ADORACJA na podstawie tekstów Jana Pawła II o EUCHARYSTII
Apostołowie prosili Pana: Przymnóż nam wiary. Pan rzekł: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: wyrwij się z korzeniami i przesadź się w morze, a byłaby wam posłuszna. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać (Łk 17,5-10).
Eucharystia jest misterium wiary, jest tajemnicą, która przerasta nasze myśli i może być przyjęta tylko w wierze. Św. Cyryl Jerozolimski zachęca: „Nie dostrzegaj w chlebie i winie prostych i naturalnych elementów, ponieważ Pan sam wyraźnie powiedział, że są Jego Ciałem i Krwią; potwierdza to wiara, chociaż zmysły sugerują coś innego”. Wobec tej tajemnicy miłości rozum ludzki doświadcza całej swojej ograniczoności.
Trwając przed Najświętszym Sakramentem odkrywamy Chrystusa w pełni i realnie obecnego. Jego adorujemy i z Nim obcujemy. Nie doświadczamy Go jednak i nie zbliżamy się do Niego przez zmysły. To wiara i miłość każą nam uznać, że pod postaciami chleba i wina obecny jest Chrystus – Ten, który udziela nam „pełni dobrodziejstw dokonanego przez siebie Odkupienia – Nauczyciel, Dobry Pasterz, najmilszy Ojcu Pośrednik”. Modlitewna adoracja Najświętszego Sakramentu jednoczy nas „z tajemnicą paschalną, daje nam udział w ofierze Chrystusa, której Eucharystia jest trwałym sakramentem”.
Chryste nasz Panie, który „w tym wielkim Sakramencie posilasz i uświęcasz swoich wiernych, aby ludzi rozproszonych po całej ziemi oświecała jedna wiara i łączyła jedna miłość”, umacniaj i utwierdzaj swój Kościół, który sprawuje tajemnicę Twojej zbawczej obecności. Napełnij swoim Duchem tych, którzy uczestniczą w świętej uczcie, i spraw, aby odważnie świadczyli o Twoim przykazaniu miłości, ażeby świat uwierzył w Ciebie, który kiedyś powiedziałeś: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. Ty, Panie Jezu Chryste, jesteś jedynym Zbawicielem człowieka, „wczoraj, dziś i na wieki”.
***
Wówczas podeszło do Niego kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie. Wziął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę. Jezus im odpowiedział: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa „o krzaku”, gdy Pana nazywa Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją (Łk 20,27-38).
„Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym”. Ta gwarancja przyszłego zmartwychwstania wypływa z faktu, że Ciało Chrystusa, pozostawione jako pokarm, jest chwalebnym Ciałem Zmartwychwstałego. W Eucharystii staje się dostępna „tajemnica” zmartwychwstania.
Eucharystia jest bramą nieba, która otwiera się na ziemi. Jest promieniem chwały niebieskiego Jeruzalem, który przenika cienie naszej historii i rzuca światło na drogi naszego życia.
Jest wiele problemów, które zaciemniają horyzont naszych czasów. Wystarczy wspomnieć pilną potrzebę pracy na rzecz pokoju, troskę o budowanie trwałych fundamentów sprawiedliwości i solidarności, obronę życia ludzkiego. W takim świecie powinna rozbłysnąć chrześcijańska nadzieja!
Głoszenie śmierci Pana „aż nadejdzie” zakłada, iż wszyscy uczestniczący w Eucharystii podejmą zadanie przemiany życia.
Dziękujemy Ci, Panie, za Twą eucharystyczną obecność w świecie. Dla nas zgodziłeś się cierpieć i na krzyżu objawiłeś bezgraniczną miłość do całej ludzkości.
W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: Nawróćcie się, bo bliskie jest Królestwo Niebieskie. Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, dla Niego prostujcie ścieżki. Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy. A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia (...). Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym (Mt 3,1-12).
Włączenie w Chrystusa, jakie dokonuje się w chrzcie świętym, odnawia się i nieustannie umacnia przez uczestnictwo w Ofierze eucharystycznej, przede wszystkim, gdy jest to uczestnictwo pełne przez udział w Komunii sakramentalnej. Możemy powiedzieć, że nie tylko każdy z nas przyjmuje Chrystusa, lecz także Chrystus przyjmuje każdego z nas. Zacieśnia więzy przyjaźni z nami: „Wy jesteście przyjaciółmi moimi”. My właśnie żyjemy dzięki Niemu: „Ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie”. W Komunii eucharystycznej realizuje się wspólne, wewnętrzne zamieszkiwanie Chrystusa i ucznia: „Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać”.
Ponieważ Eucharystia jest pokarmem zdolnym podtrzymywać nowe życie i zasilać nowe energie, ofiarą doskonałą nowego Izraela, tylko ona urzeczywistnia i prowadzi ku spełnieniu to nowe stworzenie, które dokonuje się przez chrzest.
Tylko Eucharystia, prawdziwe upamiętnienie paschalnej tajemnicy Chrystusa, zdolna jest zachować w nas żywą pamięć Jego miłości.
Tylko Eucharystia, z Bożego zamysłu i daru, może ustrzec w sercu pieczęć tej pamiątki Chrystusa, która pobudzając nas i hamując, wstrzymuje od grzechu.
Panie, zostań z nami i pomagaj nam stale kroczyć tą drogą, która prowadzi do domu Ojca. Zostań z nami w Twoim Słowie – w tym Słowie, które staje się sakramentem: Eucharystią Twojej obecności. Pragniemy słuchać Twojego Słowa i wypełniać je.
Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca, który jest w niebie (Mt 5,13-16).
Jednocząc się z Chrystusem, Lud Nowego Przymierza daleki jest od zamykania się w sobie; staje się sakramentem dla całego rodzaju ludzkiego, znakiem i narzędziem zbawienia dokonanego przez Chrystusa, światłem świata i solą ziemi dla odkupienia wszystkich. Misja Kościoła jest przedłużeniem misji Chrystusa: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Dlatego też Kościół czerpie duchową moc dla wypełniania swojej misji z nieustannego uobecniania w Eucharystii ofiary Krzyża i z Komunii z Ciałem i Krwią Chrystusa. Tak więc Eucharystia jawi się jako źródło i jednocześnie szczyt całej ewangelizacji, ponieważ jej celem jest zjednoczenie ludzi z Chrystusem, a w Nim z Ojcem i z Duchem Świętym.
Wielkie znaczenie dla Kościoła i jego poszczególnych członków ma sprawowanie Eucharystii. Jest ona „źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego”. Św. Augustyn nazywa ją „więzią miłości”. Jak czytamy w Dziejach Apostolskich ta „więź miłości” była od początku źródłem jedności wspólnoty uczniów Chrystusa. Z niej wypływała troska o potrzebujących braci, tak że swoje dobra „rozdzielali każdemu według potrzeby”. Ona była źródłem radości, prostoty serca i wzajemnej życzliwości. Dzięki tej eucharystycznej „więzi miłości” wspólnota mogła trwać jednomyślnie w świątyni i jednym sercem szczerze wielbić Boga.
Jeśli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was. Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie (J 14, 15-21).
Panie Jezu Chryste! Kiedy w Wielki Czwartek, ustanawiając Eucharystię i kapłaństwo, rozstałeś się z tymi, których do końca umiłowałeś, obiecałeś im nowego Pocieszyciela. Niech ten Pocieszyciel – Duch Prawdy – będzie z nami poprzez święte swoje dary. Niech będzie z nami Jego mądrość i rozum, wiedza i rada, męstwo, pobożność i bojaźń Boża, abyśmy umieli zawsze rozeznawać to, co od Ciebie pochodzi, i abyśmy umieli odróżniać to, co pochodzi od „ducha świata”.
Gdy w Komunii św. przyjmujemy Ciało i Krew Chrystusa, przekazuje On nam także swego Ducha. W Eucharystii ma miejsce to wspólne i nierozłączne działanie Syna i Ducha Świętego, które było u początków Kościoła, powoływało go do życia i stanowiło o jego trwaniu.
Dar Chrystusa i Jego Ducha, który otrzymujemy w Komunii eucharystycznej, wypełnia gorące pragnienia braterskiej jedności, jakie kryją się w sercach ludzkich. Dzięki zjednoczeniu z Ciałem Chrystusa Kościół coraz głębiej staje się w Chrystusie „jakby sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego”.
Kontemplacja przedłuża komunię i pozwala długotrwałe spotkanie z Chrystusem, prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Przez kontemplację pozwalamy Mu patrzeć na nas i doświadczamy Jego obecności. Gdy kontemplujemy Go w świętym sakramencie ołtarza, Chrystus zbliża się do nas i wnika w nas głębiej niż my sami; przez przemieniające zjednoczenie z sobą daje nam udział w swoim Boskim życiu, a przez Ducha otwiera nam dostęp do Ojca, jak to sam powiedział Filipowi: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca”. Kontemplacja, która jest także pragnieniem komunii, łączy nas głęboko z Chrystusem, w szczególny sposób łączy tych, którzy nie mogą przyjąć komunii.
O Boska Eucharystio, płomieniu miłości Chrystusa, płonący na ołtarzach świata, spraw, aby Kościół przez Ciebie umacniany, z coraz większą troską starał się osuszać łzy cierpiących i wspierać wysiłki tych, którzy zabiegają o sprawiedliwość i pokój.
3
GRZEGORZ1976