Coulter Catherine - Buntowniczka.pdf - Romanse PDF - wiolamatrix

Catherine Coulter

Buntowniczka

Mojej cudownej siostrze Diane Coulter, dziecku po raz drugi.

Mówimy wreszcie o sprawach istotnych, Więc powiem prosto. Twój

ojciec mi przyrzekł Dać cię za żonę i wyznaczył posag. Czy chcesz czy

nie chcesz, i tak cię poślubię. Mężem dla ciebie jestem wymarzonym, Bo

– na to światło, w którym widzę twoją Piękność, budzącą taką miłość we

mnie – Przysięgam, że cię nie oddam innemu.

Rozdział 1

Julien St. Clair, hrabia March, przesunął niedbale palcem po brzuchu

kobiety, wyciągnął się na wielkim, przykrytym baldachimem łożu i spod

przymkniętych powiek obserwował tańczące na przeciwległej ścianie

sylwetki, wyczarowane przez płonący w kominku ogień. Odczuwał

rodzaj leniwej satysfakcji, która na chwilę przerwała znudzenie.

– Czy sprawiłam ci przyjemność, milordzie? – Dziewczyna zanurzyła

palce w jego jasnych włosach. Jej ciało po niedawnej rozkoszy było

zupełnie bezwładne.

– Oczywiście – powiedział niezadowolony, że przerwała ciszę, której

tak potrzebował.

W brązowych, sarnich oczach Yvette błysnęła złość. Doskonale

wiedziała, że przed chwilą dala mu rozkosz, a mimo to Julien znów stał

się daleki i nieobecny. Dzięki częstym kontaktom z arystokratami

zdawała sobie jednak doskonale sprawę z tego, że wymówkami niczego

nie osiągnie. Z łagodnym, zapraszającym wyrazem twarzy Yvette

przytuliła się mocno do kochanka. Gdy leniwie wyciągnął ręce zza

głowy, uśmiechnęła się z satysfakcją.

Ku swemu zaskoczeniu wkrótce poczuła rozkoszny dreszcz i wydała

cichy jęk zadowolenia. Julien znalazł się nad nią. Dotykał jej ciała,

drażnił je, pieścił, zachwycając się delikatnością skóry. Obserwował, jak

pod wpływem pieszczot oczy Yvette zaczynają się rozszerzać.

Trzepotała rzęsami i rozchyliła usta. Wyglądała teraz bardzo

prawdziwie, bardzo ludzko. Na jej policzkach pojawił się delikatny

rumieniec, zaczęła drżeć. Chciała nareszcie poczuć Juliena w sobie i

przesunęła się tak, aby mógł w nią wejść.

Ciało mężczyzny odpowiedziało rytmicznymi ruchami, choć Julien i

tak przez cały czas czuł się dziwnie oddalony od miękkiej, szczodrej

kobiety leżącej pod nim i nie potrafił dzielić jej namiętności. Gdy

napięcie sięgnęło zenitu, usłyszał głośne westchnienie Yvette i sam

znalazł się na szczycie rozkoszy. Przez długą chwilę pozostawał bez

ruchu, aż głowa opadła mu miękko na poduszkę obok jej twarzy.

Yvette ucichła, odprężona. Tym razem była pewna, że udało się jej

zaspokoić kochanka. Jej własna przyjemność była tu mniej ważna.

Czekała aż hrabia powie coś miłego, ale on leżał cicho i tylko oddychał

spokojnie. Nie poruszyła się, nie chcąc mu przeszkadzać.

– Yvette, która godzina? – Usłyszała głos tłumiony przez poduszkę.

– Za kilka minut będzie dziesiąta, milordzie – odpowiedziała cicho.

– A niech to! – Zsunął się z niej. Yvette obserwowała, jak wstaje i

szybko rozprostowuje wysoką, muskularną sylwetkę. Jak zwykle, nie

mogła patrzeć na niego bez podziwu. Od miesięcy nazywała go swoim

złotym bogiem. Ale teraz, pomyślała gorzko, Julien okazał się bogiem

niestałym, który opuszczał ją ledwie to zauważając.

Na próżno usiłowała odnaleźć w myślach jakieś czułe słowa, które

mogłyby przykuć uwagę kochanka. Westchnęła z rezygnacją, poprawiła

się na poduszce i podciągnęła kołdrę. Julien włożył śnieżnobiałą koszulę i

spojrzał na dziewczynę.

– Muszę już iść. Mam się spotkać z Blairstockiem u White’a i już

jestem spóźniony. – Kiedy cię znów zobaczę, milordzie? – spytała

słodkim głosem.

Powstrzymał ją niecierpliwym gestem. – Trudno powiedzieć – odparł

obojętnie. – Wybieram się z przyjaciółmi na wieś, na polowanie, i nie

będzie mnie przez pewien czas w Londynie. Ostrożnie wstrzymała

oddech. Wcześniej Julien nawet nie wspominał o wyjeździe z Londynu.

Włożył obcisły surdut z niezwykle delikatnego, błękitnego materiału,

doskonale leżący na jego szerokich ramionach i podszedł do Yvette.

– Ufam, że podczas mojej nieobecności znajdziesz sobie odpowiednie

rozrywki – powiedział z ostrzegawczą nutką w głosie. – Proszę tylko,

abyś nie była zbyt nierozważna, skoro pozostajesz na moim utrzymaniu.

– Jego przystojna twarz przybrała lekko sardoniczny wyraz, szare oczy

stały się zimne i poważne.

– Nie wiem, o czym mówisz – odparła, blednąc.

– Och, doprawdy Yvette? To bardzo dziwne. Sądziłem, że

zrozumiemy się doskonale. W każdym razie – dodał obojętnie –

będziemy musieli dokończyć tę rozmowę po moim powrocie.

Wziął laskę, otulił się peleryną i ruszył w stronę drzwi.

– Cokolwiek zrobisz, nigdy nie pomniejszaj swojej wartości, moja

droga. Jesteś doskonalą lokatą dla każdego mężczyzny – rzucił na

odchodnym, cicho zamykając za sobą drzwi. A potem Yvette usłyszała

tylko oddalające się na schodach kroki.

– A niech cię diabli! – wykrzyknęła w stronę zamkniętych drzwi

sypialni, żałując, że nie ma pod ręką niczego, czym mogłaby w nie

cisnąć. – Wszyscy ci lordowie są aroganccy i napuszeni jak pawie.

Gdy minął jej gniew, na jasnym czole pojawiła się zmarszczka i

dziewczyna zacisnęła usta, zła na siebie za własną nieostrożność. Uległa

próżnemu lordowi Rivertonowi, który chwalił się tym zwycięstwem bez

umiaru. Powinna to była przewidzieć. Popełniła błąd, głupstwo,

idiotyczną pomyłkę, przez którą – musiała to przyznać – straciła bardzo

hojnego protektora.

Odrzuciła kołdrę i wstała powoli, obolała po niedawnych miłosnych

wyczynach. Usiadła przy toaletce i zaczęła rozczesywać splątane włosy.

Przerwała na chwilę, aby przyjrzeć się swojej niezaprzeczalnie ponętnej

twarzy i to poprawiło jej humor. Lord Riverton był bogaty i zdawał się

cenić jej sepleniącą angielszczyznę oraz poglądy na życie w Anglii na

równi z atrakcjami oferowanymi przez ponętne ciało.

Westchnęła i znów posmutniała. Julien bardzo się jej podobał, a poza

tym był niezwykle bogatym hrabią. Przyglądała się uważnie swojemu

elegancko umeblowanemu pokojowi. Czuła, że będzie jej brakowało

uroczego mieszkanka i bardzo zręcznego w miłosnej grze mężczyzny.

Julien jedynie niewielką część swoich umiejętności zawdzięczał Yvette.

Kiedy przyszła do niego po raz pierwszy, był już mistrzem rozkoszy –

potrafił ją dawać i brać. Wciąż zaskakiwał Yvette. Przy nim się zatracała i

zapominała o własnych pragnieniach, by sprawiać przyjemność

kochankowi.

Wstała, zdmuchnęła świece i wróciła do łóżka. Równie praktyczna co

namiętna, doszła do wniosku, że wyjazd Juliena na wieś ma również

swoje dobre strony. Dawał jej czas na zbadanie zamiarów lorda

Rivertona. Obmyślenie planu nie zajęło wiele czasu, toteż Yvette zasnęła

pewna, że zdoła uszczknąć trochę grosza z sakiewki Rivertona.

Gdy tylko opuścił dom z czerwonej cegły przy Curzon Street,

zatrzymał dorożkę i kazał wieźć się jak najszybciej do White’a. Rozparł

się na podniszczonych poduszkach i rozprostował długie nogi. Stara,

drewniana buda kołysała się niepewnie w rytm końskich kroków na

nierównym bruku i aby nie stracić równowagi.

Julien musiał się przytrzymywać wystrzępionego, skórzanego

uchwytu. Irytacja faktem, że dzielił Yvette z innym mężczyzną, podczas

gdy przecież to on był jej protektorem, z wolna malała. W głębi duszy

wiedział jednak, że przez ostatnich kilka miesięcy poświęcał kochance

niewiele uwagi, a jego rzadkie wizyty miały tylko jeden cel. Używał jej

ciała, aby uciec na chwilę od rosnącego niepokoju.

Wybór Juliena padł na Yvette tuż po zakończeniu romansu z uroczą

lady Sarah, przy której czuł się coraz bardziej niezdolny do

wypowiadania szczerze wszystkich tych słów miłości i czułości, jakich

Coulter Catherine - Buntowniczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: