Hara Tameichi - Dowódca niszczyciela.pdf - Marynistyka(1) - bogg

Tylni oryginału:

Japanese Destroyer Captain

Przekład:

Aleksander Pogorzelski

Od wydawcy polskiego

Ilustracje:

z oryginału

Redakcja:

Andrzej Ryba

Hara to postać niezwykła. Potomek samurajów, dla którego ich

zasady były święte. To niesamowite, że z ich zapisów sprzed wie

ków Hara nie tylko czerpał natchnienie do walki, ale także wyko

rzystywał je w taktyce!

Mimo upływu czasu jakże okazały się one przydatne w jego

drodze do sławy! Autor całą swą służbę odbył na niszczycielach

(poza ostatnią samobójczą misją pancernika Yamato, gdzie dowo

dził lekkim krążownikiem Yahagi). Brał udział w wielu bitwach

na Pacyfiku, zyskując przydomek „Niezniszczalny". Był uważany

za najlepszego eksperta od broni torpedowej w całej flocie japoń

skiej. Nie bez przyczyny. To on zrewolucjonizował zasady użycia tej

broni. Jego opracowanie dotyczące broni torpedowej stało się pod

stawowym podręcznikiem w japońskich szkołach morskich kształ

cących przyszłych oficerów. Pozycja Hary w marynarce japońskiej

była niepodważalna. Nie awansował jednak tak szybko jak jego ko

ledzy. Być może dlatego, że nie wahał się często krytykować swoich

przełożonych i ich rozkazów. Jego stosunek do wydarzeń wojennych

jest niezwykle emocjonalny, być może dlatego, że książka została

napisana w latach pięćdziesiątych, a więc niewiele lat po klęsce Ja

ponii. Nie oszczędza w swojej krytyce nawet Yamamoto, bożyszcza

cesarskiej floty. Wszyscy na wyższych stanowiskach są dla niego

nieodpowiedni. Ale tak naprawdę Hara nie pisze, kto byłby od nich

lepszy. Wydaje się, że w czasie, gdy pisał tę książkę zabrakło mu

dystansu, że przegrana wojna pozostawiła na nim swoje piętno.

O wyniku zmagań na Pacyfiku zadecydował bowiem potencjał

stoczni i przewaga techniczna przeciwników. I nie miało znaczenia,

kto dowodził japońską flotą. Końcowy wynik musiał być ten sam.

Matematyka jest bezwzględna.

Korekta:

Elżbieta Wąsiewska

seria z kotwiczką © FINNA

Rysunek na okładce:

Przygotowanie okładki i ilustracji oraz skład.

Piotr M. Rogalski

Ali rights reserved

ISBN 83-919748-8-X

Wydanie I

Gdańsk 2003

Oficyna Wydawnicza FINNA

80-768 Gdańsk, ul. Dziewanowskiego 5/6

tel.: (058) 305 19 93

fax: (058) 301 57 25

e-mail: finna@tgw.com.pl

Dystrybutor:

L&L sp. z o.o.

80-445 Gdańsk, ul. Kościuszki 38/3,

tel.:(058)520 35 57, 520 35 58

e-mail: L&L(&softel. gda.pl

Wydawnictwo FINNA wchodzi w skład TGW

e-mail: tgw@tgw.com.pl

www.tgw.com.pl

Niewątpliwą wartością książki jest przedstawienie stosunków

panujących we flocie japońskiej, sposobu szkolenia i taktyki stoso

wanej przez niszczyciele japońskie, która święciła triumfy w pierw

szej fazie wojny na Pacyfiku.

Słynny Tokio Express pokazał siłę japońskiej broni torpedowej

najdobitniej. Były to jednak sukcesy krótkotrwałe, a przede wszyst

kim nie mogące zmienić obrazu wojny, która z dnia na dzień przy

bierała dla Japonii coraz gorszy obrót. Książka ta jeszcze raz poka

zuje nam, że morale we flocie japońskiej było doskonałe do ostatnich

chwil jej istnienia. Ostatni rejs cesarskiej floty - rejs w jedną tylko

stronę, do brzegów Okinawy - w pełni to potwierdza.

Opracowania japońskie dotyczące walk na Pacyfiku są rzadko

ścią nie tylko na naszym rynku, a wspomnienia oficerów, czyli rela

cje z pierwszej ręki, które ukazały się na Zachodzie można de facto

policzyć na palcach jednej ręki. Czytelnik będzie wiec miał okazję

poznać tę niezwykłą relację, odsłaniającą nam kulisy działania Ce

sarskiej Floty.

Mam nadzieję, że kolejne pozycje „serii z kotwiczką" nie zawio

dą oczekiwań czytelników.

Coraz bardziej się przekonuję, że mamy podobne gusta. Pewnie

jak co roku seria nie dostanie nagrody „Klio". Moją nagrodą jeste

ście bowiem Wy, drodzy czytelnicy! Wasze telefony i listy przyno

szą mi bezustanną satysfakcję. Dziękuję też za wyrazy krytyki. Nie

wiem czy się poprawię. Obiecuję spróbować...

Komandor Tameichi Hara, autor książki, która w Japonii stała

się bestsellerem oraz Fred Saito z Associated Press i Roger Pineau

- współpracownik admirała Morisona przy opracowywaniu oficjal

nej historii U. S. Navy podczas II wojny światowej - przygotowali

niezwykle ciekawą pozycję dla tych, którzy chcą poznać fakty doty

czące wielkich bitew morskich wojny na Pacyfiku.

Błędy w amerykańskich relacjach z tych bitew są obecnie popra

wiane dzięki zapoznawaniu się z treścią protokołów z narad wyso

kich rangą strategów japońskich oraz relacji T. Hary z sześciu lat

wojny. Momentami wysoce krytyczny wobec słynnych japońskich

admirałów, Hara oddaje też zasługi japońskim i „wrogim" oficerom,

których odwaga i kunszt marynarski zostały udowodnione podczas

zażartych bitew na Pacyfiku.

Ilustrowana stronami zdjęć z oficjalnych archiwów U.S. Navy

i Cesarskiej Marynarki Wojennej oraz wypełniona dokładnymi opi

sami działań morskich, niniejsza pozycja na stałe wchodzi między

dzieła dotyczące wojny na morzu.

Dla czytelników mam nie lada niespodziankę. Oprócz „Leyte"

i „Rycerzy Głębin" w najbliższym czasie ukaże się jeszcze „Guadal-

canal" Morisona. Dla wtajemniczonych to nie lada gratka, a dla tych

trochę mniej śledzących rynki księgarskie powiem tylko, że jest to

oficjalna historia U. S. Navy, pokazująca dramatyczne koleje losu

walk o tę wyspę. Poza tym mamy jeszcze w zanadrzu parę niespo

dzianek. Ale o tym na razie sza...

Andrzej Ryba

Słowo wstępne

Pisząc tę pracę, szczególny nacisk położyłem na to, by przed

stawienie wydarzeń było jak najbardziej zgodne z rzeczywistością.

Aby temu sprostać, musiałem być bezlitośnie krytyczny nie tylko

wobec siebie, ale również wobec przyjaciół, z oddaniem służących

mi pomocą. Cechą ludzką i wadą każdego oficera jest dążenie do za

tuszowania błędów tak cudzych jak i swoich własnych. Pozbycie się

tej tendencji było dla mnie niezwykle bolesne.

Ta krytyczna i bezpośrednia relacja może zranić uczucia wielu

moich kolegów oraz prawdopodobnie tych, którzy walczyli prze

ciwko mnie. Jednak mam nadzieję, że wszyscy czytelnicy spojrzą

na problem z szerszej perspektywy i spróbują zrozumieć, że nie jest

moim zamiarem kogokolwiek obrażać.

Przeżyłem zatopienie niszczyciela u wybrzeży Okinawy. Następ

nie w kwietniu 1945 roku zostałem przydzielony do Szkoły Kutrów

Torpedowych Kawatana w pobliżu Sasebo i Nagasaki. Moim no

wym zadaniem było nauczanie taktyki walki partyzanckiej przed

oczekiwanym lądowaniem Amerykanów na naszej ziemi ojczystej.

Rozkaz cesarza Hirohito z 15 sierpnia 1945 roku dotyczący kapi

tulacji zastał mnie w Kawatana w momencie, gdy uczyłem młodych

mężczyzn, jak przebierać się za kobiety lub księży w celu zwalcza

nia nieprzyjacielskich wojsk inwazyjnych.

23 września 1945 roku poddałem bazę Kawatana oddziałowi US

Navy dowodzonemu przez komandora Francisa D. McCorkle. Ame

rykański komandor zaskoczył mnie, zachowując się bardziej jak

przyjaciel, niż zdobywca. Zapytał mnie, czy może zabrać na pamiąt

kę prędkościomierz z jednego z samobójczych kutrów torpedowych

Shinyo, które były wtedy zacumowane w Kawatana. Z radością

spełniłem jego prośbę.

Od zakończenia wojny pracuję w przedsiębiorstwie transportują

cym sól. Moje dwie córki szczęśliwie wyszły za mąż w 1957 roku,

jedna za oficera marynarki handlowej, a druga za urzędnika. Mój

syn Mikito uczęszcza do szkoły średniej. Moja żona, Chizu, jest

zdrowa i szczęśliwa.

Gdy po II wojnie światowej Japonia stawała na nogi, opinia pu

bliczna tego kraju zaczęła podchodzić obiektywnie do wojennych

wydarzeń i coraz więcej osób żądało ukazania całej prawdy. Od

powiadając na te żądania, moi koledzy napisali kilka doskonałych

książek. Większość z nich, autorstwa byłych lotników Cesarskiej

Marynarki Wojennej, przedstawia sytuację z lotniczego punktu

widzenia.

Wielu przyjaciół prosiło mnie, abym opowiedział z kolei o tym,

co się wydarzyło na morzach. Nie było to zadanie łatwe, gdyż mary

narze z niszczycieli są szkoleni do walki, a nie do pisania prac histo

rycznych. Dzieło to nigdy by nie powstało bez ogromnej współpracy

przyjaciół, zbyt licznych, by ich teraz wymieniać. Jednakże stwier

dzam, że ze wszystkimi osobami wymienionymi z nazwiska w tej

książce albo osobiście przeprowadziłem rozmowy, albo one same

przesłały mi swoje relacje.

Jestem szczególnie wdzięczny mojemu przyjacielowi Ko Naga-

sawie. Jako głównodowodzący japońskiej marynarki wojennej w la

tach 1954-1958, nie tylko chętnie udzielał mi informacji, ale także

nakazał współpracować ze mną Sekcji Historycznej Marynarki.

Mam dług u wszystkich historyków morskich, którzy w znacznym

stopniu przyczynili się do powstania tej pracy, pozwalając mi sko

rzystać z wyników ich badań.

Wierzę, że książka wyczerpująco przedstawi przebieg wydarzeń,

tak jak je widziała strona japońska i uzupełni wiele doskonałych

skądinąd książek amerykańskich, w większości których jednak

wyraźnie brakuje szczegółowych japońskich informacji. Relacje

oparte wyłącznie na zeznaniach japońskich rozbitków i weteranów,

zebrane przez zwycięzców na początku okupacji, rzadko bywały

obiektywne.

Tokio, 25 luty 1958

Tameichi Hara

Prolog

niszczycieli w mniejszych bitwach - o których powoli wszyscy za

pominamy - warte są szczegółowego opisania.

Japońskie lotniskowce odegrały główną rolę podczas ataku

na Pearl Harbor - w rzeczywistości była to akcja jednostronna

-jak również podczas trzech kolejnych dużych operacji, zakończo

nych całkowitą porażką Japończyków: pod Midway, na Marianach

i w Zatoce Leyte.

Japońskie pancerniki, oczko w głowie naczelnego dowództwa,

starano się „oszczędzać" za wszelką cenę, a skutki takich decyzji

były tragiczne.

72400-tonowy Musashi, który zużywał tyle paliwa, co 30 dużych

niszczycieli, podczas wojny wziął udział tylko w jednej akcji. Został

zatopiony w Zatoce Leyte,* zanim w ogóle miał okazję skierować

swoje dziewięć 457-milimetrowych dział w jakikolwiek cel.

Yamato, jego siostrzany okręt, uczestniczył zaledwie w dwóch

bitwach. Pod Leyte zawrócił przed schwytanymi w pułapkę amery

kańskimi lekkimi lotniskowcami. Pięć miesięcy później wypłynął

ku Okinawie w misji samobójczej i zatonął na Morzu Wschodnio-

chińskim ponad 300 mil od celu.

Natomiast niewielkie niszczyciele japońskie uczestniczyły

w różnych zadaniach, eskortując wielkie okręty, zatapiając wrogie

jednostki nawodne i okręty podwodne oraz transportowały wojska

i zaopatrzenie.

Najwięcej czasu spędziłem walcząc na niszczycielach i był to

najszczęśliwszy okres mojej służby. Koledzy z marynarki nazywa

li mnie wtedy „cudownym kapitanem", a mój niszczyciel Shigure

- „niezniszczalnym". Nie sądzę, abym naprawdę zasłużył na ten

przydomek. Oficerowie, którzy zginęli na 129 japońskich niszczy

cielach, zatopionych podczas działań wojennych, posiadali takie

same umiejętności jak oficerowie innych flot, a wielu było lepszych

ode mnie. Fakt, że przetrwałem, był wyłącznie kwestią szczęścia.

Wśród tych, którzy przeżyli, są inni, równie lub bardziej uzdol

nieni. Jak dotąd milczą na temat własnych dokonań na morzu, zna-

Cesarska Marynarka Wojenna Japonii posiadała podczas wojny

25 lotniskowców, 12 okrętów liniowych, 18 ciężkich krążowników,

26 lekkich krążowników, 175 niszczycieli i 95 okrętów podwod

nych.

Jednak to flotylle niszczycieli, których ogólna liczba w żadnym

momencie nie przekroczyła 130, ponosiły główny ciężar wojny. Były

one końmi pociągowymi Cesarskiej Marynarki Wojennej.

Niszczyciele eskortowały również transportowce, a nawet sa

me zastępowały okręty transportowe przez wiele miesięcy wojny

- szczególnie od początku 1943 do połowy 1944 roku, kiedy znacz

na część większych japońskich okrętów wojennych była „oszczę

dzana" i znajdowała się w bezpiecznej odległości od strefy działań

wojennych.

Japońskie niszczyciele brały udział w licznych zaciętych bitwach

morskich i na początku wojny odniosły wiele wspaniałych zwy

cięstw. Sukcesy te miały świadczyć o wyższości japońskich nisz

czycieli i ich załóg nad marynarzami i niszczycielami alianckimi.

Jednakże od połowy 1943 roku japońskie niszczyciele musiały

pracować miesiąc po miesiącu bez właściwej konserwacji i remon

tów, a ich załogi nie miały chwili wytchnienia, aż do chwili utraty

przewagi nad sprzymierzonymi. Było to spowodowane głównie za

dziwiającym postępem technicznym, jakiego dokonali alianci oraz

wzrastającą przewagą liczebną ich samolotów.

Mimo to japońskie niszczyciele walczyły odważnie, wręcz bo

hatersko do końca wojny. Uważam, że ich dokonania należy przed

stawić nowym pokoleniom. Chociaż działań niszczycieli nie da się

porównać z wielkimi i słynnymi bitwami, jak te na Morzu Koralo

wym, o Midway, wokół Marianów czy w Zatoce Leyte, toczonymi

głównie przez samoloty i wielkie okręty, to wysiłki i osiągnięcia

Musashi został zatopiony na Morzu Sibuyan. zanim dotarł do Zatoki Leyte. iprzyp.

tłum.)

Hara Tameichi - Dowódca niszczyciela.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: