Markowski Tadeusz - Mutanci.pdf - Markowski Tadeusz - Zabr7

TADEUSZ MARKOWSKI

Mutanci

Kobieta wpatrywała się jak urzeczona w metaliczną

plakietkę Sił Zbrojnych Układu Słonecznego, której pięć

autentycznych diamentów, wieńczących złotą spiralę odznaki

pilota, hipnotyzowało jej wzrok od dwóch godzin. Tyle trwała

znajomość z jej posiadaczem, który z niezmąconym spokojem

i żelazną konsekwencją upijał się zawartością historycznych

butelek Veuve Cliquot.

W tym czasie zdążyła dowiedzieć się, że jej rozmówca ma

na imię Pet i że właśnie wrócił na Ziemię. To wyjaśniło jego

rozrzutność i niefrasobliwość w najdroższym lokalu Genewy.

Pet poinformował również, że zachwycony jest jej strojem,

który składał się z obcisłych szortów i czegoś, co przysłaniało

prawą pierś, wystawiając lewą na żer koneserów. W Jaskini

jednak znajdowali się wyłącznie koneserzy. Fakt, że byli

zblazowani nadmiarem pieniędzy i wolnego czasu w niczym

nie zmniejszał ich znajomości pięknego kobiecego ciała.

Pet tymczasem objął ją lewą ręką, pozostawiając prawą

do obsługi kieliszka i butelki. Delikatnie wodził palcem po jej

sutce, która nabrzmiewała za każdym razem pod jego

uważnym i krytycznym wzrokiem.

- Cudowne - mruknął, powtarzając tę operację po raz

kolejny. - Nie mogę się upić - dodał nagle, kiwając ze

smutkiem głową. Kobieta nie zareagowała, mimo że nawet w

Jaskini jego zachowanie było co najmniej ekstrawaganckie.

Pilotom jednak uchodziło prawie wszystko. Po powrocie z

dalekiego rejsu, kiedy ich konta były nabrzmiałe odsetkami

uchodziło wszystko, a nawet jeszcze więcej.

- Jak się nazywasz? - zapytał przypominając sobie nagle

o konwenansach.

- Judith.

- A dalej?

- Nazywaj mnie Judith z Genewy - odparła z zalotnym

uśmiechem.

- Kelner! Jeszcze raz to samo - zawołał na całą salę nie

przejmując się zupełnie, czy go ktoś usłyszy. W tym jednym z

nielicznych lokali z autentycznymi kelnerami obsługa zawsze

słyszała zamówienia. Jak to robili, stanowiło ich słodką

tajemnicę i nikt z gości specjalnie się tym nie przejmował.

- Teraz pójdziemy się kochać, moja piękna z Genewy.

Wstał i bez słowa pociągnął ją za rękę w stronę

gościnnych pokoi Jaskini, które o wiele bardziej związane były

z nazwą lokalu niż jego główna sala. Dziewczyna nie opierała

się, ale też nie wykazywała specjalnego entuzjazmu.

Nie zwracała najmniejszej uwagi na mgliste spojrzenia

mężczyzn, choć rzucane spod oka iskry zazdrości innych

kobiet wywoływały na jej twarzy cień lekceważącego

uśmiechu. Jej czekoladowa skóra nie wyróżniała się specjalnie

kolorem od innych. Pet był jednak biały i na dodatek był

pilotem. Żadna kobieta nie mogła więc przejść obok niego

obojętnie, a już z pewnością nie mogła ukryć zazdrości wobec

takiego sukcesu innej kobiety. Tym bardziej, że te inne

kobiety zawsze posiadają tyle wad, których nie są w stanie

zauważyć zaślepieni mężczyźni. Pet nieświadom tych spojrzeń

ani uczuć, jakie im towarzyszyły kroczył prawie równym

krokiem do jednego z pokoi gościnnych. Po drodze zgarnął

sprawnym ruchem butelkę szampana z tacy przechodzącego

kelnera, co wywołało krótkotrwały protest ze strony

niedoszłego właściciela, który jednak szybko zorientował się,

że ma do czynienia z pilotem. Nie znaczyło to, że piloci byli

zabijakami, czy czymś w tym rodzaju. Po prostu zwyczajowo

wolno było im wiele. A ten akurat wyczyn należało

potraktować jako żart.

Kiedy skończyli się kochać, dziewczyna położyła głowę na

ramieniu Peta i delikatnie wodziła ręką po jego piersi. Pet

sprawiał wrażenie nieobecnego. Dziewczyna podniosła się

nieco na łokciu i włączyła ekran ściennego telewizora. Akurat

nadawano wiadomości. - Jak dowiaduje się nasz wysłannik -

mówił spiker podnieconym głosem - na kosmodromie

australijskim wylądowała wyprawa powracająca z Deneba.

Ich statek, Archimedes, uległ poważnym uszkodzeniom i

załoga poniosła duże straty. Wracali ciągiem awaryjnym

przez ostatnie siedem lat.

Wśród powracających znajduje się także profesor Alfred

Hildor, znany przed laty jako ojciec mutantów. Na razie brak

bliższych szczegółów o wyprawie.

Prezydent Federacji Ziemi, Alonso Borisov, gościł dzisiaj

na kontynencie afrykańskim. Towarzyszyli mu...

Obraz zniknął wyłączony wolnym ruchem Peta.

- Zawiodłaś się na pilociku? - zapytał, nie otwierając

oczu.

Dziewczyna spojrzała na niego uważniej. Jego ton, mimo,

że wciąż wyraźnie przesączony alkoholem stał się jakby

poważniejszy.

- Byłeś tam? - zapytała, kładąc ponownie głowę na jego

piersi.

- Nie.

- Skąd wracasz?

- Już wróciłem - odparł, obejmując ją ramieniem.

- Ale skąd?

- Ze szkoły - mruknął, całując ją.

- Kłamiesz!

Dziewczyna wyswobodziła się z objęć i usiadła mu na

brzuchu.

- Chcę wiedzieć gdzie byłeś? - powtórzyła.

- Naprawdę ze szkoły - odparł wpatrując się z uznaniem

w jej kształty. - Nigdy nie kłamię. Wydawało mi się, że byłem

w szkole. Musiałem za dużo wypić.

Rysy dziewczyny stwardniały. Znikła wszelka kokieteria.

Teraz wpatrywała się w niego dorosła kobieta, która go

nienawidziła.

- Czy wszyscy biali muszą być tacy sami? - syknęła przez

zęby.

- Nienawidzę was chwilami - dodała zeskakując zgrabnie

na ziemię.

Pet przypatrywał się jej w milczeniu przez cały czas,

kiedy się ubierała.

Żegnaj piękna z Genewy - odezwał się wreszcie - było mi

z tobą bardzo dobrze. Jeżeli zechcesz mnie kiedyś odwiedzić,

to adres znajdziesz u portiera. Często odwożą mnie do domu.

Dziewczyna spojrzała na niego z nienawiścią i wyszła nie

zamykając za sobą drzwi. Pet nie ruszał się z łóżka.

Leżał tak z kwadrans, zanim wreszcie usłyszał kobiecy

głos, który z wyraźnym zaniepokojeniem pytał:

- Czy coś się stało?

- Wejdź, jeśli masz ochotę - odparł nie patrząc. -

Kimkolwiek jesteś.

* * *

Piękna mulatka wyszła z Jaskini, udając że nie dostrzega

złośliwych spojrzeń, jakimi odprowadzały ją kobiety. Wsiadła

do zaparkowanego przed lokalem śmigacza i ruszyła ze

świstem sprężonego powietrza, wydostającego się spod

fartuchów. Był to najnowszy model poduszkowca

wprowadzony do sprzedaży zaledwie przed dwoma

miesiącami. Dziewczyna wyłączyła automatycznego pilota i

sama przejęła sterowanie, co było surowo wzbronione w

mieście.

Trzy kilometry za nią poruszał się dokładnie tą samą

drogą mniejszy śmigacz, model 3354. Siedziało w nim dwóch

mężczyzn o wyglądzie zdradzającym od razu ich zawód.

Tajniacy przez wszystkie wieki od czasu wynalezienia tej

instytucji nie nauczyli się stapiać z przeciętnymi ludźmi. Może

Markowski Tadeusz - Mutanci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: