Quick Amanda - Vanza 03-Zjawa.pdf - Quick Amanda - Zabr7

QUICK AMANDA - Zjawa

tytuł oryginału: „WICKED WIDW”

przełoŜyła: Katarzyna Molek

tekst wklepał: dunder@poczta.fm

Wydawnictwo Da Capo

Warszawa

Koncepcja serii: Marzena Wasilewska-Ginalska

Ilustracja na okładce: Robert Pawlicki

Opracowanie graficzne okładki: Sławomir Skryśkiewicz

For the Polish translation

Wydanie I

ISBN 83-7157-546-7

* * *

Margaret Gordon, Bibliotekarce Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Cruz, z

podziękowaniami

* * *

Prolog pierwszy

Senny koszmar...

PoŜar się rozprzestrzeniał. Płomienie z sykiem przedzierały się tylnymi schodami w

dół. Ogień oświetlał hol piekielnym blaskiem. Nie było czasu do stracenia. Podniosła

klucz, który wypadł jej z drŜących palców, i jeszcze raz spróbowała wsunąć go w

zamek w drzwiach sypialni.

Martwy męŜczyzna, leŜący obok niej w kałuŜy krwi, roześmiał się. Znów upuściła

klucz.

Drugi prolog

Zemsta...

Artemis Hunt wsunął ostatni z trzech breloczków od dewizki do trzeciej koperty i

połoŜył ją obok dwóch leŜących juŜ na biurku. Przez dłuŜszy czas przyglądał się

kopertom opatrzonym adresami trzech męŜczyzn.

Od dłuŜszego juŜ czasu realizował plan zemsty, ale dopiero teraz przygotował

wszystkie jego elementy. Pierwszym krokiem było wysłanie listów do trzech

męŜczyzn, listów, które pozwolą im poznać smak strachu; sprawią, by nocą, w

ciemności i mgle, z lękiem oglądali się za siebie. Drugi krok miał polegać na

uruchomieniu zmyślnej finansowej operacji, w wyniku której wszyscy trzej -znajdą

się na krawędzi materialnej ruiny.

Prościej byłoby ich zabić. ZasłuŜyli na to, a Artemisowi, z jego wyjątkowymi

umiejętnościami, nie sprawiłoby to trudności. Niczego nie ryzykował. Był w końcu

mistrzem. Chodziło mu jednak o to, by ci trzej męŜczyźni odcierpieli za to, co zrobili.

Chciał, by najpierw dręczyła ich niepewność, a potem strach. Chciał pozbawić ich

pewności siebie i poczucia bezpieczeństwa, jakie gwarantowała im przynaleŜność do

wyŜszych sfer. Na koniec pragnął pozbawić ich materialnych środków,

umoŜliwiających im lekcewaŜenie tych, którzy zrządzeniem losu urodzili się w mniej

szczęśliwych okolicznościach.

Zanim zemsta siĘ dokona, muszĘ mieĆ doŚĆ okazji, by

siĘ

przekonać, Ŝe zostali całkowicie skompromitowani w oczach świata, rozmyślał. Będą

zmuszeni do opuszczenia Londynu,

i to nie tylko po to, by umknąć przed wierzycielami, ale by uniknąć bezlitosnych

szyderstw towarzystwa. Zostaną wykluczeni z klubów. Nie tylko stracą moŜliwość

korzystania z przyjemności i przywilejów swojej sfery, ale i szansę

uratowania zagroŜonej pozycji przez korzystne małŜeństwo. Na koniec, być moŜe,

dojdą do takiego stanu, Ŝe zaczną

wierzyć w duchy. Od śmierci Catherine minęło pięć lat. To dostatecznie wiele czasu,

by ci trzej rozpustnicy poczuli się całkowicie bezpieczni. Zapomnieli juŜ zapewne o

wydarzeniach tamtej nocy. Listy zawierające breloczki zachwieją ich pewnością, Ŝe

przeszłość jest równie martwa jak młoda kobieta, którą doprowadzili do zguby.

Postanowił dać im kilka miesięcy na to, by przywykli do

nieustannego oglądania się za siebie. Potem wykona następny krok. Postara się, by

osłabła ich czujność, a wówczas znów uderzy.

Artemis wstał, podszedł do stołu, na którym stała kryształowa karafka. Napełnił

kieliszek brandy i wzniósł w myślach toast dla uczczenia pamięci Catherine.

- JuŜ niedługo - obiecał nawiedzającej go zjawie. -Zawiodłem cię za Ŝycia, ale

przysięgam, Ŝe teraz tego nie powtórzę. Długo czekałaś na akt zemsty. Dopełnię

go. Tylko to mogę dla ciebie zrobić. Wierzę, Ŝe kiedy nadejdzie ta chwila, oboje

będziemy wolni. Wypił brandy i odstawił kieliszek. Czekał przez chwilę, ale nic

się w nim nie zmieniło.

Nadal czuł w sobie chłód i pustkę, te same uczucia, które dręczyły go przez minione

pięć lat. Od dawna juŜ przestał wierzyć, Ŝe kiedykolwiek będzie szczęśliwy. Nabrał

nawet

przekonania, Ŝe męŜczyzna o jego usposobieniu nie moŜe

osiągnąć tego rodzaju błogiego stanu. Nieraz przekonał się z własnego doświadczenia,

Ŝe szczęście jest iluzją, podobnie jak wszelkie inne silne uczucia. Miał jednak

nadzieję, Ŝe zemsta przyniesie mu pewien rodzaj satysfakcji, a być moŜe równieŜ

zapewni spokój.

Na razie nie odczuwał niczego poza nieodpartym pragnieniem, by śledzić rezultaty

swoich działań. Zaczął podejrzewać, Ŝe się w tym zatracił. Tak czy inaczej musiał

zakończyć to, co rozpoczął tymi trzema listami. Nie miał wyboru. Wtajemniczeni

nazywali go Sprzedawcą Marzeń. Postanowił udowodnić tym trzem rozpustnikom,

którzy zamordowali Catherine, Ŝe moŜe równieŜ

sprzedawać koszmary.

KrąŜyły pogłoski, iŜ zamordowała męŜa tylko dlatego, Ŝe jej nie odpowiadał.

Mówiono, Ŝe podpaliła dom, by zatrzeć ślady swej zbrodni. Mówiono, Ŝe chyba jest

obłąkana. We wszystkich klubach St. James Street przyjmowano zakłady. Oferowano

tysiąc funtów męŜczyźnie, który odwaŜy się spędzić noc z Niebezpieczną Wdową i

przeŜyje, by potem wszystko opowiedzieć. Wiele krąŜyło opowieści o tej damie.

Artemis Hunt znał je, gdyŜ zawsze starał się być o wszystkim dobrze poinformowany.

W całym Londynie miał swoich informatorów i szpiegów, którzy przekazywali mu

plotki i domysły zawierające okruchy prawdy. Niektóre raporty, spływające na jego

biurko, opierały się na faktach, niektóre okazywały się wysoce prawdopodobne, inne

były całkiem fałszywe. Precyzyjne ich przeanalizowanie wymagałoby wiele czasu i

wysiłku, nie weryfikował ich więc zbyt dokładnie. Większość po prostu ignorował,

gdyŜ nie miały związku z jego osobistymi sprawami. . Do dzisiejszego wieczoru nie

miał powodu, by bliŜej interesować się plotkami krąŜącymi wokół Madeline

Deveridge. Nie obchodziło go, czy ta dama wyprawiła męŜa na tamten świat. Był

zajęty innymi sprawami. AŜ do dziś nie zajmował się niczym, co dotyczyło

Niebezpiecznej Wdowy. Teraz jednak okazało się, Ŝe to ona zainteresowała się nim.

Niemal kaŜdy uznałby to za wyjątkowo zły omen. On jednak wydawał się ubawiony

odkryciem, Ŝe ten fakt go zaintrygował. Było to jedno z najbardziej interesujących

zdarzeń, jakie spotkało go od bardzo dawna. Pomyślał, Ŝe świadczy to o tym, jak mało

urozmaicone prowadził ostatnio Ŝycie. Stał na ciemnej ulicy i z zainteresowaniem

patrzył na mały, majaczący opodal we mgle, elegancki powozik. Lampy pojazdu

tajemniczo lśniły w kłębiącej się wokół mgle. Zaciągnięte zasłony skrywały jego

wnętrze. Konie stały spokojnie. Na koźle siedział potęŜny woźnica. Artemis

przypomniał sobie powiedzenie zasłyszane od mnicha, w świątyni na wyspie

Vanzagara, który uczył go dawnej filozofii i sztuki walki Vanza: „śycie przypomina

nieustającą ucztę, na której daniami są rozliczne okazje. Mądrość polega na tym, by

ocenić, które są smaczne, a które trujące”. Usłyszał zza pleców odgłos otwieranych

drzwi klubu. Cofnął się głębiej w cień i patrzył na dwóch męŜczyzn idących

chwiejnym krokiem w dół schodów. Wgramolili się do czekającej na nich doroŜki i

kazali się zawieźć do jednej z jaskiń gry w dzielnicy rozpusty. KaŜdy sposób jest

dobry, by walczyć z nudą. A ci dwaj najwyraźniej byli gotowi zrobić wszystko, aby ją

pokonać. Gdy stara doroŜka odjechała, Artemis znów spojrzał na mały powozik,

ledwie widoczny w ciemności. Problem z filozofią i sztuką walki Vanza polegał na

tym, Ŝe nie pozostawiały one miejsca na ludzki czynnik ciekawości. A przynajmniej

jego ciekawości. Podjął decyzję. Powoli ruszył w stronę powozu Niebezpiecznej

Wdowy. Lekki niepokój, jaki odczuwał, był jedynie słabym ostrzeŜeniem, Ŝe moŜe

Ŝałować podjętej decyzji. Zignorował to uczucie. Stangret poruszył się na koźle i z

uwagą przyglądał się nieznajomemu.

- Czym mogę panu słuŜyć, sir? - zapytał, gdy Artemis zatrzymał się obok niego. W

pytaniu tym, wypowiedzianym z naleŜytym szacunkiem, Artemis wyczuł

ostrzeŜenie. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe męŜczyzna, ubrany w płaszcz z peleryną,

w kapeluszu nisko nasuniętym na oczy, pełni nie tylko rolę stangreta, ale i

przybocznego straŜnika.

- Nazywam się Hunt. Artemis Hunt. Jestem umówiony tu z pewną damą.

- To pan, tak? - Wyraz napięcia nie zniknął z twarzy męŜczyzny, a nawet nieco się

spotęgował.

- Proszę wejść. Pani Deveridge czeka na pana. Artemis uniósł lekko brwi, słysząc to

wygłoszone stanowczym tonem polecenie, ale nic nie odrzekł. Sięgnął do klamki i

otworzył drzwi powozu. W słabym Ŝółtawym świetle wewnętrznej lampy zobaczył

kobietę siedzącą na czarnych aksamitnych poduszkach. Ubrana była w elegancko

uszyty czarny płaszcz, pod którym miała czarną suknię. Spoza czarnej woalki

przeświecała jej blada twarz. ZauwaŜył, Ŝe jest szczupła. Po jej postawie,

wyraŜającej zarówno pewność siebie, jak i grację, widać było, Ŝe nie jest to

nieobyta młoda dziewczyna. Artemis pomyślał, Ŝe powinien był poświęcić więcej

uwagi krąŜącym wokół niej plotkom, których strzępy docierały do niego w ciągu

minionego roku. Trudno, teraz było na to zbyt późno.

- Bardzo się cieszę, Ŝe pan tak szybko zareagował na mój liścik, panie Hunt. Czas ma

tu szczególne znaczenie. Jej niski, gardłowy głos wywołał w nim iskierkę

zmysłowego niepokoju. Niestety, chociaŜ słowa kobiety wskazywały na pewne

napięcie, nie wyczuwał w nich obietnicy zmysłowych przeŜyć. Najwyraźniej

Niebezpieczna Wdowa nie wabiła go do swego powozu z zamiarem spędzenia z

nim szalonej, beztroskiej nocy. Artemis usiadł i zamknął drzwi. Zastanawiał się,

czy powinien doznać ulgi, czy czuć się rozczarowany.

- Wiadomość od pani dotarła do mnie w chwili, gdy miałem w ręku karty

zapewniające mi wysoką wygraną - powiedział. -Mam nadzieję, Ŝe to, co od pani

usłyszę, będzie warte więcej niŜ te kilkaset funtów, z których zrezygnowałem, Ŝeby

się z panią spotkać. Kobieta przez chwilę milczała. ZauwaŜył, Ŝe mocniej zacisnęła

dłonie w czarnych skórkowych rękawiczkach na czarnej torbie spoczywającej na

jej kolanach.

- Pozwoli pan, Ŝe się przedstawię, sir. Jestem Madeline Reed Deveridge.

- Wiem, kim pani jest, pani Deveridge. Skoro pani teŜ wie, kim jestem, moŜemy

oszczędzić sobie formalności i przystąpić do rzeczy.

- Tak, oczywiście.

- Jej oczy za gęstą woalką rozbłysły w taki sposób, Ŝe mogło to oznaczać irytację.

- Mniej więcej przed godziną moja pokojówka, Nellie, została porwana w pobliŜu

zachodniej bramy Pawilonów Marzeń. Pan jest właścicielem tych ogrodów

rozrywki, rozumiem więc, Ŝe spoczywa na panu odpowiedzialność za kryminalne

czyny, które zdarzają się w obrębie lub sąsiedztwie pańskiej posiadłości. Chcę,

Ŝeby pomógł mi pan odnaleźć Nellie. Artemis poczuł się tak, jak gdyby wpadł do

lodowatej wody. Ona wie o moich powiązaniach z Pawilonami Marzeń! Jak to

moŜliwe? Kiedy otrzymał jej liścik, rozwaŜał róŜne powody tego niezwykłego

rendez-vous, ale Ŝaden z nich nie wiązał się z Pawilonami. W Jaki sposób ta

kobieta dowiedziała się, Ŝe jestem właścicielem tych ogrodów? Zdawał sobie

sprawę z ryzyka wiąŜącego się z ujawnieniem tej tajemnicy. UwaŜał jednak, Ŝe jest

tak biegły w strategii ukrywania, Ŝe nikt... no, moŜe któryś z mistrzów Vanza... nie

zdoła poznać prawdy. Tyle tylko, Ŝe nie było powodu, by którykolwiek z nich

interesował się jego sprawami.

- Panie Hunt? - Głos Madeline przybrał nieco ostrzejszą barwę.

- Czy pan słyszał, co powiedziałam? - KaŜde słowo, pani Deveridge.

- śeby ukryć irytację, celowo przybrał ton, jakiego moŜna by oczekiwać od

znudzonego dŜentelmena.

- Muszę jednak przyznać, Ŝe niczego nie rozumiem. Przypuszczam, Ŝe udała się pani

pod niewłaściwy adres. Jeśli istotnie pani pokojówka została uprowadzona,

powinna pani kazać stangretowi pojechać na Bon Street. Tam niewątpliwie uda się

pani wynająć detektywa, który ją odszuka. Tutaj, na St. James, preferujemy inne,

mniej uciąŜliwe, pościgi.

- Niech pan nie próbuje ze mną sztuczek w stylu Vanza, sir. Nie obchodzi mnie to, Ŝe

jest pan mistrzem. Jako właściciel Pawilonów Marzeń jest pan zobowiązany

zapewnić bezpieczeństwo swojej klienteli. Oczekuję od pana podjęcia

natychmiastowych działań w celu odszukania Nellie.

Wie, Ŝe jestem wtajemniczony w sztuki walki Vanza. Jest to jeszcze bardziej

niepokojące niŜ fakt, Ŝe orientuje się, kto jest właścicielem Pawilonów. Chłód, który

poczuł początkowo w okolicy serca, zaczął się rozprzestrzeniać. Wyobraził sobie

nagle, Ŝe cały misternie przygotowany przez niego plan moŜe lec w gruzach. Ta

niezwykła kobieta zdobyła w jakiś sposób zbyt wiele informacji o nim, a to było juŜ

niebezpieczne. Uśmiechnął się, Ŝeby ukryć furię i zaniepokojenie.

- Ogromnie jestem ciekawy, w jaki sposób doszła pani do przekonania, Ŝe mam

powiązania z Pawilonami Marzeń i Towarzystwem Vanzagarian?

- To jest zupełnie bez znaczenia, sir.

- Myli się pani, pani Deveridge - powiedział wyjątkowo miękko.Dla mnie ma to

znaczenie. Coś w głosie Artemisa ją poruszyło. Po raz pierwszy od momentu, gdy

wszedł do powozu, zawahała się. NajwyŜszy czas, pomyślał. Kiedy jednak

zdecydowała się odpowiedzieć, jej głos zabrzmiał wyjątkowo spokojnie.

- Doskonale wiem, Ŝe jest pan nie tylko członkiem Towarzystwa Vanzagarian, ale i

mistrzem, sir. Wiedząc o panu aŜ tyle, potrafię lepiej widzieć pewne sprawy.

Ludzie, którzy zgłębili filozofię Wanza, rzadko są tacy, na jakich wyglądają.

Wykazują zamiłowanie do stwarzania pozorów i często bywają ekscentryczni. To

było sto razy gorsze od tego, czego się obawiał.

- Rozumiem. Czy mogę zapytać, kto pani aŜ tyle o mnie powiedział? - Nikt mi nic

nie powiedział, sir, a w kaŜdym razie nie w sposób, w jaki pan to rozumie.

Odkryłam prawdę własnym wysiłkiem. Do licha, to nieprawdopodobne, pomyślał.

- Czy mogłaby to pani wyrazić jaśniej?

- Nie ma teraz na to czasu, sir. Nelliejest w niebezpieczeństwie. Musi pan mi pomóc

ją odszukać.

- Dlaczego miałbym się trudzić, pomagając pani znaleźć byłą pokojówkę, pani

Deveridge? Jestem pewny, Ŝe bez trudu znajdzie pani sobie inną.

- Nellie nie uciekła. Mówiłam juŜ panu, Ŝe została uprowadzona przez jakichś

złoczyńców. Świadkiem tego zdarzenia była jej przyjaciółka, Alice.

- Alice?

- Dziś wieczór wybrały się do Pawilonów, Ŝeby obejrzeć najświeŜsze atrakcje. Kiedy

wychodziły z ogrodów zachodnią bramą, dwaj męŜczyźni złapali Nellie, wciągnęli

ją do powozu i odjechali, zanim ktokolwiek zauwaŜył, co się dzieje.

- Wydaje mi się bardziej prawdopodobne, Ŝe pani pokojówka uciekła z jakimś

młodzieńcem - powiedział Artemis.Jej przyjaciółka zmyśliła tę historię po to, Ŝeby

Nellie, jeśli zmieni zdanie, mogła wrócić na słuŜbę u pani.

- Nonsens. Ona została porwana na ulicy. Dopiero teraz Artemis przypomniał sobie,

Ŝe Niebezpieczna Wdowa jest uwaŜana za osobę szaloną.

- Dlaczego ktoś miałby porywać pani pokojówkę? - zadał rozsądne, jak mu się

zdawało, pytanie.

- Obawiam się, Ŝe została uprowadzona przez tych nikczemnych męŜczyzn, którzy

sprzedają niewinne panienki do domów publicznych.Madeline wyjęła czarną

parasolkę. Dość tych wyjaśnień. Nie mamy chwili do stracenia. Artemis myślał

przez chwilę, Ŝe jego rozmówczyni zamierza uŜyć ostrego szpica parasolki, by

zachęcić go do akcji. Uspokoił się dopiero wówczas, gdy Madeline stuknęła w

dach pojazdu. Stangret najwyraźniej czekał na ten sygnał, gdyŜ powóz natychmiast

ruszył.

- Co pani, u licha, robi? - rzucił Artemis.Nie przyszło pani do głowy, Ŝe ja mogę nie

Ŝyczyć sobie odgrywać roli porwanego? - Nie przejmuję się zbytnio pana

obiekcjami, sir. Madeline opadła na oparcie siedzenia. Jej oczy błyszczały.W tym

momencie najwaŜniejsze jest dla mnie odszukanie Nellie. Jeśli będzie to

konieczne, przeproszę pana później.

- Mam nadzieję. Dokąd jedziemy?

Quick Amanda - Vanza 03-Zjawa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: