Stanisław Wyspiański-Wesele.pdf

Akt 1

DEKORACJA:

Noc listopadowa; w chacie, w ś wietlicy. Izba wybielona siwo, prawie

bł ę kitna, jednym szarawym tonem półbł ę kitu obejmuj ą ca i sprz ę ty, i

ludzi, którzy si ę przez ni ą przesun ą .

Przez drzwi otwarte z boku, ku sieni, słycha ć huczne weselisko,

bucz ą ce basy, piskanie skrzypiec, niesforny klarnet, hukania chłopów

i bab i przygłuszaj ą cy wszystk ą nut ę jeden melodyjny szum i rumot

tupotaj ą cych tancerzy, co si ę tam kr ę c ą w zbitej masie w takt jakiej ś

gin ą cej we wrzawie piosenki...

I cała uwaga osób, które przez t ę izb ę -scen ę przejd ą , zwrócona jest

tam, ci ą gle tam; zasłuchani, zapatrzeni ustawicznie w ten tan, na

polsk ą nut ę ... wiruj ą cy dookoła; w pół ś wietle kuchennej lampy, taniec

kolorów, krasych wst ąŜ ek, pawich piór, kierezyj, barwnych kaftanów i

kabatów, nasza dzisiejsza wiejska Polska.

A na ś cianie gł ę bnej: drzwi do alkierzyka, gdzie łó Ŝ ka gospodarstwa i

kołyska, i po ś pione na łó Ŝ kach dzieci, a gór ą zszeregowani Ś wi ę ci

obrazkowi. Na drugiej bocznej ś cianie izby: okienko przysłonione

biał ą mu ś linow ą firaneczk ą ; nad oknem wieniec do Ŝ ynkowy z kłosów;

- za oknem ciemno, mrok - za oknem sad, a na deszczu i słocie krzew,

otulony w słom ę , w zimow ą ochron ę okryty.

Na ś rodku izby stół okr ą gły, pod białym, sutym obrusem, gdzie przy

jarz ą cych br ą zowych ś wiecznikach Ŝ ydowskich suta zastawa, talerze

poniechane tak, jak dopiero co od nich cała weselna dru Ŝ ba wstała, w

nieładzie, gdzie nikt o sprz ą taniu nie my ś li. Około stołu proste

drewniane stołki kuchenne z białego drzewa; przy tym na izbie biurko,

zarzucone mnóstwem papierów; ponad biurkiem fotografia

Matejkowskiego "Wernyhory" i litograficzne odbicie Matejkowskich

"Racławic". Przy ś cianie w gł ę bi sofa wyszarzana; ponad ni ą zło Ŝ one

w krzy Ŝ szable, flinty, pasy podró Ŝ ne, torba skórzana. W innym k ą cie

piec bielony, do ma ś ci z izb ą ; obok pieca stolik empire, zdobny

ś wiec ą cymi resztami br ą zów, na którym zegar stary, alabastrowymi

kolumienkami d ź wigaj ą cy złocony kr ą g godzin; nad zegarem portret

pi ę knej damy w stroju z lat 1840 w lekkim mu ś linowym zawoju przy

twarzy młodej w lokach i na ciemnej sukni.

U boku drzwi weselnych skrzynia ogromna wyprawna wiejska,

malowana w kwiatki pstre i pstre desenie; wytarta ju Ŝ i wyblakła. Pod

oknem stary grat, fotel z wysokim oparciem. Nad drzwiami weselnymi

ogromny obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej z jej sukienk ą srebrn ą i

złotym otokiem promieni na tle gł ę bokiego szafiru; a nad drzwiami

alkierza taki Ŝ ogromny obraz Matki Boskiej Cz ę stochowskiej, w

utkanej wzorzystej szacie, w koralach i koronie polskiej Królowej, z

Dzieci ą tkiem, które r ą czk ę ku błogosławieniu wzniosło. Strop

drewniany w długie belki proste z wypisanym na nich Słowem Bo Ŝ ym i

rokiem pobudowania.

RZECZ DZIEJE SI Ę W ROKU TYSI Ą C DZIEWI ĘĆ SETNYM

SCENA 1.

CZEPIEC, DZIENNIKARZ.

CZEPIEC

CóŜ tam, panie, w polityce?

Chińcyki trzymają się mocno!?

DZIENNIKARZ

A, mój miły gospodarzu,

mam przez cały dzień dosyć Chińczyków.

CZEPIEC

Pan polityk!

DZIENNIKARZ

OtóŜ właśnie polityków

mam dość, po uszy, dzień cały.

CZEPIEC

Kiedy to ciekawe sprawy.

DZIENNIKARZ

A to czytaj, kto ciekawy;

wiecie choć, gdzie Chiny leŜą?,

CZEPIEC

No daleko, kajsi gdzieś daleko;

a panowie to nijak nie wiedzą,

Ŝe chłop chłopskim rozumem trafi,

choćby było i daleko.

A i my tu cytomy gazety

i syćko wiemy.

DZIENNIKARZ

A po co - ?

CZEPIEC

Sami się do światu garniemy.

DZIENNIKARZ

Ja myślę, Ŝe na waszej parafii

świat dla was aŜ dosyć szeroki.

CZEPIEC

A tu ano i u nas bywają,

co byli aŜe dwa roki

w Japonii; jak była wojna.

DZIENNIKARZ

Ale tu wieś spokojna. -

Niech na całym świecie wojna,

byle polska wieś zaciszna,

byle polska wieś spokojna.

CZEPIEC

Pon się boją we wsi ruchu.

Pon nos obśmiwajom w duchu. -

A jak my, to my się rwiemy

ino do jakiej bijacki.

Z takich, jak my, był Głowacki.

A, jak myślę, ze panowie

duza by juz mogli mieć,

ino oni nie chcom chcieć!

SCENA 2.

DZIENNIKARZ, ZOSIA.

DZIENNIKARZ

Pani to taki kozaczek;

jak zesiądzie z konika, jest smutny.

ZOSIA

A pan zawsze bałamutny.

DZIENNIKARZ

To nie komplement, to czuję

i tego bynajmniej nie tłumię.

ZOSIA

Dobrze, Ŝe przynajmniej pan umie

zmiarkować, kiedy uczucie,

a kiedy salonowa zabawka -

ale w tym razie...

DZIENNIKARZ

To sprawka

pani wdzięku, pani jest bardzo miła,

pani tak główkę schyliła...

ZOSIA

Prawda? Tak jakbym się dziwiła,

Ŝe mnie tyle honoru spotyka;

pan redaktor duŜego dziennika

przypatruje się i oczy przymyka

na mnie, jako na obrazek.

DZIENNIKARZ

A obrazek malowany, bez skazek,

farby świeŜe, naturalne,

rysunek ogromnie prawdziwy,

wszystko aŜ do ram idealne.

ZOSIA

Widzę, znawca osobliwy.

DZIENNIKARZ

I czemuŜ pani się gniewa?

ZOSIA

śe pan jak Lohengrin śpiewa

nade mną jak nad łabędziem,

Ŝe my dla siebie nie będziem,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: