Christine Rimmer - Czarujący książę.pdf - Harlequin Orchidea - natalea1

Christine Rimmer

Czarujący ksiąŜę

Rozdział 1

KsięŜniczka Liv Thorson obudziła się nos w nos z owcą.

Karavik, pomyślała półprzytomnie. W Gullandrii owce

nazywają się karavik...

Odkąd przyjechała do kraju ojca, czyli od sześciu dni,

posłusznie uczestniczyła w wycieczkach. Dzięki nim

widziała mnóstwo karavików... choć zawsze z duŜej

odległości.

Ten karavik zwrócił się do niej z bliska, mówiąc to, co

zapewne powiedziałaby kaŜda amerykańska owca:

- Baaaa!

I miał wilgotny nos.

- Fuj. - Liv odsunęła się gwałtownie. Jej nagie plecy do-

tknęły innych nagich pleców. Goła stopa natrafiła na

owłosioną łydkę.

Zmarszczyła czoło. Postanowiła na razie nie myśleć o

tych nagich plecach i owłosionej łydce.

Spłoszona owca zerwała się do ucieczki. Liv patrzyła na

jej kudłaty ogonek, dopóki nie zniknął w porannej mgle i

zielonej gęstwinie zarośli.

Miała okropny smak w ustach. LeŜała na lewym boku na

chłodnej, wilgotnej trawie. Myśl o przybraniu pozycji

siedzącej czy choćby o uniesieniu bolącej głowy

przyprawiła ją o mdłości. Wstrząsnął nią dreszcz. Choć

niewielka polana, na której się znalazła, osłonięta była

zwartym kręgiem drzew, panował na niej chłód.

Zwłaszcza Ŝe Liv nie miała nic na sobie.

Powinna się ubrać.

Jednak Ŝeby to zrobić, musiałaby się poruszyć, usiąść...

Aha. W tym momencie siadanie nie wchodziło w grę.

Spoglądając poprzez dorodne źdźbła trawy, wyrastające

tuŜ przed jej twarzą, zastanawiała się, jakim cudem

znalazła się w takiej sytuacji.

Wszystko zaczęło się poprzedniego wieczoru. Poza tym,

Ŝe akurat przypadała wigilia świętego Jana, jedno z

głównych świąt wyspiarskiej Gullandrii, poprzedniego

wieczoru jej siostra Elli poślubiła Hauka Wyborna.

Liv przesunęła językiem po spieczonych wargach.

Marzyła o tym, by mewy w jej głowie przestały tupać i

odleciały.

Wróćmy jednak do wczorajszego wieczoru.

Wróćmy do Elli i Hauka.

Liv nie była pewna, czy aprobuje to małŜeństwo. W isto-

cie Elli i Hauk nie widzieli świata poza sobą. Ale co

mogło łączyć nauczycielkę nauczania początkowego z

Sacramento z wielkim, zwalistym gullandryjskim

wojownikiem?

Niecierpliwie odepchnęła źdźbło łaskoczące ją w nos. Ci

Gullandryjczycy... Nie zdołali jej nabrać. Przewodnicy

turystyczni lubili wskazywać na strzeliste wieŜe

miejscowych kościołów i nazywać się luteranami, ale

wszyscy wiedzieli, jak jest naprawdę. Minęło osiemset

lub dziewięćset lat od czasu, gdy ostatni gullandryjski

wędrowiec ucałował Ŝonę na poŜegnanie i wyruszył

szybką, zwinną łodzią ku wybrzeŜom Anglii i Francji.

Jednak kaŜdy Gullandryjczyk znał skandynawskie mity.

Tak naprawdę Ŝyli według nich, poniewaŜ w głębi serca

pozostali wikingami.

I dla uczczenia letniego przesilenia urządzali niesamowi-

tą zabawę.

Liv westchnęła cicho.

Właściwie niewiele pamiętała z ostatniej nocy. Było

mnóstwo tego smacznego, lekko słodkiego

gullandryjskiego piwa. Nie powinna pić go tak duŜo.

Pamięta...

Śmiech. I mnóstwo sprośnych Ŝartów na temat nocy

poślubnej.

Hauk w końcu miał ich dość, wszystkich tych nieŜona-

tych młodych męŜczyzn i wolnych jeszcze kobiet, i

kazał im się wynosić. Liv i reszta wybiegli tylnymi

schodami, przez ogród do otwartego parku, gdzie ojciec

Liv, król, kazał podpalić łódź wikingów.

Chyba tańczyła?

O tak, tańczyła. Oszołomiona alkoholem tańczyła ze

wszystkimi, śmiejąc się i podśpiewując, krąŜyła wokół

płonącego kadłuba.

Ale potem wszystko jakoś się zatarło.

Teraz za to mogła opanować dreszcze. Splotła ramiona,

daremnie próbując się trochę ogrzać.

W odległości dwóch lub trzech metrów, mniej więcej w

połowie drogi do drzew, dostrzegła strzępek granatowe-

go jedwabiu. Jej biustonosz. Obok biustonosza, bliŜej

drzew, leŜała długa, zielononiebieska spódnica od

eleganckiego aksamitnego kostiumu, który miała na

sobie podczas wesela. Gdzie była reszta jej ubrania?

Och, doprawdy, jak mogła aŜ tak się zapomnieć? Co ją

opętało?

Odpowiedź na to pytanie leŜała tuŜ za nią. OstroŜnie,

wciąŜ drŜąc na całym ciele, krzywiąc się od bólu głowy i

skurczów Ŝołądka, odwróciła się na drugi bok.

Był tam. KsiąŜę Finn Danelaw.

O BoŜe. Przypomniała sobie, co się wydarzyło.

Całowała się z nim w cieniu drzew. Przyprowadził ją tu,

w to śliczne, przytulne, odosobnione miejsce. Trawa

połyskiwała złociście w niekończącym się zmierzchu

gullandryjskiego lata. Rozebrał ją, a potem ona go

rozebrała i...

Powróciła do poprzedniej pozycji, opadła na ziemię i

zamknąwszy oczy, wydała z siebie jęk pełen Ŝalu nad

sobą.

To takie do niej niepodobne. Była studentką drugiego ro-

ku prawa w Stanford, najlepszą w grupie. Trzeźwo

myślącą, odpowiedzialną i zawsze opanowaną.

KsięŜniczką? No tak, owszem. Z racji urodzenia. Ale nie

z przekonania. W sercu i w duszy Liv Thorson uwaŜała

się za Amerykankę. I miała własne plany Ŝyciowe. Wiel-

kie plany.

Przed czterdziestką zostanie senatorem, co najmniej. Al-

bo moŜe zasiądzie w Sądzie NajwyŜszym. Nie moŜe być

prezydentem, poniewaŜ nie urodziła się w USA. Ale nie

da się zajść daleko, nie myśląc z rozmachem. A

perspektywy miała doskonałe.

Dlatego obecna sytuacja tak ją... rozczarowała.

Kobieta, która marzy o zasiadaniu w Sądzie

NajwyŜszym, nie uprawia seksu na polanach. Nigdy nie

uprawiała seksu z męŜczyznami, których znała krócej

niŜ tydzień. A juŜ na pewno nie kochała się z

męŜczyznami takimi jak Finn, który był czarujący,

oszałamiająco przystojny i miał wręcz legendarne

powodzenie u kobiet.

Powoli, ostroŜnie, starając się nie myśleć o nadweręŜo-

nej głowie, Liv uniosła się na łokciach i jeszcze raz na

niego spojrzała.

LeŜał odwrócony do niej tyłem, pięknie umięśnione ple-

cy wygiął w łuk, długie nogi podkulił z zimna.

Wydawało jej się, Ŝe jest pogrąŜony w głębokim śnie.

Ciemne włosy o złotawym połysku skręcały się lekko na

karku.

Mimo fatalnego samopoczucia Liv miała ochotę wyciąg-

nąć rękę i dotknąć tych jedwabiście miękkich

kosmyków, przesunąć palcami po wypukłościach

kręgosłupa. Naprawdę był wyjątkowym okazem męskiej

urody. A ostatniej nocy, przynajmniej z tego, co

pamiętała, spisał się znakomicie.

Znów z tłumionym jękiem opadła na trawę, zamknęła

oczy. Och, jak ona mogła?

Liv nie była zamęŜna. Nie była nawet zaręczona. Jednak

wraz z Simonem Gravesem, kolegą ze studiów w

Kalifornii, właściwie tworzyli parę. Jednak nawet gdyby

była wolna, nie powinna zadawać się z księciem. Finn

Danelaw był zwykłym podrywaczem. Słynął z

niewiarygodnego czaru. Wszystkie dostępne... i niektóre

z tych mniej dostępnych kobiet na dworze jej ojca

wprost za nim szalały. Rywalizowały o jego względy.

WyróŜniał niektóre z nich, a wszystkie starał się

zadowolić.

Liv nigdy nie przyszłoby do głowy, Ŝe pewnego ranka

obudzi się i odkryje, Ŝe została kolejną zdobyczą, jedną z

wielu, jakiegoś playboya. Była sobą naprawdę powaŜnie

rozczarowana.

Musi uciec, i to natychmiast.

Z rozpaczliwą determinacją odepchnęła się od ziemi.

Pozycja na czworakach zdecydowanie nie słuŜyła jej

Ŝołądkowi - Liv bała się nawet pomyśleć, co moŜe się

zdarzyć, kiedy podniesie się na nogi.

Nie mogła jednak nic na to poradzić. Musiała wstać, i to

natychmiast.

Wyprostowała się jednym szybkim ruchem. Przez dłuŜ-

szą chwilę się chwiała, pewna, Ŝe zaraz zrobi się jej nie-

dobrze.

Jakimś cudem zdołała utrzymać się na nogach.

Ich ubrania walały się po całej polanie, ale udało jej się

Christine Rimmer - Czarujący książę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: