Huntington Geoffrey - Kruczy Dwór 02 - Władczyni demonów.pdf - ela.r

Geoffrey Huntington

Kruczy Dwór 2

Władczyni demonów

Prolog

Spalenie wiedźmy

A. D. 1522

Potrzeba szesnaście wozów torfu i pięćdziesiąt wiązek świeŜo ściętych gałęzi, Ŝeby

spalić wiedźmę.

- Mokre drzewo - wyjaśnia chłopcu Opiekun - pali się dłuŜej.

MęŜczyźni z rękawami koszul podwiniętymi powyŜej łokci układają drewno wokół

stosu. Plac jest wypełniony tłumem zagrzewającym ich do dzieła. W końcu egzekucja

zdrajców to zawsze podniosła uroczystość, a spalenie na stosie jest najucieszniejszym z

widowisk. Wokół oszołomionego chłopca kramarze w śmiesznych błazeńskich czapkach

oferują pieczone kasztany i gorące pieczone jabłka. Małpki wywijają koziołki przy wtórze

skocznych melodii, wygrywanych na lutniach przez ich właścicieli.

- Tam! - Woła ktoś z tłumu. - Tam jedzie!

Tłum wznosi okrzyk, gdy wóz wiozący wiedźmę nadjeŜdŜa brukowaną ulicą:

- Spalić diablicę! Spalić wiedźmę! Spalić! Spalić! Spalić!

Chłopiec obraca się i szeroko otwiera oczy. Isobel Apostata spogląda na nich z zimną,

spokojną wzgardą. Z jej czarnych oczu sypią się skry, gdy tłum rozstępuje się, robiąc miejsce

dla wozu. Na jej widok silni męŜczyźni osuwają się na klęczki, oczarowani straszliwą urodą

czarownicy. Chłopiec wie, Ŝe gdyby jej rąk nie pętał ten dziwny złoty łańcuch, wszyscy byliby

w ogromnym niebezpieczeństwie. Jednak spętana w ten sposób wiedźma nie zdoła juŜ

wyrządzić im krzywdy, nie moŜe wezwać na pomoc demonów Otchłani, które nie będą dłuŜej

terroryzować wiosek północno-wschodniej Anglii.

Jej aksamitna zielona suknia jest podarta i brudna. Rozpuszczone czarne włosy w

nieładzie opadają jej do pasa. Niegdyś była szlachcianką wywodzącą się z królewskiego rodu

i panią rozległych włości, która śmiała rzucić wyzwanie królowi Henrykowi VIII. Sędziowie

uznali, Ŝe juŜ za samo to zuchwalstwo zasługuje na śmierć.

Są jednak grzechy gorsze od zdrady.

- Spójrz tam - wskazuje Opiekun. - Czy widzisz tego człowieka? Tego bez nóg,

siedzącego na wózku? To pod jego domem wiedźma odkryła Otchłań. Nie zwaŜając na to, Ŝe

nieszczęśnik tam mieszka, otworzyła przejście między naszym światem a tym poniŜej. -

Opiekun milknie i po chwili dodaje: - Widzisz skutki. Ten człowiek miał szczęście. Jego Ŝona

i synowie nie przeŜyli kataklizmu.

- A ten złoty łańcuch...?

- Jego moc nie pozwala jej uciec ani przemienić nas wszystkich w ropuchy, szczury i

robaki. - Opiekun unosi wzrok ku szaremu, pochmurnemu niebu. - A przynajmniej modlę się

o to. Modlę się, aby szlachetni czarodzieje Bractwa Skrzydła Nocy, Bogu niech będą dzięki,

znaleźli wreszcie sposób, Ŝeby ją pokonać.

Chłopiec patrzy, jak prowadzą wiedźmę na środek placu. Tłum napiera ze wszystkich

stron. Grad obelg i przekleństw spada na kobietę, która zaczyna wodzić wokół wzrokiem, w

końcu reagując na zniewagi tłumu. Gniewnie szczerzy zęby. Warczy i syczy jak kot

zapędzony w kąt przez stado rozjuszonych psów.

- Podejdź bliŜej, chłopcze - mówi mu Opiekun. - Musisz to zobaczyć.

Po prawej stronie placu stoją dwie trybuny. Są pełne członków królewskiego dworu.

Właścicieli ziemskich i duchownych. Są tam arcybiskupi Yorku i Canterbury. KsiąŜę Norfolk.

Szwagier króla, ksiąŜę Suffolk. Jest nawet kardynał Wolsey. Wszyscy przybyli zobaczyć

klęskę Isobel Apostaty, najbardziej znienawidzonej czarownicy w całej Europie, pani dworu

składającego się nie z rycerzy i szlachciców, lecz piekielnych bestii.

StraŜnicy wloką ją pod pręgierz i rzucają na kolana przed sędziami. Wkładają jej na

głowę stoŜkowatą czapkę, na której wypisano słowa HERETYCZKA, CZAROWNICA,

APOSTATA. Odczytują wyrok śmierci, co tłum przyjmuje radosną owacją.

- Czy pozwolą jej mówić? - Pyta chłopiec, spoglądając na Opiekuna.

- Och, nie. Choć prawo skazańca do ostatniego słowa ma w tym królestwie

wielowiekową tradycję, Isobel Apostata jest zbyt niebezpiecznym więźniem. Kto wie, jaką

straszliwą katastrofę mogłaby na nas sprowadzić, nawet spętana złotym łańcuchem?

Jednak chociaŜ nie pozwolono jej mówić, wiedźma nadal moŜe wrzeszczeć.

To przeraźliwy dźwięk, i wielu ludzi zakrywa uszy. Jej wycie odbija się upiornym

echem od ścian otaczających plac domów. Warczącą i szamoczącą się wiedźmę wloką na

stos.

- Widzisz, to nie miało się tak skończyć - wyjaśnia Opiekun, pochylając się i szepcząc

do chłopca. - Isobel miała zostać królową Anglii. Zasiadając na tronie i dowodząc angielską

flotą, z łatwością mogłaby rządzić światem, wspomagana przez demony Otchłani.

Chłopiec patrzy, jak popychają wiedźmę po schodach na podium, na którym ułoŜono

stos.

- Lecz członkowie jej Bractwa wydali ją królowi. Inni czarodzieje Skrzydła Nocy

przejrzeli jej zamysły i pojmali ją. To oni, a nie królewscy słudzy, skazali ją na ten los. I czy

wiesz, dlaczego tak się stało, chłopcze?

Chłopiec nie odrywa oczu od wiedźmy.

- PoniewaŜ prawdziwej mocy nie moŜna znaleźć poprzez zło - odpowiada, nie

odwracając głowy. - Prawdziwa moc pochodzi wyłącznie od dobra.

Jego Opiekun uśmiecha się.

- Tak, chłopcze. Dobrze się nauczyłeś. Będziesz szlachetnym czarodziejem. Teraz

patrz. I wyciągnij naukę ze śmierci Apostaty.

WiąŜą ją do pala takim samym złotym łańcuchem, jaki pęta jej przeguby. Jej czarne

oczy wciąŜ sypią skry, spoglądając po kolei na kaŜdą twarz w tłumie, jakby chcąc zachować

je wszystkie w pamięci.

Jej spojrzenie pada na chłopca.

Ten z jękiem cofa się przed mocą, którą dostrzega w jej wzroku.

Na ten widok w oczach kobiety pojawia się radosny błysk. Wiedźma zanosi się

śmiechem, którego chłopiec nieprędko zdoła zapomnieć. Opiekun mocniej zaciska dłoń na

jego ramieniu.

- Nie obawiaj się - szepcze. - Jej czas nadszedł.

Kat podpala stertę drewna ułoŜonego wokół pala. Isobel Apostata znów wrzeszczy.

- Nie myślcie, Ŝe tu umrę! - Woła wiedźma do tłumu, ignorując rozkaz zabraniający jej

mówić. - Nie myślcie, Ŝeście zwycięŜyli!

Chłopiec czuje, Ŝe zaciśnięta na jego ramieniu dłoń Opiekuna drŜy.

- To jeszcze nie koniec Isobel!

Torf staje w ogniu i płomienie z szumem buchają w górę, wijąc się i skacząc niczym

złośliwe chochliki. Iskra zapala suknię wiedźmy.

- Płonie! - Krzyczy ktoś w tłumie.

Stos pali się coraz mocniej i goręcej. Płonie tak intensywnie, Ŝe stojący kilka metrów

od niego chłopiec i jego Opiekun ledwie mogą znieść piekący w twarze Ŝar. Pojawiają się

gęste kłęby smolistego dymu, przesłaniając widok. Wkrótce na placu robi się ciemno jak w

nocy i tłum zaczyna kaszleć, odsuwając się od stosu. Ohydny odór palonego ciała draŜni

nozdrza. W ciemności znów słychać wycie wiedźmy. Wielu bierze je za krzyk agonii.

- Tak zginą wszyscy wrogowie króla! - Oznajmia kat.

Wtedy jednak wiatr rozwiewa dym, na moment znowu ukazując czarownicę. Chłopiec

widzi, Ŝe wiedźma stoi z uniesionymi rękami, uwolnionymi z łańcuchów przez płomienie

trawiące jej ciało. Ma szeroko otwarte oczy i śmieje się.

- Czy ona umiera? - Pyta chłopiec Opiekuna, ciągnąc go za rękaw szaty. - Naprawdę

umiera?

Opiekun nie odpowiada.

Później, kiedy płomienie dogasły, nie ma ani śladu Isobel Apostaty. Królewscy słudzy

oznajmiają, Ŝe ogień całkowicie strawił ciało wiedźmy, zmieniając je w popiół.

Jednak Bractwo Skrzydła Nocy zna prawdę.

GdyŜ chłopiec powiedział im, Ŝe widział, jak wiedźma przemieniła się w wielkiego

ptaka, złociste stworzenie o rozłoŜystych skrzydłach, które z przeszywającym okrzykiem

triumfu majestatycznie uniosło się z płomieni. W następnej chwili ptak rozwiał się jak dym,

znikając w ołowianoszarym niebie nad placem.

- Niczym feniks - rzekł Opiekun drŜącym ze zgrozy głosem. - Isobel Apostata powstała

i odrodziła się z płomieni.

Huntington Geoffrey - Kruczy Dwór 02 - Władczyni demonów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: