Abercrombie Joe - Pierwsze prawo 1 - Samo ostrze.pdf - E-Booki - SchineX

Joe Abercrombie

Samo ostrze

PIERWSZE PRAWO

Księga pierwsza

Tytuł oryginału: THE BLADE ITSELF

Tłumaczenie: Jan Kabat

ISBN: 978-83-7418-213-3

Dla czterech czytelników

Wiecie, o kogo chodzi

Koniec

Logen przedzierał się między drzewami, gołe stopy ślizgały się i sunęły po mokrej

ziemi, brei, wilgotnych igłach sosnowych; w piersi świszczał mu oddech, w głowie pulsowała

krew. Potknął się i runął, padając bokiem; niemal rozpłatał sobie pierś własnym toporem, a

potem leżał zdyszany, ze wzrokiem wbitym w leśną ciemność.

Jeszcze przed chwilą towarzyszył mu Wilczarz, był tego pewien, ale teraz nigdzie nie

dostrzegał śladu towarzysza. Co do pozostałych, nie mógł powiedzieć nic konkretnego.

Niezły ze mnie przywódca, pomyślał ironicznie, tak się odłączyć od swoich chłopców.

Wiedział, że powinien zawrócić, ale wszędzie roiło się od szanków. Wyczuwał, jak ruszają

się między drzewami, a jego nozdrza przenikała ich woń. Gdzieś z lewej strony dobiegło

jakby wołanie, może toczyła się tam walka. Logen dźwignął się powoli na nogi, starając się

zachowywać cicho. Za jego plecami trzasnęła gałązka. Odwrócił się gwałtownie.

W jego stronę zmierzała włócznia. Włócznia budząca grozę i szybka, a na jej drugim

końcu majaczyła sylwetka szanki.

- Niech to! - rzucił Logen i uskoczył w bok, potknął się i runął na twarz, po czym

przetoczył się przez krzewy, oczekując w każdej chwili, że włócznia przeszyje mu plecy.

Pozbierał się z ziemi, oddychając z wysiłkiem. Znów dostrzegł wymierzony w siebie jasny

szpikulec, zrobił unik i wśliznął się błyskawicznie za pień dużego drzewa. Wyjrzał, a wtedy

płaskogłowy zasyczał i zamierzył się włócznią. Logen wychylił się z drugiej strony, tylko na

mgnienie oka, potem zniknął, wyskoczył zza drzewa i wzniósł topór, rycząc co sił w płucach.

Rozległ się głośny chrzęst, gdy ostrze zagłębiło się w czaszce szanki. Miał szczęście, ale

uważał, że na nie zasłużył.

Płaskogłowy stał nieruchomo, patrząc na niego ze zdumieniem. Potem zaczął się

chwiać na boki, po jego twarzy spływała krew. Wreszcie osunął się bezwładnie jak kłoda,

wyrywając przy tym topór z dłoni Logena, i upadł u jego stóp. Logen próbował ująć rękojeść

swej broni, ale szanka wciąż jakimś cudem ściskał włócznię, której koniec chwiał się

niebezpiecznie w powietrzu.

- Ghaa! - zaskrzeczał Logen, gdy ostrze cięło go w ramię. Poczuł, jak na twarz pada

mu cień. Jeszcze jeden płaskogłowy. Cholernie wielki. Szybujący w powietrzu z

rozpostartymi ramionami. Logen nie zdążył sięgnąć po topór. Nie zdążył uskoczyć. Otworzył

usta, ale nie zdążył nic powiedzieć. Co można wyrzec w takiej chwili?

Runęli razem na mokrą ziemię, toczyli się po błocie, kolcach, połamanych gałęziach,

szarpiąc się, uderzając i warcząc na siebie. Logen walnął mocno głową o korzeń jakiegoś

drzewa, zadzwoniło mu w uszach. Miał gdzieś schowany nóż, ale nie mógł sobie

przypomnieć gdzie. Toczyli się bez końca, w dół zbocza, świat wokół nich wirował, Logen

zaś próbował otrząsnąć się z oszołomienia wywołanego uderzeniem i jednocześnie udusić

płaskogłowego. Pęd nie ustawał ani na chwilę.

Rozbicie obozowiska niedaleko wąwozu wydawało się wcześniej mądrym

posunięciem. Żadnego ryzyka, że ktoś się podkradnie od tyłu. Teraz, gdy Logen ślizgał się na

brzuchu po krawędzi klifu, pomysł z obozowiskiem stracił jakikolwiek sens. Jego dłonie darły

mokrą glebę. Wokół było tylko błoto i zbrązowiałe igły sosnowe. Próbował zacisnąć palce na

czymkolwiek, ale chwytał tylko pustkę. Zaczął spadać. Z ust wyrwał mu się cichy skowyt.

Wreszcie jego dłonie natrafiły na coś. Korzeń drzewa, wystający z ziemi na samej

krawędzi wąwozu. Logen zakołysał się w powietrzu, zdyszany, ale trzymał się mocno.

- Ha! - krzyknął. - Ha!

Wciąż żył. Trzeba było czegoś więcej niż kilku płaskogłowych, by położyć kres

istnieniu Logena Dziewięciopalcego. Zaczął się podciągać ku krawędzi urwiska, ale nie dawał

rady. Poczuł na nogach jakiś ogromny ciężar. Zerknął w dół.

Wąwóz był głęboki. Bardzo głęboki, o nagich i skalistych zboczach. Gdzieniegdzie do

jakiejś szczeliny przylgnęło drzewo, rosnąc ku pustemu niebu i wysuwając w przestrzeń

konary. Daleko w dole szumiała sykliwie rzeka, bystra i gniewna - spieniona biała woda,

najeżona ostrymi czarnymi kamieniami. Nic dobrego, wiedział o tym, ale prawdziwy problem

był znacznie bliżej. Wciąż towarzyszył mu wielki szanka, kołysząc się łagodnie na boki,

uczepiony brudnymi łapami jego lewej kostki.

- Do diabła - mruknął Logen.

Znalazł się w niezłych tarapatach. Nie po raz pierwszy, ale zawsze udawało mu się

przeżyć, by śpiewać potem pieśni, trudno było jednak sobie wyobrazić gorszą sytuację.

Pomyślał bezwiednie o swoim życiu. Teraz wydawało się pozbawione sensu i gorzkie.

Nikomu nie przyniosło niczego dobrego. Pełne przemocy i bólu, naznaczone rozczarowaniem

i znojem. Ręce zaczynały mu się męczyć, ramiona paliły ogniem. Płaskogłowy olbrzym nie

zamierzał najwyraźniej spadać. Wręcz przeciwnie, zaczął się nawet podciągać. Znieruchomiał

na chwilę, patrząc gniewnie z dołu.

Gdyby to Logen był na jego miejscu, to z pewnością pomyślałby: „Moje życie zależy

od tej nogi, której się trzymam - lepiej nie ryzykować”. Człowiek prędzej ratowałby siebie,

niż zabijał wroga. Problem polegał na tym, że szanka nie myślał w ten sposób, i Logen o tym

wiedział. Nie zaskoczyło go więc, gdy tamten rozwarł swe wielkie usta i zatopił mu kły w

łydce.

- Aaa! - zawył Logen i wierzgnął z całej siły gołą piętą, kopiąc głowę szanki, na której

pojawiła się krwawa pręga, ale przeciwnik nie przestawał gryźć; im bardziej Logen kopał,

tym bardziej ślizgały mu się dłonie na mokrym korzeniu, którego nie pozostało już wiele, lada

chwila nie byłoby się czego trzymać, a i ten kawałek wyglądał tak, jakby miał zaraz pęknąć.

Próbował myśleć, zapominając o bólu w rękach, bólu w ramionach, zębach w nodze.

Wiedział, że runie w dół. Jedyną alternatywą był upadek na skały albo do wody, i ów wybór

sam się narzucał.

Jeśli masz do wykonania trudne zadanie, lepiej je wykonać, niż żyć w wiecznym

strachu. Tak powiedziałby jego ojciec. Logen oparł się więc mocno drugą stopą o skalne

zbocze, wziął ostatni głęboki oddech i rzucił się w przestrzeń, dobywając z siebie resztki sił.

Poczuł, jak wyrywa się zębom, a potem kurczowo zaciśniętym dłoniom; przez chwilę był

wolny.

Później zaczął spadać. Szybko. Zbocza wąwozu przelatywały w pędzie - szara skała,

zielony mech, łaty białego śniegu; wszystko to wirowało wokół niego.

Przekręcił się powoli w powietrzu, machając bezradnie rękami i nogami, zbyt

przerażony, by krzyczeć. Wiatr chłostał go po oczach, szarpał za ubranie, wyrywał mu oddech

z ust. Logen zobaczył przelatującego tuż obok szankę, który uderzył o skalne zbocze,

gruchocząc sobie kości, odbił się i runął bezwładnie w dół, z pewnością martwy. Był to

satysfakcjonujący widok, ale zadowolenie Logena nie trwało długo.

Pojawiła się gwałtownie woda. Czekała na niego. Uderzyła go w bok niczym

szarżujący byk, wybiła z płuc powietrze, wydarła myśl z głowy, wessała go w głąb, w

lodowatą ciemność...

Abercrombie Joe - Pierwsze prawo 1 - Samo ostrze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: