Estrada Rita Clay - Dać szansę miłości.pdf - Estrada Rita Clay - diablik89

RITA CLAY ESTRADA

DAĆ SZANSĘ MIŁOŚCI

ROZDZIAŁ 1

Czytanie było pasją, która miała swoje wymagania.

Wirginia Gallagher przesunęła paski płóciennej torby

wyładowanej ksiąŜkami, Ŝeby nie wpijały jej się w

ramię. Ciesząc się na wieczór z ksiąŜką, wyszła z

księgarni i ruszyła do samochodu - przysadzistego,

osiemnastoletniego volkswagena. Nie ulegało

wątpliwości, Ŝe jej gruchot czasy świetności ma juŜ

dawno za sobą. Wirginia wypatrzyła go na placu z

uŜywanymi samochodami, i zdecydowała się go kupić,

aby nie być zmuszoną do korzystania z komunikacji

autobusowej, która nie najlepiej funkcjonowała.

Czyniąc sobie wyrzuty, Ŝe za duŜo dziś wydała na

ksiąŜki, połoŜyła torbę na przednim siedzeniu, po czym

przeszła na drugą stronę samochodu. Niechcący kopnęła

coś nogą i przystanęła.

Na asfalcie, kilka centymetrów obok jej buta, leŜał

damski, skórzany portfel. Sprawiał wraŜenie drogiego. I

był wypchany. Wirginia rozejrzała się wkoło. Na

parkingu kręciło się niewiele osób; wątpliwe, by portfel

naleŜał do którejś z nich. Obok jej wozu było puste

miejsce i wydawało się logiczne, Ŝe portfel wypadł

komuś, kto tu wcześniej parkował. To chyba był

kremowy mercedes, zatrzymujący się, gdy zamykała

drzwiczki swojego samochodu. Ale teraz zniknął bez

śladu. Nie zostawił plamy oleju, jaka będzie zapewne

lśnić na asfalcie po jej odjeździe.

Podniosła portfel, spodziewając się, Ŝe zaraz ktoś

dotknie jej ramienia i zaŜąda, by mu go oddała. Kiedy to

nie nastąpiło, zajrzała do środka. Prawo jazdy, wydane w

stanie Teksas, przedstawiało sympatyczną starszą panią.

Miała siwe włosy, zmarszczki wokół ust i dołeczki,

którymi przed laty na pewno oczarowała niejednego

męŜczyznę. MoŜe reagowali na nie do dziś.

Jej uwagę zwrócił adres. Kobieta mieszkała na

przedmieściach Austin, w pagórkowatej okolicy,

zaledwie kilka kilometrów od ekskluzywnego osiedla

nad jeziorem Travis i niedaleko posiadłości Willie

Nelsona. Były to piękne, dzikie tereny, chociaŜ ludzie

niechętnie się tam przeprowadzali z uwagi na skąpe

zasoby wody w tej części płaskowyŜu Edwards. Ci,

którzy tam mieszkali, mieli zazwyczaj wiele akrów

ziemi i mnóstwo pieniędzy.

Ujrzała plik zielonych banknotów - dwudziesto - i

pięćdziesięciodolarowych, wszystkie były starannie

ułoŜone.

Wirginii wystąpiły na czoło kropelki potu. Trzymała w

ręku masę pieniędzy. Zamknęła portfel i otworzyła

powyginane drzwiczki volkswagena. Wsiadła i zaczęła

liczyć banknoty. Czuła na policzkach coraz silniejsze

wypieki, a kiedy doszła do tysiąca dwudziestu dolarów,

była pewna, Ŝe doświadcza czegoś w rodzaju uderzenia

krwi do głowy, o którym w kółko opowiadała Sadie.

Tysiąc dolarów! Tysiąc powodów, dla których Ŝycie jest

piękne!

Stop, ostrzegła samą siebie. To nie twoje pieniądze. Jeśli

jesteś taką kobietą, za jaką się uwaŜasz, nawet przez

chwilę nie potraktujesz ich jak swoje.

Wrzuciła portfel do torebki i włoŜyła kluczyk do

stacyjki. NaleŜy jechać do domu i zadzwonić do

Właścicielki. Jeśli będzie miała szczęście, moŜe pani Ila

Hunnicut wypłaci jej znaleźne. Nawet pięćdziesiąt

dolarów wydawało jej się teraz majątkiem. Przypomniała

sobie pouczenia matki - niech jej dusza spoczywa w

pokoju. „Nie wystarczy czynić dobrze. NaleŜy czynić

dobrze, kierując się słusznymi pobudkami".

Wirginia i jej dwie młodsze siostry, Elizabeth i Mary, w

dzieciństwie często słyszały te słowa. Ich matka była

prawdziwą skarbnicą mądrości Ŝyciowych i chociaŜ

odeszła z tego świata, zasady, które im wpoiła,

pozostały. Co stanowiło czasem problem, poniewaŜ

wszystkie trzy panny Gallagher kierowały się ,

zasadami, nie zawsze pasującymi do czasów i świata, w

którym przyszło im Ŝyć.

Trzeba jednak stwierdzić, Ŝe chociaŜ na razie osiągnęły

tylko część tego, o czym marzyły, radziły sobie nie

najgorzej. Dopną celu bez niczyjej pomocy i będą z tego

dumne. I póki inny sposób postępowania nie okaŜe się

lepszy, będą dalej Ŝyły zgodnie z radami matki.

Ale marzenia to dobra rzecz. Nikomu nie czynią

krzywdy. Ostatecznie ci, którzy grają na loterii, marzą za

kaŜdym razem, kiedy kupują los...

A gdyby tak zatrzymać pieniądze? - zamyśliła się

Wirginia. Co by z nimi zrobiła? Przyszło jej do głowy

tyle pomysłów, ile dolarów było w portfelu.

Zapłaciłaby z góry komorne i nie musiałaby przez

najbliŜsze cztery miesiące Ŝyć z ołówkiem w ręku.

Kupiłaby sobie sukienkę - od ponad dwóch lat nie

sprawiła sobie niczego nowego - i poszłaby do fryzjera.

A potem uregulowałaby zaległe rachunki.

Naprawiłaby klimatyzację w samochodzie.

Zapłaciłaby czesne i nie zostałyby jej do spłacenia Ŝadne

poŜyczki po ukończeniu ostatniego roku nauki w szkole

gastronomicznej.

Kupiłaby bilet i odwiedziła siostry. Nie widziały się trzy

lata i bardzo się za nimi stęskniła...

Kiedy jechała ulicami Austin do swego małego

mieszkanka w starej kamienicy w południowej części

miasta, lista jej marzeń stawała się coraz dłuŜsza. Gdy w

końcu zatrzymała samochód, pocieszyła się, Ŝe

przyjemnie jest marzyć, ale tysiąc dolarów to za mało,

Ŝeby jej Ŝycie zasadniczo się odmieniło. Zresztą

wiedziała, Ŝe wyrzuty sumienia nie dałyby jej spokoju,

gdyby nie oddała portfela.

Miała ochotę zmienić zdanie, kiedy dotarła do swego

dwupokojowego mieszkania na poddaszu. Wykręciła

numer, który znalazła zatknięty za prawo jazdy, ale w

słuchawce było głucho. Raz, drugi nacisnęła widełki.

Sprawdziła przewody, Ŝeby się upewnić, Ŝe kontaktują. I

domyśliła się wszystkiego. Wyłączono jej telefon.

Znowu. Zapomniała uregulować rachunek. Zapomniała?

Psiakrew, zabrakło jej pieniędzy i musiała wybierać:

zapłacić za prąd czy za telefon. Miała nadzieję, Ŝe firma

telekomunikacyjna okaŜe cierpliwość i zaczeka tydzień,

ale najwyraźniej się przeliczyła.

Westchnęła i usiadła w miękkim fotelu, wypatrzonym w

sklepie z uŜywanymi meblami. Spojrzała na niewielki

stos nowych ksiąŜek kupionych dziś rano, po czym

zaparzyła sobie filiŜankę zielonej herbaty, zwinęła się w

kłębek na swym zniszczonym fotelu i sięgnęła po

pierwszą. Była sobota, szósta po południu.

Właśnie zakończyła dwunastogodzinną zmianę w

restauracji, więc miała wolne aŜ do niedzielnego

popołudnia. Zajęcia w szkole wypadały w poniedziałek

rano. Mogła zadzwonić w sprawie wypchanego portfela

dopiero jutro z pracy. Wirginia odetchnęła z ulgą. Miała

teraz czas tylko dla siebie. Będzie czytać, póki nie

zmorzy jej sen.

Kiedy w niedzielę wczesnym popołudniem Wirginia

pojawiła się w pracy, wprost rozpierała ją energia. Przez

cały dzień nie robiła nic, tylko czytała i spała. Czuła się

tak, jakby wróciła z tygodniowych wakacji.

ChociaŜ restauracja „Świt" nie zmieniła się zbytnio w

ciągu ostatnich dziesięcioleci, wciąŜ chętnie się w niej

stołowano. Nawet w niedziele szumiało tu jak w ulu.

Z ćwierćdolarówką w dłoni Wirginia skierowała się do

automatu telefonicznego. W drugim ręku ściskała

karteczkę z numerem telefonu. NajwyŜsza pora połoŜyć

kres strapieniom starszej pani. Usłyszała, jak woła do

niej Sadie, jedna z kelnerek.

- Cześć, Ginny! Bądź tak dobra i weź zamówienie sto

jeden. Zanieś je do stolika numer czternaście.

Wirginia wzruszyła ramionami i zrobiła to, o co ją

poproszono. Nie moŜna pozwolić, Ŝeby klient siedział

głodny. Gdy tylko go obsłuŜyła, znów podeszła do

automatu, wykręciła numer i czekała, aŜ ktoś podniesie

słuchawkę.

Usłyszawszy kobiecy głos, westchnęła z ulgą.

- Czy mogę mówić z panią Hunnicut?

- Kogo mam zaanonsować? - spytała oficjalnie kobieta.

- Wirginię Gallagher. Znalazłam coś, co naleŜy do pani

Hunnicut.

- Jedną chwileczkę.

Sadie znów zaczęła coś do niej krzyczeć, ale tym razem

Wirginia puściła jej nawoływania mimo uszu. ChociaŜ

od samego początku zamierzała postąpić, jak naleŜało,

czuła się jak złodziej i wydawało się jej, Ŝe portfel

wypalił dziurę w jej torebce. Miała wraŜenie, Ŝe zaraz

przedstawiciel prawa połoŜy na jej ramieniu cięŜką rękę

i zaŜąda wyjaśnień.

- Słucham? - rozległ się w słuchawce miły, lekko drŜący

głos.

Estrada Rita Clay - Dać szansę miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: