Klasa
Pier. bity
1 oktet
2 oktet
3 oktet
4 oktet
A
0
cz. sieci
cz. hosta
Cz hosta
B
10
C
110
cz sieci
D
1110
Adresy specjalne
E
1111
Klasa A- część sieci składa się z 8 bitów (I oktet), a część hosta z pozostałych 24 bitów (II, III, IV oktet). Pierwszy bit adresu zawsze jest ustawiony na 0. Maksymalnie można zaadresować: 224- 2 hosty = 16777214 hostów. Zakres: 1.0.0.1 – 127.255.255.254. Maska: 255.0.0.0
Klasa B- część sieci składa się z 16 bitów (I, II oktet), a część hosta z pozostałych 16 bitów (III, IV oktet). Pierwsze 2 bity adresu zawsze są ustawione na 10. Maksymalnie można zaadresować: 216- 2 hosty = 65534 hostów. Zakres: 128.0.0.1 – 191.255.255.254. Maska: 255.255.0.0
Klasa C- część sieci składa się z 24 bitów (I, II, III oktet), a część hosta z pozostałych 8 bitów (IV oktet). Pierwsze 3 bity adresu zawsze są ustawione na 110. Maksymalnie można zaadresować: 28- 2 hosty = 254 hosty. 192.0.0.1 – 223.255.255.254. Maska: 255.255.255.0
Klasa D- pierwsze 4 bity adresu zawsze są ustawione na 1110.
Klasa E- pierwszy 4 bity adresu zawsze są ustawione na 1111.
Zakresy adresów prywatnych IP:
10.0.0.0-10.255.255.255
172.16.0.0 – 172.31.255.255
192.168.0.0 – 192.168.255.255
Adres 127.0.0.1 to część klasy A, jest zarezerwowane dla adresu pętli zwrotnej komputera lokalnego dlatego nie można ich używać.
Subnetting:
Ilosc
2
4
8
16
32
64
128
maska
192
224
240
248
252
254
Sprawdzamy klasę IP, zapisujemy domyślną maskę, dodajemy do kolejnego oktetu wartość maski z tabelki odpowiadająca ilości podsieci, a potem postępujemy jak ze zwykłym adresowaniem, czyli liczymy: 1 host, broadcast i ostatni host, itd.
IPv4:
Budowa:
bity
0-3
4-7
8-15
16-18
19-31
Wersja
Długość nagłówka
Typ usługi
Całkowita długość
Numer identyfikacyjny
Flagi
Kontrola przesunięcia
Czas życia pakietu
Protokół warstwy wyższej
Suma kontrolna nagłówka
96
Adres źródłowy IP
160
Opcje IP
Uzupełnienie
Dane
Pierwsze, 4-bitowe pole zawiera numer wersji protokołu IP (dla IPv4 jest to 4).
Kolejne 4-bitowe pole zawiera długość samego nagłówka protokołu (bez danych).
Następne 8 bitów prezentuje tzw. "typ usługi" (ang. Type of Service). Jest to najbardziej podstawowy sposób wyznaczania priorytetu danego datagramu. Na podstawie ToS routery mogą szybciej (np. dla sesji SSH), lub wolniej (np. dla przesyłania danych) przepuszczać przez siebie dane datagramy, zwiększając bądź też zmniejszając w ten sposób interaktywność transmisji.
Kolejnym 16-bitowym polem jest całkowita długość pakietu (razem z danymi). Jego długość (wynosząca 2^16) umożliwia ustawienie rozmiaru pakietu na 65536 bajtów. Warto dodać, że minimalny rozmiar pakietu to 20 bajtów.
Kolejne 16-bitowe pole to numer identyfikacyjny, potrzebny między innymi do fragmentacji i defragmentacji pakietów. Kolejnym 3-bitowym polem są flagi, które są używane przy fragmentacji pakietów. Następne 13-bitowe pole służy do odpowiedniego "poukładania" pofragmentowanych pakietów w taki sposób, aby dane zawarte w tych pakietach miały taki sam układ, jak w pakiecie przed fragmentacją. Pole TTL (8 bitów) to czas życia pakietów. Jest to liczba z zakresu 0-255. Przy przechodzeniu pakietu przez router jest ona zmniejszana o jeden. W momencie osiągnięcia przez TTL zera, router nie przekazuje pakietu do kolejnego urządzenia sieciowego. Kolejne, 8-bitowe pole to numer protokołu warstwy wyższej, takimi jak ICMP (1), TCP (6) czy UDP (17). Następnym polem jest suma kontrolna nagłówka pakietu. Służy ona kontroli, czy wszystkie dane zostały przetransmitowane. Przy każdej zmianie zawartości pakietu, router oblicza sumę kontrolną dla pakietu i zapisuje ją w odpowiednim polu. Dalsze pola zawierają adres źródłowy i docelowy. To właśnie na podstawie nich można określić pochodzenie i miejsce docelowe pakietu w sieci. Ostatnim, 32-bitowym polem są opcje, które w normalnej transmisji zwykle nie są używane. Pole Padding (wypełnienie) jest opcjonalne i jego zawartością są zera dopełniające długość nagłówka do wielokrotności 32 bitów.
IPv6:
W przeciwieństwie do protokołu IPv4, którego długość nagłówka wynosi od 20 do 60 bajtów, długość nagłówka protokołu IPv6 jest stała i wynosi 40 bajtów. Jego znaczną część zajmują adresy źródłowy oraz docelowy - 32 bajty, łatwo więc obliczyć, że na pozostałe dane pozostaje tylko 8 bajtów. Dzięki stałej długości nagłówek IPv6 jest dużo prostszy niż nagłówek poprzedniej wersji protokołu a zarazem dużo łatwiejszy w przetwarzaniu. Jest także dużo bardziej elastyczny - dodatkowe opcje protokołu mogą być umieszczane w opcjonalnych nagłówkach rozszerzających (ang. extension headers), następujących po nagłówku głównym IPv6. Takie rozwiązanie umożliwia zwiększenie możliwości protokołu bez wprowadzania zmian do podstawowego nagłówka.
Bity
0-8
8-11
12-15
16-19
20-23
24-27
28-31
We
Priorytet
Etykieta przepływu
Długość danych
Następny nagłówek
MysticTroloq