonie.

- Trzask piorunu zagłuszył jej drżący głos. - A jeśli on nas nakryje?

- No to co? To tylko człowiek.

- Tak, tylko dziś w gazecie nazwano go najpotężniejszym

człowiekiem w Szkocji. Nie jest taki jak wszyscy. On jest... jest...

- Potężniejszy?

- Właśnie.

- Potężny czy nie, na pewno nie rozszarpie nas na kawałki.

- Mógłby to zrobić, gdyby zechciał - powiedziała Maggie

ponuro. - Ma takie wpływy, że nie poniósłby żadnych konsekwencji.

Bez

trudu

przekonałby

wszystkich,

że

jego

życie

było

niebezpieczeństwie i że działał w obronie własnej.

Była o tym absolutnie przekonana. Ten bezwzględny Szkot,

którego miała zamiar obrabować, z pewnością nie okazałby jej litości.

Może przed światem potrafił odgrywać szlachetnego człowieka, ale

było powszechnie wiadomo, że w głębi duszy jest dzikim

barbarzyńcą. Rozkoszował się karaniem ludzi. I na tym zbudował

swoją karierę.

Jego rywale szemrali między sobą, że zasięg jego władzy

przekroczył dopuszczalne granice. Prywatnie jednak ci sami ludzie

twierdzili, że jest najlepszym specjalistą prawa karnego w Europie.

Mawiano, że jeśli uznał kogoś za winnego zbrodni, żaden

adwokat nie był w stanie wybronić oskarżonego przed karą.

Ludzie opowiadali, że zawarł pakt z diabłem, oddając duszę w

zamian za swój bezprzykładny sukces. Kilku świadków, którzy za nic

w świecie nie przyznaliby się do tego publicznie, przysięgało, że

widzieli na własne oczy, jak siedem lat temu, w mglistą noc

poprzedzającą dzień Wszystkich Świętych, na cmentarzu niedaleko

Princes Street Buchanan dobijał targu z szatanem.

Pewna grupa młodych wtedy medyków do dziś wspomina, że gdy

owej fatalnej nocy wracali do domu, wraz z wybiciem północy - w

chwili

przypieczętowania

piekielnej

umowy

wskazówki

ich

zegarków zatrzymały się w miejscu.

Chodziły słuchy, że przed rozpoczęciem każdego nowego procesu

Buchanan uwodzi jakąś dziewicę - przynosiło mu to podobno

szczęście. Maggie uważała ten element za najbardziej bulwersujący.

Jednak mimo wszystkich tych strasznych plotek krążących na

temat prokuratora, tłumy jego wielbicieli wypełniały salę sądową, by

zobaczyć mistrza w akcji i nagrodzić go oklaskami w związku z

niedawną nominacją na prokuratora generalnego Szkocji.

Przestępczość wzrosła ostatnio na terenie całego kraju. Ludzie

potrzebowali bohatera, a Connor Buchanan miał wszystkie cechy

współczesnego wojownika.

Arogancki, a jednocześnie nieodparcie ujmujący, potrafił zdobyć

bez reszty publiczność. Miał prawdziwy dar aktorski; jego słowa

przetaczały się czasem po sali rozpraw jak druzgoczący grom, innym

razem wzruszające argumenty doprowadzały ławę przysięgłych do

łez.

W tej chwili młodociani rabusie, przyklejeni do ściany kamienicy

jak nietoperze, usłyszeli zza półprzymkniętych drzwi balkonu

głębokie brzmienie głosu Buchanana. Rozmowa dotyczyła dziedziny,

w której, jak niosła wieść, prokurator również był mistrzem.

- Nikt nie uwierzy, że tak długo pomagałaś mi wybrać krawat,

Ardath. Poza tym pantalony włożyłaś tyłem do przodu.

W rzeczy samej, ten człowiek miał więcej zwolenników niż

przeciwników. Niektórzy twierdzili nawet, że jest bohaterem, i

nazywali go Ostatnim Lwem. Jeszcze inni - głównie kobiety, stateczne

matrony, młode panny i gospodynie domowe - nie dość, że nie

odsądzali go od czci i wiary, to mówili, że dzięki niemu śpią w nocy

spokojnie. W przeciwieństwie jednak do większości damskiej

populacji Edynburga Maggie Saunders aż do wczoraj pozostawała w

błogiej niewiedzy na temat kontrowersyjnej postaci jego lordowskiej

mości.

Obrońca uciśnionych czy bezlitosny kat? Kanalia czy książę z

bajki?

Niezależnie od tego, która wersja okazałaby się bardziej

przekonująca - a Maggie miała powody, by wierzyć w najgorsze -

teraz żałowała serdecznie, że dała się namówić na włamanie do domu

tego człowieka.

Odetchnęła głęboko i przesunęła się odrobinę na krawędzi

gzymsu. Starała się nie myśleć o tym, że wisi trzy piętra nad ziemią, a

upadek z tej wysokości na bruk ulicy z pewnością skończyłby się

złamaniem karku. Ani o tym, czy długo cierpiałaby męki, leżąc z

pogruchotanymi kośćmi tuż obok powozów ustawionych rzędem

przed wejściem do domu.

Zimna kropla deszczu spłynęła jej po czole i zawisła na

koniuszku nosa. Dziewczyna nerwowo potrząsnęła głową.

- Ta przeklęta burza nie ułatwia nam sytuacji - szepnęła ze

złością, starając się powstrzymać szczękanie zębów.

Sytuacji nie ułatwiała również kobieta, z którą lord Buchanan

przekomarzał się w mrocznej sypialni, a tędy właśnie Maggie i Hugon

zamierzali dostać się do domu. Słychać było stłumiony śmiech

Connora, który najwyraźniej miał kłopoty, by opanować niesforną

towarzyszkę. Potem zapanowała dziwnie działająca na wyobraźnię

cisza... Bóg jeden wie, jakie sprośności działy się za tymi kremowymi

zasłonami z brokatu.

W trosce o cnotę młodego wspólnika Maggie powiedziała cicho:

- Nie powinieneś tego słuchać, Hugonie.

- Wcale nie słucham - skłamał.

Podmuch wiatru uderzył w mur kamienicy. Maggie chwyciła

chłopaka za rękę. Spojrzała na furmankę z sianem, którą na wszelki

wypadek ustawili pod oknem.

- Musimy skakać - stwierdziła z rezygnacją. - Oni zamierzają

zostać tu chyba do rana.

- Może się tylko zdrzemnęli?

- Zdrzemnęli się! - Zirytowana dziewczyna podniosła głos. -

Sądzisz, że mieliby czelność zachowywać się tak nieprzyzwoicie w

sypialni jego lordowskiej mości, kiedy w domu odbywa się przyjęcie?

- Jeżeli to jest lord Buchanan, to chyba tak - stwierdził Hugon. -

Mężczyzna ma pewne prawa we własnym domu.

- W domu pełnym ludzi? To nieprzyzwoite.

Po wąskiej twarzy chłopaka przemknął grymas uśmiechu.

- To prawda. Ale jeśli się mylimy? Może oni po prostu sobie

żartują.

- Żartują? Głuchy jesteś?

- Masz rację. Na pewno bawią się w chowanego. Maggie

przygryzła wargę.

- Reporterzy z gazet wciąż czekali na niego na dziedzińcu, kiedy

tamtędy przechodziliśmy. Ten człowiek ma najwidoczniej tylko jedno

w głowie, i nie jest to związane z jego pracą.

Powstrzymała się od komentarza, że gdyby Hugon miał w głowie

coś zamiast sieczki, nie byliby teraz w tarapatach.

Chłopak potarł uchem o ramię, żeby strząsnąć krople deszczu.

- Przepraszam, że upuściłem tę linę.

- Widocznie tak już musiało się stać - szepnęła Maggie z irytacją.

- Masz przynajmniej łom, więc wyważymy drzwi drugiego balkonu.

Hugon milczał.

Dziewczyna odwróciła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Masz łom, prawda?

- No... miałem, ale zapomniałem o dziurze w kieszeni.

Przypuszczam, że się wyślizgnął, kiedy uciekaliśmy przed tym psem

na wydmach.

- W takim razie uratować nas może jedynie twój wytrych. Hugo

uśmiechnął się niepewnie. Maggie zamknęła oczy, błagając

Boga o cierpliwość.

- Wytrych też zgubiłeś?

- Ależ skąd! - Spojrzał w dół na furmankę pod domem. -

Zostawiłem go na wozie, żeby nigdzie się nie zapodział.

- Co?! Do diabła, Hugonie, teraz będziemy musieli zeskoczyć na

dół i wślizgnąć się przez pomieszczenia dla służby, jeśli, oczywiście,

nie połamiemy sobie wcześniej kości. Stanę na czatach, a potem się

spotkamy...

Chłopak drgnął niespokojnie.

- Słyszałaś? - szepnął.

Maggie przywarła mocniej gołymi stopami do gzymsu i spojrzała

na ulicę. Jeszcze kilka minut temu miała na nogach białe atłasowe

Hunter Jillian - Złodziejka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: