Adam Bahdaj - Piraci Z Wysp Śpiewających.pdf - Bahdaj Adam(1) - gosiadabrowska

A DAM B AHDAJ

P IRACI Z W YSP Ś PIEWAJĄCYCH

Data wydania: 1970

Wydanie II

SPIS TREŚCI

SPIS TREŚCI................................................................................................ 2

KRAJ SZUMIĄCYCH POTOKÓW............................................................. 3

NAD SŁONECZNYM JADRANEM............................................................ 54

PIRACI Z WYSP ŚPIEWAJĄCYCH............................................................ 102

KRAJ SZUMIĄCYCH POTOKÓW

— Zdaje mi się, Marcinku, że zgubiłem wszystkie pieniądze — powiedział

wuj Leon tak spokojnie, jakby chodziło o skarpetki, które właśnie praliśmy w gór

skim potoku.

Praliśmy te skarpetki tysiąc dwieście metrów nad poziomem morza, w dzi-

kich, niedostępnych górach Sinjajevina. Nie wiem, dlaczego wuj Leon wybrał

właśnie to miejsce? Oryginał, daję słowo!

Zdaje mi się, po to tylko przyjechał do Jugosławii, żeby zgubić sto dwadzie-

ścia dolarów, czyli dziewięćdziesiąt tysięcy dinarów. Kupa forsy! Mieliśmy za nią

przewędrować całą Jugosławię, a tymczasem stanęliśmy na jednym z zakrętów

czarnogórskiej szosy, i zdechł pies.

Bo proszę sobie wyobrazić, nieszczęścia chodzą parami. Zanim jeszcze za-

częliśmy prać skarpetki, odmówił posłuszeństwa nasz mamut. Mamut na czterech

kółkach, daję słowo, bo inaczej nie można nazwać tego przedpotopowego wehiku-

łu, którym, o dziwo, dojechaliśmy aż na wysokość tysiąca dwustu metrów, gdzieś

w niedostępnych górach Sinjajevina.

Był to mercedes model 1920, dziw techniki, egzemplarz niemal wykopalisko-

wy, jednym słowem nadawał się do muzeum, a nie na taką wielką i trudną trasę.

Ale wujaszek lubił antyki, więc twierdził, że jego mercedes może nawet wygrać

rajd do Monte Carlo. No i proszę, wygrał.

I myśmy też wygrali! Koń by się uśmiał. Uśmiałby się, gdyby nas widział

piorących w tej sytuacji skarpetki.

—Zdaje się wujkowi czy wujek zgubił? — zapytałem mimochodem.

—Prawdopodobnie zgubiłem.

—Gdzie?

—Na poprzednim biwaku.

—Ładna historia! I co teraz będzie?!

Wujaszek dalej prał skarpetki w krystalicznie czystej wodzie. Mydlił je spo-

kojnie mydłem „powszechnym", którego nie zapomniał zabrać z Warszawy.

— Mój drogi — powiedział nie przerywając mydlenia —już ci mówiłem, że

nie warto przejmować się takimi drobiazgami.

Oto cały wujaszek Leon! Zgubił dziewięćdziesiąt tysięcy dinarów i nazywa to

„drobiazgiem"!

—I co teraz będzie? — powtórzyłem.

—Upierzemy skarpetki.

—A potem?

— Potem to się zobaczy. W życiu nie ma sytuacji bez wyjścia.

Złapałem się za głowę, bo nic już innego mi nie pozostało.

— Wóz nam wysiadł, nie mamy ani grosza, a wujaszek sobie bimba! Jak moż

na zgubić tyle forsy!

— Właśnie — uśmiechnął się. — Sam się nad tym zastanawiam. Pieniądze

miałem w nylonowym woreczku w plecaku. Wczoraj o zmroku wyjmowałem

pę. Może wyjąłem też pieniądze...

—Przecież pamiętamy, gdzieśmy biwakowali.

—To nie ma znaczenia. Jeżeli woreczek wypadł z kieszeni gdzieś po drodze,

to i tak nie znajdziemy.

—A może się uda.

— Jedna szansa na sto. A do tego, czym tam dojedziemy? Na co czekasz?

Pierz, to cię uspokoi.

— W każdym razie trzeba zawiadomić milicję — powiedziałem, trąc ze zło

ścią skarpetki.

—Oczywiście — uśmiechnął się wujaszek — tylko gdzie masz tę milicję?

Milicji na Sinjajevinie nie było, to fakt. Były natomiast wspaniałe jodły, rozło-

żyste buki, świerki, zapach żywicy, szum falujących traw i paproci i niezapomnia-

ny widok. Pod nimi leżała głęboka dolina, dalej garbate grzbiety porosłe lasem,

a jeszcze dalej na samym horyzoncie w błękitnej mgiełce łańcuch nagich szczy-

tów. Początkowo zdawało mi się, że to obłoki przetkane blaskiem słońca, lecz

gdy oczy przywykły do przestrzeni, widziałem dokładnie nagie, skaliste szczyty

i białe żyłki śniegów.

— To Prokletije — powiedział w zadumie wujaszek. — A ten najwyższy

szczyt, cały w śniegu, Jezerca. Dwa tysiące siedemset metrów. Sprawdzałem

mapie. Patrz, jaki wspaniały widok. Aż dech człowiekowi zapiera. I powiedz,

czy

warto się przejmować?

— Samymi widokami żyć nie będziemy — odparłem z przekory raczej niż

z rozsądku.

—Dla tego jednego widoku warto było przejechać dwa tysiące kilometrów.

—I zgubić forsę...

— Ech.. — westchnął wujaszek — widzę, że jeszcze nie rozumiesz wszyst

kiego. Powędrujesz ze mną miesiąc, to może inaczej będziesz mówił. —

Naraz

uśmiechnął się po swojemu, serdecznie i beztrosko. — Do roboty! Na

wszystkie

troski i zmartwienia najlepsza jest praca. Rozbijamy namiot! Będziemy żyli jak

pierwotni ludzie. Zbieraj się chłopie, nie ma się nad czym zastanawiać!

Wujaszek uniósł ręce, przechylił głowę do tyłu i wydał okrzyk zachwytu. Gdy-

by nie miał na sobie drelichowych spodni, przysiągłbym, że to jaskiniowiec, wy-

bierający się na tura lub innego grubego zwierza.

Bo wujaszek Leon to był wujaszek i drugiego takiego nie znajdziecie w Pol-

sce, ba, może nawet na świecie! Wysoki, tęgi, barczysty jak atleta, a przy tym

pogodny jak dziecko. Miał twarz Robinsona Kruzoe po kilkumiesięcznym poby-

cie na bezludnej wyspie: ogorzałą, czerstwą, zarośniętą ryżą szczeciną aż po same

oczy. Oczy niewielkie, lecz bystre, za to nos potężny i trochę pomidorowaty. I kró-

ciutko najeża przystrzyżone włosy, jak szczotka od froterki. Jednym słowem wuj

Leon, rodzony brat mojej mamy i najmilszy człowiek na świecie.

Wstyd, że tak mu wypominałem zgubione pieniądze. Zabrał mnie w tę wspa-

niałą podróż z Warszawy, bulił za mnie grubą forsę, a ja się wymądrzałem.

— Nie ma się nad czym zastanawiać — powtórzyłem za wujem. — Niech

to drzwi ścisną, i koniec! — splunąłem na te dziewięćdziesiąt tysięcy z

takim

obrzydzeniem, jakby to były kradzione pieniądze.

—Ulżyło ci — śmiał się wujaszek.

—Jeszcze nie, ale za chwilę mi ulży.

— Nareszcie jakieś ludzkie słowo! Skocz do mamuta i przynieś namiot i pali

ki, to o wszystkim zapomnisz. Tylko gazem, bo nie ma czasu! Noc się zbliża.

Skoczyłem po namiot. Tymczasem wuj Leon wyszukał miejsce na biwak. Lep-

szego nikt by nie znalazł. Była to niewielka polana ocieniona zwisami gałęzi,

pełna paproci i kwiatów. Z boku leżały wielkie, omszałe głazy, a dalej wśród za-

rośli płynął potok. Za głazami potok spadał kaskadą i dzwonił w niezmąconej

ciszy. Niżej ciągnęła się wielka dolina — dzika, tajemnicza, po czuby drzew za-

lana mrokiem, na jej dnie cienka jak włos rzeka i szare rumowisko skał. A gdy

spojrzałem przed siebie, widziałem grzbiety wzgórz porosłe lasami, a nad nimi

płonące o zachodzie szczyty Prokletije.

Ustawiliśmy namiot, przynieśliśmy resztą rzeczy, a gdy mrok zgęstniał i zalał

zupełnie dolinę, i pochłonął naszą polanę, rozpaliliśmy ognisko. Czuliśmy się zu-

pełnie jak pierwotni ludzie — nie mieliśmy przecież pieniędzy, a nasz mamut na

czterech kółkach, jedyny przedstawiciel cywilizacji, został daleko na skraju szosy.

I Wujaszek wyciągnął z plecaka kawał kiełbasy myśliwskiej, przeciął na

pół i każdą porcję nadział na patyk.

— Będzie pyszna kolacja — podał mi jeden patyk. Siedzieliśmy w milczeniu.

Wędziliśmy kiełbasę nad ogniem. Pachniało przypalonym tłuszczem i dymem.

I daję słowo, nigdy jeszcze nie jadłem tak znakomitej kiełbasy. Polska kiełbasa

pod czarnogórskim niebem. Rozkosz w gębie do trzeciej potęgi!

A potem na trójnogu gotowaliśmy herbatę, tak zwykle, po trapersku. Do wrzą-

cej wody wujaszek nasypał kilka szczypt yunana. Czekaliśmy, aż naciągnie. Wo-

Adam Bahdaj - Piraci Z Wysp Śpiewających.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: