M-W44_97.pdf

Mąż Waleczny

UCZESTNIK BOŻEGO SYNOSTWA

W DUCHU MESJASZA JEZUSA

Numer SPECJALNY 44 (97) - 2009

A jeśli nawet ewangelia nasza jest zasłonięta, zasłonięta jest dla tych, którzy giną, w których

bóg świata tego zaślepił umysły niewierzących , aby im nie świeciło światło ewangelii o

chwale Chrystusa, który jest obrazem Boga. Albowiem nie siebie samych głosimy, lecz

Chrystusa Jezusa, że jest Panem, o sobie zaś, żeśmy sługami waszymi dla Jezusa. Bo Bóg,

który rzekł: Z ciemności niech światłość zaświeci, rozświecił serca nasze, aby zajaśniało

poznanie chwały Bożej, która jest na obliczu Chrystusowym. (2.Kor.4:3-6)

O szczęśliwości wiary, która przekracza horyzonty antropologii* ) i ontologii** )

O D SAMOŚWIADOMOŚCI DO ZBAWCZEJ PIEŚNI SERCA

Człowiek , jako podmiot* ** ) powinien prowadzić działalność świadomą .

Podczas codziennego przedzierania się przez czasoprzestrzenną doczesność, od

przebudzenia do zaśnięcia, człowiek decyzyjnie miota się pomiędzy dwoma

bardzo silnie wzajemnie kontrastującymi pojęciowymi biegunami, jakby

drogowymi krawężnikami: działanie ↔ zaniechanie ; prawda ↔ kłamstwo ;

dobro ↔ zło ; piękno ↔ brzydota ; przebaczenie ↔ zemsta ; miłość ↔ nienawiść .

Niekiedy ludzie boją się zbliżać do ‘krawężnika’ i na rozstajach popadają w

demencyjną rezygnację i zupełną bierność. Albowiem każda decyzja to jakby

rozstaje moralnych dróg . Przy każdym rozstaju stoją pułapki: fałszywe

drogowskazy i kuszące reklamy. Nawet w łagodnych łukach „krawężniki” nie

zawsze są dostatecznie oznakowane, co stanowi o dramacie doczesnej udręki,

gdyż nie lubimy poruszać się ‘po omacku’, na chybił – trafił.

Wyrazista ekspozycja przed ludźmi jakiegokolwiek pojęcia lub przedmiotu

wymaga kontrastowego tła . To szczególnie dotyczy podejmowania decyzji o

charakterze moralnym. A wszyscy pragniemy doczesności zwycięskiej.

_______________

* ) antropologia [gr. ánthrōpos ‘człowiek’, lógos ‘myśl’, ‘słowo’], monograficzna dyscyplina

nauk. zajmująca się holistycznym (całościowym) opisem człowieka zarówno jako gatunku

biologicznego, jak i twórcy kultury.

** ) ontologia [gr.]: Termin używany od XVII w. (J. Clauberg, Ch. Wolff) zamiennie ze starszą

nazwą metafizyka ; odnosi się do arystotelesowskiej „filozofii pierwszej” jako do nauki o bycie

jako bycie , następnie do kontynuacji jej rozważań w teorii bytu , zajmującej się bytem w jego

naturze powszechnej;

*** ) podmiot, gr. hypokeímenon, łac. subiectum, filozoficzna podstawa czegoś, ośrodek

aktywności, ludzkie „ja”, osoba, byt osobowy przeciwstawiany rzeczy lub przedmiotowi.

1. Moralne byty pojęciowe w ludzkiej świadomości rodzą się ew. giną parami.

Lingwistyczny byt pojęciowy o nazwie coś musi mieć w umyśle tło pojęciowe

o nazwie nic . Atrybuty* ) pozytywne stają się wyraziste na tle negatywnych. Tło

– definiowane w kategoriach ontologicznych – jest bytem i coś jest bytem . W

ludzkim zrozumieniu niebyt jest pojęciowym tłem dla pojęcia byt . Każdy byt,

także moralnie obojętny, wymaga istnienia układu odniesienia (współrzędnych).

Ontologia uogólnia byty, [rzeczywiste i abstrakcyjne]

Chcąc zbadać sprawy zakryte,

Stosuje myślowe chwyty,

Byt , jak i niebyt , jest bytem; [pojęciowym].

Jeśli coś zostanie złączone z niczym, to - według abstrakcji umysłu - zostaje

zniweczone zarazem i coś , i nic . Nic nie wchłania pojęciowego coś , lecz

niweczy zarazem i coś i nic, czyli niwecząc coś , niweczy też „samo siebie” .

Także pojęciowy niebyt złączony z pojęciowym bytem – formalnie rzecz

traktując – niweczy tę pojęciowo wzajemnie wykluczającą się parę pojęciowych

bytów uogólnionych . W pojęciowej abstrakcji jest to logiczne w sposób czysto

formalny. Figuratywnie to wygląda tak, jakby wąż, połykając siebie samego,

począwszy od własnego ogona, w końcu znikał bez reszty, co jednak

stanowiłoby fizyczny absurd, o czym „prosty człowiek” nawet nie chce słyszeć.

Zatem według kategorycznej logiki lingwistycznie sformułowanych ludzkich

pojęć naturalnych (pospolitych), jakie wynikają z doświadczeń praktycznych,

„nic” ≠ „coś” (1)

Z tym zgodzi się każdy człowiek, tak mądry, jak i głupi. A jednak w ontologii

logicznie złączonej z lingwistyką, nawet byt pojęciowy o lingwistycznej nazwie

nic formalnie podlega zniweczeniu, zaś stworzeniu bytu coś , zarazem też

towarzyszy stworzenie kontrastowego bytu nic . W naszym umyśle byt coś nie

powstaje z bytu nic , lecz powstaje równocześnie z bytem nic . Wąż jest , albo go

nie ma . Wstępując pomiędzy krzewy z zamiarem zbadania rzeczywistości

wężowej, niesiemy w mózgu pojęciową parę oczekiwań: ( jest ↔ nie ma ).

W NIOSEK CZĄSTKOWY 1 : Filozofia jest nauką „wyższego rzędu”,

wyabstrahowaną z praktyki naszego życia. Albowiem w życiu przyziemnym nie

można w ciąży być i równocześnie nie być , albo być „troszeczkę”.

Równocześnie , to znaczy bez jakiejkolwiek czasowej przerwy „dt” pomiędzy

zdarzeniami. Brak czasowej przerwy „dt” zarazem oznacza brak jakiejkolwiek

czasoprzestrzennej odległości. W pojęciu „ równocześnie ”, - logicznie rzecz

ujmując - znika magia fizycznie nieprzekraczalnej prędkości światła. To jest

fakt logicznie bezsporny. Filozofia, w odróżnieniu od fizyki, bada abstrakcje

„wyższego rzędu.” Ontologiczne pojęcie byt , jest ogólnością rzeczy i zjawisk .

___________________

* ) atrybut [łac. attributum < tribuere ‘przydzielać’, ‘przyznawać’], filoz. nieodłączna

właściwość rzeczy ( bytu ), znamienna cecha ;

2. Czy abstrakcję da się połączyć z rzeczywistością fizyczną?

Brak jakiejkolwiek odległości pomiędzy przeciwstawnymi sobie bytami

fizycznymi oznacza doskonałe przyleganie, przenikanie, lub molekularną

mieszankę, czyli zespolenie lub stopienie. Tożsamościowe zespolenie pary

pojęciowych przeciwności abstrakcyjnych , (np. „ coś ” i „ nic ”), w naszym umyśle

logicznie i pojęciowo oznacza zniweczenie kontrastu . Jednakże ze względu na

równoczesność powstawania (lub niweczenia) pojęciowo kontrastującej - lecz w

mózgu czasoprzestrzennie nierozłącznej - pary dwóch abstrakcyjnych bytów

tkwi jedna zależność ontologiczna „wyższego rzędu” (sygnał informatyczny):

„nic” ⇔ „coś” (2)

albowiem te dwa abstrakcyjne byty pojęciowe, zarówno nic , jak też coś , należą

do jednej, jakościowo wspólnej kategorii par bytów równoważnych w mózgu

równocześnie wykreowywanych oraz równocześnie niweczonych (pojęciowo

anihilowanych). Jeżeli pojawia się jeden magnes , to ma on dwa bieguny

( nigdy więcej! ); tak też równocześnie dwa znikają . Podobnie jest z pomiarem

napięcia: mierzymy chwilową różnicę potencjałów tylko w dwóch punktach .

Do naszych umysłów nieustannie docierają sygnały o odchyłce (różnicy)

określonego atrybutu od jakiejś „normy”, będącej „tłem odniesienia”. Każdy

„pomiar” jednej (jakiejkolwiek odchyłki ) wymaga dwóch punktów dostępu .

Każdego myślącego porusza,

Przeszywa ludzki rozum,

Jak pocisk myśl Kartezjusza:

Cogito - ergo sum.

Jeśli dar życia Bożego

W myślowej tkwi spekulacji,

To sensem bytu ludzkiego

Jest proces imaginacji.

Człowieka, myślenie stopniowo,

W świadomy podmiot przemienia,

Poprzez stawiane pytania,

Aż do granicy zgłupienia.

Więc homo sapiens wciąż myśli,

Trudny rozważa dylemat:

„Gdy wpadam w stan bezmyślności,

Czy wtedy całkiem mnie nie ma?”

Bezmyślność niweczy byty pojęciowe na wszystkich poziomach abstrakcji.

W NIOSEK CZĄSTKOWY 2 : Abstrakcyjne pojęcia myślowe (2) [pozorna

sprzeczność wzorów (1) i (2)] nie mogą być utożsamiane z formalnymi regułami

matematyki oraz z klasyczną fizyką doświadczalną zjawisk materialnych

zachodzących w dziedzinie docześnie dostępnej nam czasoprzestrzeni.

3. Materialne środowisko abstrakcji

Pojęcia powstają w umyśle. Umysł jest środowiskiem procesu myślowego.

Środowisko uogólnione – według podmiotu poznającego – nie należy do

pojęciowej kategorii nic , lecz należy do kategorii coś . Wraz z kategorią coś , w

abstrakcyjnym środowisku umysłu powstała równocześnie kategoria nic .

A jednak, według lingwistycznej dychotomii powszechnej, pojęcia mądrość i

głupota ludzka nie skupiają się ani w jednym miejscu, ani w jednym czasie,

chociaż powstały równocześnie , bez czasoprzestrzennego oddalenia „dt”. W

społeczeństwie nie podlegają one wzajemnej anihilacji. Istnieją od początku

ludzkiej świadomości. Ontologiczne byty pojęciowe mądrość ↔ głupota lub

myślenie ↔ bezmyślność, czy też świadomość ↔ nieświadomość , pojawiły się

w umysłach ludzkich równocześnie. W jakich umysłach? – W świadomych

umysłach ludzkich, zdolnych do abstrakcyjnego myślenia.

W bezmyślnym wnętrzu naczynia,

Nie rozgrywa się żaden dramat;

Rozkosznej głupoty przyczyna,

Od wieków niezmiennie ta sama.

W NIOSEK CZĄSTKOWY 3 : Jak dotąd nie istnieje żaden dowód logiczny ani też

doświadczalny, uzasadniający pogląd, że ‘namacalne’, ziemskie środowisko

fizyczne (materialne), oraz zachodzące w tym środowisku naukowo rozpoznane

procesy energetyczne, stanowią jedyne we wszechświecie warunki konieczne

dla występowania procesu myślowego w świadomości podmiotów (żywych).

4. Niezgłębione aspekty energetyki informatycznej

Według stanu wiedzy niżej podpisanego, zagadnienie najogólniej pojmowanej

energetyki materialnie obserwowalnych skutków informatycznych nie zostało

jeszcze wiarygodnie rozpoznane zwłaszcza w dziedzinie duchowych emanacji

istot żywych. Wiadomo powszechnie, że żywy człowiek „ściąga człowieka

wzrokiem” (wystarczy się w kogoś żywego wpatrzeć na ulicy). Zatem istnieje

‘jakaś’ emanacja duchowa. Według spostrzeżeń autora niniejszego opracowania:

Materii i Ducha dualizm,

nierozłączność tych bytów dwóch,

określa doczesny realizm ,

a życiem tych bytów jest ruch.

W naszej doczesności dobrze jest pogodzić się z tym dualizmem albowiem:

Pewnik (aksjomat):

Nie ma poznawania bez żyjącego podmiotu poznającego (myślącego).

Istnienie podmiotu poznającego jest koniecznym warunkiem pierwotnym

wystąpienia jakiegokolwiek świadomego procesu poznawczego.

5. Krańcowo kontrastowe tła wobec atrybutów człowieka świadomego

Wobec podmiotu poznającego, drugi żywy człowiek bez wątpienia stanowi

wyrazisty kontrast w oczywistej antynomii ja ↔ on/ona . Konsekwentnie

rozumując, żywy byt pojęciowy o nazwie człowiek może także mieć krańcowo

kontrastujące tło na przykład o najogólniejszej nazwie Bóg . Precyzującym

dopełnieniem pojęcia Bóg, może być kontrastowy orzecznik, martwy ↔ żywy .

Formalnie rzecz ujmując , b/B-óg może być martwy / żywy (dychotomia teorii

deizmu i teizmu). Zatem analiza par bytów „ obiekt” ↔ „ tło” komplikuje się

wielowarstwowo, gdy co najmniej jeden z nich jest żyjący. Zatem analizę

uwarstwimy metodycznie „podmiotowo” oraz „orzecznikowo”, według pojęć:

byt rzędu niższego ↔ byt rzędu wyższego, z orzecznikiem kontrastowego

atrybutu, na przykład żyjący ↔ martwy albo widzialny ↔ niewidzialny itp.

W badawczym przypadku Boga żywego, jedną z par „naocznych” atrybutów

kontrastu w warstwie bytów żywych może być na przykład widzialny ↔

niewidzialny . Takich par atrybutów zmysłowych i ponadzmysłowych możemy

wymienić bez liku, na przykład doczesny ↔ wieczny itp.

W związku z powyższym parę kontrastowych bytów ludzkich ja ↔ on/ona

zaliczymy do wspólnej warstwy ontologicznej, zaś parę kontrastowych pojęć

człowiek ↔ Bóg , do warstw odmiennych: „ niższego rzędu” i „ wyższego rzędu” .

Poznanie życia wyższego rzędu stanowi najdonioślejszą pasję ludzkości.

Pojęciowy system kontrastujących par rozrasta się międzywarstwowo jak

konary drzew. Ogólna relacja formalna w obszarze pary wyżej omawianych

bytów żywych ( człowiek ↔ Bóg ) jest bardzo podobna do relacji bytów

krańcowo uogólnionych (jak na przykład coś ↔ nic ). Jeżeli według jakiegoś

człowieka Boga nie ma, to odwrotnie jest tak samo: dla Boga taki człowiek,

(jako „obiekt” na Bożym tle), nie istnieje. Dlatego marksiści (przed powstaniem

teorii sygnałów) błędnie ogłosili, że pojęcie Boga ‘stworzył’ człowiek. Teraz

wiemy, że te dwa nierozłączne pojęcia ‘wykreowały się’ w umysłach ludzkich

równocześnie , z chwilą powstania w nich świadomości podmiotowej.

Jeżeli w subiektywnej opinii człowieka (ateisty, deisty lub kosmologa) Bóg

jest martwy, to przypadek analizowanych par bytów kontrastowych trywialnie

spłaszcza się do niższego rzędu ludzkiego ( żywy ↔ trup ) tak, jakby Boga nie

było w ogóle. To formalnie znaczy, że w opinii „żywego” deisty , Boga Żywego

nie ma. Jeśli jednak obiektywnie Bóg Żywy jest, to „życie” deisty i Życie Boga

należą do różnych kategorii. Wystąpiła dwoistość pojęcia życia . Zatem „życie”

ateisty, deisty lub kosmologa nie należy do kategorii Życia Bożego.

W tym miejscu jesteśmy w stanie zrozumieć przyczynę reakcji pobożnych

Judejczyków, (sług arcykapłanów i faryzeuszy), którzy przyszli aresztować

Jezusa: „… Rzekł do nich Jezus: Ja jestem . A stał z nimi i Judasz, który

go wydał. Gdy więc im rzekł: Ja jestem , cofnęli się i padli na ziemię”

(Ew. Jana 18:5-6).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: