Cabot Meg - Papla 02 - Papla wielkim mieście.pdf - Cabot Meg - Zabr7

MEG CABOT

PAPLA WIELKIM MIEŚCIE

Przekład EDYTA IACZEWSKA

ROZDZIAŁ 1

Wcale nie wystarczy, żeby język odznaczał się klarownością

i rzeczowością... Musi jeszcze mieć cel.

W przeciwnym razie od języka przechodzimy do gadaniny,

od gadaniny do bełkotu, a od bełkotu do nieporozumienia.

René Daumal (1908 - 1944), francuski poeta i krytyk

Otwieram oczy i widząc poranne słońce, ukośnymi promieniami padające na Renoira

zawieszonego nad moim łóżkiem, przez kilka sekund nie mam pojęcia, gdzie jestem.

A potem sobie przypominam.

I moje serce podskakuje z podniecenia, a w głowie mi się kręci. Poważnie. Taka

jestem podekscytowana.

I wcale nie tylko dlatego, że nad moim łóżkiem wisi Renoir, który... No właśnie. Jest

prawdziwy, nie tak jak reprodukcja, którą miałam w swoim pokoju w akademiku. To

oryginalny obraz, wyszedł spod pędzla samego mistrza impresjonizmu.

Z początku nie chciałam w to uwierzyć. No bo jak często zdarza się wam, że

wchodzicie do czyjejś sypialni, a tam nad łóżkiem wisi oryginalny Renoir? Hm, nigdy.

Przynajmniej mnie się nigdy nie zdarzyło.

Kiedy Luke wyszedł z pokoju, ja zostałam, udając, że muszę jeszcze zajrzeć do

łazienki. Ale zamiast tego zdjęłam espadryle, weszłam na łóżko i z bliska przyjrzałam się

płótnu.

I miałam rację. Widać było te plamki farby, którymi Renoir tak starannie i

szczegółowo odtworzył warstwy koronek przy mankietach rękawów małej dziewczynki. A te

prążki na futrze kota, którego ona trzyma? To trochę bardziej wystające plamki farby. Tak, to

na pewno prawdziwy Renoir.

I wisi nad łóżkiem, w którym się budzę... Nad tym samym łóżkiem, teraz zalanym

promieniami słońca płynącego z wysokich okien po mojej lewej stronie... Promieniami

słońca, które odbija się od budynku po drugiej stronie ulicy... A ten budynek to Metropolitan

Museum of Art. Ten przy Central Parku. Na Piątej Alei. W Nowym Jorku.

Tak! Budzę się w Nowym Jorku!!! W Wielkim Jabłku! W mieście, które nigdy nie śpi

(chociaż ja usiłuję zapewnić sobie przynajmniej osiem godzin snu na dobę, bo w przeciwnym

razie powieki mam opuchnięte i zdaniem Shari robię się zgryźliwa)!

Ale te zawroty głowy ogarniają mnie z jeszcze innego powodu. Słońce, Renoir,

Metropolitan, Piąta Aleja, Nowy Jork - nic nie da się porównać z tym, co mnie naprawdę

ekscytuje... Jest lepsze niż to wszystko razem wzięte i nowe ciuchy z TJ Maxx na dodatek.

Ten powód leży właśnie tuż obok mnie w łóżku.

Popatrzcie tylko, jak słodko wygląda, kiedy śpi! Ale tak po męsku słodko, nie jak jakiś

kociak. Luke nie leży tutaj z szeroko otwartymi ustami i śliną cieknącą z kącika, jak się to

zdarza mnie. (Wiem o tym, bo siostry mi mówiły. Zresztą zawsze, kiedy się budzę, mam na

poduszce mokrą plamkę). Udaje mu się bardzo ładnie trzymać usta zamknięte.

A jego rzęsy są takie długie i wywinięte. Dlaczego ja nie mogę mieć takich rzęs? To

nie fair. Przecież to ja jestem dziewczyną. To ja powinnam mieć długie wywinięte rzęsy, a nie

takie krótkie i sterczące, które muszę podwijać podgrzaną suszarką zalotką i nakładać z

siedem warstw tuszu, jeśli chcę wyglądać tak, jakbym w ogóle miała jakieś rzęsy.

Dobra, muszę przestać. Przestać obsesyjnie myśleć o rzęsach mojego chłopaka.

Powinnam wstawać. Nie mogę przez cały dzień wylegiwać się w łóżku. Jestem przecież w

Nowym Jorku!

No dobra, nie mam pracy. Ani mieszkania.

Bo ten Renoir? Owszem, należy do matki Luke'a. Tak jak łóżko. No i całe mieszkanie.

Ale ona je kupiła tylko dlatego, że wydawało jej się kiedyś, że się z ojcem Luke'a

rozstaną. Chociaż już się nie rozstają. Dzięki mnie. Więc powiedziała, że Luke może

korzystać z mieszkania, jak długo będzie chciał.

Szczęściarz z niego. Szkoda, że moja mama nie zamierzała rozstać się z moim ojcem i

nie kupiła takiego totalnie wspaniałego mieszkania w Nowym Jorku w sąsiedztwie

Metropolitan Museum, z którego teraz korzystałaby tylko parę razy do roku, przyjeżdżając do

miasta na zakupy, czy żeby od czasu do czasu obejrzeć spektakl baletowy.

Teraz serio, muszę już wstawać. Jak mogłabym leżeć w łóżku (wielkim i podwójnym,

tak przy okazji, i niesamowicie wygodnym, pod białą miękką kołdrą wypchaną gęsim

pierzem), skoro za naszymi drzwiami (no cóż, trzeba jeszcze zjechać windą i przejść przez

elegancki, wykładany marmurem hol) na odkrycie czeka cały Nowy Jork?

Mojego chłopaka, oczywiście, też miło się odkrywa.

Tak dziwnie się czuję, kiedy to mówię... A nawet kiedy tylko o tym myślę. Mój

chłopak.

Bo po raz pierwszy w życiu naprawdę mam chłopaka! Takiego jak Pan Bóg przykazał.

Takiego, który rzeczywiście uważa mnie za swoją dziewczynę. Nie jest gejem i nie

wykorzystuje mnie jako przykrywki, żeby jego religijni rodzice nie odkryli, że tak naprawdę

chodzi z facetem o imieniu Antonio. Nie próbuje rozkochać mnie w sobie tak bardzo, żebym

zgodziła się, jeśli mi zaproponuje, trójkącik z udziałem swojej byłej, ze strachu, że w

przeciwnym razie ze mną zerwie. Nie jest uzależnionym od hazardu naciągaczem, który wie,

że mam odłożone mnóstwo kasy i że w razie czego za niego założę, jeśli popadnie w długi.

Nie żeby któraś z tych rzeczy spotkała mnie osobiście. To znaczy, nie więcej niż raz.

Luke i ja jesteśmy razem. Nie mogę powiedzieć, żebym się trochę nie bała - no wiecie,

kiedy wyjeżdżałam z Francji i wracałam do Ann Arbor - że być może nigdy więcej go nie

zobaczę. Gdyby naprawdę wcale mu na mnie nie zależało i gdyby miał ochotę się mnie

pozbyć, to nadarzała mu się po temu idealna okazja.

Ale on ciągle dzwonił. Najpierw z Francji, a potem z Houston, dokąd pojechał

spakować wszystkie swoje rzeczy, zwolnić mieszkanie i pozbyć się samochodu, a potem z

Nowego Jorku, kiedy już tu się sprowadził. Ciągle powtarzał, że nie może się doczekać, aż

mnie znów zobaczy. Opowiadał mi wciąż od nowa o tych wszystkich rzeczach, które

zamierzał ze mną zrobić, jak już się spotkamy.

A potem, kiedy w zeszłym tygodniu nareszcie tu przyjechałam, zrobił je wszystkie.

Ledwie mogę sama w to uwierzyć. To znaczy, że facet, który podoba mi się aż tak

bardzo jak Luke, rzeczywiście, odwzajemnia moje uczucie. Że to co nas łączy to nie tylko

taki wakacyjny romans. Bo lato już się skończyło i teraz mamy jesień (no cóż, prawie), ale

nadal jesteśmy razem. Razem w Nowym Jorku, gdzie on będzie chodził do szkoły medycznej,

a ja znajdę pracę w przemyśle mody i będę robiła coś - no cóż, związanego z modą - i razem

spróbujemy poradzić sobie w tym mieście, które nigdy nie zasypia!

Jak tylko znajdę już pracę. Aha, i dach nad głową.

Ale jestem pewna, że Shari i mnie uda się niedługo znaleźć jakieś urocze pied - a -

terre, które będziemy mogły nazywać domem. A dopóki go nie znajdziemy, mogę mieszkać

kątem u Luke'a, a Shari może się zatrzymać w mieszkaniu z osobnym wejściem z ulicy, które

w zeszłym tygodniu znalazł w East Village jej chłopak, Chaz (słusznie zrobił, rezygnując z

zaproszenia rodziców, żeby z powrotem wprowadził się do domu w Westchester, w którym

dorastał - kiedy nie był w szkole z internatem - a z którego jego ojciec nadal codziennie rano

dojeżdża do miasta do pracy).

I chociaż trudno powiedzieć, żeby to była naprawdę najlepsza okolica, nie jest to też

najgorsze miejsce pod słońcem, bo leży blisko Uniwersytetu Nowojorskiego, na którym

Chazrobi swój doktorat, i jest tanie. (To objęte kontrolą czynszów, trzypokojowe mieszkanie

za zaledwie dwa patyki miesięcznie. I dobra, jeden z pokojów jest przechodni. Ale i tak...)

I co z tego, że Shari widziała z okna salonu napad z nożem w ręku. Nieważne. To była

tylko taka kłótnia rodzinna. Facet z kamienicy po drugiej stronie zaatakował nożem swoją

ciężarną żonę i teściową. Przecież to nie tak, że na Manhattanie ludzie codziennie atakują

nożem zupełnie obce osoby na ulicy.

A potem wszystko skończyło się dobrze. Nawet dla dziecka, które odebrali policjanci

na frontowych schodach kamienicy, bo ta żona zaczęła przedwcześnie rodzić. Trzy kilo

osiemset! I dobrze, jego tatę zapuszkowali w więziennej celi na River Island. Witaj w Nowym

Jorku, mały Julio!

Jeśli chcecie znać moje zdanie, Chaz w duchu liczy na to, że nie znajdziemy żadnego

mieszkania i Shari będzie musiała się do niego wprowadzić. Bo Chaz taki już bywa

romantyczny.

To by było super. Wtedy Luke i ja moglibyśmy do nich wpadać i wychodzilibyśmy

gdzieś razem we czwórkę, zupełnie jak wtedy u Luke'a we Francji, kiedy Chaz mieszał dla

nas kir royale, Shari wszystkich rozstawiała po kątach, a Luke zajmował się muzyką i tak

dalej...

I to by się naprawdę mogło zdarzyć, bo jak do tej pory Shari i mnie nie dopisywało

szczęście, jeśli chodzi o mieszkania. To znaczy, odpowiedziałyśmy na jakiś tysiąc ogłoszeń i

jak do tej pory albo ktoś nam sprzątał mieszkanie sprzed nosa, zanim któraś z nas zdołała

dostać się tam i je obejrzeć (żeby stwierdzić, czy w ogóle nadaje się do zamieszkania), albo

okazywały się tak obrzydliwe, że nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby w czymś takim

mieszkać (widziałam muszlę klozetową balansującą na drewnianych klockach nad dziurą w

podłodze. I to była kawalerka w HelPs Kitchen za dwa tysiące dwieście dolarów miesięcznie).

Ale wszystko będzie dobrze. Coś sobie znajdziemy. I ja w końcu znajdę pracę. Nie

będę się niepotrzebnie stresować.

Jak na razie.

Och! Już ósma! Lepiej obudzę Luke'a. Dziś rozpoczyna kurs wprowadzający na

Uniwersytecie Nowojorskim. Będzie tam robił program wyrównawczy dla licencjatów,

kandydatów na medycynę, żeby później móc zostać lekarzem. Lepiej, żeby się nie spóźnił.

Ale on tak słodko wygląda, kiedy śpi. I nie ma na sobie koszuli. A ta jego opalenizna

jest taka ciemna na tle kremowej pościeli jego matki (tysiąc nitek na centymetr kwadratowy,

egipska bawełna - wiem, bo spojrzałam na metkę). Jak mogłabym go...

O mój Boże!

Hm, chyba już nie śpi. No bo teraz leży na mnie.

Cabot Meg - Papla 02 - Papla wielkim mieście.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: