Cook Robin - 20 - Chromosom 6.pdf - Cook Robin - mdarcym

Robin Cook

CHROMOSOM 6

Tłumaczył Przemysław Bandel

Z kostnicy znikaja zwłoki Carla Franconiego, znanej postaci

świata przestępczego. Kilka dni później trafiają one, mocno

okaleczone, na stół autopsyjny Jacka Stapletona.

Poszukiwania odpowiedzi na nasuwajace się pytania

prowadzą aż do Gwinei Równikowej...

Dla Audrey i Barbary dwóch wspaniałych

matek

Podziękowania dla

Doktora Matthew J. Bankowskiego, dyrektora

Kliniki Wirusologii, Medycyny Molekularnej

i Badań Rozwojowych, laboratoriów DSI

Joego Coksa, doradcy w sprawach karnych

Doktora Johna Gilatta, profesora

nadzwyczajnego patologii weterynarii Tufts

University School of Veterinary Medicine

Doktor Jacki Lee, szefowej Zakładu

Medycyny Sądowej w Queens w Nowym Jorku

Mattsa Lindena, kapitana lotnictwa z

American Airlines

Martine'a Pignede'a, dyrektora NIWA

Private Game Reserve w Kamerunie

Jean Reeds, psychologa szkolnego, uważnej

czytelniczki i krytyka

Doktora Charlesa Wetliego, szefa Zakładu

Medycyny Sądowej w okręgu Suffolk, w

stanie Nowy Jork

Prolog

3 marca 1997 roku godzina 3.30

Cogo, Gwinea Równikowa

Chociaż Kevin Marshall był posiadaczem

doktoratu z biologii molekularnej

otrzymanego w MIT* [przyp.: MIT -

Massachusetts Institute of Technology

(przyp. tłum.).] przy bliskiej współpracy

ze stanowym szpitalem Massachusetts, to z

powodu jego wrodzonej wrażliwości

najbardziej oczywiste zabiegi medyczne

stawały się dla niego wielce ambarasujące.

Prawdę powiedziawszy, nigdy nikomu się nie

przyznał, że pobranie krwi czy nawet

zwykły zastrzyk stawały się prawdziwą

próbą charakteru. Igły były źródłem

"specyficznych" doznań. Ich widok

wywoływał drżenie łydek i krople zimnego

potu na szerokim czole. Kiedyś w szkole po

szczepieniu ochronnym przeciwko odrze

nawet zasłabł.

W wieku trzydziestu czterech lat, po wielu

latach badań biomedycznych, w tym na

żywych zwierzętach, spodziewał się pozbyć

fobii, niestety, tak się nie stało. Z tego

też powodu zamiast znaleźć się teraz w

sali operacyjnej IA lub IB, wolał pozostać

w umywalni, gdzie oparty o umywalkę zajął

pozycję umożliwiającą mu obserwowanie

przez okno tego, co działo się w obu

salach. Do chwili, rzecz jasna, aż poczuje

potrzebę odwrócenia wzroku.

W obu salach od około kwadransa leżeli

pacjenci przygotowani do operacji. Dwa

zespoły chirurgiczne, stojąc nieco z boku,

omawiały po cichu procedurę postępowania.

Wszyscy mieli na sobie czepki, maski i

rękawice, byli więc gotowi do zabiegu.

Przyjęto ogólną zasadę, że poza

anestezjologami podającymi pacjentom

znieczulenie nikt w sali operacyjnej nie

prowadzi głośnych dyskusji. Jeden

anestezjolog nadzorujący krążył między

dwoma salami i zawsze był gotów do

działania w razie najmniejszych kłopotów.

Ale nie było żadnych kłopotów.

Przynajmniej do tej pory. Mimo to Kevin

poczuł się zmęczony. Ku swojemu

zaskoczeniu nie odczuwał tej samej

satysfakcji, która towarzyszyła mu w

czasie trzech wcześniejszych analogicznych

zabiegów, kiedy wynosił pod niebiosa

osiągnięcia nauki i własne zdolności.

Zamiast triumfu naszedł go niespodziewany

niepokój. Jego zakłopotanie pojawiło się

mniej więcej tydzień temu, ale właśnie w

tej chwili, kiedy spoglądał na pacjentów i

zastanawiał się nad różnymi prognozami,

obawy przybrały przykre dla Kevina

rozmiary. Efekt był podobny do tego, który

wywoływał widok igieł: na czole krople

zimnego potu i drżenie nóg. Musiał mocno

zacisnąć dłonie na krawędzi umywalki, żeby

się nie przewrócić.

Nagle otworzyły się drzwi do sali

operacyjnej IA. Obok Kevina pojawiła się

postać w masce i czepku. Znad maski

patrzyły bladoniebieskie oczy. Rozpoznanie

było natychmiastowe - to Candace

Brickmann, jedna z pielęgniarek.

- Kroplówki zostały podłączone i pacjenci

śpią. Na pewno nie chce pan wejść?

Widziałby pan wszystko o wiele dokładniej.

- Bardzo dziękuję, ale tu jest doskonale -

odparł Kevin.

- Jak pan uważa.

Drzwi za Candace zamknęły się

automatycznie. Wróciła do sali

operacyjnej. Kevin przyglądał się jej

energicznym ruchom, kiedy szybkim krokiem

przemierzała pokój. Mówiła coś do

chirurgów. W odpowiedzi zwrócili swoje

spojrzenia w stronę Kevina i podniesionymi

kciukami dali znać, że wszystko w

porządku. Kevin, na pół przytomny,

odwzajemnił gest.

Lekarze wrócili do swojej cichej rozmowy,

ale to porozumienie bez słów jedynie

wzmocniło jego poczucie współudziału.

Puścił umywalkę i zrobił krok do tyłu.

Niepokój przemieszał się teraz ze

strachem. Co on zrobił?

Okręcił się na pięcie, wyszedł szybko z

umywalni i opuścił blok operacyjny. Lekki

podmuch powietrza ciągnął się za nim, gdy

opuszczał aseptyczną przestrzeń bloku

operacyjnego i wchodził do swego

błyszczącego, futurystycznego

laboratorium. Kevin oddychał ciężko jak po

biegu.

Każdego innego dnia wejście tutaj

przepełniało go myślą, iż naukowe odkrycia

czekają tylko na jego magiczne dłonie.

Szereg pomieszczeń dosłownie błyszczał od

najwyższej klasy wyposażenia, takiego, o

jakim mógł tylko śnić. Teraz owe

zaawansowane technicznie i technologicznie

urządzenia dzień i noc pozostawały do jego

dyspozycji. Idąc do swego biura, w

zamyśleniu przesuwał palcami po metalowych

blatach, klawiaturach i monitorach

komputerów. Dotykał sekwencera DNA za sto

pięćdziesiąt tysięcy dolarów, kulistego

MRJ* [przyp.: MRJ - magnetyczny rezonans

jądrowy (przyp. tłum.).], z którego

wyrastały splątane macki drutów jak u

gigantycznego morskiego ukwiału. Spoglądał

na PCR, którego czerwone światła mrugały

niczym odległe kwazary, zwiastując

replikację łańcuchów DNA. To otoczenie

wcześniej napełniało Kevina nadzieją i

wiarą. Teraz każda wirówka Eppendorfa czy

naczynie z hodowlą tkanek stawały się

milczącym przypomnieniem przykrego

uczucia, którego doświadczał. Stanął przy

biurku i spojrzał na mapę genetyczną

krótkiego ramienia chromosomu szóstego.

Obszar szczególnego zainteresowania Kevina

zakreślony został czerwonym kółkiem.

Chodziło o główny układ zgodności

tkankowej. Problem polegał na tym, że MHC*

[przyp.: MHC (ang.) - major

histocompatibility complex, czyli główny

układ zgodności tkankowej (przyp. tłum.).]

był tylko małą częścią krótkiego ramienia

chromosomu szóstego. Poza tym widniały

wielkie, białe plamy odpowiadające wielu,

naprawdę wielu parom zasad tworzących DNA,

a co za tym idzie setkom innych genów.

Kevin nie wiedział, za co odpowiadają.

Ostatnia wyprawa do Internetu po

informacje dotyczące owych genów dała w

rezultacie niejasne odpowiedzi. Kilku

uczonych zareagowało na pytania i

potwierdziło, że krótkie ramię chromosomu

szóstego zawiera geny odpowiadające za

rozwój układu mięśniowo-kostnego. I to

wszystko. Żadnych szczegółów.

Kevinem wstrząsnął dreszcz. Spojrzał w

stronę dużego okna, pod którym stało

biurko. Jak zawsze pokryte było kroplami z

tropikalnego deszczu, który spływając po

szybach, wywoływał falowanie pejzażu.

Kropelki powoli łączyły się, aż osiągały

masę krytyczną. Wtedy mknęły po

powierzchni jak iskry spod szlifierskiej

tarczy.

Kevin zapatrzył się w dal. Kontrast między

blaskiem klimatyzowanego wnętrza a światem

zewnętrznym był szokujący. Kłębiące się,

stalowoszare chmury zasnuły niebo, nic

sobie nie robiąc z tego, że pora sucha

powinna była zacząć się trzy tygodnie

temu. Kraj został opanowany przez

rozbuchaną roślinność, tak ciemnozieloną,

że zdawała się czarna. Na obrzeżu miasta

zamieniała się w gigantyczną falę

zielonego przypływu.

Pracownia Kevina znajdowała się w

szpitalno-laboratoryjnym kompleksie w

małym kolonialnym miasteczku Cogo, w

Gwinei Równikowej. Szpital był jednym z

kilku nowych budynków w chylącym się ku

upadkowi i opuszczonym afrykańskim kraju.

Gmach miał dwa piętra. Pracownia Kevina

mieściła się na drugim piętrze. Okna

wychodziły na południowy wschód. Z

gabinetu roztaczał się widok na sporą

część miasta, tę, która rozrastała się

dość przypadkowo w stronę Estuario del

Muni i jego życiodajnych rzek.

Niektóre z sąsiednich zabudowań zostały

odnowione, inne właśnie remontowano,

większości jednak nawet nie tknięto. Pół

tuzina niegdyś pełnych uroku hacjend

oplatały teraz dziko rosnące pnącza i

zarośla. Nad całą sceną wisiało kurtyną

nadzwyczajnie wilgotne, gorące powietrze.

Mniej więcej w centrum fragmentu miasta

widocznego z okien gabinetu, Kevin

obserwował ruch wokół otoczonego arkadami

budynku ratusza. W ich cieniu kręcili się

zawsze licznie tam zgromadzeni gwinejscy

żołnierze w polowych mundurach, z niedbale

przewieszonymi przez ramiona AK-47. Jak

zwykle palili, kłócili się i popijali

kameruńskie piwo.

W końcu Kevin sięgnął wzrokiem dalej, poza

miasto, tam gdzie do tej pory podświadomie

bał się spoglądać. Teraz, patrząc na

ujście rzeki, zauważył, że woda zraszana

obficie deszczem wygląda jak wyklepana

cynowa blacha. Patrząc dokładnie na

południe, dostrzegł lesistą granicę

Gabonu, na wschodzie przeskakiwał wzrokiem

po archipelagu wysp wyciągających się w

kierunku wnętrza kontynentu. Na horyzoncie

widział największą z wysp - Isla Francesca

- nazwaną tak przez Portugalczyków w

piętnastym wieku. W przeciwieństwie do

innych wysp na Isla Francesca wznosiły się

porośnięte dżunglą wapienne góry, których

grzbiet biegł środkiem wyspy jak kręgosłup

dinozaura.

Serce Kevina mocniej zabiło. Pomimo

deszczu i wilgoci mógł dostrzec to, co

obawiał się zobaczyć. Podobnie jak tydzień

temu znowu w ołowiane niebo płynął

wyraźną, falującą smugą dym.

Kevin opadł na krzesło i zacisnął dłonie

na głowie. Pytał sam siebie, co zrobił. Na

studiach jako zajęcia fakultatywne wybrał

sobie historię klasyczną i dobrze pamiętał

mitologię grecką. Teraz zastanawiał się,

czy nie popełnił błędu Prometeusza. Dym

oznaczał ogień i Kevin musiał się

zastanowić, czy nie był to ogień

nierozważnie skradziony bogom.

godzina 18.45

Boston, stan Massachusetts

Podczas gdy zimny marcowy wiatr uderzał

okiennicami, Taylor Devonshire Cabot

rozkoszował się ciszą bezpiecznego i

ciepłego gabinetu, wyłożonego drewnem

orzechowca. Mieszkał w położonym nad

brzegiem morza Manchesterze na północ od

Bostonu. Harriette Livingston Cabot, żona

Taylora, kończyła przygotowania do obiadu

zaplanowanego punktualnie na dziewiętnastą

trzydzieści.

Taylor balansował na poręczy fotela

szklanką z rżniętego kryształu, w której

połyskiwała czysta, doskonała whisky.

Ogień strzelał w kominku, a z radia

dochodziła przyciszona muzyka Wagnera. W

regał ścienny wbudowane były trzy

Cook Robin - 20 - Chromosom 6.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: