Geralyn Dawson - Koty.pdf - Romanse PDF - wiolamatrix

Koty

Przełożył

Marian Grzegorz Woźniak

Tytuł oryginału

A SEASON IN THE HIGHLNADS

Szkockie góry, 1886

Rand Jenkins zgubił drogę. Zabłądził!

Mroźny wiatr hulał po zbielałych wrzosowiskach. Targane

wichrem tumany śniegu pląsały wysoko aż po końską grzywę.

Lodowate powietrze wyciskało z oczu łzy, mróz siekł wargi,

a Rand Jenkins zgubił drogę, zabłądził, przemarzł do kości

i w ogóle czuł się fatalnie.

Co gorsza, nie jechał sam, miał towarzystwo, a przez to

cierpiał jeszcze bardziej.

- I co? Zabłądziliśmy! - odezwała się uszczypliwie Sara

Ross, małżonka markiza Weston.

Rand tylko zaklął pod nosem. Gdyby nie ona, siedziałby

teraz u siebie w San Antonio na ganku, racząc się chłodną

herbatą, a tak od rana trząsł tyłkiem po wyśnieżonych bez-

drożach szkockich gór. Aż śmieszne, jak temperatura zmienia

człowieka. Gdy w sierpniu, oddając przysługę przyjacielowi,

zgodził się odwieźć damę do Szkocji, do małżonka, który

zostawił ją w Teksasie, wyprawa w mniej upalne regiony

świata wydawała mu się całkiem dorzeczna. Ale pięć miesięcy

później i tysiące mil dalej, czyli tu i teraz, pluł sobie w brodę,

marząc o gorącym teksaskim lecie.

109

GERALYN DAWSON

KOTY

- Powinniśmy już być w zamku Rowanclere - rzuciła znów

złośliwie Sara Ross. - Mówiłam, żeby się zatrzymać i spytać

o drogę, choćby w tym ostatnim przysiółku, a teraz zabłą

dziliśmy.

- Jeszcze nie - zaprotestował Rand, zaciskając zęby, żeby

nie wybuchnąć. - Założę się, że zamek jest zaraz za zakrętem.

Dobry Boże, spraw, żeby tak było.

- Już to słyszałam godzinę temu, a zamku jak nie było, tak

nie ma. - Za każdym słowem z ust Sary unosił się kłąb pary

i rozwiewał w mroźnym powietrzu jak dymny sygnał. - Za

błądziliśmy, a mróz coraz większy. Brakuje tylko zawiei.

Wdowa Norris, moja przyzwoitka, nawet nie wie, jakie miała

szczęście, że dostała rano gorączki i nie jedzie z nami. Leży

sobie w cieple, w gospodzie, podczas gdy my marzniemy, nie

wiadomo gdzie.

Rand ze złości zrobił zeza. Wszystko się w nim gotowało

na to ciągłe gadanie.

Od samego początku, gdy tylko wyruszyli z Teksasu, Sara

działała mu na nerwy i gonił już resztką cierpliwości. Ale starał

się być wyrozumiały. Wiedział, że ona też żyje nerwami i tylko

nadrabia miną. I nic dziwnego, skoro miała stanąć twarzą

w twarz z małżonkiem, którego nie widziała od dziesięciu lat.

Ale fakt pozostaje faktem, że ciągłe narzekania, uszczypliwości

i strofowania wychodziły już Randowi uszami i niczego bardziej

nie pragnął, jak dotrzeć wreszcie do tego cholernego zamku,

obudzić cholernego markiza, oddać mu cholerną małżonkę

i wracać do siebie, do domu.

Tylko że najpierw trzeba znaleźć ten cholerny zamek.

Dygocąc z zimna, ogarnął wzrokiem okolicę. W oddali

unosiła się wąska stróżka dymu.

- O tam, prosto przed nami! - zawołał.

Sara wstrzymała wierzchowca i też spojrzała uważnie.

- To nie zamek, ale chata - orzekła po chwili. - Zamiesz-

kana, na szczęście. I czy ci się podoba, czy nie, jedziemy tam

i pytamy o drogę. - Nie czekając na odpowiedź, markiza

Weston pokłusowała zboczem ku chacie, przysiadłej u stóp

białego od śniegu wzgórza.

Rand westchnął ciężko i ruszył jej śladem. Nim dojechał,

lady Sara zdążyła już zsiąść z konia i podejść do drzwi.

- Stój! - zawołał. - Kobiecie nie wypada pukać do obcego

domu, nie mówiąc o tym, że może to być niebezpieczne. Ja

to zrobię.

- Mówiono mi, że ludzie tu gościnni - prychnęła w od

powiedzi Sara. - A poza tym - dodała złośliwie - bardziej

niebezpieczne jest błądzić na mrozie i w zawiei.

- Jeszcze nie zabłądziliśmy, a poza tym nie pada - Rand

skrzywił się zabawnie, bo akurat płatek śniegu wylądował mu

na nosie - tylko pruszy.

- Właśnie! Skoro pruszy, to zaraz będzie zawieja.

Jeśli mąż nie obetnie jej kiedyś tego jęzora, to będzie

świętym człowiekiem. Nikt normalny z nią nie wytrzyma.

Wiatr zatańczył i ze strzechy sypnęło śniegiem, srebrząc

oboje wędrowców. Drzwi uchyliły się z piskiem.

- Tak? - rozległo się pytanie wypowiedziane śpiewnym

głosem. - W czym mogę pomóc?

Randa zamurowało. Nie był w stanie wykrztusić ani słowa.

Czuł tylko, jak żądza rozpala mu ciało do białości, a śnieg na

ramionach i plecach paruje jak pod ogniem.

Nie odrywał oczu od kobiety mówiącej dźwięcznym głosem.

Takiej figury i twarzy pozadrościłaby jej każda piękność

z saloonu. Krucze jak bezksiężycowa noc włosy spływały do

ramion. Pokraśniałe od mrozu policzki podkreślały tylko alabas

trową cerę. A oczy... Rand przełknął ślinę. Ach, te oczy! Czyste

jak kryształ, zielone jak wiosna, czarowne jak najgłębsza

tajemnica i okolone najdłuższymi, najwspanialszymi rzęsami,

jakie w życiu widział.

110

111

GERALYN DAWSON

KOTY

W takich oczach można się tylko zatracić.

Ale niżej czekała jeszcze wystawniejsza uczta dla oczu -

piersi pełne jak dojrzały owoc, kibić wąska niczym ścieżka nad

przepaścią i krągłe biodra pod suknią ze zgrzebnej wełny.

Nigdy, ale to nigdy żadna kobieta nie wywarła na nim takiego

wrażenia. Aż oniemiał.

Ocknął się, gdy Sara dała mu sójkę w bok.

- Przepraszamy, że panią niepokoimy - usłyszał jej głos -

ale zabłądziliśmy. Czy dojedziemy tędy do Rowanclere?

- Nie - odparło zjawisko z życzliwym uśmiechem. - To

droga do Laichmoray. Skręt do Rowanclere jest tam, skąd

przyjechaliście. Dziesięć minut jazdy stąd. Musicie zawrócić.

Sara zatriumfowała, ale nim zdążyła otworzyć usta, aby

uświęcić zwycięstwo nowym potokiem słów, Rand klepnął ją

przyjaźnie po ramieniu.

- A mówiłem, że trzeba było się zatrzymać i spytać o drogę ~

rzekł spokojnie.

Zatkało ją. Zaczęła chrząkać ze złości, ale znów nie dane

jej byto wyrazić oburzenia słowami.

- Biedactwa - zadźwięczało zjawisko. - Taki mróz, a wy

w drodze. - Uchyliła szerzej drzwi. - Wejdźcie, wejdźcie,

ogrzejcie się przy ogniu. Jestem Annie Munro - przedstawiła

się. - Witajcie w moich niskich prograch.

- Wielkie dzięki, pani - odwzajemnił uprzejmość Rand,

popychając Sarę do środka. - Nazywam się Rand Jenkins,

a to lady Weston. Jedziemy do jej męża, lorda na zamku

Rowanclere.

- Weston? A więc pani jest tą jego amerykańską małżonką?

- Owszem - odparła Sara. - Kiedy braliśmy ślub - wes

tchnęła - nazywał się zwyczajnie, Nicholas Ross, i dla mnie

tytuł, który odziedziczył, niczego nie zmienia.

Annie Munro zrewanżowała się ciepłym uśmiechem, wy

ciągając ręce do powitania.

- A ja znam Nicka od dziecka. Nawet pani nie wie, lady

Weston, co to był za psotnik, ale wyrósł na pięknego mężczyznę.

Miło mi panią poznać.

- Tylko proszę mi mówić po imieniu. Tytuły mnie peszą.

Zawsze gdy padało nazwisko markiza Weston, cera Sary

przybierała zielonkowy odcień. Teraz też, co Rand odnotował

w pamięci. Zauważył już, że im bliżej są celu podróży, tym

zieleń na obliczu Sary staje się intensywniejsza. I współczuł jej,

mimo jęzora pełnego jadu. A teraz chciał nawet podejść

i potargać po włosach na pocieszenie, jak zwykł czynić to

w domu wobec młodszej siostry.

- Skoro sobie życzysz... - zaszczebiotała Annie. - Ale pod

warunkiem, że i ty do mnie będziesz mówić po imieniu.

Podczas gdy Sara z gospodynią wymieniały uprzejmości,

Rand rozglądał się ciekawie po skromnej, jednoizbowej ledwie,

ale przytulnej chacie. Długi stół dzielił izbę na dwie części,

z których jedna wyglądała na roboczą. Na półkach wzdłuż

ścian stały równym szeregiem niezliczone koszyki i dzbany.

Z powały zwisały pęki suszonych ziół, a na stole pysznił się

moździerz z tłuczkiem, leżały noże i stało całe mnóstwo

garnków oraz rondli. Nad wszystkim unosiła się miła woń

cynamonu. Ciekawe - pomyślał.

Jeszcze ciekawiej jawiła się druga, mieszkalna część domu.

Przede wszystkim dlatego - i to właśnie zainteresowało go

najbardziej - że nigdzie nie widać było śladu mężczyzny.

- Ma pani miły dom, pani Munro. - Specjalnie zaakcentował

słowo „pani". - Dziękuję, że zaprosiła nas pani do środka.

Pochodzę z Teksasu i jestem nienawykły do zimy. Strasznie

marznę. Zmarzłem tak, że nóg nie czuję.

Gospodyni odpowiedziała uśmiechem i Randa znów urzekł

melodyjny i dźwięczny jak srebro głos. Potrząsnął głową, jakby

chciał odpędzić natrętną myśl. Co się dzieje? Nigdy żadna

kobieta tak na niego nie działała. To chyba z mrozu.

112

113

Geralyn Dawson - Koty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: